προετοιμασία για Χριστούγεννα

ΘΕΜΑ  αγάπη

Στα πλαίσια της προετοιμασίας μας για τα Χριστούγεννα το θέμα της αγάπης είναι επίκαιρο. Ο Θεός της αγάπης από αγάπη ήρθε στη γη κι έγινε άνθρωπος για να σώσει τον άνθρωπο που αγαπά τόσο πολύ.

Πριν περίπου ένα μήνα μου έστειλε η γνωστή ανώνυμη φοιτήτρια το παρακάτω κείμενο. Καθώς άρχισα να το διαβάζω, ένιωσα την ανάγκη να απαντήσω στα ερωτήματα που αρχικά θέτει. Στη συνέχεια έβλεπα πως γνώριζε τις απαντήσεις.

Τελικά αποφάσισα να το δημοσιεύσω όπως το έγραψε και περιμένω από εσάς να γράψετε τις δικές σας σκέψεις, τις οποίες θα περιμένω με μια γλυκιά αναμονή.

Μπορείς να πονάς από αγάπη?

   

       Μπορείς να πονάς από αγάπη? Αυτό είναι το ερώτημά μου σήμερα. Ναι ναι, είμαι εκείνη η φοιτήτρια της οποίας την ταυτότητα υποτίθεται πως δεν ξέρεις και η οποία, όποτε έχει έμπνευση αποφασίζει να σε μπερδεύει με αυτά που έχει στο μυαλό της. Έλειψα λίγο καιρό αλλά τώρα έρχομαι γεμάτη σκέψεις και εμπειρίες, οπότε πρόσεχε.

      Γίνεται λοιπόν η αγάπη σου για κάποιο άλλο πρόσωπο να μην σε αναπαύει αλλά να σε πληγώνει? Και αν ναι, τότε ποιος φταίει? Εσύ ή αυτός που αγαπάς? Και γιατί να πονάς δηλαδή? Τι λάθος κάνεις?

     Νομίζω πως ο κυριότερος –αν όχι τελικά ο μοναδικός- λόγος για αυτή τη συμφορά είναι η αγάπη αυτή να είναι μονομερής. Να αγαπάς δηλαδή και να μη σε αγαπάνε. Πού να μην πονάς μετά! Θα μου πεις, αυτή είναι η μαγκιά, να μπορείς να δίνεις την αγάπη σου χωρίς να περιμένεις ανταπόδοση. Αυτό δε μας λέει κι ο Χριστός? Να αγαπάς τους πάντες γιατί στο πρόσωπο του καθενός καθρεφτίζεται ο Ίδιος. Και είναι σα να προσφέρεις σε Αυτόν. Αγαπάς τους άλλους γιατί στην τελική, αγαπάς το Χριστό. Να αγαπάς ακόμα και τους εχθρούς σου. Εδώ κι αν ξέρεις ότι δεν πρόκειται να στο ανταποδώσει, αφού είναι εχθρός σου! Εσύ όμως και πάλι να τον αγαπάς. Γιατί αν καταφέρεις να αγαπάς όλο τον κόσμο γύρω σου, έχεις γευτεί ένα κομμάτι του Παραδείσου. Γιατί η αγνή αγάπη είναι γλυκιά. Γιατί όταν αγαπάς με την καρδιά σου και δεν περιμένεις κάτι, σημαίνει πως αυτό που κάνεις σε γεμίζει. Είσαι ευτυχισμένος τότε, δεν έχεις λόγο να πονάς. Αγαπάς και σ’ αρέσει!

      Έλα όμως που οι περισσότεροι δεν είμαστε έτσι. Έχω την εντύπωση πως τουλάχιστον εγώ κι εσύ, δυσκολευόμαστε λίγο να τα δούμε έτσι απλά τα πράγματα. Θέλουμε αυτή την ανταπόδοση. Αναζητούμε να νιώσουμε όσο όμορφα νομίζουμε πως νιώθει κι αυτός που δέχεται την αγάπη μας. Με απλά λόγια, θέλω να σε αγαπάω και να με αγαπάς. Θέλω την αγάπη σου, γιατί εσύ έχεις πολλή από τη δική μου, πίστεψέ με. Θέλω να με αγαπάς όχι γιατί θα ‘ταν σωστό, αλλά γιατί το να με αγαπάς είναι υπέροχο. Γιατί όταν με αγαπάς νιώθω λιγότερο άδεια. Πολύ εγωιστικά αυτά, ε? Ε τότε μάλλον γι΄ αυτό θα πονάω. Γιατί θέλω να σε αγαπάω αλλά και να με αγαπάς.

       Εδώ και καιρό με μπερδεύει πολύ αυτό εδώ: σε αγαπάω γιατί θέλω να με αγαπάς? Όχι, δε σε αγαπάω γι΄ αυτό. Σ’ αγαπάω γι΄ αυτό που είσαι. Αλλά λογικά, σ’ αγαπάω και γι’ αυτά που μου δίνεις. Άρα μου δίνεις. Άρα μιλάμε για αγάπη με ανταπόδοση. Άρα, αν σταματήσεις να μου δίνεις, θα σταματήσω κι εγώ να σε αγαπάω? Μάλλον. Αχ, δεν ξέρω. Ίσως σε αγαπάω ακόμα, αλλά πονώντας. Μπορώ να σε αγαπάω μόνο γι΄ αυτά που είσαι? Μόνο γι΄ αυτά που βγάζεις? Μόνο γι΄ αυτά που προσφέρεις, αλλά τα προσφέρεις σε άλλους?

          Και αντιστρόφως: με αγαπάς επειδή σε αγαπάω? Μακάρι όχι. Είναι σα…να με λυπάσαι! Ναι, τη θέλω την αγάπη σου, αλλά μόνο αν την αξίζω. Και πώς την αξίζω? Αν είμαι καλός άνθρωπος με τους γύρω μου αλλά και με σένα. Αν δηλαδή σε αγαπάω και στο δείχνω. Άρα ξαναγυρνάμε στα ίδια, με αγαπάς επειδή σ’ αγαπάω και σ’ αγαπάω επειδή με αγαπάς. Ναι, χαίρω πολύ, δεν ήταν αυτό το συμπέρασμα στο οποίο ήθελα να καταλήξω. Δε με συμφέρει αυτό.

         Διότι τελικά, αφού εγώ σ’ αγαπάω, γιατί εσύ όχι? Και γιατί πονάω? Γιατί εγώ πληγώνομαι με το να σε αγαπάω? Να σημειωθεί βέβαια εδώ, πως δε μιλάω για τον έρωτα. Αυτός αγγίζει άλλες πτυχές, είναι διαφορετική αγάπη. Πιο πολύ σαν κόλλημα θα το έλεγα. Εκεί είναι πιο συνηθισμένο να δίνεις και να μην παίρνεις. Γιατί μπορεί εγώ να είμαι ερωτευμένη, αλλά εσύ να με αγαπάς. Αλλά όχι ερωτικά.

      Οπότε, Χριστούλη, τι στο καλό να κάνω? Να δίνω μόνο αν ξέρω ότι θα πάρω έστω και λίγο? Να δίνω ακόμα κι αν δεν παίρνω, ακόμα κι αν πονάω?? Να ξέρεις πάντως, δεν το κατέχω ακόμα να αγαπάω και να μη με νοιάζει αν με αγαπούν. Οπότε θέλω να μου δώσεις μια πιο…πραγματική συμβουλή. Θα περιμένω. Έχω και έναν αναγνώστη να ενημερώσω μετά. Μέχρι τότε όμως, εγώ σου λέω πως…θα αγαπάω, ακόμα κι αν πονάω. Γιατί ξέρω ότι τουλάχιστον Εσύ θα με παρηγορείς. Θα αγαπάω, γιατί στο τέλος, δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από το να αγαπάς. Και να ελπίζεις πως αυτή σου η αγνή και πελώρια αγάπη, δεν θα πάει ποτέ χαμένη. Απλά εσύ δεν βλέπεις σε τι μεταμορφώνεται…

 (Συγχώρεσέ με για τον κουραστικά προφορικό μου λόγο, απλά νιώθω πως έτσι καταλαβαίνεις κι εσύ πιο εύκολα τα συναισθήματα που βγάζω. Κάθε σχόλιο προς διόρθωση ή έκφραση παραπόνου είναι δεκτό)