χρωματιστά μπαλάκια ευτυχίας

Η γνωστή άγνωστη φοιτήτρια δεν μας ξεχνά. Σήμερα μας θυμίζει πόσους και πόσους λόγους έχουμε για να είμαστε χαρούμενοι ευτυχισμένοι. Τι κρίμα που κάποτε τα μικρά "κρύβουν" τα μεγάλα!

Αν δεν μπορείς να χαίρεσαι με κάτι μικρό, δεν πρόκειται ποτέ να νιώσεις κάτι μεγάλο

     Καλημέρα και καλησπέρα! Έχω τόσα πολλά να σου πω σήμερα! Μπορεί στο τέλος να γίνω κουραστική, αλλά τα μάζευα τόσο καιρό για να στα πω και τώρα θα σκάσω αν δεν το κάνω!   Χαίρομαι, ξέρεις γιατί; Γιατί για να σου πω ό,τι έχω έτοιμο για σήμερα, έκανα μια βουτιά σ’ εκείνο το μαγικό χώρο με τις αναμνήσεις μου!

Ξέρεις, πώς είναι όταν κάνεις τσουλήθρα στον παιδότοπο και προσγειώνεσαι σε ένα μεγάλο δωμάτιο από πολύχρωμες μπάλες; Που τσουλάς με τόσο ενθουσιασμό και συναντάς μπροστά σου και γύρω σου και πίσω σου και… κάτω σου ένα σωρό από μικρές και μεγάλες χρωματιστές μπαλίτσες; Ε, έτσι νιώθω κι εγώ. Σα να βουτάω μες στις πολύχρωμες αναμνήσεις μου και να μην ξέρω ποια να πρωτοχωρέσω στη μικρή παλάμη μου.
   Και χαίρομαι, ξέρεις για τι άλλο; Γιατί έχω τόσους λόγους να χαίρομαι!
Να στο πω αλλιώς: γιατί να μη χαίρομαι; Υπάρχουν τόσα μα τόσα μικρο-πράγματα που σε γεμίζουν! Θα ‘πρεπε τουλάχιστον. Μπορεί να μην είναι τόσα, είναι όμως όσα, είναι όσα χρειάζεσαι για να νιώθεις ευτυχισμένος! Σκέψου τα σαν μικρά χαπάκια ευτυχίας! Μικρά αλλά θαυματουργά.

     Κάτσε τι εννοείς ότι δεν τα καταλαβαίνεις; Νιώθεις πως δεν έχουν επίδραση πάνω σου; Μη μου πεις ότι δεν τα βλέπεις καν! Μα αυτό είναι το όλο θέμα. Να αναγνωρίζεις τα μικρά αλλά θαυματουργά. Να βρίσκεις μέσα στο καθετί, τη χαρά που σου προσφέρει. Είτε είσαι ο αποστολέας είτε ο παραλήπτης.    Ας σου πετάξω λίγα χρωματιστά μπαλάκια για να καταλάβεις τι εννοώ. Να χαίρεσαι με μικρά πράγματα. Να χαίρεσαι που σε ξύπνησε το φως το ήλιου και όχι ο θόρυβος της βροχής. Να χαίρεσαι που κάποιος σε θυμήθηκε και σου έστειλε γράμμα. Να χαίρεσαι που έπιασες κουβέντα με τον διανομέα, γιατί σου ευχήθηκε μια καλημέρα! Δεν την είχες κι από πριν! Να χαίρεσαι που έπλυνες εσύ τα πιάτα σήμερα, γιατί αποδέσμευσες τη μαμά και από αυτή τη δουλειά. Να χαίρεσαι που ξέρεις να σφυρίζεις. Που σε χαιρετάει κόσμος στο δρόμο. Που ο καθηγητής θυμάται τ’ όνομά σου.
    Βλέπεις, δε σου λέω να χαίρεσαι που έχεις την υγεία σου, που μπορείς και βλέπεις, που έχεις ρεύμα στο σπίτι, που ξέρεις να γράφεις. Όχι ότι αυτά δεν είναι σημαντικά. Ίσα ίσα, ίσως είναι και τα μείζονα. Απλά αν σου πετούσα τα συγκεκριμένα μπαλάκια, θα μου ‘λεγες ότι έχεις ξαναπαίξει μ’ αυτά και τα βαρέθηκες. Κι ότι θες άλλα μπαλάκια. Πιο παρδαλά και πιο γυαλιστερά.

     Ορίστε λοιπόν. Να χαίρεσαι φίλε μου, που ήσουν το πρώτο άτομο στο οποίο έτρεξε ο δικός σου φίλος μες στα χαράματα για να πει τον πόνο του. Γιατί αυτό δείχνει πόσο σημαντικός είσαι γι΄αυτόν. Να χαίρεσαι που πάντα περιμένεις τη φίλη σου να ανοίξει πρώτα την πόρτα για το σπίτι της, προτού πάρεις το δρόμο του γυρισμού, γιατί αυτό δείχνει πόσο τη νοιάζεσαι. Να χαίρεσαι που ο αδερφός σου ήταν ο πρώτος που σου ευχήθηκε χρόνια πολλά, έστω κι απ’ το τηλέφωνο, γιατί  σε σκεφτόταν πιο πολύ απ’ όσο νομίζεις. Να χαίρεσαι που οι γιαγιάδες στο δρόμο σε σταματούν για να σου πουν πόσο αγαπούσαν τη δική σου γιαγιά. Σκέψου πόσο περήφανος νιώθεις τότε. Να χαίρεσαι που τόσος κόσμος προσεύχεται για σένα. Να χαίρεσαι που ο μπαμπάς σου σου έδειξε πώς να αλλάζεις ταχύτητες στο αυτοκίνητο (ή και στη ζωή, γιατί όχι). Σκέψου και εκείνος τι άγχος θα είχε.

     Να χαίρεσαι που η αδερφή σου έγραψε το πρώτο της παραμύθι. Πού ξέρεις, μπορεί κάποτε να γίνεις ο πρωταγωνιστής της πολυδιαβασμένης ιστορίας της. Να χαίρεσαι που ενέπνευσες τον ξάδερφό σου να ασχοληθεί με ένα χόμπι που δεν ήξερε καν ότι είχε. Τη μέρα που θα καταξιωθεί σ’ αυτό, εκείνος τα δικά σου μάτια θα αναζητά ανάμεσα στο κοινό. Να χαίρεσαι που έχεις ανθρώπους στη ζωή σου, οι οποίοι όποτε τρυπώνουν στις σκέψεις σου, σου προκαλούν εκείνο το κρυφό, το αυθόρμητο, το πιο γλυκό σου χαμόγελο, από εκείνα που σκας όταν έχεις κάνει κάποια ζημιά.

      Αν με αφήσεις θα συνεχίσω ασταμάτητα να σου πετάω μπαλάκια. Είδες πόσα έχει; Και αυτά δεν ήταν τίποτα. Ήταν απλά ένα δείγμα. Είναι όμως όλα αυτά που θεωρούμε «μικρά πράγματα», τα οποία μας ανοίγουν την πόρτα για τα μεγάλα. Διότι αν δεν αναγνωρίζεις αυτά, πώς περιμένεις να δεις τα μεγάλα; Πώς θα ξαπλώσεις το βράδυ στο κρεβάτι σου, και θα πεις «σήμερα ήταν μία από τις καλύτερες μέρες», αν δεν μπορείς να βρεις τις μικρές χαρές αυτής της μέρας; Πώς περιμένεις να νιώσεις κάτι μεγάλο, αν δεν το έχτισες πάνω σε πολλά μικρά κομματάκια;    Αν το σκεφτείς προσεκτικότερα, όλα τα μεγάλα στηρίζονται σε πολλές μικρές βάσεις. Για παράδειγμα, θες να φτιάξεις ένα γλυκό. Για να γίνει πιο πετυχημένο, δε θα ρίξεις σ’ ένα μπολ 2-3 υλικά και θα περιμένεις να κάνουν θαύματα. Αν το φαντάζεσαι ξεχωριστό, σημαίνει ότι έχεις δώσει βάση σε κάθε στάδιό του και το απολαμβάνεις. Για αρχή, πρέπει να στρώσεις τη βάση, να φτιάξεις μετά την πρώτη γέμιση, να βάλεις μια επόμενη στρώση, να προσθέσεις τη δεύτερη γέμιση, να φροντίσεις να χτιστεί το τελείωμα, να ολοκληρώσεις με γαρνιτούρα και στόλισμα, και τέλος να το τελειοποιήσεις, μοιράζοντάς το και στους γύρω σου. Γιατί τι νόημα έχει να φτιάξεις ένα τέλειο γλυκό και να μην δοκιμάσει κανείς άλλος τη δημιουργία σου;      Κάπως έτσι θα βοηθούσε να χτίσεις και τη μέρα σου, το μήνα σου, τη ζωή σου. Να αφήνεις τον εαυτό σου να απολαμβάνει οτιδήποτε συμβαίνει στη διάρκεια της μέρας, και να του υπενθυμίζεις πως καθετί που συμβαίνει, έχει τη λειτουργία του. Και μόλις φτάσεις στο σημείο να γκρινιάζεις λιγότερο και να σιγοτραγουδάς περισσότερο, τότε θα με θυμηθείς, εμένα και τα αναρίθμητα μπαλάκια μου.

       Τότε για την ακρίβεια, είναι που συνειδητοποιείς την παρουσία του Θεού. Τότε που βλέπεις πως ήταν πάντα εκεί, απλά εσύ δεν είχες καθαρίσει το τζάμι με τους υαλοκαθαριστήρες. Τώρα όμως που το ‘κανες κι αυτό, δε σταματάς να χαμογελάς. Είσαι απλά ευγνώμων. Ευγνώμων που είσαι σε θέση πλέον να αναγνωρίζεις την απέραντη αγάπη του. Η οποία επίσης ξεκινάει απ’ τα μικρά και κορυφώνεται σε μεγάλα!

       Να σου πω και κάτι άλλο; Αν περπατάς στο δρόμο και έχεις την ανάγκη να σηκώσεις το κεφάλι σου και να δεις ουρανό, αν ψιθυρίζεις σε κάθε αφορμή «Σε ευχαριστώ τόσο πολύ Θεέ μου», αν σε ρωτάν πώς είσαι και το πρώτο που σκέφτεσαι να απαντήσεις είναι «είμαι ευτυχισμένος», είναι φυσιολογικό. Όχι, δεν είναι η ζάλη από τις πολλές ταξιδιάρες μπαλίτσες που σου πέταξα. Είναι…τα μεγάλα που λέγαμε. Είναι που θες απλά λίγη νεραϊδόσκονη και είσαι έτοιμος να πετάξεις…