Δυο χρόνια δεν έκλαψε - Αληθινή ιστορία

 

     Η Ελένη ζούσε στο Καρπενήσι και είχε παντρευτεί έναν πολύ σκληρό ανδρα, ο οποίος την χτυπούσε για το παραμικρό, όπως χτυπούν τα παιδιά την μπάλα στο γήπεδο.
     Τα βάσανα της ζωής την έκαναν να υπηρετεί στη Μονή της Παναγίας της Προυσιώτισσας κάθε Δεκαπενταύγουστο.
     Διηγείτο η ίδια: Μία περίοδο δούλευα παραδουλεύτρα σε ένα γιατρό, που ήταν καλοπληρωτής αλλά και πολύ σκληρός σαν τον άνδρα μου. Μία μέρα πήρα τον κάδο των σκουπιδιών για να πάω να τα πετάξω και ξαφνικά άκουσα ενα κλαυθμύρισμα.
     Φθάνοντας στο σκουπιδότοπο άνοιξα το καπάκι και βλέπω ένα, μωρό μέσα στα αίματα. «Παναγιά μου τι να κάνω; Να γυρίσω στο γιατρό δε γίνεται γιατί αυτός το πέταξε, όμως αν το πάρω στο σπίτι ο άντρας μου θα με σφάξει σαν λαμπριάτικο αρνί».

     Το πήρα, το φίλησα σκουπίζοντας τα αίματα και το έσφιξα στην αγκαλιά μου, γιατί ήταν ο χειμώνας πολύ παγερός. Όταν έφθασα στο σπίτι δεν ήταν κανείς. Είπα μέσα μου, «Ο Θεός είναι μαζί μου» και αφού το έπλυνα το τύλιξα σε μία παλιά μου πουκαμίσα και το σταύρωσα προσευχόμενη, «Παναγία μου Προυσιώτισσα, χαρίτωσέ το να μην κλάψει». Και το θαύμα έγινε. Το μωρό για δυο χρόνια δεν έκλαψε! Το τάϊζα κρυφά και το κοίμιζα κάτω από το κρεβάτι μας. Όταν ερχόταν ο ανδρας μου η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά.
     Πέρασε ο καιρός και το παιδί άρχισε να μπουσουλά. Οπότε ενα μεσημέρι εκεί που τρώγαμε ξετρύπωσε το μωρό και ήρθε κάτω από το τραπέζι. Μόλις το είδε ο άνδρας μου τα μάτια του γυάλισαν σαν του λιονταριού. «Τι είναι αυτό;», μου λέει. Τότε έκαμα τον σταυρό μου και του είπα το μυστικό. Συγκινήθηκε και το δέχθηκε σαν να ήταν δικό του.
     Το παιδί αυτό τώρα έχει παντρευτεί και εργάζεται στο Καρπενήσι. Από το παιδί αυτό έχω ένα ποτήρι νερό, ενώ από τα δικά μου τίποτα.

Χτύπησέ με, διώξε με, ότι θέλεις κάνε με, εγώ δεν φεύγω!

    Ήταν ένας δόκιμος μοναχός ο οποίος -όπως όλοι οι νέοι στη αρχή- είχε δυσκολίες. Αποφάσισε λοιπόν κρυφά από τον ηγούμενο και τους άλλους πατέρες, να φύγει από το μοναστήρι. Η πρόνοια όμως του Θεού που δεν ήθελε να τον αφήσει να εμπλακεί ξανά με τον κόσμο και να χάσει την ψυχή του, τον προλαμβάνει και τη νύκτα πριν την ημέρα που θα σηκωνόταν αξημέρωτα να φύγει, του δείχνει ένα τρομερό όραμα:

     Βρέθηκε, λέει, στην κόλαση κι εκεί οδηγός του ήταν ένας άγγελος. Τον οδηγούσε ο άγγελος κι έβλεπε ο μοναχός τις διάφορες κολασμένες ψυχές κι έφριττε κι έτρεμε.

     Κάποια στιγμή φθάνουν σ' ένα σημείο όπου καθόταν ο πατέρας του καλογήρου. Είχε πεθάνει και είχε κολασθεί.

 

- Πατέρα μου, λέει ό μοναχός, εδώ ήλθες;

- Ναι, παιδάκι μου. Πρόσεξε, πρόσεξε πολύ στην ζωή σου να μην έλθεις κι εσύ σ' αυτόν τον τόπο τον απαράκλητο που είμαι εγώ.

 

     Στο χέρι του ο πατέρας κρατούσε ένα λαδοφάναρο, σαν κι αυτά που έχουμε εδώ στο μοναστήρι για να βαδίζουμε τις νύκτες στους διαδρόμους.

     Ο άγγελος που μέχρι εκείνη την ώρα άκουγε, πλησιάζει και πιάνει το λαδοφάναρο, με σκοπό να το πάρει.

- Όχι, άγγελε μου, φώναξε ό πατέρας, μη μου το παίρνεις το φανάρι. Αυτό το φως είναι η παρηγοριά μου.

- Θα το πάρω, λέει ό άγγελος, δεν είναι δικό σου πια αυτό. Αυτό το φανάρι ήταν οι προσευχές του παιδιού σου που έκανε κάθε βράδυ για σένα κι έφθαναν σαν φως εδώ! Τώρα όμως θα φύγει από το μοναστήρι και θα το στερηθείς αυτό το φώς. Θα σου το πάρω.

     Τραβούσε λοιπόν ο άγγελος να το πάρει, τραβούσε κι ο πατέρας να το κρατήσει. Πάνω σ' αυτή την αγωνία ξυπνάει το παλληκάρι.

- Πω-πω, λέει, ό ανόητος τι πήγα να κάνω!.. Ένα κόμπο έκανα με το κομποσκοίνι για τον πατέρα μου και αυτός πήγαινε σαν φως εκεί στον Άδη και τον παρηγορούσε. Πού να πάω να φύγω ο δόλιος; Δεν φεύγω με τίποτε!

     Το πρωί σαν ξημέρωσε, κτυπά την πόρτα του ηγουμένου και πέφτει στα πόδια του μπρούμυτα.

- Τι έπαθες, παιδάκι μου, του λέει ο Γέροντας. Γιατί κλαις; Τι σου συνέβη πρωί-πρωί;

- Αυτό κι αυτό, Γέροντα του λέει και του διηγείται το δράμα. Τώρα χτύπησε με, διώξε με, ότι θέλεις κάνε με. Εγώ δεν φεύγω από το μοναστήρι, πάει και τελείωσε!

Προσευχή για τους διαγωνιζομένους στις Εξετάσεις

     Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ,Υἱὲ καὶ Λόγε τοῦ Ζωντανοὺ Θεοῦ, ἡ Σοφία τοῦ Πατέρα που δεν ἔχει ἀρχή, ἡ Πηγὴ καὶ ὁ Χορηγὸς τῆς γνώσεως
∙Ἐσύ που δημιούργησες μὲ Σοφία ὅλα ὅσα ὑπάρχουν στῇ γῆ καὶ τὸν ἄνθρωπο
∙Ἐσύ που γέμισες μὲ σοφία τοὺς ἀγραμμάτους Μαθητές Σου καὶ τοὺς ἀνέδειξες Κήρυκες καὶ Ἀποστόλους τοῦ Εὐαγγελίου Σου σὲ ὁλοκλήρη τὴν Οἰκουμένη
∙Ἐσύ που ἔδωσες στους Μάρτυρες καὶ στους Ἁγίους Σου λόγο ἀγαθό που ἄνοιξε τὰ στόματα τοὺς
∙Ἐσύ που γνωρίζεις καθέναν ἀπὸ ἐμᾶς ἀπὸ τὴν κοιλία τῆς μητέρας τοῦ
∙Ἐσύ που ὁδηγεὶς ὀρθὰ καὶ σωστὰ τὴν διάνοια τοῦ ἀνθρώπου πρὸς τὸ συμφέρον τοῦ 
∙Ἐσύ που εἶσαι ὁ Κύριος καὶ ὁ Θεὸς μας σκύψε αὐτὴν τὴν ὥρα μὲ μάτι συμπαθείας σὲ ὅλους ἐμᾶς που ἀποτελοῦμε τὸ πλῆθος τῶν μαθητῶν τῆς Πατρίδος μας καὶ Σὲ παρακαλῶ ἰδιαιτέρως καὶ για μένα που αὐτὴν τὴν ὥρα στέκομαι μπροστά Σου  λαχταρώντας καὶ περιμένοντας τὴν ἐπιτυχία στις ἐξετάσεις, φώτισέ με καὶ δυνάμωσέ με.

     Ἀπομάκρυνε ἀπὸ ἐμένα κάθε κακὴ σκέψῃ, τὸ θόλωμα τοῦ μυαλοῦ  που ὁδηγεὶ στην ἀγνωσία καὶ διῶξε μακριά  μου τὴν τεμπελιά, τὴν ἀπογνώση καὶ τὴν ἀπελπισία.

     Φώτισε τὸ νοῦ μου, ἔτσι ὥστε να μπορὼ να καταλάβω σωστὰ καὶ ὀρθὰ αὐτά που σκέφτομαι καὶ αὐτά που χρειάζεται να γράφω στις ἐξετάσεις.

     Δεν ζητῶ ἀπὸ Σένα Θεέ μου μόνο τὴν δική μου ἐπιτυχία ἀλλὰ σὲ παρακαλῶ καὶ για ὅλους τοὺς συμμαθητές μου που αὐτές τις ἡμέρες συναγωνίζονται για να πετύχουν στις ἐξετάσεις τοὺς να τοὺς κάνεις ἀξίους τοῦ Θελήματός Σου καὶ σωστοὺς ἐργάτες τῶν δικῶν Σου Ἐντολῶν.

     Διότι γνωρίζω πολὺ καλὰ ὅτι Ἐσὺ εἶσαι ὁ πιστὸς Φίλος καὶ ὁ Ἀδελφὸς ὅλων τῶν νέων ἀνθρώπων που ἐλπίζουμε στο δικό Σου Ἔλεος καὶ στην δικὴ Σοῦ Ἀγάπη. Γι ’αυτό ὅλοι δοξάζουμε καὶ Σένα τὸν Πατέρα καὶ τὸν Υἱὸ καὶ τὸ Πανάγιο Πνεῦμα, καὶ τώρα καὶ πάντοτε, καὶ στους ἀτελείωτους αἰῶνες .Ἀμήν.

Καλὴ δύναμη καὶ καλῇ ἐπιτυχία στους κόπους καὶ στις προσπάθειές σου.

Συμβουλές για όσους δίνουν Πανελλήνιες Εξετάσεις!

     Οι παρακάτω προτάσεις απευθύνονται σε όσους βρίσκονται σε περιόδους μεγάλης πίεσης και υψηλών πνευματικών απαιτήσεων, όχι μόνο στους μαθητές της Γ’ Λυκείου, ωστόσο οι τελευταίοι τις έχουν μεγαλύτερη ανάγκη. Σε αυτήν την ανάρτηση θα αναφερθώ κυρίως στην ανάγκη του οργανισμού για ξεκούραση και στη διαχείριση του χρόνου.

 

 

     Αν και το σώμα φαίνεται να μη συμμετέχει πολύ ενεργά στην εργασία,  ωστόσο επηρεάζει βαθειά την απόδοση. Γι’ αυτό το λόγο χρειάζεται να απολαμβάνει πολλές ώρες ξεκούρασης και να είναι συνεχώς σε αγρύπνηση, διαφορετικά η εξάντλησή του θα καταβάλει την προσπάθεια στο σύνολό της. Συγκεκριμένα, η έλλειψη ύπνου οδηγεί στην αδυναμία συγκέντρωσης κι αυτή με τη σειρά της στη σπατάλη χρόνου. Μερικά μικρά διαλείμματα, όσα κι αν χρειαστούν, για έναν δεκαπεντάλεπτο ύπνο ή ένα σύντομο κολατσιό μπορούν να επαναφέρουν την ενέργεια και τη συγκέντρωση που απαιτούνται για αποδοτικότερη εργασία*. Δεν υπάρχει λόγος να χάνονται ώρες και να κουράζεται ο οργανισμός σε εργασία χωρίς ουσιαστική απόδοση.

     Επίσης σημαντικό ρόλο παίζει και η διατροφή σε αυτές τι περιπτώσεις. Γεύματα συμπληρωμένα με όλες τις κατηγορίες φαγητών είναι ανάγκη να καταναλώνονται πρωί, μεσημέρι και βράδυ, ισχύει δηλαδή το γνωστό τρίπτυχο**. Γενικότερα να προτιμώνται τροφές πλούσιες σε βιταμίνη C (πορτοκάλια, πιπεριές και φρούτα) και να προσλαμβάνεται σύντομα, διότι είναι ευαίσθητη στο φως και τις υψηλές θερμοκρασίες. Συμπληρώματα διατροφής ή δόσεις συμπυκνωμένων βιταμινών ίσως φανούν χρήσιμα, ωστόσο συνίσταται η συμβουλή ενός γιατρού ή διατροφολόγου πρώτα.

Η αμέλεια των αναγκών του οργανισμού και ιδιαίτερα του ύπνου μπορεί να χαρίζει φαινομενικά λίγες παραπάνω ώρες εργασίας, ωστόσο η απόδοση σε αυτές είναι παραπάνω από απογοητευτική. Ένα υγιές και δυνατό σώμα είναι το καλύτερο εργαλείο!

 

-----------------------------------------------------------------------------------------

*Καθημερινός ολιγόλεπτος ύπνος το μεσημέρι (περίπου στη μέση της ολοήμερης προσπάθειας) έχει αποδειχθεί αναντικατάστατος. Εναλλακτική λύση θα μπορούσε να αποτελεί και η εξασφάλιση μια μέρας χωρίς υποχρεώσεις (σαν ένα ρεπό), η οποία μπορεί να αξιοποιηθεί εξολοκλήρου για ύπνο ή χαλάρωση.

**Πλούσιο πρωινό, επαρκές μεσημεριανό και ελαφρύ βραδινό. Τακτά γευματάκια μπορούν να λειτουργήσουν το ίδιο μερικές φορές.

Θαύμα Παναγίας σε Μονή του Αγίου Όρους

«Να μην ανοίξετε σήμερα τις πύλες. Ανεβείτε στα τείχη και διώξτε τους πειρατές»

«Χαίρε, θνητών προς Θεόν παρρησία»

 

     Ιανουάριος του 807. Ο Αλγερινός ληστοπειρατής Βαρδουχάν, έχοντας σαν βάση εξορμήσεως τη Μήλο, λυμαίνεται με τα δεκαεπτά πειρατικά του πλοία τα νησιά του Αιγαίου, τα παράλια της Θράκης και της Μ. Ασίας.

     Το μήνα αυτό αποφασίζει να στραφεί εναντίον του Αγίου Όρους.

     Ετοιμάζει δέκα πλοία, παίρνει μαζί του διακόσιους πειρατές και ξεκινά για τη Μονή Βατοπεδίου. Με το χάραμα της 21ης Ιανουαρίου προσορμίστηκαν στο λιμανάκι του μοναστηριού, βγήκαν στη στεριά και περίμεναν κρυμμένοι το πρωινό άνοιγμα της πύλης για να εισορμήσουν.

     Οι μοναχοί μόλις είχαν τελειώσει την ορθρινή ακολουθία, και αποσύρονταν στα κελιά τους για να ησυχάσουν. Στην Εκκλησία έμεινε μόνος ο ηγούμενος και συνέχισε την προσευχή του.

     Ξαφνικά ακούει μια φωνή από την εικόνα της Παναγίας: «Να μην ανοίξετε σήμερα τις πύλες. Ανεβείτε στα τείχη και διώξτε τους πειρατές».

     Γυρίζει απορημένος από το παράδοξο άκουσμα και κοιτάζει τη Θεοτόκο. Βλέπει τότε άλλο θαύμα εκπληκτικότερο: το πρόσωπο της Παναγίας και του θείου Βρέφους είχαν ζωντανέψει.

     Την ίδια στιγμή ο μικρός Ιησούς απλώνει το χέρι, σκεπάζει το στόμα της Παναγίας Μητέρας Του και στρέφοντας το πρόσωπό Του προς αυτήν της λέει: Όχι μητέρα μην το λες! Άφησε τους να τιμωρηθούν όπως τους αξίζει!

     Η Παναγία όμως πιάνει το χέρι του Υιού της στρέφει λίγο δεξιά το πρόσωπό της και ξαναλέει: Να μην ανοίξετε σήμερα τις πύλες της μονής!

     Ο ηγούμενος συγκλονισμένος σύναξε τους μοναχούς και τους διηγήθηκε όσα θαυμαστά είδε και άκουσε. Κι εκείνοι διαπίστωσαν με δέος ότι τα ιερά πρόσωπα στην εικόνα της Θεομήτορος είχαν αλλάξει στάση και έκφραση. Ύστερα, αφού ευχαρίστησαν την Παναγία για τη σωτήρια πρόνοιά της, ανέβηκαν στα τείχη.

     Ήταν καιρός. Οι πειρατές με σκάλες και τσεκούρια ετοιμάζονταν για την αναρρίχηση. Ο ηγούμενος, όρθιος στις επάλξεις, τους άφησε πρώτα να πλησιάσουν. Ύστερα, υψώνοντας τον Τίμιο Σταυρό, έδωσε το σύνθημα για την απόκρουση.

     Δέκα πειρατές έπεσαν αμέσως νεκροί, άλλοι τραυματίστηκαν, και οι υπόλοιποι μπήκαν στα πλοία κι έφυγαν.

     Οι μοναχοί κατέβηκαν συγκινημένοι στον ναό και ευχαρίστησαν για μια ακόμη φορά τη Θεοτόκο. Από τότε η εικόνα πήρε την προσωνυμία «Παραμυθία», δηλαδή παρηγορία, και παραμένει μέχρι σήμερα αλλαγμένη, για να θυμίζει το θαυμαστό εκείνο γεγονός.

 

 

Το προσκύνημα του Τούρκου δημοσιογράφου στον Ταξιάρχη Μιχαήλ της Μανταμάδου

     Πραγματικά συγκλονιστικό είναι το άρθρο-προσκύνημα του Τούρκου γνωστού δημοσιογράφου και ερευνητή, Fatih Türkmenoğlu, στην αγιοτόκο νήσο της Λέσβου και στον ιερό τόπο προσκυνήματος των Ορθοδόξων χριστιανών, στον ιερό ναό του Ταξιάρχη Μιχαήλ, στον Μανταμάδο.

     Αλλά ακόμα πιο συγκλονιστικό είναι τα θαύματα που αφηγείται ο Τούρκος περιηγητής και δημοσιογράφος στην τουρκική εφημερίδα, Hürriyet, που δείχνουν, αν μη τι άλλο, παρά μια μεγάλη πιστή στην θαυματουργική εικόνα του Ταξιάρχη.

     Ο Τούρκος δημοσιογράφος και περιηγητής αναφέρει από την αρχή του άρθρου του την μεγάλη συγκίνηση που ένιωσε όταν βρέθηκε στην αγιοτόκο νήσο της Λέσβου, το προσκύνημα του στον ναό του Ταξιάρχη αρχαγγέλου Μιχαήλ στον Μανταμάδο και το δέος που ένιωσε όταν αντίκρισε την θαυματουργική εικόνα. Όπως είναι γνωστό σύμφωνα με την παράδοση η εικόνα αυτή έγινε από ένα καλόγερο που διασώθηκε μετά από μια φονική επιδρομή πειρατών στον νησί που λεηλάτησαν το μοναστήρι και την έκανε από χώμα και το αίμα των καλόγερων που είχαν σκοτωθεί από τους πειρατές.

     Χαρακτηριστικό της πίστης του στην ιαματική χάρη του Ταξιάρχη, είναι η φράση που χρησιμοποιεί γράφοντας ότι, «φορώντας ατσάλινα υποδήματα, πηγαίνοντας για προσκύνημα στον Ταξιάρχη στην Μυτιλήνη, αυτός θα σου φέρει την θεραπεία» και όλα αυτά από έναν Τούρκο μουσουλμάνο.

     Ο προσκυνητής που πηγαίνει στον ναό και έχει πρόβλημα υγείας, αφού προσκυνήσει την εικόνα και κάνει την προσευχή του και την ευχή του να θεραπευτεί, ο Αρχάγγελος θα σκύψει στοργικά πάνω στο πρόβλημά του και θα του προσφέρει την ιαματική του χάρη, όπως τονίζει ο Τούρκος δημοσιογράφος στο καταπληκτικό αυτό άρθρο του αφιέρωμα στον ναό του Μανταμάδου της Λέσβου.

     Εκείνο όμως που πραγματικά συγκλονίζει στο άρθρο του Fatih Türkmenoğlu, στην τουρκική εφημερίδα Hürriyet, είναι ότι εξιστορεί στους αναγνώστες του το μεγάλο θαύμα του Ταξιάρχη και της αγίας εικόνας του, που έγινε το 1963 στην Κύπρο, την περίοδο που είχαν ξεσπάσει αιματηρά επεισόδια μεταξύ των δυο κοινοτήτων της νήσου, προάγγελος της τουρκικής εισβολής μετά από έντεκα χρόνια.

     Ένα πρωινό του 1963 και ενώ οι Τουρκοκύπριοι ετοιμάζονταν να επιτεθούν σε θέσεις της εθνοφρουράς της Κύπρου, όταν μπήκε ο νεωκόρος στο ιερό προσκύνημα του Μανταμάδου για να ανάψει το καντήλι του Ταξιάρχη, είδε κατάπληκτος πώς η ολόσωμη εικόνα του έλειπε!

     Αυτή η απροσδόκητη εξαφάνιση που κράτησε μια εβδομάδα προκάλεσε σύγχυση και μεγάλη ταραχή στον ευσεβή λαό της νήσου. Ξαφνικά και μετά από μια εβδομάδα η εικόνα βρέθηκε πάλι στη θέση της, όπως είχε εξαφανιστεί, και τότε ο κόσμος ησύχασε. Πέρασε καιρός από τότε.

     Ένα χειμωνιάτικο πρωινό πάλι ο νεωκόρος του Μανταμάδου που πήγαινε στην εκκλησία άκουσε ποδοβολητό αλόγου. Βγαίνει έξω και βλέπει ένα νέο που μόλις είχε ξεπεζέψει να σηκώνει στους ώμους του ένα κριάρι. Μπήκαν μαζί στον ναό και ο νέος προχώρησε στην εικόνα του Ταξιάρχη άπλωσε εκεί μπροστά το κριάρι και άναψε μια λαμπάδα ίση με το μπόι του. Ύστερα γονάτισε, προσκύνησε την εικόνα και χάιδεψε με βουρκωμένα μάτια και τρεμάμενα χείλη το ανάγλυφο πρόσωπο του αρχαγγέλου λέγοντας:

«- Αυτός είναι ο σωτήρας μου!».
Στη συνέχεια γυρίζει και λέει συγκινημένος στο νεωκόρο. «-Αυτός, ο Αρχάγγελος Μιχαήλ, με έσωσε από τους Τούρκους».
Ο νεωκόρος έκπληκτος από την σκηνή του λέει καθώς έβγαιναν από τον ναό, «-Πες μου, παιδί μου, τι σου συνέβη;».

     Τότε ο νέος άρχισε να διηγείται το μεγάλο θαύμα που σχετίζεται με την εξαφάνιση της εικόνας.
«- Στα τελευταία γεγονότα με τους Τούρκους, υπηρετούσα τη στρατιωτική μου θητεία στην Κύπρο. Ήταν περασμένα μεσάνυχτα της 12ης Αυγούστου, όταν μας ξάφνιασαν τα πυρά των Τουρκοκυπρίων. Ήμασταν πάντα σε επιφυλακή, γιατί ξέραμε τι ύπουλος εχθρός ήταν απέναντί μας. Μας δυσκόλευαν λίγο οι βολές του πολεμικού τους ναυτικού, αλλά δεν μας έβλαψε καθόλου ή αεροπορία τους. Σε λίγες ώρες ελέγχαμε την κατάσταση και προχωρήσαμε στην αντεπίθεση. Λες και είχαμε στα πόδια μας φτερά. Τους πήραμε φαλάγγι και τους κυνηγήσαμε. Λίγο ακόμα και θα τους ρίχναμε στη θάλασσα. Ενώ τρέχαμε ακράτητοι από ενθουσιασμό και σχεδόν ακάλυπτοι, βλέπω ξαφνικά μπροστά μου, σε πέντε μέτρα απόσταση, να ξεπροβάλλει ένας ακανόνιστος όγκος. Σταμάτησα απότομα, και τότε… μέσα στο σύθαμπο της αυγής διέκρινα ένα τουρκικό πολυβολείο. Είδα την κάννη του πολυβόλου να στρέφεται πάνω μου και, μη έχοντας πού να καλυφθώ, έπεσα με το πρόσωπο στη γη σκεπάζοντας καλά με το κράνος το κεφάλι μου λέγοντας μέσα μου,
-Ταξιάρχη μου, σώσε με!

     Την ίδια κρίσιμη στιγμή ήρθε στον νου μου ο πατέρας μου που σώθηκε θαυματουργικά από βέβαιο θάνατο στο αλβανικό μέτωπο, τάζοντας στον Ταξιάρχη ένα κριάρι.
Τότε ξαναείπα -Ταξιάρχη μου σώσε με, κάνοντας και εγώ το ίδιο τάμα.
 

     Την ίδια στιγμή με κούφανε ένας πολύ δυνατός κρότος. Έπεσα κάτω και σκέφτηκα ότι με είχαν χτυπήσει οι Τούρκοι. Σκέφτηκα τα αγαπημένα μου πρόσωπα αλλά μετά από λίγο ένιωσα να με ακουμπούν, να με ψάχνουν και να με σηκώνουν. Είχαν έρθει ο οι δικοί μας και με ρωτούσαν,

-Χτύπησες; -Πώς είσαι;. Η φωνή τους ακούγονταν σαν να ήταν από μακριά. Σηκώθηκα τότε και αφού κοιτάχτηκα επάνω μου δεν… βρήκα κανένα τραύμα. Τότε θυμήθηκα το πολυβολείο. Κοίταξα προς τα κει, αλλά δεν είδα τίποτα. Φώναξα ταραγμένος.
-Εκεί ακριβώς υπήρχε ένα τουρκικό πολυβολείο. Πήγαμε κοντά και ψάξαμε παντού αλλά δεν υπήρχε τίποτα. Στη θέση που νόμιζα πως ήταν το τουρκικό πυροβολείο υπήρχαν τώρα μόνο συντρίμμια και μια τεράστια τρύπα. Φαίνεται πώς στην κρίσιμη για μένα στιγμή κάποια οβίδα πλοίου ή κάποιος όλμος έκανε συντρίμμια το επικίνδυνο πολυβολείο, ενώ συγχρόνως κάποια ανώτερη δύναμη με φύλαξε τελείως αβλαβή και από τα πυρά και από την έκρηξη. Τότε κατάλαβα το μεγάλο θαύμα».
Εκείνη την στιγμή ο νεωκόρος, πού μέχρι τότε παρακολουθούσε συγκινημένος, πήρε το λόγο και του είπε,
«-Ναί, παιδί μου, ήταν ο Ταξιάρχης. Αυτός σε έσωσε. Είναι αλήθεια ότι τότε με τα επεισόδια της Κύπρου, είχε χαθεί από δω η εικόνα του για μια βδομάδα».

     Ο νέος ταράχθηκε για άλλη μια φορά και βουρκωμένος αγκάλιασε με το βλέμμα του την εικόνα του Αρχαγγέλου για το μεγάλο θαύμα που του έσωσε την ζωή.

     Αυτά από έναν Τούρκο δημοσιογράφο προσκυνητή στην ορθόδοξη θαυματουργική εικόνα του Ταξιάρχη στην αγιοτόκο Λέσβο!

     Η Ορθοδοξία και τα θαύματά της ξαναζούν στην σημερινή Τουρκία.

Ο βασιλιάς που ήθελε να δει το Θεό

     Ήταν κάποτε ένας βασιλιάς που είχε μεγάλο καημό να δει τον Θεό. Αν και όλα πήγαιναν καλά στη χώρα του και θα έπρεπε ως βασιλιάς να είναι ευτυχισμένος, είχε αυτό το μεγάλο βάσανο: ήθελε να δει το Θεό για να βεβαιωθεί πως υπάρχει. Για αυτό, ανακοίνωσε σε όλη τη χώρα του πως θα έδινε, εφόσον είχε τα μέσα, όποια αμοιβή του ζητούσε εκείνος που θα κατάφερνε να του δείξει το Θεό.

     Κατά καιρούς διάφοροι σοφοί, επιστήμονες, φιλόσοφοι, ιερωμένοι, ντόπιοι και ξένοι επισκέπτες, παρουσιάζονταν υποσχόμενοι να του δείξουν το Θεό. Το μόνο που προσέφεραν στο βασιλιά, ωστόσο, ήταν θεωρητικολογίες, που καθόλου δεν τον ικανοποιούσαν.

     - Δε ζήτησα να μου αποδείξεις! Να μου δείξεις ζήτησα! Να Τον δω το Θεό ζήτησα! φώναζε και διέταζε να μαστιγώνουν και να διώχνουν με τις κλωτσιές όλους αυτούς που υπόσχονταν να δείξουν το Θεό, αλλά δεν Τον έδειχναν.
     Ο βασιλιάς βαρέθηκε πια όλους αυτούς τους σοφούς που φιλοδοξούσαν να του δείξουν το Θεό κι ανακοίνωσε πως, στο εξής, όποιος υποσχόταν πως θα του έδειχνε το Θεό χωρίς να του Τον δείξει, θα εκτελούνταν.
     Τότε, παρουσιάστηκε ένας απλός άσημος αγρότης, που έτυχε να ακούσει την μεγάλη επιθυμία του βασιλιά:
- Εγώ θα σου δείξω το Θεό, καθώς το θέλεις, είπε.
- Τί γνώσεις έχεις εσύ; ο βασιλιάς τον κορόιδεψε. Τί έχεις σπουδάσει; Τόσοι και τόσοι μορφωμένοι μου υποσχέθηκαν, κανείς δεν κατάφερε να μου δείξει το Θεό. Τώρα εσύ τί θα καταφέρεις; Θα μου προσφέρεις και εσύ μια από τα ίδια, θεωρητικολογίες, και θα χάσεις τη ζωή σου!
- Λυπάμαι που δεν είχα την τύχη να σπουδάσω, απάντησε ο φτωχός αγρότης, αλλά καταδέξου να κάνεις ό,τι σου πω κι αν δε σου δείξω το Θεό, στο χέρι σου είναι να με εκτελέσεις. Έλα να ανεβούμε μαζί στην ταράτσα του παλατιού.
     Ανέβηκε, λοιπόν, ο βασιλιάς με τον αγρότη στην ταράτσα, ήταν καταμεσήμερο, ο ήλιος σε όλη του τη λάμψη.
- Κοίταξε τον ήλιο! λέει τότε ο αγρότης.
- Δε μπορώ, θα στραβωθώ!
- Πρέπει να κάνεις αυτό που σου λέω! Προσπάθησε όσο μπορείς να κοιτάξεις τον ήλιο κατάματα, όση πιο πολλή ώρα μπορείς!
     Προσπάθησε ο βασιλιάς να κοιτάξει τον ήλιο για κανένα δευτερόλεπτο, περισσότερο δεν άντεξε, θαμπώθηκαν τα μάτια του, ήταν για ώρα τυφλωμένος.
- Πού το πας; Θέλεις να με στραβώσεις; Μια στιγμή κοίταξα και στραβώθηκα! Δε μπορώ άλλο!
- Ώστε έτσι! Τον ήλιο δε μπορείς μια στιγμή να κοιτάξεις! Άμα δε μπορείς να δεις αυτό το φως που δημιούργησε ο Θεός, πώς θα μπορούσες να δεις τη λάμψη του ίδιου του Θεού που δε δημιουργήθηκε! Τι είναι ο ήλιος μπροστά στον Θεό; Μια μόνο ακτίνα είναι από την όλη δημιουργία του Θεού! Μια μόνο ακτίνα είναι από το φως του Θεού! Ξέρεις πόσα άλλα φώτα σαν αυτό και μεγαλύτερα έχει ο Θεός δημιουργήσει;
     Σαν το άκουσε αυτό ο βασιλιάς, με θαμπωμένα ακόμη τα μάτια του, ανατρίχιασε, ταράχτηκε, και δάκρυσε.
- Αυτό που τόσα χρόνια ζητούσα, τώρα το βρήκα, είπε.
- Θα σου δώσω, καθώς υποσχέθηκα, ό,τι αμοιβή μου ζητήσεις. Μόνο σε παρακαλώ εξήγησέ μου κάτι ακόμη! Τί κάνει ο Θεός;
- Βασιλέα μου, αυτό δεν είναι εύκολο να το εξηγήσει κανείς, αλλά για να σου δώσω να καταλάβεις, πρέπει να μου δανείσεις τα βασιλικά σου ρούχα, το σκήπτρο και το στέμμα, και εσύ φόρα για λίγο τα δικά μου.
     Φόρεσε, λοιπόν ο αγρότης τα ρούχα του βασιλιά και το στέμμα και κρατώντας το σκήπτρο, κατέβηκε στην αίθουσα όπου περίμεναν συναγμένοι όλοι οι υψηλότεροι αξιωματούχοι και οι εκπρόσωποι του λαού.
     Ο βασιλιάς σας ευχαριστήθηκε που του έδειξα το Θεό, γι' αυτό έδωσε το θρόνο σε μένα, και ο ίδιος δε θα έχει κανένα αξίωμα. Ευχαριστώ την τύχη που μου έδωσε άξιους και πιστούς σαν εσάς υπηκόους και υπόσχομαι πως θα αφιερώσω όλες μου τις δυνάμεις για τη δική σας ειρήνη και ευημερία.
     "Ζήτω ο νέος μας βασιλιάς!", φώναξε όλος ο κόσμος που ήταν μέσα στην αίθουσα. Γονάτισαν όλοι και τον προσκύνησαν και δόξαζαν το Θεό που τους έδωσε ένα βασιλιά που κανένας άλλος δεν είχε τη σοφία του.
     Στο μεταξύ ο βασιλιάς με τα ρούχα του αγρότη βαρέθηκε να περιμένει στην ταράτσα, κατέβηκε στην αίθουσα του θρόνου, και τί να δει! Τον αγρότη να κάθεται στο θρόνο, και όλοι οι ανώτατοι και άλλοι αξιωματούχοι να τον προσκυνάνε για βασιλιά!
- Τί κάνετε, φώναξε! Εγώ είμαι ο βασιλιάς σας! Πώς βάλατε στο θρόνο έναν άσημο αγρότη, που μέχρι χτες ούτε εσείς τον ξέρατε ούτε κανένας! Έι! Κατέβα από το θρόνο και δώσε μου το σκήπτρο μου και όλα εκείνα που φοράς!
     Όλοι, όμως, γέλασαν και έπειτα αγανάκτησαν με τα λεγόμενα του "παλιού" βασιλιά! Δεν τον άφησαν να πλησιάσει στο θρόνο, τον πήραν σηκωτό και τον πέταξαν έξω από το παλάτι μονάχο με τα ρούχα που φορούσε.
     Τότε ο φτωχός αγρότης, ο καθισμένος στο θρόνο, ζήτησε την άδεια των "υπηκόων" του και βγήκε από το παλάτι. Φώναξε τον, μέχρι πρότινος, βασιλιά και του μίλησε.
- Βασιλιά μου, δε λιμπίστηκα το θρόνο και τη βασιλεία! Σου τα δίνω αμέσως πίσω σαν τα θέλεις! Μόνο έπαιξα αυτό το παιχνίδι για να πάρεις μια ιδέα του τί κάνει ο Θεός! Ποιός έκανε εσένα; Ποιός έφτιασε εμένα; Ποιός έπλασε αυτό το πλήθος που τώρα με επευφημεί; Σε μια στιγμή τα πάντα αναποδογυρίζουν! Οι τελευταίοι άνθρωποι γίνονται βασιλείς και οι βασιλείς πετιούνται σαν τα σκυλιά! Τη μία οι αυλικοί και όλο το κράτος προσκυνούν έναν άνθρωπο που μέχρι χτες δεν τον ήξεραν, ενώ την άλλη κάνουν μια επανάσταση και ρίχνουν δυναστείες που κράτησαν χιλιάδες χρόνια. Μια μέρα βλέπεις έναν άνθρωπο στο παζάρι, την άλλη μέρα μπορεί να βρεθεί μέσα στο μνήμα. Όλοι νομίζουμε πως ό,τι ξέρουμε είναι το σωστό, κι όμως από τη μια στιγμή στην άλλη αλλάζουμε τελείως τη γνώμη μας. Ποιος είναι αυτός που αφήνει το μυαλό μας να πλανηθεί; Ποιος είναι που φωτίζει το μυαλό μας; Σαν πάω τώρα και ξαναμιλήσω στο συμβούλιο τον αυλικών, αμέσως εσύ θα ξαναγίνεις βασιλιάς. Με ποιανού την άδεια γίνονται όλα αυτά;
- Ναι, έκανε με λυγμούς σκύβοντας το κεφάλι του συντετριμμένος ο, μέχρι πρότινος, βασιλιάς. Καταλαβαίνω!

Φιλοξενία στην Ιερά Μονή Δαδιάς από την Ιερά Μητρόπολη Διδυμοτείχου, Ορεστιάδας & Σουφλίου!

Ανακοινώθηκαν από το Γραφείο Νεότητας της Ιεράς Μητροπόλεως Διδυμοτείχου, Ορεστιάδας και Σουφλίου οι ημερομηνίες για την Φιλοξενία στην Ιερά Μονή Δαδιάς!!

Υπάρχουν οι δηλώσεις στους Ιερούς Ναούς και στα τηλέφωνα των υπευθύνων!

Οι θέσεις είναι περιορισμένες και γι'αυτό οι δηλώσεις πρέπει να γίνουν έγκαιρα!!!

 

ΜΗΝ ΤΗ ΧΑΣΕΙΣ...ΘΑ ΧΑΣΕΙΣ!!!

 

 

Λήξη των Κατηχητικών για μαθητές Γυμνασίου-Λυκείου

Χριστός Ανέστη!
Αυτή την Κυριακή 11 Μαΐου 2014 και ώρα 12.30 μ.μ., θα πραγματοποιηθεί στη Χριστιανική Εστία η λήξη των Κατηχητικών μαθημάτων των Χαρούμενων Αγωνιστών Γυμνασίου και Λυκείου.
Επίκαιρο θέμα, ανασκόπηση από τη χρονιά που πέρασε, φωτογραφίες από την περσινή Κατασκήνωση, ένα φωτογραφικό αφιέρωμα στους μαθητές της Γ' Λυκείου με όλη την πορεία τους από τότε που πρωτοήρθαν στο Κατηχητικό, κέρασμα και το ενθύμιο της χρονιάς, θα είναι μερικές από τις ευκαιρίες που θα ζήσουμε στη συνάντηση αυτή!!
Σε περιμένουμε την Κυριακή 11 Μαΐου και ώρα 12.30 μ.μ.

(Οι συναντήσεις μας θα συνεχιστούν και μετά την επίσημη λήξη των Κατηχητικών και θα γίνονται κάθε Κυριακή και ώρες 11-1 μ.μ. μέχρι και τις 15 Ιουνίου)

Η λήξη για τις Χαρούμενες Αγωνίστριες, μαθήτριες Γυμνασίου και Λυκείου θα γίνει στα μέσα Ιουνίου, η ημερομηνία θα ανακοινωθεί σύντομα!

Ονειδισμός ανεξομολόγητου

     Ο μπαρμπα-Θεόδωρος ζούσε σ’ ένα χωριό του Ξηρομέρου της Αιτωλοακαρνανίας. Ήταν περίπου 52 ετών και δεν είχε ποτέ εξομολογηθεί. Πήγαινε όμως στην Εκκλησία και είχε καλή προαίρεση.
     Κάποτε, όταν βρέθηκε στον Αστακό, (κωμόπολη) για μία υπόθεση του, πήγε στον Ι. Ναό του Αγίου Νικολάου, βρήκε τον εφημέριο π. Ιερόθεο, που ήταν και Πνευματικός, και εξομολογήθηκε. Έκανε μια τυπική εξομολόγηση και τις βαρειές αμαρτίες δεν τις είπε. Εκείνος για να τον στηρίξει στην μετάνοια, του συνέστησε να επισκεφθεί την Ιερά Μονή του Αγίου Γερασίμου στην Κεφαλληνία που πανηγυρίζει το καλοκαίρι στις 16 Αυγούστου.
      Πράγματι, ο αείμνηστος μπαρμπα-Θεόδωρος, μετέβη με άλλους προσκυνητές στο μοναστήρι του Αγίου Γερασίμου στις 15 Αυγούστου. Το απόγευμα της 15ης Αυγούστου μεταφέρουν την τιμία Λάρνακα του Αγίου Γερασίμου στον μεγάλο ναό για την τελετή της πανηγύρεως. Κατά την μεταφορά η Λάρνακα του Αγίου περνά πάνω από αρρώστους, κυρίως δαιμονισμένους και την συνοδεύει ο Αρχιερεύς της περιοχής, περιστοιχούμενος από πλειάδα ιερέων της νήσου Κεφαλλονιάς. Βρέθηκε λοιπόν και ο μπαρμπα-Θεόδωρος εκεί κοντά, σαν τον Ζακχαίο, παρακολουθώντας την τελετή της μεταφοράς της τίμιας Λάρνακας του Αγίου.
     Τότε λοιπόν ξεπετάχτηκε ένας δαιμονισμένος και άρχισε να λέγει:
     «Θόδωρε, τί θέλεις εσύ εδώ; Ήλθε και ο Θόδωρος στον Καψάλη!» (Έτσι αποκαλεί τον άγιο Γεράσιμο ο διάβολος).
     Μετά απευθυνόμενος σ’ έναν άλλο δαιμονισμένο του λέγει:
     «Θωμά, ακούς; Ήλθε και ο Θόδωρος στον Καψάλη! Δος του χαβαδάκι!»
     Άρχισαν, λοιπόν, να του φωνάζουν υπενθυμίζοντας και αμαρτίες, τις οποίες δεν είχε εξομολογηθεί και οι οποίες ήταν θανάσιμες, ενώ αυτός ένιωθε καταντροπιασμένος.
     Ακούγοντας όλα αυτά ο μπαρμπα-Θεόδωρος, έντρομος έτρεξε μπροστά στην τιμία Λάρνακα και απευθυνόμενος στον αείμνηστο Αρχιερέα π. Ιερόθεο Βουή, του λέγει:
     «Τρελλαίνομαι, θέλω Πνευματικό να εξομολογηθώ τώρα».
     Τότε ο αείμνηστος Αρχιερεύς σταμάτησε την πομπή, δέχθηκε με στοργή τον μπαρμπα-Θεόδωρο και ανέθεσε σ’ ένα Πνευματικό να τον εξομολογήσει κατ’ ιδίαν μέσα στον μικρό Ι. Ναό, ενώ η πομπή συνέχισε την πορεία της. Μετά οι δαιμονισμένοι δεν μπορούσαν πλέον να του πουν τίποτε, γιατί είχαν σβηστή οι αμαρτίες του με την καλή εξομολόγηση.
     Αυτά τα διηγήθηκε αυτούσια ο αείμνηστος μπαρμπα-Θεόδωρος, ο οποίος από τότε άλλαξε ριζικά την ζωή του, ζώντας με συνεχή μετάνοια και τηρώντας με φόβο Θεού τις εντολές του Χριστού. Έφτασε σε ηλικία 95 ετών και απεβίωσε εν ειρήνη και μετανοία την 23η Απριλίου 2000. Αιωνία του η μνήμη. Αμήν.

«Ασκητές μέσα στον κόσμο»

«Ευλογείτε και μη καταράσθε»

 

Το περιστατικό του μοναχού Ιωσήφ


     Στην Σκήτη του Αγίου Παντελεήμονος στο Κουτλουμούσι, ο μοναχός Ιωσήφ, θέλησε να επισκευάσει, στο πάτωμα της καλύβας του, ένα σανίδι που είχε σπάσει. Καθάρισε το σάπιο, πήρε με ακρίβεια τα μέτρα, έκοψε το σανίδι και πήγε να το τοποθετήσει. Όταν το έβανε στη θέση του, το σανίδι ήταν μεγαλύτερο. Το πήρε, έκοψε το περίσσιο και πήγε πάλι να το τοποθετήσει. Το είδε πως ήταν μικρότερο απ΄ ότι έπρεπε.
     Ο Γέρο - Ιωσήφ, ήταν μαραγκός στο επάγγελμα. Παίρνει για δεύτερη φορά τα μέτρα, κόβει άλλο σανίδι στα μέτρα που χρειάζονταν με ακρίβεια, πήγε να το βάλει στη θέση του, αλλά και πάλι περίσσευε, το έκοψε, κι όταν πήγε να το καρφώσει, έγινε μικρότερο. Τότε έχασε την υπομονή του και με θυμό είπε : «Άει στο διάβολο, διάβολε, τι έχεις, τι να σου κάμω για να ταιριάξεις ; Τέσσερις φορές σε μέτρησα και τέσσερις σε έκοψα, τώρα τι διάβολο έχεις και δεν ταιριάζεις»;
     Ο ταλαίπωρος αυτός μοναχός, αντί να πει την ευχή και να επικαλεστεί τη θεία βοήθεια στην εργασία του, προτίμησε να μνημονεύσει τον διάβολο, ο οποίος δεν άργησε αλλά κάτι τέτοιες ευκαιρίες ζητάει, γι΄ αυτό παρουσιάστηκε μπροστά του, ο διάβολος, μ΄ όλη την αγριωπή μορφή του και του είπε : «Με φώναξες γέροντα, τι είναι, τι θέλεις ; Εδώ είμαι 'γω για να σε βοηθήσω».
     Ο Γέρο - Ιωσήφ τρομαγμένος έκαμε το σταυρό του, παράτησε το σανίδι κι έτρεξε στον Πνευματικό του να εξομολογηθεί, αλλά από τότε μέχρι σήμερα έχουν περάσει περισσότερα από 30 χρόνια και δεν μπορεί να συνέλθει, του έμεινε ο φόβος και μια αφηρημάδα στο μυαλό, σαν αντιμισθία από τον διάβολο.
     Τούτο ας γίνει μάθημα σε όλους, μικρούς και μεγάλους, να μη λένε το διάβολο, ούτε για αστεία. Επειδή, ο διάβολος βάνει τον άνθρωπο να θυμώνει και στον θυμό του επάνω, τον βάνει να βρίζει ή να βλασφημεί τα θεία, κι αν δεν κατορθώσει τούτο, τον πείθει να πει στον συνάνθρωπό του, στον αδελφό του, στο παιδί του, ή και στον εαυτό του ακόμη, «Άει στο διάβολο». Τούτο γίνεται κακίστη συνήθεια και πολλοί γονείς στέλνουν τα παιδιά τους στον διάολο.
     Ενώ μπορεί ο άνθρωπος να αποκτήσει καλές συνήθειες κι αντί να λέει «άει στο διάβολο», να λέει «άει στην ευχή» ή «άει στο καλό σου» ή όπως συνηθίζουν οι πατέρες να λένε «να σε πάρει η ευχή» ή «ο Θεός να σ΄ ελεήσει», που είναι το καλύτερο απ΄ όλα. Έτσι συνηθίζει ο άνθρωπος να εύχεται και να λέει πάντοτε τα καλά, σύμφωνα με την Αγία Γραφή «ευλογείτε και μη καταράσθε» (Ρωμ. 12, 14».

Η μετάνοια του εξωμότου Επισκόπου

     Κατά την εποχή της Τουρκοκρατίας ένας Επίσκοπος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, συνεργεία του πονηρού, εξώμοσε και έγινε Μωαμεθανός.
     Κάποτε λοιπόν κατά την εορτή του Μπαϊραμιού, την ώρα που όλοι οι Τούρκοι έτρωγαν και γλεντούσαν, ζήτησαν από τον εξωμόσαντα να τους διακωμωδήσει τα μυστήρια των Χριστιανών για να γελάσουν.
     Αυτός στην αρχή αρνιόταν, αφού όμως είδε ότι επέμεναν, πήρε ένα ποτήρι το σήκωσε ψηλά και εκφώνησε μελωδικά το «Πάντων ημών μνησθείη Κύριος ο Θεός», κάνοντας ταυτόχρονα και το γύρο του τραπεζιού, όπου οι Τούρκοι κάθονταν και έτρωγαν.
     Άφησε το ποτήρι στο τραπέζι και γύρισε να δει αν διασκέδασαν μ' αυτό οι συνδαιτυμόνες του. Όμως τότε διεπίστωσε έκλπηκτος πως οι Τούρκοι όχι μόνο δε γελούσαν, αλλά τον κοιτούσαν έντρομοι. «Ε, βρε», τους είπε, «εγώ σας το έκανα για να γελάσετε και σεις τι με κοιτάτε σαν χαμένοι;».
     Μετά από λίγη ώρα ένας απ' αυτούς απάντησε: «Παπά εφέντημ, όση ώρα το έκανες αυτό ήσουνα δύο πήχεις πάνω από τη γη».
     Ακούγοντας αυτό ο Επίσκοπος εξεπλάγη και βγαίνοντας έξω έκλαψε μετανοιωμένος λέγοντας: «Εγώ αρνήθηκα τον Κύριο, αλλά αυτός δεν με εγκατέλειψε. Η θεία Χάρις Του με σκεπάζει ακόμα».
     Την ίδια νύχτα ανεχώρησε κρυφά για το Άγιον Όρος, όπου έζησε την υπόλοιπη ζωή του με μετάνοια και αυταπάρνηση, χωρίς να γνωρίζει κανείς ποιος ήταν εκτός από τον Πνευματικό του.

«Θαύματα και Αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία»
Ιεράς Μονής Παρακλήτου Αττικής

Εκδρομή στο Άγιον Όρος για φοιτητές

Προγραμματίζεται η 4-ήμερη Προσκυνηματική εκδρομή των φοιτητών στο Άγιον Όρος!

Όσοι επιθυμούν να δηλώσουν συμμετοχή μέχρι 31 Μαΐου.