ΑΓΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ

σήμερα είναι η πρώτη φορά που γιορτάζουμε τη μνήμη του Αγίου Πορφυρίου.

ένα μικρό αφιέρωμα για ένα μεγάλο σύγχρονο άγιο

Το “αλητόπαιδο του Θεού”

ο όσιος Πορφύριος

(στιγμιότυπα από τη ζωή του αγίου Πορφυρίου, ειδικά για μαθητές)

Καθόταν σ΄ένα πάγκο στο αριστερό μέρος του καραβιού της γραμμής Πειραιάς-Θεσσαλονίκη-‘Άγιον Όρος. Κοίταζε το πέλαγος, τους γλάρους, τα  κύματα το αγόρι με τα  μπαλωμένα ρούχα.

Οι ναύτες του ζήτησαν εισιτήριο. Δεν είχε. Τον μάλωσαν. Έφτασε μεσημέρι. Στο κατάστρωμα  είχαν καθίσει παρέες και έτρωγαν. Μια κυρία πλησιάζει το χωριατόπαιδο και του προσφέρει ένα κομμάτι ψωμί και πάνω μαριδούλες τηγανητές. Γυρίζοντας λέει σχεδόν δυνατά:

-Τέτοια παιδιά, αλητόπαιδα, δεν πρέπει να τα κοιτάζει κανείς… αλλά τι να κάνουμε…είμαστε και άνθρωποι!

Το φτωχό αγόρι, όταν άκουσε την λέξη “αλητόπαιδο”, σκέφτηκε:

-Όντως αλητόπαιδο είμαι. Έγινα αλήτης της αγάπης του Θεού, είπε και χάρηκε μέσα στην ψυχούλα του.

-Χριστέ μου σώσε με, οδήγησέ με, προσευχόταν μυστικά.

Το όνομά του, Ευάγγελος Μπαϊρακτάρης.

Μικρός έβοσκε τα πρόβατα στο χωριό του στην Εύβοια και τον φώναζαν Άγγελο. Άγγελο και στο μεγάλο κατάστημα στη Χαλκίδα πού δούλευε, εφτά χρονών παιδάκι, και ύστερα στο μπακάλικο του συγγενή του στον Πει­ραιά. Είχε πάει και στην πρώτη Δημοτι­κού και ήξερε να συλλαβίζει. Διάβασε συλλαβιστά το βίο του αγίου Ιωάννου τού Καλυβίτη, πού έπεσε στα χέρια του, και άναψε μέσα του ή επιθυμία να ακο­λουθήσει την αγγελική πολιτεία. “Έγινε μοναχός. “Όταν στα εικοσιένα του χει­ροτονήθηκε πρεσβύτερος, πήρε το όνομα Πορφύριος.

Το «αλητόπαιδο του Θεού» αναδείχ­θηκε σε μια από τις μεγαλύτερες όσιακές μορφές της εποχής μας. Είναι ό Γέροντας Πορφύριος, ό διορατικός, ό στοργικός πνευματικός ό Γέροντας του πόνου  και της αγάπης, όπως τον ονόμασαν, πού ή Εκκλησία μας τον κατέταξε στους αγίους της και τιμά τη μνήμη του στις 2 Δεκεμβρίου. Δώδεκα χρονών, οδηγημένος από την αγάπη του Χρίστου, ύστερα από περιπέτειες και πισωγυρίσματα έφτασε για πρώτη φορά στο ‘Άγιον Όρος στα Καυσοκαλύβια. Μικρός και σχεδόν αγράμματος.

 ************

Ξέρεις να διαβάζεις; τον ρώτησε ό παπά- Ίωαννίκιος.

-“Ε, λίγο ξέρω, απάντησε και άρχισε να διαβάζει   ντροπαλά   τον   πρώτο ψαλμό:

–Μα…μα…κά…κά…ρι…ρι…ος ανήρ…

-Καλά, παιδί μου, άσε να διαβάσω εγώ, και άλλη μέρα διαβάζεις εσύ. «Μα­κάριος ανήρ, ός ουκ έπορεύθη εν βουλή άσεβων…».

«Πρέπει νά μάθω νά διαβάζω», είπε μέσα του ό έφηβος ασκητής, «νά ξεστρίψει ή γλώσσα μου».

Έβαλε τά δυνατά του. Όταν έβρισκε λίγο χρόνο, διάβαζε. Καί τή νύχτα. Κι έμαθε τό ψαλτήρι άπ’ έξω. Αργότερα έμαθε καί τό κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο καί τό κατά Ίωάννην και την επιστολή του Ιακώβου και τους Κανόνες.

Τον Γέροντα τον χαρακτήριζε μεγάλη φιλομάθεια, σε όλα, σε όλη τη ζωή του.

«”Ήθελα όλα να τα μαθαίνω μέχρι το βάθος και το πλάτος… να μάθω και τις λεπτομέρειες. Ήμουνα πολύ επιμελής», έλεγε.

Στα Καυσοκαλύβια το εργόχειρο του ήταν τα ξυλόγλυπτα.

«Ό,τι λέγανε οι Γέροντες μου τό ξανασκεφτόμουν και το μάθαινα σαν μά­θημα…το βράδυ που έπεφτα να κοιμηθώ, νοερώς έλεγα το μάθημα: παίρνουμε το ξύλο, το κόβουμε, το βάζουμε στο νερό να μουσκέψει…μετά…,όλο το εργόχειρο σκεπτόμουν με το μυαλό, για να μην ξεχάσω το παραμι­κρό», έλεγε με ενθουσιασμό!

**************

Αργότερα ό Γέροντας βρέθηκε «αντί για την έρημο του Άγιου Όρους, στην έρημο της Ομόνοιας», όπως έλεγε, στην καρδιά της Αθήνας, όπου, για τριάντα τρία χρόνια, υπηρέτησε τους πονεμέ­νους αδελφούς, ως εφημέριος στον άγιο Γεράσιμο της Πολυκλινικής Αθηνών.

«Εκεί ερχόντουσαν κι έψαλλαν άνθρωποι επιστήμονες… και ή χορωδία του Βασιλικού Θεάτρου…, ήταν όμως δύσκολο να συμβαδίσω με τους ήχους. Γι’ αυτό επήγα στο Ωδείο…, μάθαινα μουσικά με επιμονή και ζήλο… για να διευκολύνω τους ψάλτες… να παίρνω καλά τη βάση. Δεν ήθελα να στενοχωρώ τη χορωδία».

*************

Ήθελε να μάθει και αρμόνιο, αλλά δεν είχε το Ωδείο. “Άρχισε λοιπόν πιάνο με μια δασκάλα «αγιότατη», όπως τη χα­ρακτήριζε ό Γέροντας.

«Ήθελα όμως κι αυτή να μην τη στε­νοχωρώ για τα μαθήματα. Όταν το βράδυ έκανα την ταπεινή μου προ­σευχή, μετά ώσπου να κοιμηθώ έβαζα τα χέρια μου σαν σε πιάνο και έκανα το μάθημα: ντο-σι-λα-σολ-σολ-σολ-μι… για να μη στενοχωρώ τη δασκάλα μου…».

************

Μια Κυριακή περνούσε έξω απ’ το Αρχαιολογικό Μουσείο. Είχε λίγο χρόνο. Μπήκε. Πλησίασε ένα γκρουπ μπροστά στο άγαλμα του Δία πού έριχνε κεραυνό στους ανθρώπους. “Άκουγε την ξενά­γηση με ενδιαφέρον.

-Εσείς τί λέτε, παππούλη; ρώτησε τον Γέροντα ή ξεναγός.

-Εγώ δεν ξέρω απ’ αυτά… Μόνο έτσι όπως το βλέπω, θαυμάζω το έργο του καλλιτέχνη, αλλά και το πλάσμα του Θεού, πού τόσο τέλεια το δημιούργησε.

Ό καλλιτέχνης πού το έφτιαξε είχε με­γάλη αίσθηση του θείου. Βλέπετε τον Δία; Ενώ ρίχνει τον κεραυνό στους ανθρώπους, το πρόσωπο του είναι γα­λήνιο. Δεν είναι οργισμένος. Είναι απα­θής.

Ευχαριστήθηκε η ξεναγός με την απάντηση και όλο το γκρουπ.

-Τι μας λέει αυτό; συνέχισε ο Γέροντας. Ότι ο Θεός δεν έχει πάθος και όταν ακόμα μας τιμωρεί.

************

Ή ανάγκη για όσο το δυνατόν περισ­σότερη κατανόηση και συμπαράσταση στους άρρωστους της Πολυκλινικής και ή φιλομάθεια πού είχε από μικρός για όλα, τον οδήγησαν στην Ιατρική Σχολή. Παρακολούθησε για ένα διάστημα πα­ραδόσεις στη Σχολή και αγόρασε βιβλία της Ιατρικής ανατομίας, φυσιολογίας κα, για να μελετήσει.

***********

Οι μαθητές ήθελε να ενθαρρύνονται με τις έξης προτροπές:

«Παιδιά, να είστε ξύπνιοι για τη μόρ­φωση, για το καλό, για την αγάπη. Μόνο ή αγάπη τα κάνει όλα όμορφα και γεμίζει ή ζωή μας και αποκτάει νόημα. Ό κακός εαυτός θέλει την τεμπελιά, την αδιαφο­ρία. Αλ’ αυτό κάνει άνοστη τη ζωή, χωρίς νόημα κι ομορφιά».

«Με την πίστη φεύγει το άγχος».

«”Ας ανοίξουμε τα χέρια και ας ριχτούμε στην αγκαλιά του Θεού».

από το περιοδικό: Προς τη Νίκη, τεύχος 778, Δεκέμβριος 2014

ΑΓΙΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ

  του Αγίου Ανδρέα σήμερα, χρόνια πολλά σε όσους γιορτάζουν, αλλά και όλοι οι υπόλοιποι εμείς εδώ στην αρχή της Ελλάδας γιορτάζουμε! Να θυμόμαστε ότι είναι ο Απόστολος Ανδρέας είναι ο ιδρυτής της Εκκλησίας της Θράκης!

Ο Άγιος Ανδρέας ο Πρωτόκλητος

Ελάτε, να γυρίσουμε χρόνια πίσω. Να φύγουμε για λίγο από την πόλη μας και να πάμε στην Παλαιστίνη, στην περιοχή που σήμερα λέγεται Άγιοι Τόποι.

     Εκεί λοιπόν, σε μια λίμνη που λεγόταν Τιβεριάδα, ψάρευαν πολλοί ψαράδες. Ανάμεσα σ’ αυτούς και ένας πατέρας με τα δυο παιδιά του, τον Πέτρο και τον Ανδρέα.

        Τη νύχτα, ενώ βρίσκονταν στη βάρκα κι έριχναν τα δίχτυα τους για ψάρια, ο πατέρας τούς διηγούνταν για τον Μεσσία, τον Θεό που περίμεναν όλοι για να τους λυτρώσει από την αμαρτία. Ο Πέτρος και ο Ανδρέας, που τον άκουγαν με λαχτάρα, ανυπομονούσαν πότε θα έρθει ο Μεσσίας, ο Χριστός για να Τον γνωρίσουν. Και να! Ένα πρωινό ο Ανδρέας μαζί με ένα φίλο του ψαρά, τον Ιωάννη, όχι μόνο είδαν το Χριστό που τους έδειξε ο δάσκαλός τους, ο Ιωάννης ο Βαπτιστής στον Ιορδάνη ποταμό, αλλά έμειναν και ένα απόγευμα κοντά Του. Και επειδή πρώτος έτρεξε να Τον συναντήσει ονομάστηκε Πρωτόκλητος. Και ο Κύριος που διέκρινε την αγνή διάθεση και τον ευσεβή ζήλο του, τον κάλεσε κοντά Του. Ήταν ιστορική εκείνη η μέρα για τη ζωή του Πρωτόκλητου μαθητή. Ήταν η μέρα που αναγνώρισε στο πρόσωπο του Κυρίου Ιησού Αυτόν που περίμενε όλος ο κόσμος: τον Μεσσία Χριστό! Τη χαρά τους που δε μπορούσαν να τη συγκρατήσουν, έτρεξαν να τη μεταδώσουν και στους άλλους ψαράδες: «Εὑρήκαμεν τον Μεσσίαν!», είπε στον αδελφό του τον Πέτρο ο Ανδρέας και πρώτος επέστρεψε μαζί του το ίδιο βράδυ στον Χριστό, για να Τον γνωρίσει κι αυτός.

       Μετά από λίγες μέρες, τους συνάντησε ο Χριστός καθώς ψάρευαν στη λίμνη της Τιβεριάδος και τους είπε: «Δεῦτε ὀπίσω μου και ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων». Ελάτε κοντά μου και θα σας κάνω ψαράδες ανθρώπων. Και τότε, άφησαν τη βάρκα κι έγιναν και ο Ανδρέας και ο Πέτρος μαθητές Του.

          Τρία χρόνια έζησε μαζί με τους άλλους μαθητές ο Ανδρέας κοντά στον Χριστό. Άκουσε τα θεία Του λόγια, είδε τα πολλά θαύματα που έκανε. Λυπήθηκε πολύ, όταν είδε να Τον σταυρώνουν. Χάρηκε και πήρε δύναμη, όταν παρουσιάστηκε σ’ όλους τους μαθητές Αναστημένος. Ξεκίνησε έπειτα να κηρύξει. Έγινε απόστολος του Χριστού. Ξεκίνησε από τη λίμνη της Γεννησαρέτ, για να κηρύξει το Ευαγγέλιο στα παράλια το Εύξεινου Πόντου, στη Σκυθικά, στο Βυζάντιο και κατόπιν στην ηπειρωτική Ελλάδα. Αντιμετώπισε διωγμούς, στερήσεις, κακουχίες, ταλαιπωρίες, αλλά τίποτε δε στάθηκε ικανό για να ανακόψει την ιεραποστολική του δράση. Όσοι άκουγαν τον απόστολο Ανδρέα να κηρύττει δε χόρταιναν τη διδασκαλία του. Είναι χαρακτηριστικό ότι, όταν οι χριστιανοί έμαθαν ότι ο απόστολος θα έφευγε από τη Θεσσαλονίκη με πλοίο για την Πελοπόννησο, ζητούσαν όλοι να επιβιβαστούν στο πλοίο, ώστε έστω και κατά τη διάρκεια του ταξιδιού να μπορούν να ακούνε λόγο Θεού. Τελικά, επειδή ήταν αδύνατο να χωρέσουν όλοι στο ίδιο πλοίο, ναύλωσαν και δεύτερο, το οποίο έπλεε συνεχώς δίπλα από το πρώτο, ώστε οι επιβάτες του να μπορούν κι αυτοί να βλέπουν τον απόστολο Ανδρέα και να ακούνε τη διδασκαλία του.

            Γέροντας 80 χρονών έφτασε στην Πάτρα. Όταν έφτασε εκεί, συνέχισε με αμείωτο ζήλο το κήρυγμά του, ενώ επιτελούσε και πολλά θαύματα. Μάλιστα θεράπευσε από ανίατη ασθένεια τη σύζυγο το Ρωμαίου ανθύπατου Αιγεάτη, τη Μαξιμίλλα, η οποία ύστερα από αυτό έγινε χριστιανή. Χριστιανός έγινε επίσης και ὁ αδελφός του Αἰγεάτη, Στρατοκλῆς. Όλα αὐτά εξόργισαν τον Ρωμαίο διοικητή ο όποιος διέταξε να φυλακίσουν τον Άγιο. Από την φυλακή ο άγιος Ανδρέας συνέχισε το κήρυγμά του και χειροτόνησε το Στρατοκλῆ επίσκοπο Πατρών. Λίγες μέρες αργότερα καταδικάστηκε σε θάνατο και τον κρέμασαν ανάποδα σε σταυρό με σχήμα Χ. Τρεις μέρες δίδασκε πάνω από το σταυρό και πολλοί ειδωλολάτρες πίστεψαν από το κήρυγμα του.

            Όμως οι κάτοικοι των Πατρών είχαν αντιδράσει στην απόφαση το Ρωμαίου ανθύπατου. Πάνω από 1000 άτομα είχαν σπεύσει να διαμαρτυρηθούν στον Αἰγεάτη και να του ζητήσουν να σταματήσει το μαρτύριο το αγίου Αποστόλου. Ήταν τόσο έντονες οι διαμαρτυρίες, ώστε ο σκληρός και άκαμπτος Ρωμαίος τελικά λύγισε και ξεκίνησε για να ελευθερώσει τον άγιο Ανδρέα από τα δεσμά του σταυρού. Ωστόσο ο άγιος Απόστολος προσευχήθηκε στον Θεό και Τον παρεκάλεσε να μην επιτρέψει κάτι τέτοιο αλλά να τον αξιώσει να ολοκληρώσει το μαρτύριο. Πράγματι, πριν προλάβουν να τον λύσουν, άφησε την τελευταία του πνοή κι έλαβε το μαρτυρικό στεφάνι πεθαίνοντας πάνω στο Σταυρό, όπως κι Εκείνος, ο αγαπημένος του Διδάσκαλος!

           Άγγελοι παρέλαβαν την ψυχή του για να την οδηγήσουν στο θρόνο του Θεού. 

Άγιος Ανδρέας Πάτρας

Και μία πληροφορία:
Ο περικαλλής νέος ναός του Αγίου Ανδρέα στην Πάτρα είναι ο μεγαλύτερος των Βαλκανίων!

χριστουγεννιάτικο bazaar

Χριστούγεννα

Περιμένω τα Χριστούγεννα. Αυτή η αναμονή είναι που με απογειώνει! Τα τροπάρια, τα στολίδια, ο καιρός που χάλασε, όλα μα όλα ψιθυρίζουν ή φωνάζουν Χριστούγεννα. 

Στη Χριστιανική Εστία φέτος θα κάνουμε χριστουγεννιάτικο bazaar. Όσοι θέλετε να συμμετέχετε στην προετοιμασία, ελάτε τις προηγούμενες μέρες, να μας φέρετε την αγάπη σας... Κάποτε έχουμε πράγματα στο σπίτι μας, που δεν τα αξιοποιούμε και απλά γεμίζουν τα ντουλάπια μας, είναι ευκαιρία να τα δώσουμε. Και να πάρουμε αυτά που ίσως ψάχναμε καιρό... και όχι μόνο!
Ελάτε και τις μέρες του bazaar για να κάνετε τα ψώνια σας...
Όπως βλέπετε παρακάτω το bazaar  θα γίνει σε δυο μέρες. Μέχρι τότε θα τα λέμε...

προετοιμασία για Χριστούγεννα

ΘΕΜΑ  αγάπη

Στα πλαίσια της προετοιμασίας μας για τα Χριστούγεννα το θέμα της αγάπης είναι επίκαιρο. Ο Θεός της αγάπης από αγάπη ήρθε στη γη κι έγινε άνθρωπος για να σώσει τον άνθρωπο που αγαπά τόσο πολύ.

Πριν περίπου ένα μήνα μου έστειλε η γνωστή ανώνυμη φοιτήτρια το παρακάτω κείμενο. Καθώς άρχισα να το διαβάζω, ένιωσα την ανάγκη να απαντήσω στα ερωτήματα που αρχικά θέτει. Στη συνέχεια έβλεπα πως γνώριζε τις απαντήσεις.

Τελικά αποφάσισα να το δημοσιεύσω όπως το έγραψε και περιμένω από εσάς να γράψετε τις δικές σας σκέψεις, τις οποίες θα περιμένω με μια γλυκιά αναμονή.

Μπορείς να πονάς από αγάπη?

   

       Μπορείς να πονάς από αγάπη? Αυτό είναι το ερώτημά μου σήμερα. Ναι ναι, είμαι εκείνη η φοιτήτρια της οποίας την ταυτότητα υποτίθεται πως δεν ξέρεις και η οποία, όποτε έχει έμπνευση αποφασίζει να σε μπερδεύει με αυτά που έχει στο μυαλό της. Έλειψα λίγο καιρό αλλά τώρα έρχομαι γεμάτη σκέψεις και εμπειρίες, οπότε πρόσεχε.

      Γίνεται λοιπόν η αγάπη σου για κάποιο άλλο πρόσωπο να μην σε αναπαύει αλλά να σε πληγώνει? Και αν ναι, τότε ποιος φταίει? Εσύ ή αυτός που αγαπάς? Και γιατί να πονάς δηλαδή? Τι λάθος κάνεις?

     Νομίζω πως ο κυριότερος –αν όχι τελικά ο μοναδικός- λόγος για αυτή τη συμφορά είναι η αγάπη αυτή να είναι μονομερής. Να αγαπάς δηλαδή και να μη σε αγαπάνε. Πού να μην πονάς μετά! Θα μου πεις, αυτή είναι η μαγκιά, να μπορείς να δίνεις την αγάπη σου χωρίς να περιμένεις ανταπόδοση. Αυτό δε μας λέει κι ο Χριστός? Να αγαπάς τους πάντες γιατί στο πρόσωπο του καθενός καθρεφτίζεται ο Ίδιος. Και είναι σα να προσφέρεις σε Αυτόν. Αγαπάς τους άλλους γιατί στην τελική, αγαπάς το Χριστό. Να αγαπάς ακόμα και τους εχθρούς σου. Εδώ κι αν ξέρεις ότι δεν πρόκειται να στο ανταποδώσει, αφού είναι εχθρός σου! Εσύ όμως και πάλι να τον αγαπάς. Γιατί αν καταφέρεις να αγαπάς όλο τον κόσμο γύρω σου, έχεις γευτεί ένα κομμάτι του Παραδείσου. Γιατί η αγνή αγάπη είναι γλυκιά. Γιατί όταν αγαπάς με την καρδιά σου και δεν περιμένεις κάτι, σημαίνει πως αυτό που κάνεις σε γεμίζει. Είσαι ευτυχισμένος τότε, δεν έχεις λόγο να πονάς. Αγαπάς και σ’ αρέσει!

      Έλα όμως που οι περισσότεροι δεν είμαστε έτσι. Έχω την εντύπωση πως τουλάχιστον εγώ κι εσύ, δυσκολευόμαστε λίγο να τα δούμε έτσι απλά τα πράγματα. Θέλουμε αυτή την ανταπόδοση. Αναζητούμε να νιώσουμε όσο όμορφα νομίζουμε πως νιώθει κι αυτός που δέχεται την αγάπη μας. Με απλά λόγια, θέλω να σε αγαπάω και να με αγαπάς. Θέλω την αγάπη σου, γιατί εσύ έχεις πολλή από τη δική μου, πίστεψέ με. Θέλω να με αγαπάς όχι γιατί θα ‘ταν σωστό, αλλά γιατί το να με αγαπάς είναι υπέροχο. Γιατί όταν με αγαπάς νιώθω λιγότερο άδεια. Πολύ εγωιστικά αυτά, ε? Ε τότε μάλλον γι΄ αυτό θα πονάω. Γιατί θέλω να σε αγαπάω αλλά και να με αγαπάς.

       Εδώ και καιρό με μπερδεύει πολύ αυτό εδώ: σε αγαπάω γιατί θέλω να με αγαπάς? Όχι, δε σε αγαπάω γι΄ αυτό. Σ’ αγαπάω γι΄ αυτό που είσαι. Αλλά λογικά, σ’ αγαπάω και γι’ αυτά που μου δίνεις. Άρα μου δίνεις. Άρα μιλάμε για αγάπη με ανταπόδοση. Άρα, αν σταματήσεις να μου δίνεις, θα σταματήσω κι εγώ να σε αγαπάω? Μάλλον. Αχ, δεν ξέρω. Ίσως σε αγαπάω ακόμα, αλλά πονώντας. Μπορώ να σε αγαπάω μόνο γι΄ αυτά που είσαι? Μόνο γι΄ αυτά που βγάζεις? Μόνο γι΄ αυτά που προσφέρεις, αλλά τα προσφέρεις σε άλλους?

          Και αντιστρόφως: με αγαπάς επειδή σε αγαπάω? Μακάρι όχι. Είναι σα…να με λυπάσαι! Ναι, τη θέλω την αγάπη σου, αλλά μόνο αν την αξίζω. Και πώς την αξίζω? Αν είμαι καλός άνθρωπος με τους γύρω μου αλλά και με σένα. Αν δηλαδή σε αγαπάω και στο δείχνω. Άρα ξαναγυρνάμε στα ίδια, με αγαπάς επειδή σ’ αγαπάω και σ’ αγαπάω επειδή με αγαπάς. Ναι, χαίρω πολύ, δεν ήταν αυτό το συμπέρασμα στο οποίο ήθελα να καταλήξω. Δε με συμφέρει αυτό.

         Διότι τελικά, αφού εγώ σ’ αγαπάω, γιατί εσύ όχι? Και γιατί πονάω? Γιατί εγώ πληγώνομαι με το να σε αγαπάω? Να σημειωθεί βέβαια εδώ, πως δε μιλάω για τον έρωτα. Αυτός αγγίζει άλλες πτυχές, είναι διαφορετική αγάπη. Πιο πολύ σαν κόλλημα θα το έλεγα. Εκεί είναι πιο συνηθισμένο να δίνεις και να μην παίρνεις. Γιατί μπορεί εγώ να είμαι ερωτευμένη, αλλά εσύ να με αγαπάς. Αλλά όχι ερωτικά.

      Οπότε, Χριστούλη, τι στο καλό να κάνω? Να δίνω μόνο αν ξέρω ότι θα πάρω έστω και λίγο? Να δίνω ακόμα κι αν δεν παίρνω, ακόμα κι αν πονάω?? Να ξέρεις πάντως, δεν το κατέχω ακόμα να αγαπάω και να μη με νοιάζει αν με αγαπούν. Οπότε θέλω να μου δώσεις μια πιο…πραγματική συμβουλή. Θα περιμένω. Έχω και έναν αναγνώστη να ενημερώσω μετά. Μέχρι τότε όμως, εγώ σου λέω πως…θα αγαπάω, ακόμα κι αν πονάω. Γιατί ξέρω ότι τουλάχιστον Εσύ θα με παρηγορείς. Θα αγαπάω, γιατί στο τέλος, δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από το να αγαπάς. Και να ελπίζεις πως αυτή σου η αγνή και πελώρια αγάπη, δεν θα πάει ποτέ χαμένη. Απλά εσύ δεν βλέπεις σε τι μεταμορφώνεται…

 (Συγχώρεσέ με για τον κουραστικά προφορικό μου λόγο, απλά νιώθω πως έτσι καταλαβαίνεις κι εσύ πιο εύκολα τα συναισθήματα που βγάζω. Κάθε σχόλιο προς διόρθωση ή έκφραση παραπόνου είναι δεκτό)

δραστηριότητες για παιδιά Δημοτικού

Κυριακές με χριστουγεννιάτικες κατασκευές! 

περιμένουμε τους μικρούς μας φίλους κάθε Κυριακή,

αλλά τις παρακάτω Κυριακές,

 τους προσκαλούμε για επιπλέον προετοιμασίες για τα Χριστούγεννα

ΤΑ ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Τα Εισόδια της Θεοτόκου

            Στην όμορφη γη της Γαλιλαίας, ζούσαν δύο άνθρωποι με πίστη βαθιά. Ο Ιωακείμ και η Άννα. Άνθρωποι απλοί, με καλή καρδιά. Είχαν όμως μια μεγάλη στενοχώρια: δεν είχαν παιδί. Και δεν έφτανε ο πόνος, που σαν μαχαίρι σουβλερό μάτωνε τα σπλάχνα τους, ήταν και ο κόσμος που είχε για ντροπή μεγάλη το σπιτικό, που δεν είχε παιδί. Ο καιρός τους περνούσε πικραμένα.

            Έγιναν γέροντες κι άσπρισαν τα μαλλιά τους, κι όμως, μέρα νύχτα με χέρια υψωμένα στο Θεό, τον Πλάστη του κόσμου, παρακαλούσαν και του ζητούσαν να τους δώσει ένα παιδί, ευλογία στο σπίτι τους. Μόνον ο Θεός καταλάβαινε τη στενοχώρια τους και μόνον ο Θεός μπορούσε να τους βοηθήσει. Ήξεραν πως τίποτα δεν είναι αδύνατο και ακατόρθωτο για τον Θεό. Ό,τι ο Θεός θέλει, μπορεί να το κάνει, στον καιρό που πρέπει. Κι ο Κύριος του ουρανού και της γης άκουσε την πονεμένη προσευχή τους.

            Γέροντας ο Ιωακείμ και γριούλα η Άννα. Μα, κάποια ημέρα, μια χαρούμενη είδηση πλημμύρισε τη χώρα όλη κι από στόμα σε στόμα διαδόθηκε το χαρούμενο νέο: η γερόντισσα Άννα περίμενε παιδί, που πριν ακόμα γεννηθεί, είχε ευλογηθεί απ’  το Θεό.

            Η χαρά έπαιρνε τη θέση της θλίψης. Δάκρυα δοξολογίας και ευχαριστίας κυλούσαν από τα μάτια τους για τον Κύριο, που τόσο τους αγαπούσε. Η Άννα και ο Ιωακείμ με πολλή προσευχή περίμεναν το παιδί που τους έστειλε ο Θεός.

            Και οι εννιά μήνες πέρασαν... Το μικρό σπιτικό, με τη χάρη του Θεού έγινε παλάτι. Τα πρόσωπα ήταν γεμάτα φως και χαρά. Η γερόντισσα Άννα έφερε στον κόσμο ένα μικρό χαριτωμένο κοριτσάκι. Είχε έρθει κόσμος. Η μικρή αυλή γέμισε από χαρούμενους ανθρώπους που έρχονταν για να ευχηθούν τους ευτυχισμένους γονείς. Αφού πέρασαν λίγες μέρες, οι γονείς έδωσαν όνομα στο παιδί τους. Και το όνομά της ήταν Μαρία, που πάει να πει φωτισμός και κατ’ άλλους Κυρία, ελπίδα, δώρο του Θεού.

            Η μικρή Μαρία σκορπούσε τη χαρά παντού και η γερόντισσα Άννα της μιλούσε συνεχώς για την αγάπη του Θεού. Αυτό το μικρό κορίτσι το είχε διαλέξει ο Θεός για να γίνει μητέρα του Υιού Του.

            Ο καιρός περνούσε... Όταν συμπληρώθηκαν τρία χρόνια, ο γερο- Ιωακείμ και η Άννα πήραν την απόφαση να κάνουν αυτό που είχαν υποσχεθεί στο Θεό, πριν γεννηθεί η μικρή Μαρία. Την ετοίμασαν να την πάνε στο Ναό. Εκεί την υποδέχτηκαν οι ιερείς, που είχαν φωτιστεί από το Θεό κι έβλεπαν ότι η Μαρία θα είναι η Παναγία μας.

            Στο Ναό, ζούσε μέσα στην παρουσία του Θεού, με ύμνους και προσευχές. Μακριά από την κακία των ανθρώπων, ετοιμαζόταν για να δεχτεί μέσα στα σπλάχνα της τον ίδιο τον Χριστό.

            Μελετούσε μέρα νύχτα τις Γραφές και σαν διάβαζε για κάτι καλό αγωνιζόταν να το πετύχει και η ίδια στη ζωή της. Η Παναγία μας ζούσε μόνο για το Θεό. Προσευχόταν και μελετούσε, διάβαζε παρ’ ότι ήταν μικρό παιδί. Δώδεκα χρόνια περίπου έμεινε στο Ναό. Δώδεκα χρόνια προσευχής και αγάπης στο Θεό. Το σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία των ανθρώπων είχε αρχίσει να ξετυλίγεται...

            Η εκκλησία μας, κάθε χρόνο, στις 21 Νοεμβρίου, γιορτάζει τα Εισόδια της Θεοτόκου, δηλαδή την είσοδο της Παναγίας μας στο Ναό.    

             Όπως οι πιστοί άνθρωποι του Θεού, προ Χριστού, περίμεναν τον ερχομό του Μεσσία και προετοιμάζονταν γι’ αυτό, όπως και  η Παναγία μας προετοιμάστηκε πολλά χρόνια μέσα στο Ναό του Θεού για να γίνει κατόπιν η Μητέρα του Χριστού μας, έτσι κι εμείς οι Χριστιανοί. Σαράντα μέρες πριν από τα Χριστούγεννα περιμένουμε με λαχτάρα τη μεγάλη αυτή γιορτή και προετοιμαζόμαστε να υποδεχτούμε άξια το Σωτήρα μας Χριστό).

             Κατά την περίοδο αυτή της προετοιμασίας για τα Χριστούγεννα, η Εκκλησία μας γιορτάζει την είσοδο της Παναγίας στο Ναό (τα Εισόδια της Θεοτόκου στις 21 Νοεμβρίου). Και η ωραία αυτή γιορτή της Εκκλησίας μας, μας βοηθάει να καταλάβουμε ότι χρειαζόμαστε προετοιμασία. Όπως η Παναγία προετοιμάστηκε έτσι κι εμείς πρέπει να προετοιμαστούμε για τα Χριστούγεννα. 

Από σήμερα αρχίζουμε προετοιμασίες για τα Χριστούγεννα.

 

τραγούδι ομολογήτριες

ομολογήτριες

τραγούδι:πρεσβεία θερμή

πρεσβεία θερμή

γιορτή χαράς

καλημέρα σας
συνεχίζονται οι δραστηριότητες για παιδιά του Δημοτικού κι αυτό το μήνα.
Περιμένουμε τους μικρούς μας φίλους αύριο για...

Ο ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΑΙ Ο ΜΑΘΗΤΗΣ ΤΟΥ

Ο ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΑΙ Ο ΜΑΘΗΤΗΣ ΤΟΥ 

Έχει πολλά αξιοθέατα η Θεσσαλονίκη. Δεν ξέρω αν βρεθήκατε ποτέ στη λεγόμενη συμπρωτεύουσα, στην όμορφη πόλη της Μακεδονίας μας, στη  νύμφη του Θερμαϊκού κόλπου. Απ' τα πιο αξιόλογα μνημεία της είναι ο Ναός του Αγίου Δημητρίου. Μεγάλη τιμή έχει ο άγιος Δημήτριος στη Θεσσαλονίκη. Τον έχει πολιούχο της.

                Κάθε χρόνο, στις 26 Οκτωβρίου γίνονται στη Θεσσαλονίκη λαμπρές γιορτές. Γίνονται πανηγυρικές ακολουθίες, παρελάσεις, διάφορες γιορταστικές εκδηλώσεις. Γιατί; Διότι ο άγιος Δημήτριος ήταν από τη Θεσσαλονίκη κι έχει κάνει πολλά θαύματα στην Θεσσαλονίκη.

                Ένα απ' τα μεγαλύτερα θαυμαστά γεγονότα που έκανε ήταν πως την ημέρα της μνήμης του, στις 26 Οκτωβρίου, ελευθέρωσε τη Θεσσαλονίκη. Έλληνες στρατιώτες μπήκαν μέσα στη Θεσσαλονίκη και την κατέλαβαν ύστερα από 500 χρόνια σκλαβιάς στους Τούρκους. Λίγες ώρες ν' αργούσαν οι Έλληνες, θα έμπαιναν μέσα στη Θεσσαλονίκη οι Βούλγαροι και θα την έκαναν δική τους. Ποιος έκανε το  θαύμα αυτό να ελευθερωθεί η Θεσσαλονίκη τη μέρα της μνήμης του αγίου Δημητρίου; Μα ποιος άλλος; Ο άγιος Δημήτριος.

                Και ποιος είναι ο άγιος Δημήτριος; Ένας αθλητής. Ένας γενναίος αθλητής. Έζησε σε πολύ παλιά χρόνια, τότε που τη Θεσσαλονίκη κι ολόκληρη την Ελλάδα την είχαν οι Ρωμαίοι. Έζησε 300 περίπου χρόνια μετά Χριστόν.

                Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Από μικρός έδειξε, πως θα γινόταν ένας σπουδαίος αθλητής. Είχε παράστημα λεβέντικο, σώμα δυνατό, παλικαρίσιο. Είχε μάτια που άστραφταν από εξυπνάδα, πρόσωπό ωραίο, καρδιά ηρωική, φρόνημα γενναίο. Όλοι τον ζήλευαν  για τη λεβεντιά του και για τα ψυχικά του χαρίσματα.

                Με τόσα σωματικά και ψυχικά προσόντα προικισμένος, δεν άργησε να αναδειχτεί. Μικρός ακόμα, νεαρός, κατατάχτηκε στον Ρωμαϊκό στρατό. Δεν πέρασε πολύς καιρός και κατάλαβαν  όλοι, πως ο αξιωματικός Δημήτριος διέφερε απ' τους άλλους αξιωματικούς. Πρώτος στις μάχες, πρώτος στα κατορθώματα. Πιστός στο καθήκον. Ο ρωμαίος αυτοκράτορας, εκτιμώντας τα προτερήματά του, τον διόρισε σε νεαρή ηλικία στρατηγό-διοικητή της Θεσσαλονίκης και όλης της περιοχής.

                Νεαρός σε μεγάλο, στο πιο μεγάλο αξίωμα. Όλοι τον θαυμάζουν. Κι εμείς τον βλέπουμε και τον θαυμάζουμε. Μα εμείς δεν τον θαυμάζουμε μονάχα γι' αυτά που τον θαύμαζε ο κόσμος. Τον θαυμάζουμε σαν κατηχητή!

                Κατηχητής ο Δημήτριος! Πώς;… Πώς είναι δυνατόν ένας στρατηγός του Ρωμαϊκού στρατού να 'ναι κατηχητής; Ελάτε να τον παρακολουθήσουνε τι κάνει κάθε μέρα στη Θεσσαλονίκη, για να καταλάβουμε.

                Ο Δημήτριος πάνω απ' όλα τα χαρίσματα είχε ένα χάρισμα, ένα έκτακτο χάρισμα. Ήταν χριστιανός. Ήταν ένας από τους χριστιανούς της δύσκολης εκείνης εποχής. Στα χρόνια του αυτοκράτορες ήταν ο Διοκλητιανός σκληρός διώκτης των χριστιανών. Θηρίο ανήμερο. Άνθρωπος που διψούσε από αίμα χριστιανικό. Χιλιάδες χριστιανοί χύσανε τα χρόνια εκείνα το αίμα τους για τον Χριστό.

                Ο Δημήτριος ήταν χριστιανός. Και τι χριστιανός; Ιεραπόστολος χριστιανός. Χριστιανός με ζήλο. Νάτος λοιπόν! Δέστε τι κάνει κάθε μέρα. Μόλις τελείωνε τη δουλειά του, έβγαζε τα λαμπρά ρούχα του, φορούσε άλλα, απλοϊκά, και γύριζε όλη την πόλη της Θεσσαλονίκης. Έβρισκε ψυχές και τους μιλούσε για τον Χριστό και την αληθινή πίστη. Σκοπός του ένας ήταν:  Κάθε μέρα να κάνει κι έναν καινούργιο χριστιανό. Δεν ησύχαζε κι ούτε κοιμόταν το βράδυ αν δεν οδηγούσε κάποιον στον Χριστό και στην Εκκλησία του.

                Και με τη χάρη του Θεού το κατάφερνε. Ιδιαίτερα αγαπούσε τα παιδιά και τους νέους. Με πόση αγάπη τους μιλούσε για τον Χριστό! Κρυφά, για να μη τους πάρουν είδηση οι κατάσκοποι της ρωμαϊκής εξουσίας, κάτω σε κατακόμβες, καθόταν ώρες ολόκληρες τα βράδια και μιλούσε για τον Χριστό. Μιλούσε με δύναμη, μιλούσε με πίστη και αγάπη. Και να, κάθε μέρα όχι έναν, αλλά πολλούς έκανε χριστιανούς. Πόθος του να μη μείνει στην Θεσσαλονίκη άνθρωπος που να μην έχει πιστέψει στον Χριστό.

                Μια τέτοια δράση ήταν δυνατό να μείνει κρυφή; Σε λίγο καιρό το έμαθαν οι ρωμαίοι άρχοντες, πως ο στρατηγός Δημήτριος είναι χριστιανός. Ποιος όμως να τον δικάσει; Έπρεπε να έρθει ο ίδιος ο αυτοκράτορας. Κι ήρθε ο αυτοκράτορας στη Θεσσαλονίκη. Κάλεσε τον Δημήτριο και του είπε:

- Δημήτριε, εγώ σε τίμησα με το πιο μεγάλο αξίωμα. Σε έκανα στρατηγό, γιατί θαύμασα τα προσόντα σου και τις αρετές σου. Είναι λοιπόν αλήθεια, πως εσύ φάνηκες ανάξιος της τιμής αυτής λατρεύοντας τον Χριστό;

- Βασιλιά, του απάντησε ο Δημήτριος, σ' ευχαριστώ για την τιμή που μου έχεις κάνει. Σε αγαπώ κι εγώ και σε τιμώ. Και το έχω δείξει σε τόσες μάχες, που πολέμησα για σένα. Μα πρέπει να ξέρεις, βασιλιά, πως πάνω από σένα υπάρχει ένας άλλος βασιλιάς, κι αυτόν τον αγαπώ και τον τιμώ απείρως πιο πολύ από σένα. Κι αυτός ο βασιλιάς είναι ο Θεός.

- Κι εγώ πιστεύω σε θεούς, Δημήτριε. Σ' αυτούς πρέπει να πιστεύεις κι εσύ, όπως κι όλοι οι αξιωματικοί μου…

-  Όχι, βασιλιά, αυτοί οι θεοί, που λατρεύεις εσύ, είναι ψεύτικοι. Εγώ πιστεύω στον αληθινό Θεό, στον Ιησού Χριστό.

-  Δημήτριε, σκέψου καλά, γιατί θα χάσεις όλα τα αξιώματά σου και θα τιμωρηθείς σκληρά.

-  Δε φοβάμαι , βασιλιά. Είμαι έτοιμος για τον Χριστό μου να πάθω οτιδήποτε. Κάνε όπως νομίζεις.

                Θύμωσε ο αυτοκράτορας από τις απαντήσεις του χριστιανού Δημητρίου, κι αμέσως διατάζει να τον πάρουν και να τον ρίξουν στη φυλακή. Ο στρατηγός παραδίνεται τώρα στα χέρια των στρατιωτών του! Κι εκείνοι τον παίρνουν, του βγάζουν τη λαμπρή στολή του στρατηγού και σαν κακούργο τον οδηγούν στη φυλακή, στα λουτρά της Θεσσαλονίκης.

                Ο Δημήτριος στη φυλακή! Θα νόμιζε  κανείς πως είναι μόνος. Δεν είναι όμως μόνος. Μαζί του είναι Εκείνος, ο Κύριός του, ο γλυκύτατος Ιησούς Χριστός, που αγαπάει μ' όλη τη δύναμη της νεανικής του ψυχής.

                 Ένα πρωινό, ο Δημήτριος είδε να έρχεται στο κελί του ένας από τους νεαρούς μαθητές του, ένα κατηχητόπουλό του θα λέγαμε σήμερα. Ήταν ο Νέστορας.

- Πώς εδώ Νέστορα; τον ρωτά ο φυλακισμένος δάσκαλος.

- Δάσκαλε, ήρθα να πάρω την ευχή σου. Θα πάω να παλέψω.

- Με ποιον;

- Έξω το στάδιο σείεται. Έχουν μαζευτεί όλοι, μαζί κι ο αυτοκράτορας. Και στη μέση, στον αγωνιστικό χώρο είναι ένας γίγαντας που τον έχει φέρει ο αυτοκράτορας. Τον λένε Λυαίο. Είναι πανύψηλος και έχει τρομακτική δύναμη. Είναι γίγαντας και προκαλεί όλους να παλέψουν μαζί του. Σκέφτηκα να πάω εγώ, δάσκαλε, να παλέψω μαζί του! Είμαι μικρός, μα έχω μαζί μου τον Χριστό που είναι πιο δυνατός όχι μόνο από το Λυαίο αλλά κι απ' όλες τις δυνάμεις του κόσμου. Θέλω να πολεμήσω με τον Λυαίο, να τον νικήσω, για να δοξαστεί ο Θεός! Δώσε μου λοιπόν την ευχή σου…

- Παιδί μου Νέστορα, είπε συγκινημένος ο Δημήτριος, «καί τον Λυαῖον νικήσεις καί ὑπέρ Χριστοῦ μαρτυρήσεις». Πήγαινε στην ευχή του Θεού.

                                                                                                                ***

- Λυαίος!... Λυαίος!... Λυαίος!...

                Αυτές οι κραυγές ακούγονταν ρυθμικά μέσα στο μεγάλο στάδιο της Θεσσαλονίκης. Και το τρομερό θηρίο, ο Λυαίος, βάδιζε περήφανα και ανέμενε τα θηράματά  του. Προκαλούσε, έδειχνε τα μπράτσα του κι όλο καμάρωνε για τη σωματική του δύναμη. Ποιος θα τολμούσε να παλέψει μαζί του; Θα έπρεπε να έχει αποφασίσει να πεθάνει.

                Σε μια στιγμή από κάποια γωνιά του στίβου ακούστηκε σιγανή φωνή:

- Λυαίε, ήρθα να παλέψω μαζί σου.

                Γυρίζει ο Λυαίος, όλος ο κόσμος κι ο αυτοκράτορας και βλέπουν έναν μικρόσωμο νεαρό να έρχεται στο μέρος του Λυαίου. Ήταν ο Νέστορας, αποφασισμένος για τη μάχη.

- Μα παιδί μου, του είπε ο αυτοκράτορας, εσύ θα παλέψεις μαζί με τον γίγαντα; Γιατί θέλεις να πεθάνεις; Μήπως δεν σου αρέσει η ζωή;

- Όχι, θέλω να παλέψω μαζί του, γιατί πιστεύω πως θα τον νικήσω…

- Χα, χα, χα…, έκανε σαρκαστικά ο Λυαίος. Θα με νικήσει!

                Μα μπρος στην επιμονή του Νέστορα, δόθηκε το σύνθημα για την πάλη. Ο κόσμος κρατούσε την αναπνοή του. Ένας μικρός θα παλέψει με ένα γίγαντα. Αδύνατον να τον νικήσει. Δεν ήξεραν οι ειδωλολάτρες, πως και κάποτε άλλοτε ένα μικρόσωμος Δαβίδ νίκησε έναν γίγαντα, τον Γολιάθ!

                Η στιγμή της πάλης έφτασε. Ο νεαρός Νέστορας κάνει το σημείο του Σταυρού και τα χείλη του ψέλλισαν μια προσευχή: «Θεέ τοῦ Δημητρίου, βοήθει μοι». Και λέγοντας αυτά ορμά εναντίον του Λυαίου. Όλοι περιμένουν να δούνε σωριασμένο τον Νέστορα.

                Αλλά τι; Τι βλέπουν; Κάτω στη γη είναι σωριασμένος ο Λυαίος! Ο Λυαίος; Ναι! Με κάποια έξυπνη και αστραπιαία κίνηση ο Νέστορας όρμησε κατά πάνω του. Με το μικρό του ξίφος τον χτύπησε σε τέτοιο σημείο, που τον άφησε νεκρό!

                Ο Λυαίος νεκρός! Ο Νέστορας νικητής! Ο κόσμος τα έχει χαμένα. Ο αυτοκράτορας διερωτάται: Πώς έγινε αυτός ο εξευτελισμός του γίγαντα; Κάποιοι ειδωλολάτρες τον πλησιάζουν και του λένε τα λόγια που ψέλλισε ο Νέστορας, πριν την πάλη. Είχε επικαλεστεί τον Θεό του Δημητρίου, τον αληθινό Θεό!

                Ο Δημήτριος λοιπόν φταίει! Ο Νέστορας είναι κι αυτός χριστιανός, μαθητής του Δημητρίου. Δίχως αναβολή, βγάζει σκληρή διαταγή. Ρωμαίοι στρατιώτες ορμάνε με λύσσα και κόβουν το κεφάλι του νεαρού αθλητή, του Νέστορα!

                Έρχεται κι η σειρά του μεγάλου δασκάλου και κατηχητή. Ο Δημήτριος στη φυλακή δέχεται την έκτακτη επίσκεψη των ρωμαίων δημίων. Με αιχμηρές λόγχες τον κεντάνε σ' όλο το σώμα. Το αίμα τρέχει ποτάμι. Σε λίγο ο μαρτυρικός θάνατος σφραγίζει τη ζωή του αγίου Δημητρίου, μια ζωή γεμάτη ιεραποστολική φλόγα. Νέστορας και Δημήτριος, μαθητής και κατηχητής, μαζί στον ουρανό.

                Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη των δύο μαρτύρων: του αγίου Δημητρίου στις 26 Οκτωβρίου και του αγίου Νέστορα στις 27 Οκτωβρίου. 

ΚΑΡΟΤΑ, ΑΥΓΑ ΚΑΙ ΚΑΦΕΣ

Εσύ, σε ποια κατηγορία ανήκεις; Τι είσαι;

ΚΑΡΟΤΑ, ΑΥΓΑ ΚΑΙ ΚΑΦΕΣ

Μια κοπέλα, µια µέρα, έλεγε στην µητέρα της τα διάφορα προβλήµατα της και τις δυσκολίες που αντιµετώπιζε. Δεν ήξερε πώς να τα αντιµετωπίσει, είχε κουραστεί πολύ µε τη ζωή που ζούσε και την είχε πιάσει απελπισία. Της φαινόταν, πως κάθε φορά που λυνόταν ένα πρόβληµα, ένα άλλο έκανε την εµφάνισή του. Η µητέρα της την άκουγε προσεκτικά αλλά δεν της είπε τίποτα. 

Μόλις τελείωσε, την πήγε στην κουζίνα, γέµισε τρία κατσαρολάκια µε νερό, τα έβαλε στη φωτιά και περίµενε υποµονετικά να βράσει το νερό.

Στο πρώτο κατσαρολάκι έβαλε καρότα, στο δεύτερο έβαλε αυγά και στο τελευταίο τοποθέτησε µεγάλους κόκκους καφέ. Τα άφησε να βράζουν χωρίς να πει λέξη! Σε περίπου είκοσι λεπτά έκλεισε τα µάτια της κουζίνας. Έβγαλε τα καρότα και τα έβαλε σε ένα µπολ Έβγαλε τα αυγά έξω από το νερό και τα άφησε σε ένα δεύτερο µπολ Μετά έβγαλε και τον καφέ και τον έβαλε σε ένα τρίτο µπολ Γυρνώντας στην κόρη της τής είπε: «Πες µου, τι βλέπεις;». Εκείνη κοιτώντας την µε απορία, της απάντησε: «Καρότα, αυγά και καφέ».

Η µητέρα της στην συνέχεια την έφερε πιο κοντά και της ζήτησε να αγγίξει τα καρότα. Αυτή το έκανε και διαπίστωσε ότι ήταν µαλακά. Μετά της ζήτησε να πάρει ένα αυγό και να το σπάσει. Αφού έβγαλε το τσόφλι, παρατήρησε το βρασµένο αυγό που είχε γίνει σκληρό. Τέλος, ζήτησε από την κόρη να πιει τον καφέ. Η κόρη µόλις µύρισε το πλούσιο άρωµά του χαµογέλασε και της είπε: «Τι προσπαθείς να µου πεις µε όλα αυτά;»

Η µητέρα της τής εξήγησε πως καθένα από αυτά τα αντικείµενα αντιµετώπισαν την ίδια αλλαγή: το βραστό νερό. Το καθένα όµως αντέδρασε διαφορετικά.

Το καρότο ήταν δυνατό και σκληρό. Ωστόσο µετά από την επαφή του µε το βραστό νερό, µαλάκωσε και έγινε αδύναµο.

Το αυγό ήταν εύθραυστο. Το εξωτερικό του τσόφλι προστάτευε το υγρό περιεχόµενό του, αλλά µέσα στο βραστό νερό το εσωτερικό του έγινε σκληρό.

Οι κόκκοι του καφέ όµως έγιναν ένα ενιαίο µείγµα, µέσα στο βραστό νερό άλλαξαν και το χρώµα και τη γεύση του νερού.

Ρώτησε συµπερασµατικά µετά η µάνα την κόρη: «Εσύ µε τι µοιάζεις; µε το καρότο, µε το αυγό ή µε τον καφέ;»

Όταν η δυσκολία χτυπήσει την πόρτα σου πώς θα αντιδράσεις; Σαν το καρότο,  σαν το αυγό ή µήπως σαν τον κόκκο του καφέ;

• Μήπως θέλεις να µοιάζεις µε το καρότο, το οποίο Φαίνεται µεν σκληρό, αλλά µε ένα βράσιµο µαλακώνει; δηλ. µε την πρώτη δυσκολία να υποκύ­πτεις, να παραδίνεσαι, να χάνεις τις ισορροπίες σου;

• Μήπως µε το αυγό, που έχει µεν µαλακή καρδιά, αλλά αλλάζει µε τη θερµοκρασία; Δηλ. ενώ έχεις καλή-ευαίσθητη καρδιά, µετά από έναν θάνατο, έναν χωρισµό, µια οικονοµική δυσκολία ή κάποια άλλη δοκιµασία, να γίνεσαι σκληρή και δύσκαµπτη; Ή µήπως, παρ όλες τις εξωτερικές δοκιµασίες, εσωτερικά η καρδιά σου να παραµένει ευαίσθητη;

• Ή µήπως τέλος, θέλεις να µοιάζεις µε κόκκο καφέ; Ο κόκκος κατευθείαν αλλάζει το ζεστό νερό, την κάθε περίσταση που φέρνει πόνο. Όταν το νερό γίνεται ζεστό, απελευθερώνει τη µυρωδιά και τη γεύση. Δηλαδή όταν τα πράγµατα είναι στη χειρότερή τους κατάσταση, να αλλάζεις την κατάσταση γύρω σου; να γίνεσαι για τους άλλους άρωµα, ευωδία καλοσύνης, συµπόνιας, αγάπης;

Στο χέρι σου είναι να διαλέξεις τη ζωή που θέλεις να ζήσεις.

Μια δυσκολία, 

ένα πρόβληµα, 

ένα εµπόδιο 

     γίνονται µεγάλα µόνο αν εσύ τους το επιτρέψεις. 

Το µόνο εµπόδιο, 

το µόνο πρόβληµα 

     είναι ο αδύνατος εαυτός σου!

Εσύ, σε ποια κατηγορία ανήκεις; Τι είσαι;
·  καρότο,
·  αυγό, ή
·  κόκκος καφέ;

Προβληµατίσου, σκέψου και κάνε τη ζωή σου πιο όµορφη! Γέµισέ την

         ΑΓΑΠΗ και

             ΑΡΩΜΑ ΚΑΛΟΣΥΝΗΣ!! !