ΣΕ ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
—Ρίξτε το δίχτυ σας στη δεξιά μεριά του πλοίου και θα βρείτε...
και σε λίγο...
«Σίμων Ιωνά, αγαπάς με πλείων τούτων;»
Βρισκόμαστε στη γαλήνια ακρολιμνιά της
Τιβεριάδας τις πρώτες πρωινές ώρες. Επτά από τους μαθητές του Κυρίου επιστρέφουν
στο γιαλό με άδεια ψαρόβαρκα. Όλη τη νύχτα πάλεψαν, αλλά «επίασαν ουδέν»! Είχαν
τρία ολόκληρα χρόνια να ρίξουν τα δίχτυα τους.
—Ρίξτε το δίχτυ σας στη δεξιά
μεριά του πλοίου και θα βρείτε, ακούγεται ξάφνου μία φωνή από το αχνόφωτο ακόμα ακρογιάλι.
Δεν έχαναν και τίποτε να δοκιμάσουν. Πράγματι
έκαναν αυτό που τους υπέδειξε ο άγνωστος και ευθύς γέμισαν τα δίχτυα τους τέτοιο
«πλήθος ιχθύων», ώστε «ουκέτι αυτό ελκύσαι ίχυσαν». Θάμπος στα μάτια των επτά!
—«Ο Κύριός εστι»! Ο Κύριος είναι!, λέει στον Πέτρο
ο μαθητής πού αγαπούσε ο Χριστός.
Τ᾿ ακούει ο Πέτρος, ευπρεπίζει από σεβασμό την
εμφάνισή του και ορμητικός όπως πάντα ρίχνεται στην θάλασσα για να φτάσει κοντά
στον Διδάσκαλο πριν από το πλοιάριο. Είχε κάθε λόγο να βιάζεται η καρδιά του να
συναντήσει τον Κύριο...
Στο μεταξύ ήλθαν και οι άλλοι με το πλοίο. Και
για δες! Εκεί στην ερημιά, φωτιά («ανθρακιά») αναμμένη. Και ψάρι επάνω της να
ψήνεται! Και ψωμί κοντά. Πρόγευμα πλούσιο για να ενισχυθούν, ετοιμασμένο από τη
στοργή του Διδασκάλου τους.
—Φέρτε και από τα δικά σας ψάρια, δίνει προσταγή. Πάλι πρόθυμος ο
Πέτρος ανεβαίνει στο πλοίο και σύρει τα δίχτυα. 153 μεγάλα, βαριά ψάρια, και το
δίχτυ δεν σχίστηκε!
—Ελάτε, Τους προσκαλεί ο Διδάσκαλος. «Δεύτε αριστήσατε». «Και λαμβάνει τον άρτον
και δίδωσιν αυτοίς· και το οψάριον ομοίως». Κανείς δεν Τον ρώτησε «ποιός είσαι;».
Όλοι το έβλεπαν και το ‘νοιωθαν μέσα τους πώς ήταν ο Κύριος. Όλοι άκουγαν την αγαπημένη
φωνή. Ήταν η τρίτη εμφάνισή Του σε κύκλο μαθητών μετά την Ανάστασή Του.
Πλησίασαν με σεβασμό και δέος. Το σώμα του Αναστάντος ήταν άφθαρτο. Το έβλεπαν.
Το ζούσαν. Είχαν εμπρός τους τον Θεάνθρωπο Κύριο. Ένιωθαν πλημμυρισμένοι από άγιο
φόβο, αγάπη και χαρά. Ο εσταυρωμένος Διδάσκαλος τώρα βρίσκεται αναστημένος ανάμεσα
τους! Τους ξεχειλίζει τα δίχτυα με ψάρια. Τους ζεστάνει. Τους τρέφει. Τους
ευλογεί.
Το γεύμα τελείωσε. Τώρα ο Κύριος στρέφεται
προς τον Πέτρο. Δεν τον ελέγχει· δεν τον κατηγορεί· ούτε τον προσβάλλει κατά
πρόσωπο για την άρνησή του. Η παιδαγωγία γίνεται με ευγένεια και μεγαλείο. Με στοργή
και διάκριση. Με σεβασμό στη μετανοημένη ψυχή· και ενδιαφέρον αντάξιο της κλήσεως
και της μεγάλης αποστολής του Πέτρου. Δεν τον ρωτά αν κατάλαβε το λάθος του...
Τον ρωτά κάτι ασύγκριτα ανώτερο από αυτό. Τι;
—«Σίμων Ιωνά, αγαπάς με πλείων
τούτων;». Σίμων,
παιδί του Ιωνά, με αγαπάς λοιπόν περισσότερο απ όλους Τους συμμαθητές σου, όπως
διαβεβαίωνες τότε;
Ο φλογερός μαθητής αιφνιδιάζεται. Το είχε δείξει
στον Κύριο ότι Τον αγαπά. Με τα δάκρυα της μετάνοιάς του· με το τρέξιμο στο μνημείο.
Δεν αποχωρίστηκε καθόλου Τους άλλους μαθητές. Και τώρα ρίχτηκε στη θάλασσα για να
φτάσει γρηγορότερα κοντά Του. Όμως με ταπείνωση σκέπτεται ότι προς στιγμήν είχε
αρνηθεί τον Κύριό του... Είχε εγωιστικά θεωρήσει τη δική του αγάπη σε Κείνον
μεγαλύτερη των άλλων μαθητών. Γι αυτό τώρα απαντά με βαθιά ταπεινοφροσύνη.
—«Κύριε, συ οίδας ότι
φιλώ σε»! Δεν είπε «πλείων
τούτων». Τώρα μιλούσε μετρημένα και ταπεινά. Συ το ξέρεις, Κύριε, ότι Σε αγαπώ!
Εγώ δεν τολμώ από μόνος μου να το βεβαιώσω.
Ο Κύριος δέχεται την απάντηση του μαθητή πού
συνοδεύεται από ταπείνωση, τόσο απαραίτητη για τη μεγάλη αποστολή του.
—«Βάσκε τα αρνία μου»! του αποκρίνεται.
Αμέσως όμως,
τι περίεργο, επαναλαμβάνει την ερώτηση:
—«Σίμων Ιωνά, αγαπάς με;»…
Και πάλι ο Πέτρος
όλος ταπείνωση και φλόγα αγάπης απαντά:
—«Ναι, Κύριε, συ οίδας ότι
φιλώ σε»! Το γνωρίζεις,
Κύριέ μου, πώς Σε αγαπώ, κι ας μεσολάβησε η πικρή της αδυναμίας ώρα. Και ο
Κύριος του λέγει:
—«Ποίμαινε τα πρόβατα μου»! Να ποιμαίνει μαζί με τα αρνία και
τα πρόβατα. Δηλαδή, τα μικρά και τα μεγάλα. Τα αδύνατα στο δρόμο μου, και τα
δυνατά. Οδήγησέ τα στα λιβάδια της χάριτος μου. Φρόντισε για την αύξηση τους την
πνευματική. Αφού με αγαπάς, μπορείς να το κάνεις.
Αμέσως όμως ακολουθεί και τρίτη ερώτηση του
Κυρίου:
—«Σίμων Ιωνά, φιλείς με;». Σεισμός στη φλογισμένη καρδιά
του Πέτρου. Έτοιμα, θαρρείς, να ξανακυλήσουν τα πικρά δάκρυα! Τι σημάνει λοιπόν
η τρίτη ερώτηση; Αμφιβάλλει ο Κύριος; Δεν πιστεύει στην ειλικρίνεια του; Μπροστά
του έρχονται σκοτεινές οι τρείς αρνήσεις του πλάι σε μια φωτιά εκείνη τη νύχτα
στην αυλή του Αρχιερέα. Σίγουρα αυτές υπονοούν οι τρείς ερωτήσεις του Κυρίου.
Πώς να μην το θυμάται... Πώς τον διαπερνά ακόμα το πονεμένο εκείνο βλέμμα του
Ιησού... Η αφυπνιστική φωνή του αλέκτορα... Με όλη του την καρδιά έδωσε για
τρίτη φορά τη βεβαίωση:
—«Κύριε, συ πάντα
οίδας, συ γινώσκεις ότι φιλώ σε»! Κύριε, όλα τα ξέρεις, ακόμα και τα βάθη της καρδιάς μου. Συ γνωρίζεις,
λοιπόν, πόσο ειλικρινά και φλογερά Σε αγαπώ.
Ο Κύριος δεν είχε πλέον λόγο να αμφιβάλλει για την αγάπη του
Πέτρου. Έβλεπε τώρα την αγάπη του καθαρή από εγωισμό και αυτοεκτίμηση· η αγάπη του Πέτρου είχε αποκτήσει τη λάμψη της μετανοίας, της
ταπεινοφροσύνης και της ολοκληρωτικής αφοσίωσης στον Κύριο. Αυτή η βαθιά και ειλικρινής αγάπη του Πέτρου προς τον
Κύριο αποτελούσε το μεγάλο εφόδιο για τη μεγάλη του αποστολή. Γι αυτό και
ο Κύριος του αναθέτει την ευθύνη για την διαποίμανση της λογικής Του ποίμνης:
—«Βόσκε τα πρόβατα μου»! Πέτρε,
γίνε Απόστολος και Ποιμένας της Εκκλησίας μου! «Συ ακολούθει μοι» σ᾿ αυτό το
δρόμο της Αγάπης!... Ως το θάνατο!...
***********************
Όλα τα παραπάνω τα μελετήσαμε στη συνάντηση των μαθητριών του Γυμνασίου -Λυκείου που έγινε χθες Κυριακή του Θωμά, και καταλήξαμε στα παρακάτω:
Τις μέρες αυτές χαιρόμαστε, πανηγυρίζουμε, γιορτάζουμε την Ανάσταση
του Χριστού μας. Ζούμε την παρουσία του Αναστημένου Χριστού. Ο λατρευτός μας
Κύριος ήρθε και σήμερα στη συντροφιά μας, στην Ομάδα μας, για να μας
συναντήσει. Όπως τότε εμφανίστηκε στους επτά μαθητές Του στη λίμνη της
Τιβεριάδας.
Ήλθε και βρίσκεται και αυτή τη στιγμή ανάμεσά μας! Και, όπως τότε απευθύνθηκε στον Πέτρο και τον ρώτησε «Σίμων Ιωνά, αγαπάς με;», έτσι απευθύνεται τώρα και σε
μας και μας ρωτά τον καθένα χωριστά:
—Δήμητρα, Βασιλική,
Λουκία... «αγαπάς με;», μας ρωτά μυστικά... Αγαπάς τη συνάντηση μαζί μου; Αγαπάς κάποιους κόπους για μένα, κάποιες
θυσίες;... «Αγαπάς με πλείον τούτων;». Αγαπάς το θέλημά μου περισσότερο απ οτιδήποτε
στον κόσμο;
—Χαρούμενε Αγωνιστή,
με αγαπάς όπως ο Πέτρος, ο Ιωάννης, οι απόστολοι και μαθητές μου;... Με αγαπάς όπως ὁ Στέφανος ὁ πρωτομάρτυρας και
τα εκατομμύρια μαρτύρων και νεομαρτύρων και όλων των Αγίων;...
Μακάρι κι εμείς να Του απαντήσουμε όπως ο απόστολος Πέτρος:
—Ναι, Κύριε, συ το ξέρεις πώς Σε αγαπώ. Σε λατρεύω μ’ όλη μου
την καρδιά.