τις πρώτες μέρες του Ιουλίου που βρισκόμασταν στο Χαρούμενο Ακρογιάλι ήταν μετά την πανσέληνο και το φεγγάρι έκανε τις νύχτες μας ονειρικές. Από εκείνα τα βράδια είναι οι φωτογραφίες της ανάρτησης.
Ακολουθεί ένα παραμύθι τόσο για μικρούς όσο και για μεγάλους.
Διαβάζοντας τον τίτλο έχω μια αγωνία για το τι θα γίνει.
καλή ανάγνωση και καλά αυγουστιάτικα βράδια
Η Σελήνη
σκέφτεται να εγκαταλείψει τη Γη
Κάποτε
στα πολύ παλιά τα χρόνια ήταν η Σελήνη. Ένας πλανήτης μικρός κι αδιάφορος. Με
μοναδικό του προορισμό να τρέχει γύρω από έναν άλλο πλανήτη του ηλιακού
συστήματος τη Γη. Η Γη ήταν μια όμορφη γαλάζια σφαίρα αλλά ασήμαντη κι αυτή.
Η
Σελήνη διψούσε για μεγαλεία. Ήθελε να βρεθεί σε μεγάλα αστρικά συμπλέγματα. Ή
έστω τουλάχιστον να γίνει, ας πούμε, δορυφόρος του Κρόνου. Μα η μικρή Σελήνη
δεν είχε κάτι συνταρακτικό για να τραβήξει το ενδιαφέρον των άλλων πλανητών στο
ηλιακό σύστημα. Ήταν ένας πλανήτης μικρός κι αδιάφορος.
Έτσι όταν πλησίασε τον Κρόνο, ούτε που της
έδωσε σημασία, ασχολούνταν με τα δαχτυλίδια του. Αλλά και στον Δία όταν έφτασε
κοντά του, την έδιωξε από κει το βαρυτικό του πεδίο. Παρόμοια και στην
Αφροδίτη. Η Σελήνη ένιωθε μοναξιά και απελπισία. Αποφάσισε, να εγκαταλείψει όχι μόνο το ηλιακό σύστημα
αλλά και το γαλαξία μας.
-
Θα φύγω, είπε με απελπισία. Θα φύγω και θα πάω μακριά. Κανείς δε με θέλει.
Βαρέθηκα με τη Γη. Τι κάνω, όλο γυρίζω γύρω της. Κι αυτή είναι συνεχώς
απασχολημένη, ούτε που καταδέχεται να μου ρίξει μια ματιά, μόνο τη σκιά της που
και που. Δε θέλω τέτοια ζωή. Θα φύγω. Εδώ δε με θέλει κανείς.
Τελικά
αποφάσισε να δώσει άλλη μια ευκαιρία στον εαυτό της και στη Γη.
-
Ας δώσω μια τελευταία ευκαιρία στη Γη. Ας κάνω το καθήκον μου για
τελευταία φορά. Να γυρίσω γύρω από τη Γη άλλη μια φορά, άλλωστε αυτός είναι ο
προορισμός μου μέχρι τώρα. Αλλά θα το κάνω σωστά, να δούνε όλοι τι χάνουν.
Πράγματι
η Σελήνη ετοιμάστηκε και γύρισε να κοιτάξει τη Γη.
-
Αυτή η γαλάζια σφαίρα είναι πανέμορφη μέσα στο σκοτάδι του διαστήματος.
Αχ, αν η Γη γινόταν φίλη μου ούτε που θα σκεφτόμουνα να την εγκαταλείψω. Μα
πως;
Η
Σελήνη φόρεσε τα καλά της και πλησίασε τη Γη. Όταν έφτασε κοντά της δείλιασε
και κοκκίνισε, σα να ήταν η πρώτη φορά που θα έκανε αυτή την περιστροφή.
Έτσι
κατακόκκινη όπως ήταν εμφανίστηκε στη μια πλευρά της Γης. Αυτή τη φορά πρόσεχε
στη Γη. Έβλεπε και άκουγε ό,τι γινόταν στον πλανήτη. Είδε η Σελήνη τη Γη
προσεκτικά.
Είδε
τη θάλασσα κι όπου έπεφτε η ματιά της η θάλασσα γινόταν ασημένια. Είδε τα βουνά
που φωτίστηκαν, είδε τους κάμπους με τις σκιές τους. Είδε τις εποχές. Σα να τα
έβλεπε για πρώτη φορά. Και τι παράξενο ό,τι κοιτούσε η Σελήνη γινόταν ξέχωρα
όμορφο με μια μεταλλική λάμψη.
Χάρηκε
η σελήνη που τα είδε όλα αυτά. Χάρηκε που έγινε κάτασπρη από τη χαρά της και
φώτισε τις πολιτείες και τα χωριά.
Τότε
είδε τους ανθρώπους, αυτά τα μικρά πλασματάκια. Είδε παιδάκια, είδε μεγάλους να
βγαίνουν από τα σπίτια τους και να τη θαυμάζουν να χαίρονται και να χαμογελούν.
Κι όσο οι άνθρωποι χαίρονταν άλλο τόσο χαμογελούσε η Σελήνη και έριχνε πλούσια
τα ασήμια της στη Γη.
Κι
εκεί που κοιτούσε χαρούμενη είδε το Φρίξο, να χτυπά χαρούμενος παλαμάκια με τα
μικρά χεράκια του ακίνητο στην αναπηρική πολυθρόνα και να φωνάζει.
- Μαμά,
τρέξε, μαμά, τρέξε να δεις το φεγγάρι. Τι όμορφο που κάνει το μπαλκόνι μας.
Απορημένη
η μητέρα με τις φωνές του παιδιού της έτρεξε. Βρήκε το παιδί της χαρούμενο να
παίζει στα χέρια του τις ακτίνες του φεγγαριού, ενώ το ίδιο ήταν λουσμένο στο ασημένιο
φως.
Χάρηκε
η Σελήνη που έδωσε χαρά στο ανήμπορο παιδάκι και λάμψη στα μάτια της μητέρας
του κι έγινε ακόμη πιο φωτεινή.
Στην
περιστροφή της η Σελήνη έριξε και λίγο φως σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Είδε
καλύτερα το δωμάτιο που φωτιζόταν μόνο από την τρεμάμενη φλόγα του καντηλιού και
μια γιαγιά προσευχόταν μπροστά στο εικονοστάσι γονατιστή κι έλεγε:
- Θεέ
μου, εσύ που όλους μας αγαπάς και μας προστατεύεις, σε παρακαλώ για τα εγγόνια
μου. Ελέησέ με. Έφυγαν και απόψε για να διασκεδάσουν. Φύλαγέ τους από τους
πειρασμούς. Φέρε τους γρήγορα στο σπίτι.
Συγκινήθηκε
η Σελήνη έλουσε με το φως της τη γιαγιά που συνέχισε γονατιστή το έργο της προσευχής.
και αναζήτησε τα εγγόνια, τα είδε πιο πέρα να γυρίζουν στο σπίτι αποφασισμένα
να μην ξαναξενυχτίσουν.
- Πρέπει
να σταματήσουμε τα ξενύχτια για χάρη της γιαγιάς
-
Και για τη γιαγιά και για μας. Άλλωστε τι
κερδίζουμε, μόνο ζημιά παθαίνουμε.
-
Είπε, πως όσο εμείς ξενυχτάμε εκείνη θα
προσεύχεται. Θα σηκώνεται μόνο την ώρα που γυρνάμε στο σπίτι.
- Πάμε
πιο γρήγορα τότε.
Τ’
άκουσε αυτά η Σελήνη κι έριξε περισσότερο φως για να φωτίσει το δρόμο της
επιστροφής τους. Δεν έπρεπε να πάθουν τίποτα τώρα που πήραν μια καθοριστική
απόφαση για τη ζωή τους.
Συνεχίζοντας
είδε τη Γκαλούλα, που καθόταν δίπλα στο ποτάμι, με τον ιδρώτα να τρέχει στο
πρόσωπό της. Μόλις είχε καθίσει για να ξεκουραστεί. Στο χωριό της δουλεύουν όλα
τα παιδιά, όχι μόνο η Γκαλούλα, όλη τη μέρα μέχρι αργά το βράδυ. Φώτισε η
Σελήνη τον ιδρώτα που έλαμψε σα διαμάντι στο μέτωπο της Γκαλούλας, ζήτησε ακόμη
από τον Ζέφυρο να φυσήξει για να δροσιστεί το κορίτσι. Κι η Γκαλούλα ένιωσε μια
δροσιά να έρχεται από ψηλά. Χαρούμενη αναφώνησε.
- Αχ,
το Φεγγάρι. Είναι γεμάτο και τι μεγάλο! Σ’ ευχαριστώ φεγγαράκι μου που μου
κάνεις παρέα απόψε. Μας εκμεταλλεύονται στη δουλειά όλοι. Σ’ ευχαριστώ που μ’
έκανες να σηκώσω τα μάτια ψηλά εκεί που βρίσκεται ο Θεός. Τον είχα ξεχάσει
κοιτώντας συνέχεια τη δουλειά στη Γη.
Τι
χαρά που πήρε η Σελήνη!
-
Η Γη έχει σπουδαία πράγματα. Βουνά, θάλασσες, μπορώ να τα ομορφύνω έστω
για λίγο. Έχει και σπουδαίους κατοίκους, τους ανθρώπους. Μπορώ να τους βοηθήσω.
Να τους δώσω χαρά, να φωτίσω τα μυστικά τους καλά έργα και τις καλές αποφάσεις
αλλά και μπορώ να τους βοηθήσω να αναζητήσουν τον Δημιουργό μας, τον Θεό!
Συγκινήθηκε
η Σελήνη και καθώς έκλινε τον κύκλο της περιστροφής της γύρω από τη Γή κοκκίνισε.
Αυτή τη φορά από ευχαρίστηση.
-
Θα μείνω κοντά στη Γη. Θα μείνω να κάνω αυτό για το οποίο δημιουργήθηκα.
Να είμαι δορυφόρος της Γης!
Από
τότε η μικρή κι ασήμαντη Σελήνη γυρίζει γύρω από τη Γη. Χαίρεται με τους
ανθρώπους, και με όσα μπορεί να κάνει με την περιστροφή της στη Γη.
Οι
άνθρωποι στη Γη την αγάπησαν, την τραγούδησαν, τη ζωγράφισαν. Χαίρονται κάθε
φορά που τη βλέπουν γεμάτη (πανσέληνο) ή μισογεμάτη (μισοφέγγαρο). Ακόμη κι
όταν δεν την βλέπουν (λένε πως είναι άδεια) την περιμένουν… (να γεμίσει).
Και
να σας πω ένα μυστικό;
Η
Σελήνη έζησε ένα παράξενο φαινόμενο. Η αγάπη που ένιωσε και η ιδιαίτερη προσοχή
που έδωσε στους ανθρώπους καθώς περιστρεφόταν γύρω από τη Γη την έκαναν να
νιώθει όμορφα. Από ασήμαντη ένιωσε σημαντική.
Μελιτίνη
