χρωματιστά μπαλάκια ευτυχίας

Η γνωστή άγνωστη φοιτήτρια δεν μας ξεχνά. Σήμερα μας θυμίζει πόσους και πόσους λόγους έχουμε για να είμαστε χαρούμενοι ευτυχισμένοι. Τι κρίμα που κάποτε τα μικρά "κρύβουν" τα μεγάλα!

Αν δεν μπορείς να χαίρεσαι με κάτι μικρό, δεν πρόκειται ποτέ να νιώσεις κάτι μεγάλο

     Καλημέρα και καλησπέρα! Έχω τόσα πολλά να σου πω σήμερα! Μπορεί στο τέλος να γίνω κουραστική, αλλά τα μάζευα τόσο καιρό για να στα πω και τώρα θα σκάσω αν δεν το κάνω!   Χαίρομαι, ξέρεις γιατί; Γιατί για να σου πω ό,τι έχω έτοιμο για σήμερα, έκανα μια βουτιά σ’ εκείνο το μαγικό χώρο με τις αναμνήσεις μου!

Ξέρεις, πώς είναι όταν κάνεις τσουλήθρα στον παιδότοπο και προσγειώνεσαι σε ένα μεγάλο δωμάτιο από πολύχρωμες μπάλες; Που τσουλάς με τόσο ενθουσιασμό και συναντάς μπροστά σου και γύρω σου και πίσω σου και… κάτω σου ένα σωρό από μικρές και μεγάλες χρωματιστές μπαλίτσες; Ε, έτσι νιώθω κι εγώ. Σα να βουτάω μες στις πολύχρωμες αναμνήσεις μου και να μην ξέρω ποια να πρωτοχωρέσω στη μικρή παλάμη μου.
   Και χαίρομαι, ξέρεις για τι άλλο; Γιατί έχω τόσους λόγους να χαίρομαι!
Να στο πω αλλιώς: γιατί να μη χαίρομαι; Υπάρχουν τόσα μα τόσα μικρο-πράγματα που σε γεμίζουν! Θα ‘πρεπε τουλάχιστον. Μπορεί να μην είναι τόσα, είναι όμως όσα, είναι όσα χρειάζεσαι για να νιώθεις ευτυχισμένος! Σκέψου τα σαν μικρά χαπάκια ευτυχίας! Μικρά αλλά θαυματουργά.

     Κάτσε τι εννοείς ότι δεν τα καταλαβαίνεις; Νιώθεις πως δεν έχουν επίδραση πάνω σου; Μη μου πεις ότι δεν τα βλέπεις καν! Μα αυτό είναι το όλο θέμα. Να αναγνωρίζεις τα μικρά αλλά θαυματουργά. Να βρίσκεις μέσα στο καθετί, τη χαρά που σου προσφέρει. Είτε είσαι ο αποστολέας είτε ο παραλήπτης.    Ας σου πετάξω λίγα χρωματιστά μπαλάκια για να καταλάβεις τι εννοώ. Να χαίρεσαι με μικρά πράγματα. Να χαίρεσαι που σε ξύπνησε το φως το ήλιου και όχι ο θόρυβος της βροχής. Να χαίρεσαι που κάποιος σε θυμήθηκε και σου έστειλε γράμμα. Να χαίρεσαι που έπιασες κουβέντα με τον διανομέα, γιατί σου ευχήθηκε μια καλημέρα! Δεν την είχες κι από πριν! Να χαίρεσαι που έπλυνες εσύ τα πιάτα σήμερα, γιατί αποδέσμευσες τη μαμά και από αυτή τη δουλειά. Να χαίρεσαι που ξέρεις να σφυρίζεις. Που σε χαιρετάει κόσμος στο δρόμο. Που ο καθηγητής θυμάται τ’ όνομά σου.
    Βλέπεις, δε σου λέω να χαίρεσαι που έχεις την υγεία σου, που μπορείς και βλέπεις, που έχεις ρεύμα στο σπίτι, που ξέρεις να γράφεις. Όχι ότι αυτά δεν είναι σημαντικά. Ίσα ίσα, ίσως είναι και τα μείζονα. Απλά αν σου πετούσα τα συγκεκριμένα μπαλάκια, θα μου ‘λεγες ότι έχεις ξαναπαίξει μ’ αυτά και τα βαρέθηκες. Κι ότι θες άλλα μπαλάκια. Πιο παρδαλά και πιο γυαλιστερά.

     Ορίστε λοιπόν. Να χαίρεσαι φίλε μου, που ήσουν το πρώτο άτομο στο οποίο έτρεξε ο δικός σου φίλος μες στα χαράματα για να πει τον πόνο του. Γιατί αυτό δείχνει πόσο σημαντικός είσαι γι΄αυτόν. Να χαίρεσαι που πάντα περιμένεις τη φίλη σου να ανοίξει πρώτα την πόρτα για το σπίτι της, προτού πάρεις το δρόμο του γυρισμού, γιατί αυτό δείχνει πόσο τη νοιάζεσαι. Να χαίρεσαι που ο αδερφός σου ήταν ο πρώτος που σου ευχήθηκε χρόνια πολλά, έστω κι απ’ το τηλέφωνο, γιατί  σε σκεφτόταν πιο πολύ απ’ όσο νομίζεις. Να χαίρεσαι που οι γιαγιάδες στο δρόμο σε σταματούν για να σου πουν πόσο αγαπούσαν τη δική σου γιαγιά. Σκέψου πόσο περήφανος νιώθεις τότε. Να χαίρεσαι που τόσος κόσμος προσεύχεται για σένα. Να χαίρεσαι που ο μπαμπάς σου σου έδειξε πώς να αλλάζεις ταχύτητες στο αυτοκίνητο (ή και στη ζωή, γιατί όχι). Σκέψου και εκείνος τι άγχος θα είχε.

     Να χαίρεσαι που η αδερφή σου έγραψε το πρώτο της παραμύθι. Πού ξέρεις, μπορεί κάποτε να γίνεις ο πρωταγωνιστής της πολυδιαβασμένης ιστορίας της. Να χαίρεσαι που ενέπνευσες τον ξάδερφό σου να ασχοληθεί με ένα χόμπι που δεν ήξερε καν ότι είχε. Τη μέρα που θα καταξιωθεί σ’ αυτό, εκείνος τα δικά σου μάτια θα αναζητά ανάμεσα στο κοινό. Να χαίρεσαι που έχεις ανθρώπους στη ζωή σου, οι οποίοι όποτε τρυπώνουν στις σκέψεις σου, σου προκαλούν εκείνο το κρυφό, το αυθόρμητο, το πιο γλυκό σου χαμόγελο, από εκείνα που σκας όταν έχεις κάνει κάποια ζημιά.

      Αν με αφήσεις θα συνεχίσω ασταμάτητα να σου πετάω μπαλάκια. Είδες πόσα έχει; Και αυτά δεν ήταν τίποτα. Ήταν απλά ένα δείγμα. Είναι όμως όλα αυτά που θεωρούμε «μικρά πράγματα», τα οποία μας ανοίγουν την πόρτα για τα μεγάλα. Διότι αν δεν αναγνωρίζεις αυτά, πώς περιμένεις να δεις τα μεγάλα; Πώς θα ξαπλώσεις το βράδυ στο κρεβάτι σου, και θα πεις «σήμερα ήταν μία από τις καλύτερες μέρες», αν δεν μπορείς να βρεις τις μικρές χαρές αυτής της μέρας; Πώς περιμένεις να νιώσεις κάτι μεγάλο, αν δεν το έχτισες πάνω σε πολλά μικρά κομματάκια;    Αν το σκεφτείς προσεκτικότερα, όλα τα μεγάλα στηρίζονται σε πολλές μικρές βάσεις. Για παράδειγμα, θες να φτιάξεις ένα γλυκό. Για να γίνει πιο πετυχημένο, δε θα ρίξεις σ’ ένα μπολ 2-3 υλικά και θα περιμένεις να κάνουν θαύματα. Αν το φαντάζεσαι ξεχωριστό, σημαίνει ότι έχεις δώσει βάση σε κάθε στάδιό του και το απολαμβάνεις. Για αρχή, πρέπει να στρώσεις τη βάση, να φτιάξεις μετά την πρώτη γέμιση, να βάλεις μια επόμενη στρώση, να προσθέσεις τη δεύτερη γέμιση, να φροντίσεις να χτιστεί το τελείωμα, να ολοκληρώσεις με γαρνιτούρα και στόλισμα, και τέλος να το τελειοποιήσεις, μοιράζοντάς το και στους γύρω σου. Γιατί τι νόημα έχει να φτιάξεις ένα τέλειο γλυκό και να μην δοκιμάσει κανείς άλλος τη δημιουργία σου;      Κάπως έτσι θα βοηθούσε να χτίσεις και τη μέρα σου, το μήνα σου, τη ζωή σου. Να αφήνεις τον εαυτό σου να απολαμβάνει οτιδήποτε συμβαίνει στη διάρκεια της μέρας, και να του υπενθυμίζεις πως καθετί που συμβαίνει, έχει τη λειτουργία του. Και μόλις φτάσεις στο σημείο να γκρινιάζεις λιγότερο και να σιγοτραγουδάς περισσότερο, τότε θα με θυμηθείς, εμένα και τα αναρίθμητα μπαλάκια μου.

       Τότε για την ακρίβεια, είναι που συνειδητοποιείς την παρουσία του Θεού. Τότε που βλέπεις πως ήταν πάντα εκεί, απλά εσύ δεν είχες καθαρίσει το τζάμι με τους υαλοκαθαριστήρες. Τώρα όμως που το ‘κανες κι αυτό, δε σταματάς να χαμογελάς. Είσαι απλά ευγνώμων. Ευγνώμων που είσαι σε θέση πλέον να αναγνωρίζεις την απέραντη αγάπη του. Η οποία επίσης ξεκινάει απ’ τα μικρά και κορυφώνεται σε μεγάλα!

       Να σου πω και κάτι άλλο; Αν περπατάς στο δρόμο και έχεις την ανάγκη να σηκώσεις το κεφάλι σου και να δεις ουρανό, αν ψιθυρίζεις σε κάθε αφορμή «Σε ευχαριστώ τόσο πολύ Θεέ μου», αν σε ρωτάν πώς είσαι και το πρώτο που σκέφτεσαι να απαντήσεις είναι «είμαι ευτυχισμένος», είναι φυσιολογικό. Όχι, δεν είναι η ζάλη από τις πολλές ταξιδιάρες μπαλίτσες που σου πέταξα. Είναι…τα μεγάλα που λέγαμε. Είναι που θες απλά λίγη νεραϊδόσκονη και είσαι έτοιμος να πετάξεις…

 

ΧΩΡΑ ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ ΓΛΥΚΕΙΑ

ένα τραγούδι που συγκινεί κάθε ελληνική καρδιά από τα πέρατα του κόσμου

Δημοσιεύτηκε στις 16 Μαΐ 2016

Αυτό το τραγούδι περικλείει την αγάπη των μαθητών και όλων εμάς για την Ελλάδα μας.

Είναι αποτέλεσμα μιας συλλογικής προσπάθειας πολλών ανθρώπων και ειδικά από μαθητές και μαθήτριες Έντεκα Ελληνικών Σχολείων από 5 Ηπείρους και 9 Χώρες.

Ως ιδέα και πρωτοβουλία, ξεκίνησε από το Ελληνικό Σχολείο του Βουκουρεστίου "Αθηνά" και τους μαθητές της Ε' & ΣΤ' τάξης του Δημοτικού και την δασκάλα τους, κυρία Μπασίνα Βασιλική.

Η πρώτη στροφή γράφτηκε από το Ελληνικό Σχολείο του Βουκουρεστίου "Αθηνά" και σε αυτό το ταξίδι, κάθε ένα από τα 11 Σχολεία που συμμετείχαν, έγραφε την δική του στροφή.

Μουσική και Ενορχήστρωση: Νίκος Ντόνας 

επιλέγω το ΦΩΣ

ΦΩΣ στα ΣΚΟΤΑΔΙΑ μου

      Τράβηξε τις κουρτίνες. Ήθελε να μπει φως. Ίσως φωτιζόταν οι σκέψεις της. Μέρες τώρα νιώθει να είναι βυθισμένη στο σκοτάδι. Θες ο καιρός, συννεφιασμένος, βροχερός. Θες κάτι κουβέντες άγριες που έκανε με τη μάνα της  μαύρισαν την ψυχή της και τις σκέψεις της.
Προσπάθησε να βρει διέξοδο. Σκόνταφτε στα τείχη που όρθωνε μπροστά της το «εγώ». Ένας λαβύρινθος το μυαλό της κι αυτή δεν είχε μίτο ούτε καν της Αριάδνης.
Και τώρα τι θα γίνει; Θα μένει βουλιαγμένη και αποκλεισμένη στον εαυτό της, στα σκοτάδια;
    

    Τράβηξε την κουρτίνα κι ένα φως δυνατό μεθυστικό μπήκε στο δωμάτιο. Λαχτάρησε. Ένιωσε το φως να γλιστρά στις σκέψεις της. θες οι γεμάτες θαλπωρή ακτίνες του ήλιου, θες τα χρώματα που είναι πιο φωτεινά τώρα, θες η ήρεμη φωνή της μητέρας της που προσεύχεται, την έκαναν να νιώθει όμορφα.

        Νιώθει ένα χέρι, δυνατό χέρι, να την πιάνει και να την οδηγεί προς τα έξω. Τα τείχη που πριν την είχαν αποκλείσει γκρεμίζονται τώρα σα να είναι φτιαγμένα από τραπουλόχαρτα. Το χέρι δεν την αφήνει, προχωράνε κι άλλο και βγαίνει στο φως.

- Ποιανού είναι αυτό το χέρι;
Ποιος κατάφερε να διαλύσει τα σκοτάδια της;
Τι φως είναι αυτό; Τόσο δυνατό αλλά δεν την τυφλώνει! Τόσο ζεστό μα δεν καίγεται! Νιώθει χαρά που της έρχεται να χοροπηδά. Αλλά δεν θέλει να αφήσει το χέρι. Νομίζει ότι είναι το παν γι αυτή!
- Μα τίνος είναι το χέρι;
Ποιος έχει τόσο και τέτοιο φως; Θέλει κι αυτή να έχει και να βρίσκεται στο φως. Για την ώρα χαίρεται και απολαμβάνει. Είναι ξένοιαστη, είναι ευτυχισμένη.
- Τίνος είναι αυτό το χέρι;
Το χέρι είναι στιβαρό, την κρατά δυνατά μα δεν τη σφίγγει. Όσο το κρατά νιώθει μια απίθανη ελευθερία. Αυτό είναι, έχει απελευθερωθεί

.
Δεν αναρωτιέται πια τίνος είναι το χέρι, επειδή ακούει δίπλα της:
- «εγώ είμαι το φως του κόσμου»,
- «Χριστέ μου», αναφωνεί «εσύ; Εσύ ήρθες για μένα; Ήρθες στα σκοτάδια μου, εσύ μ’  έβγαλες από κει σε τούτο το φως;»,
- «ναι, παιδί μου, για σένα ήρθα»,
- «σ’ ευχαριστώ, σ’ ευχαριστώ, Χριστέ μου»
Το χέρι του Χριστού αφήνει πια το δικό της. Τρομάζει.
- «μη μ’ αφήνεις, Χριστέ μου, τώρα που γεύτηκα το φως, δεν θέλω το σκοτάδι. Μη μ’ αφήνεις»
- «είσαι ελεύθερη, παιδί μου. Μείνε στο φως όσο θέλεις. Είναι πλέον δική σου επιλογή»
- «πως θα παραμείνω; Φοβάμαι μην ξανάρθει κάποια στιγμή το σκοτάδι. Δεν το θέλω. Πες μου πως θα μπορέσω να μείνω για πάντα στο φως;»

- «είναι απλό. Όπως σου είπα, Εγώ είμαι το Φως του κόσμου, όποιος με ακολουθεί  είναι στο φως αρκεί να είναι  κοντά μου και  πλέον δε θα περπατάει στη σκοτία αλλά θα έχει το φως της ζωής»

Είναι στο Φως, είναι χαρούμενη, είναι ευτυχισμένη, είναι λεύτερη.
Επιλέγει Φως, χαρά, ευτυχία, ελευθερία!

Μελιτίνη

  

υπάρχει χάσμα γενεών;

 με αφορμή το παρακάτω κείμενο θα ήθελα να ανταλλάξουμε απόψεις. 

περιμένω από μικρούς και μεγάλους να καταθέσουν κάτι από την ψυχή τους. 

καλή ανάγνωση.

ΧΑΣΜΑ ΓΕΝΕΩΝ

 

 Κάποτε ένας γιός έλεγε θυμωμένα στον πατέρα του.

     ¾    Δεν με καταλαβαίνεις. Άλλαξαν οι εποχές. Εγώ ανήκω σε  άλλη γενιά. Δεν νιώθεις το χάσμα που υπάρχει ανάμεσά μας; Δεν το βλέπεις; Δεν υπάρχει ούτε καν ένα γεφύρι. Ακόμη κι αν ακόμη θελήσω να έρθω προς εσένα θα πέσω στο χάσμα, στο γκρεμό. Άφησέ με, λοιπόν, στη ζωή μου, όπως κι αν μεταφράζεται ευτυχία, δυστυχία, αναζήτηση, αγωνία, απελπισία, αδιέξοδο.
¾    Μα, παιδί μου, μπορώ να σου δείξω το δρόμο της επιτυχίας. Μπορώ να σου μιλήσω για τον τρόπο της ευτυχίας. Μπορώ να σε πλησιάσω! Με λαχτάρα μιλάει ο πατέρας.
¾    Πως, πατέρα; Δεν το βλέπεις το κενό, το χάσμα; Εσύ νομίζεις πως μπορείς να περάσεις το κενό, χωρίς το λιγότερο, να γκρεμοτσακιστείς;
¾    Όπως και όλοι της γενιάς μου, βλέπω γέφυρα για να περάσω με ασφάλεια. Αρκεί να δεχτείς.

 ¾    Υπάρχει γέφυρα; Γιατί δεν τη βλέπω;
¾    Υπάρχει, παιδί μου. Μάλλον κοιτάς αλλού.
¾    Που να κοιτάξω, πατέρα; Φοβάμαι να κοιτάζω στο κενό, ζαλίζομαι, φοβάμαι μην πέσω.
¾    Στήριξε τα μάτια σου προς το χάσμα. Μη φοβάσαι. Τι βλέπεις;

¾    Λουλούδια, πανέμορφα λουλούδια, αλλά στις απότομες πλαγιές που είναι απρόσιτες.
¾    Πράγματι, αυτά ακριβώς υπάρχουν. Σήκωσε λίγο πιο πάνω τα μάτια σου και κοίτα καλύτερα. Τι βλέπεις;
¾    Εσένα, πατέρα. Χαμογελάς; Είχα ξεχάσει πόσο γλυκό είναι το χαμόγελό σου. Αλλά είσαι απέναντι από το χάσμα. Λυπάμαι, πατέρα. Πόσο θα ήθελα να βρεθώ κοντά σου.

 ¾    Με βλέπεις καλά;

¾    Ναι, πατέρα, αλλά…
¾    Κοίτα με την ψυχή σου, παιδί μου. Βλέπεις τι έχω εδώ;
¾    Μοιάζει με… γέφυρα;
¾    Είναι γέφυρα.! Την έφτιαχνα όλα αυτά τα χρόνια με τα όνειρά μου. Χρησιμοποίησα ότι απέκτησα από τότε που ήσουν ακόμη μόνο στη σκέψη μου. Αγωνίστηκα για την επιτυχία. Έκανα λάθη, είχα αγωνίες, με ταλαιπώρησαν τα πάθη μου. Επιτυχίες, αποτυχίες, λάθη, πάθη, κατορθώματα ήταν τα λιθαράκια που έμπαιναν όλα αυτά τα χρόνια για να χτιστεί αυτή η γέφυρα, η δική μας γέφυρα.
¾    Κάτι γράφει πάνω στην πινακίδα της.

 ¾    Είναι γραμμένο το όνομά της με χρυσά γράμματα. Γράφει ΠΕΙΡΑ.

¾    Γιατί είναι χρυσά τα γράμματα;

- Επειδή είναι πολύτιμη σα χρυσάφι η πείρα που μόχθησα να αποκτήσω.
¾    Αφού έχεις γέφυρα γιατί πατέρα μ αφήνεις μόνο μου απέναντι; Έλα κοντά μου, πατέρα.
¾    Εγώ, παιδί μου, με την πείρα μου έχτιζα τη γέφυρα, αλλά δεν μπορώ να την περπατήσω, είμαι μεγάλος πια. Έχασα τη νιότη μου, τις νεανικές δυνάμεις μου, την πρώτη αντοχή που είχα.
¾    Αντέχω εγώ, πατέρα. Τα νιάτα μου φτάνουν και για τους δυο μας. Θα έρθω εγώ πατέρα…
¾    Έλα, παιδί μου...
¾    Πόσο θα ήθελα να βρεθώ στην αγκαλιά σου, έρχομαι, πατέρα!
¾    Έλα, παιδί μου... σε περιμένω!

 Μελιτίνη