με ή χωρίς πυξίδα

Αποκλεισμένη μέσα στη μοναξιά,

περιτριγυρισμένη από μελαγχολία,

νιώθει τον κλοιό της απόγνωσης 

να της σφίγγει τον λαιμό...

επιλέγει το σκοτάδι, 

ίσως για να κρυφτεί...

Μια αχτίδα φωτίζει τον χάρτη,

εκεί που είναι η πυξίδα,

η αχτίδα φωτίζει και την ψυχή της! 

Σκέφτεται την πυξίδα της ζωής της, 

που παράτησε ξαφνικά,

όταν άρχισε να την κυκλώνει η μελαγχολία...

Τότε είχε πυξίδα την Εκκλησία, 

τον εσπερινό, τη Θ. Λειτουργία,

τότε δεν ήταν ποτέ μόνη της...

το ένιωθε, είχε τους δικούς της.

είχε ελπίδα και προχωρούσε μπροστά!

Μελιτίνη

 

γεμάτο βιβλία

    Το σπίτι της γιαγιάς μου είναι γεμάτο βιβλία... Κάποια τα έφερε από την πατρίδα όταν ήρθαν από την Αδριανού... Κάποια τής τα άφησε, φεύγοντας για το μοναστήρι, ο ξάδελφος της... Πολλά, πάρα πολλά τα πήρε από μοναστήρια ή χριστιανικά βιβλιοπωλεία.

    Όσο ζούσε μου έλεγε:

    "Τις πρωινές ώρες, πριν ξυπνήσουν όλοι, αφού κάνω την προσευχή μου, διαβάζω και ανασαίνει η ψυχή μου. Παίρνω δύναμη για όλη τη μέρα. Βλέπεις εδώ βάζω την Αγία Γραφή κι εδώ την ποδιά της κουζίνας"

    Κατά καιρούς ήταν άρρωστη στο κρεββάτι. Πήγαινα να την επισκεφτώ για να δω τι κάνει. Με καλωσόριζε με το γλυκό της χαμόγελο και τα φωτεινά γαλαζοπράσινα μάτια όσο κι αν πονούσε. Όταν ρωτούσα, "πως είσαι γιαγιά;" απαντούσε δια άλλης οδού, της οδού των βιβλίων...:

    "Δόξα τω Θεώ. Διάβασα σήμερα στο -εδώ έλεγε κάθε φορά κι άλλο τίτλο- και μου έκανε εντύπωση πολύ, σα να μην το έχω ξαναδιαβάσει..." και συνέχιζε με ό,τι έλεγε το βιβλίο. Ποτέ δεν άφηνε να φανεί σε μας τα εγγόνια της τι βάσανα περνούσε.

    Η αγαπημένη μας γιαγιά, η καταφυγή όλων όχι μόνο των εγγονών της, έζησε πολύ δύσκολα όλα τα χρόνια της ζωής της, από τότε που γεννήθηκε στις σκηνές που έστησαν για τους πρόσφυγες το 1923. Κάποιες φορές εξιστορούσε την προσφυγιά όπως της τα έλεγε η δική της μητέρα. Εμείς τα ακούγαμε σαν παραμύθι, δεν μας άφηνε ούτε χωρίς να μας τα πει, ούτε όμως και να λυπηθούμε πολύ. 

    Το σπίτι της γιαγιάς μου είναι ακόμη γεμάτο βιβλία...

   Μελιτίνη  

τον θυμάμαι ακόμη

    Πόσο λυπάμαι, σπίτια πανέμορφα, που κάποτε είχαν ζωή, όμορφα μέ αυλές και κήπους, να είναι παρατημένα, μέσα στην εγκατάλειψη.

    Κι ακόμη πιο πολύ λυπάμαι, να υπάρχουν άστεγοι...

    Τελικά δεν ξέρω τι είναι περισσότερο λυπηρό από την αδιαφορία και την έλλειψη αγάπης κι ενδιαφέροντος...

    Με στοιχειώνει μια κουβέντα που μου είπε ένας άστεγος καθώς προσπαθούσα να τον προσπεράσω όσο γίνεται πιο γρήγορα:

        "Μη με φοβάσαι κυρία, τις ίδιες ανάγκες έχουμε, αλήθεια έχω ανάγκη κι εγώ κι οι φίλοι μου εδώ"

    Γύρισα πίσω, τον κοίταξα, είδα στα μάτια του ειλικρίνεια, αλλά συνέχισα το δρόμο μου... 

    Πέρασαν χρόνια, τον θυμάμαι ακόμη!

                        Μελιτίνη 

 

Καλό Τριώδιο

Άνοιξε σήμερα το Τριώδιο...

Καλή Μετάνοια

Μια κατανυκτική περίοδος το Τριώδιο, που όμως περιέχει και τη χαρά της αναμονής της Εορτής των Εορτών, αφού κλείνει το Μ. Σάββατο.

Άνοιξε το Τριώδιο και ο καιρός βοήθησε, μυρίζει λιακάδα, όλα είναι φωτεινά και παρόλο, που ο χειμώνας δεν τέλειωσε, νιώθει κανείς όμορφα σαν την Άνοιξη!

Ευκαιρία στην αποδρομή του χειμώνα, να ζήσουμε με περισσότερη ευλάβεια αυτές τις μέρες, που η Εκκλησία καλεί σε μετάνοια.

"Της μετανοίας άνοιξόν μοι πύλας Ζωοδότα..."

Στη μετάνοια υπάρχει η Ελπίδα της σωτηρίας από τα δεινά και η Σωτηρία της ψυχής!

Μελιτίνη

μήνυμα στο μπουκάλι

    Έμεινα ξεχασμένος στην ακτή. Σηκώθηκα και περπάτησα μέχρι που το πόδι μου χτύπησε σε κάτι. Ήταν ένα μπουκάλι γυάλινο με ένα σημείωμα μέσα. Με ένα παράξενο ενθουσιασμό -δεν βρίσκει ο καθένας ένα μπουκάλι, που ταξίδεψε στη θάλασσα- το κράτησα στα χέρια μου. Το καθάρισα προσεκτικά από την άμμο και με τρεμάμενα χέρια πήγα στους δικούς μου.

    Το άφησα πάνω στο τραπέζι και όλοι γύρω του το κοιτάζαμε μέχρι που ο πατέρας το άνοιξε. Έβγαλε το χαρτί από μέσα, στεγνό αλλά κιτρινισμένο από τα χρόνια με πέντε λίρες που έλαμπαν κολλημένες στο πάνω μέρος.

Διάβασε:

"Σμύρνη Αύγουστος 1922

    Μας αναγκάζουν να φύγουμε από την πατρίδα μας. Να αφήσουμε τα σπίτια μας, το βιός μας, τη ζωή μας. Όλα τα δικά μας, το έχει μας και να φύγουμε. Δεν ξέρω, αν θα βαστάξει η καρδιά μου να φύγω. Έχω στον κόρφο μου την Παναγιά, τον Άγιο Βουκόλο, την Αγία Φωτεινή. Δεν χρειάζομαι κάτι άλλο. Φεύγω με το καΐκι μου κι ελπίζω να φτάσω στη μάνα Ελλάδα. Όποιος κι αν είσαι εσύ, -ζήτησα από τον Άγιο Πολύκαρπο να είσαι Έλληνας-, που διαβάζεις αυτές τις αράδες, θέλω να σου πω, ότι τα άφησα όλα όπως ήταν. Αν δεν καούν, ή δεν λεηλατηθούν, θα ήθελα να πας εσύ και να μείνεις εκεί διαφεντεύοντας όλη την περιουσία. Το κλειδί μαζί με τη διεύθυνση τα άφησα στο καμπαναριό της Αγίας Φωτεινής κάτω από το τρίτο σκαλί της δεύτερης σκάλας.

    Για μένα τον αμαρτωλό και ξεριζωμένο αδελφό ζητώ να προσεύχεσαι, να μείνω σταθερός στην πίστη μου.

Ο δούλος του Θεού

Αναστάσης

Υ.Γ. 

Αν δεν βρεις τίποτα όρθιο, οι λίρες είναι για να ανάψεις κερί για την πατρίδα την Ιωνία και να με μνημονεύεις."

    Καθώς διάβαζε ο πατέρας ένιωσα οι τοίχοι του σπιτιού να πέφτουν, να βρίσκομαι ξανά στη θάλασσα, να περνάνε χρόνια και χρόνια, εκατό χρόνια κι εγώ πατώντας τα κύματα να φτάνω στο λιμάνι της Σμύρνης. Ο αέρας είναι γεμάτος καπνούς, οι φλόγες είναι θεόρατες, κλάματα, ουρλιαχτά, βανδαλισμοί, σώματα να επιπλέουν στη θάλασσα...

    Γυρίζω τα μάτια και βλέπω στο βάθος στη θάλασσα ένα καΐκι με πάρα πολλούς επάνω. Διακρίνω έναν, νιώθω ότι είναι ο Αναστάσης, μου χαμογελάει, μου δείχνει προς την Αγία Φωτεινή και κάνει τον σταυρό του. Μετά μου δείχνει προς ένα σπίτι, μα τι σπίτι, αρχοντικό τεράστιο, μέσα σε κήπους, επιβλητικό, δίπλα στη θάλασσα. Δικό σου είναι, νιώθω πως λέει και στρίβει τα μάτια του προς την μάνα Ελλάδα...

    Έφυγε...

Μελιτίνη

κλειδαρότρυπα

Λαχταράς, ζηλεύεις την ευτυχία των άλλων;

τα γέλια τους και την καλοπέρασή τους;

ίσως και την ανεμελιά τους μαζί με την υγεία τους;

και βέβαια τα καλά οικονομικά τους;

Κοιτάζεις μέσα από την κλειδαρότρυπα την ευτυχία των άλλων!

Αυτά που βλέπεις τα ζηλεύεις;

Ψάχνεις το κλειδί για να ανοίξεις την κλειδαριά,

να μπεις κι εσύ στην ευτυχία;

Κάλιο από την πλευρά σου να κοιτάς 

Κάλιο να βλέπεις μέσα από την πόρτα την δική σου,

να μελετάς τα του οίκου σου,

να καθαρίζεις, να συμμαζεύεις

λουλούδια να φυτεύεις, να λιπάνεις!

Παράδεισο ζηλευτό με τα δικά σου χέρια φτιάχνεις!

Θρόνο για την ευτυχία στήνεις!

Μελιτίνη

 

το πάπλωμα

Η αγάπη είναι το πάπλωμα που όλα τα σκεπάζει...

είναι φτιαγμένο από τα κομμάτια της ζωής,

από το άσπρο κομμάτι όπως την αγνή, αθώα παιδική ηλικία 

από το κόκκινο όπως την χαρά,

από το κίτρινο όπως τις στιγμές της διχόνοιας, 

από το πράσινο κομμάτι όπως τη ζήλια,

από το λουλουδάτο κομμάτι όπως η οικογένεια,

από το γαλάζιο όπως ο Ουρανός!

Όλα τα κομμάτια έχουν μέσα τους αγάπη, λίγη ή και πολλή,

όλα μαζί ένα πάπλωμα αγάπης, που σκεπάζει την ψυχή μου,

που γιατρεύει την ψυχή μου!

Μελιτίνη

 

ο κόσμος μέσα από τα μάτια σου

    Κάποτε σε μια φυλακή στο ίδιο κελί έμεναν δυο φυλακισμένοι. Περνούσαν οι μέρες αλλά οι ώρες περνούσαν αβάσταχτα αργά. Δεν είχαν τι άλλο να πούνε και μια μέρα πάνω στην κουβέντα αποφάσισαν να μάθουν ζωγραφική. 

    Παρακολούθησαν τα μαθήματα εκεί στην φυλακή και αποδείχθηκε πως και οι δυο είχαν ταλέντο. Κέρδισαν καμβάδες και πινέλα με την τέχνη τους.  

    Όταν πια πήραν τα πτυχία τους κάθισαν παρέα να ζωγραφίσουν. Το θέμα ήταν "το παράθυρό μας|". Ο καθένας δούλευε χωρίς να κοιτάζει τον άλλο, έτσι είχαν συμφωνήσει. Στο τέλος της μέρας άφησαν κάτω τα πινέλα τους και γύρισαν να δούνε το έργο του άλλου.  

    Στον καμβά του ενός με πολλή τέχνη και προσοχή στη λεπτομέρεια ο κρατούμενος είχε ζωγραφίσει τα σίδερα του παραθύρου μέσα σε γκρι φόντο...! 

    Στον καμβά του άλλου κρατούμενου με την ίδια τέχνη και ίσως με κάτι λιγότερο ταλέντο, υπήρχε ο ουρανός, οι αντανακλάσεις του ήλιου στα σύννεφα, οι κορφές των δένδρων με πολλά ζωντανά χρώματα και πολύ φως...!

    Έβλεπαν και οι δυο το ίδιο παράθυρο!!!

    Έβλεπε ο καθένας με τα δικά του μάτια!!!!

Μελιτίνη

ψάχνοντας την Χαναναία

    - Καλώς όρισες, γιέ μου. Πως από τα μέρη μας; Δεν σε έχω ξαναδεί

    - Ψάχνω την Χαναναία του Ευαγγελίου, θέλω να  διδαχθώ την πίστη που επαίνεσε ο Χριστός. Την ψάχνω στην Γενησαρέτ, στα όρια της Τύρου, με επιφυλάξεις μπήκα και στη γη Χαναάν, απογοητευμένος περπατούσα, περπατούσα, μέχρι που βρέθηκα εδώ στο ξωκκλήσι του Σωτήρος. Κουρασμένος στάθηκα στο πεζούλι, γέροντα...

    - Ξεκουράσου. Έφτασες στον προορισμό σου θα βρεις εδώ τη Χαναναία, που ζητάς!

    - Που εδώ, εδώ στην ερημιά;

    - Θα τα πούμε μετά τον Εσπερινό, είπε και μου έδειξε προς τα κάτω. Μέσα στην αντηλιά από μακριά φαινόταν κάτι να σέρνεται, που όλο και μεγάλωνε, κι όταν συνήθισαν τα μάτια μου είδα, είδα γυναίκες να ανεβαίνουν το βουνό, η μία πίσω από την άλλη, τις είδα να έρχονται με θεληματικό βήμα... Να με χαιρετάν μία μία και να μπαίνουν μέσα. Δεν κάθισαν να ξαποστάσουν, όχι.

Όρθιες μέσα στο ξωκκλήσι, αφού προσκύνησαν με ευλάβεια, στάθηκαν ακίνητες με μάτια γεμάτα ικεσία, να παρακολουθήσουν τον εσπερινό! Κάνοντας πολλές στρωτές μετάνοιες στο τέλος, πήραν την ευχή του και πήγαν όλες μαζί στα πεζούλια.

Παίρνοντας την ευχή του γέροντα, μου είπε να καθίσω σε ένα στασίδι. Κάθισε κι εκείνος δίπλα.

    - Τις είδες αυτές τις γυναίκες; Η κάθε μια και μία Χαναναία! Σαν την Χαναναία φεύγουν από το χωριό τους, κάνουν τον κόπο, δεν τις νοιάζουν τα σχόλια που ακούγονται, και με τα πόδια έρχονται κάθε χρόνο στη Χάρη Του.  Έχουν την πίστη, πως ότι ζητήσουν θα τους το δώσει. Τη μια χρονιά ζητάνε για τα παιδιά τους, τους άνδρες τους, για όλες τις ανάγκες τους. Την άλλη χρονιά ευχαριστούν για το θαύμα που ζήσαν! Μακάρι να τις έμοιαζα κι εγώ στην πίστη...! είπε ο γέροντας.

Μελιτίνη 

το παλικάρι, ο ιός, η μάνα

Είσαι άρρωστος και μένεις στο κρεββάτι

ο πυρετός έβαψε τα μαγουλά σου κόκκινα

κι έκλεισε τα ματάκια σου

Όταν ήσουν γερός κι έτρεχες πάνω κάτω 

έκανες το σπίτι ανάστατο

με ξαναμμένα τα μάγουλα από ευτυχία

έπεφτες στην αγκαλιά μου

με κοιτούσες με προσμονή και

παρακαλούσες για να σου πω παραμύθι

μα ποτέ δεν έφτανε ο χρόνος,

έβαζα τις δουλειές σε προτεραιότητα

Τώρα έχω χρόνο, είμαι δίπλα σου, 

σκέφτηκα να σου πω το παραμύθι μας

μα δεν ακούς από τον πολύ πυρετό...

Άνοιξε τα ματάκια σου, χαρά μου,

ξύπνα να ακούσεις το παραμύθι

"...ο πρίγκιπας με το σπαθί του νίκησε το θεριό

κι ελευθερώθηκε όλη η χώρα..."

ξύπνα, πρίγκιπά μου, να νικήσεις τον ΄"ιό"

Άνοιξε τα ματάκια σου, χαρά μου

να πάρω εγώ την αρρώστια σου

να ανασάνεις, να μην υποφέρεις

Μελιτίνη

γνώση αλήθεια ελευθερία

Όσο γνωρίζεις την Αλήθεια, τόσο κόβεσαι από τα δεσμά

των παθών, των αδυναμιών, των αμαρτιών,

τόσο πράττεις την Αλήθεια, τόσο αποκτάς τη Γνώση Της

και όλα γίνονται φωτεινά, επειδή 

"ο ποιών την Αλήθειαν έρχεται προς το Φως"

λούζεσαι στο Φως, η λήθη χάνεται,

όλα είναι ξεκάθαρα,

μέχρι να γίνεις ένα με την Αλήθεια!

Τότε το ξέρεις καλά , η απόλυτη Αλήθεια είναι ο Χριστός

"Γνώσεσθε τήν ἀλήθειαν, 

καί ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς"

Μελιτίνη

 

γράμμα στη μαμά

Αγαπημένη μου μαμά

πολυαγαπημένη μου μαμά

    Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που με κράτησες για πρώτη φορά στην αγκαλιά σου. Αγωνιάς ακόμη για μένα κι όταν ακόμη σου θυμίζω την ηλικία μου... για την οποία δείχνεις να αδιαφορείς...

    Σήμερα άκουγα το απολυτίκιο: 

"Χαῖρε Κεχαριτωμένη Θεοτόκε Παρθένε, ἐκ σοῦ γὰρ ἀνέτειλεν ὁ Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, Χριστὸς ὁ Θεὸς ἠμῶν, φωτίζων τοὺς ἐν σκότει. Εὐφραίνου καὶ σὺ Πρεσβῦτα δίκαιε, δεξάμενος ἐν ἀγκάλαις τὸν ἐλευθερωτὴν τῶν ψυχῶν ἠμῶν, χαριζόμενον ἠμὶν καὶ τὴν Ἀνάστασιν."

    της Υπαπαντής του Σωτήρος, με το οποίο χαιρετούμε την Θεοτόκο Παρθένο. Από την Παναγία ανέτειλε ο Ήλιος της δικαιοσύνης. Μαζί με την Παναγιά μας γιορτάζουν όλες οι μάνες!

    Αγαπημένη μου μαμά, εύχομαι χρόνια πολλά να σε χαιρόμαστε. Χρόνια πολλά να ζούμε στην καλοσύνη σου. Χρόνια πολλά να απολαμβάνουμε την αγάπη σου. Χρόνια πολλά να συνεχίσεις να μας μαζεύεις σαν κλώσα κάτω από τις φτερούγες σου.

    Αγαπημένη μου μαμά, εύχομαι χρόνια πολλά με υγεία και πολλή δύναμη. Να είσαι χαρούμενη, μαμά, και να συνεχίζεις να τραγουδάς τη χαρά, να δοξάζεις τον Θεό!

Χρωστάω πολλά, μαμά, σ΄ ευχαριστώ, μαμά.

Με πολλή αγάπη

τα αδέλφια μου κι εγώ

Μελιτίνη

 

ευχές πάνω στον άξονα του χρόνου

    Έφτασε ο Φεβρουάριος με βροχές, με χιόνια; Με ότι έρθει να είναι καλοδεχούμενος!

Σκέψου τον χρόνο και τις μονάδες του: μέρες, μήνες, χρόνια. Κάθε φορά, όταν αρχίζει η μέρα, η νύχτα, ο μήνας, η εποχή, το έτος εύχεσαι:

    - Καλημέρα, καληνύχτα, καλό μήνα, καλό καλοκαίρι, καλή χρονιά...

και κάθε φορά τις λες από την αρχή, χωρίς να είναι κουραστική η επανάληψη. 

    Τον πεπερασμένο εαυτό σου, άνθρωπε, συνδέεις με τον χρόνο. Κι επειδή ο χρόνος σαν τέταρτη διάσταση τείνει στο άπειρο, θα ήταν αβάσταχτο το τρέξιμο πάνω στον άξονα του χρόνου, αν δεν υπήρχαν αυτές οι αφετηρίες με ευχές που τις συνοδεύουν...!

Σου εύχομαι από καρδιάς

Καλημέρα!

Καλό μήνα με αγάπη, υγεία, δύναμη και υπομονή! 

Πολλά χαμόγελα και πιο πολλές ομορφιές!

Μελιτίνη