Αυτοι οι ξεχωριστοι ανθρωποι
μας στέλνει η φοιτήτρια τις σκέψεις της
Τις τελευταίες μέρες όλο τυχαίνει να διαβάζω δοκίμια που είναι αφιερωμένα σε ανθρώπους. Ολόκληροι έπαινοι και εγκώμια, όχι για συγκεκριμένα πρόσωπα, αλλά για κατηγορίες ανθρώπων, για την ακρίβεια. Για εκείνους τους ανθρώπους που ένα απλό άρθρο δε φτάνει για να τους εκθειάσεις. Αλλά είναι ό,τι πιο αληθινό μπορείς να τους προσφέρεις.Οπότε και γω, μη χάνοντας την ευκαιρία, αποφάσισα να πω επιτέλους αυτά που θέλω για αυτούς τους ανθρώπους, γιατί νιώθω πως το έχω ανάγκη, γιατί ίσως τους το χρωστάω κιόλας και γιατί δεν μπορώ να δεχτώ να παινεύουν μόνο τους ξένους, θέλω και γω να παινέψω τους ανθρώπους μου! Και θα σου εξηγήσω τώρα αμέσως για τι ανθρώπους μιλάω, για να δεις πραγματικά πόσο αξίζουν.Οι άνθρωποι στους οποίους αναφέρομαι είναι οι άνθρωποι που…λάμπουν! Που ακτινοβολούν φρεσκάδα, όρεξη, ευτυχία! Είναι αυτοί που όταν τους γνωρίζεις όχι μόνο σου τραβούν το ενδιαφέρον αλλά…το μονοπωλούν θα έλεγα.
Τους εντοπίζεις σε μια παρέα και απλά δεν μπορείς να πάρεις το βλέμμα και την προσοχή σου από πάνω τους γιατί σε μαγνητίζουν με την προσωπικότητά τους. Με την απλότητα του χαρακτήρα τους, την αυθεντικότητα, την ειλικρίνεια που εκπέμπουν, τη μεγάλη ονειροπόληση και, κάποιες φορές την πολυλογία τους. Αλλά πρόκειται για πολυλογία που επιθυμείς να ακούς γιατί νιώθεις ότι ρουφάς ζωή από αυτούς τους ανθρώπους! Νιώθεις πως είναι αυτοί που με κάτι μικρό που θα πουν θα σε κάνουν να ξυπνήσεις από το λήθαργό σου. Μπορεί να μην πουν κάτι στοχευμένο σε σένα, αλλά να προσθέτουν όνειρα στη μεγάλη πολύχρωμη λίστα τους. Κι έτσι να σου δώσουν το έναυσμα να προεκτείνεις κι εσύ λιγάκι τη δική σου, ή ακόμα και να τη δημιουργήσεις από την αρχή.
Είναι αυτοί οι άνθρωποι που συνεχώς χαμογελούν. Μα φυσικά, οτιδήποτε διαφορετικό θα ήταν παράλογο. Είναι αυτοί που απλά σου φτιάχνουν τη μέρα γιατί κάνουν το πιο εύκολο κόλπο: χαμογελούν! Αλλά όχι γιατί πρέπει, μα γιατί δεν έχουν μάθει κάτι άλλο. Δεν μπορούν να ξυπνήσουν και να μη μοιράσουν χαμόγελα. Και όχι, δεν είναι για να αναδείξουν την αστραφτερή οδοντοστοιχία τους. Απλά χαμογελούν γιατί έτσι. Ίσως σκέφτονται ότι γεμίσαμε με αρκετούς μίζερους. Δεν ξέρεις πώς είναι το πρόσωπό τους σκυθρωπό. Δε τους έχεις πετύχει ποτέ να κατσουφιάζουν. Ποτέ δεν κατσουφιάζουν. Τουλάχιστον μπροστά σου. Δεν πρόκειται να γίνουν η αφορμή για να στενοχωρηθείς κι εσύ. Ή θα προκαλούν χαμόγελα ή θα τα μοιράζουν. Δεν μπορούν να τα στερούν. Δεν τους πάει η καρδιά, πώς να στο πω.
Και γι’ αυτό και δε θα σε κουράσουν με δικά τους προβλήματα. Γιατί, προβλήματα έχουν, όπως όλοι οι άνθρωποι. Απλά αυτοί είναι σε θέση να τα σμικραίνουν και να τα θέτουν σε δεύτερο πλάνο. Αλλά δύσκολα θα σου φανερώσουν κάτι που τους καίει. Δε θέλουν να σε φέρουν σε δύσκολη θέση. Έτσι όμως σε κάνουν να τους αγαπάς ακόμη περισσότερο. Διότι ανακαλύπτεις πόσο ξεχωριστοί είναι. Και αν τους καταφέρεις τελικά και σου μιλήσουν σοβαρά για ένα θέμα τους, να ξέρεις πως κι εσύ είσαι λιγάκι ξεχωριστός γι’ αυτούς. Γιατί σε επέλεξαν να τους σταθείς.
Αυτοί οι άνθρωποι όπως βλέπεις, δίνουν πολλά. Δίνουν πολλά στους καθημερινούς και γνωστούς, αλλά δίνουν ακόμα περισσότερα στους σπάνιους και αγαπημένους τους. Σ’ αυτούς δηλαδή που έχουν επιλέξει να βρίσκονται δίπλα τους. Σ’ αυτούς που νιώθουν πως μπορούν να τους προσφέρουν ασφάλεια, σιγουριά, εμπιστοσύνη, αγάπη. Και θα μου πεις, μα αυτά δεν ψάχνουμε όλοι σε μια σχέση; Προφανώς, απλά αυτή η υπέροχη κατηγορία ανθρώπων χρειάζεται περισσότερο χρόνο για να τα εντοπίσει αυτά σε έναν άνθρωπο. Μπορείς να τους χαρακτηρίσεις και πιο…επιφυλακτικούς, πιο διστακτικούς. Γιατί κατά βάθος γνωρίζουν πως είναι διαφορετικοί και χρειάζονται κάποιον που να είναι ικανός να χειριστεί αυτή τη διαφορετικότητα. Χρειάζονται απέναντί τους ανθρώπους με σταθερότητα - γιατί τους ίδιους μόνο σταθερούς κι αποφασιστικούς δεν τους λες, χρειάζονται ανθρώπους με αντοχές, με περισσότερες εμπειρίες – για να νιώθουν πως γεμίζουν γνώση, προπαντός ανθρώπους με τρέλα, αυθορμητισμό και αντισυμβατική σκέψη – για να εξάπτουν τη φαντασία τους και να τους χαλαρώνουν, και τελευταίο και πιο σημαντικό….χρειάζονται α γ ά π η. Ω ναι, αυτοί οι άνθρωποι υπάρχουν σ’ αυτό τον κόσμο για να τους αγαπάς. Να τους θαυμάζεις και να τους αγαπάς. Να τους εκτιμάς, να τους αξιοποιείς, να τους χαίρεσαι, να τους βλέπεις και να σου φτιάχνουν τη διάθεση, αλλά κυρίως να τους αγαπάς.
Απλά πρόσεξε λιγάκι να μην τους μπουκώσεις, καλά; Μη φτάσεις στο άλλο άκρο να τους πνίξεις με την αγάπη σου, γιατί αυτοί οι άνθρωποι δεν αντέχουν πολύ τα δεσμά. Είναι ελεύθερα πνεύματα που, ακόμα κι η πολλή αγάπη μπορεί να τους καταπιέσει.Να τους αγαπάς όμως γιατί αξίζουν την περισσότερη αγάπη με όλα αυτά που προσφέρουν. Γιατί έχουν μάθει να δίνουν και δεν είναι συνηθισμένοι να παίρνουν, άρα σκέψου πόσο λυτρωτικό θα ήταν να τους αγαπάς. Οι άνθρωποι αυτοί, είναι εκείνοι που χωρίς να το καταλαβαίνεις εσύ, πόσο μάλλον οι ίδιοι, ομορφαίνουν τον κόσμο μας. Τον αλλάζουν. Είναι αυτοί που φέρνουν την ελπίδα. Ισχυρίζεσαι πως ζεις σε έναν άσχημο κόσμο. Αναλογίσου όμως πόσο πιο άσχημος θα ήταν χωρίς τέτοιους ανθρώπους.Και τώρα παραδέξου πως όλο και κάποιο πρόσωπο είχες στο μυαλό σου όσο το διάβαζες όλο αυτό. Ένα πρόσωπο που είναι υπεύθυνο γι’ αυτό το χαμόγελο που σχηματίστηκε. Και γω το παραδέχομαι. Είχα διάφορους στο μυαλό μου, δόξα τω Θεώ γνωρίζω αρκετούς ξεχωριστούς ανθρώπους, αλλά ένας είναι ο κύριος υπεύθυνος της σημερινής μου έμπνευσης. Αυτό τον άνθρωπο εγώ τον χρειάζομαι. Τον αγαπώ πολύ βαθειά και κάθε φορά που τον συναντώ συνειδητοποιώ πόσο απαραίτητος μου είναι. Και κάθε φορά μεγαλώνουμε σε διάρκεια τη βόλτα μας και τη συζήτησή μας, και κάθε φορά που αποχωριζόμαστε εύχομαι να είχα πιο πολλούς τρόπους αλλά και αφορμές να του δείξω πόσο σημαντικός είναι για μένα.
Τέτοιους ανθρώπους εννοώ. Ανθρώπους για τους οποίους ευχαριστείς το Θεό που τους γνώρισες και που σε αφήνουν να είσαι κομμάτι της τόσο ξεχωριστής και μαγευτικής ζωής τους. Γι’ αυτό σε παρακαλώ μην τους πληγώσεις, μην γίνεις η αιτία να φύγει από το προσωπάκι τους εκείνο το καθαρό και πηγαίο χαμόγελο. Μην τους τάξεις πράγματα που δεν μπορείς να προσφέρεις. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι ονειρεύονται εύκολα και γι’ αυτό μπορούν πιο εύκολα να πληγωθούν.
Και τέλος να θυμάσαι αυτό, που το έγραψε η Λουκία Μιτσάκου και μου άρεσε υπερβολικά:
Να μην ξεχνάς τι έχουν περάσει οι άνθρωποι αυτοί:οι άνθρωποι αυτοί είναι μειονότητα. Και είναι δύσκολο να ζεις πάντα ως μειονότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου