Βρέθηκε,
λέει, στην κόλαση κι εκεί οδηγός του ήταν ένας άγγελος. Τον οδηγούσε ο
άγγελος κι έβλεπε ο μοναχός τις διάφορες κολασμένες ψυχές κι έφριττε κι
έτρεμε.
Κάποια στιγμή
φθάνουν σ' ένα σημείο όπου καθόταν ο πατέρας του καλογήρου. Είχε πεθάνει και
είχε κολασθεί.
- Πατέρα μου, λέει ό
μοναχός, εδώ ήλθες;
- Ναι, παιδάκι μου.
Πρόσεξε, πρόσεξε πολύ στην ζωή σου να μην έλθεις κι εσύ σ' αυτόν τον τόπο τον απαράκλητο που είμαι εγώ.
Στο χέρι του ο
πατέρας κρατούσε ένα λαδοφάναρο, σαν κι αυτά που έχουμε εδώ στο μοναστήρι
για να βαδίζουμε τις νύκτες στους διαδρόμους.
Ο άγγελος
που μέχρι εκείνη την ώρα άκουγε, πλησιάζει και πιάνει το λαδοφάναρο, με σκοπό
να το πάρει.
- Όχι, άγγελε μου, φώναξε ό
πατέρας, μη μου το παίρνεις το φανάρι. Αυτό το φως είναι η παρηγοριά μου.
- Θα το πάρω, λέει ό άγγελος, δεν είναι
δικό σου πια αυτό. Αυτό το φανάρι ήταν οι προσευχές του παιδιού σου που έκανε
κάθε βράδυ για σένα κι έφθαναν σαν φως εδώ! Τώρα όμως θα φύγει από το μοναστήρι
και θα το στερηθείς αυτό το φώς. Θα σου το πάρω.
Τραβούσε λοιπόν ο άγγελος να το πάρει, τραβούσε κι ο πατέρας να το
κρατήσει. Πάνω σ' αυτή την αγωνία ξυπνάει το παλληκάρι.
- Πω-πω, λέει, ό ανόητος τι πήγα να
κάνω!.. Ένα κόμπο έκανα με το κομποσκοίνι για τον πατέρα μου και αυτός πήγαινε
σαν φως εκεί στον Άδη και τον παρηγορούσε. Πού να πάω να φύγω ο δόλιος; Δεν
φεύγω με τίποτε!
Το πρωί σαν ξημέρωσε, κτυπά την πόρτα του ηγουμένου και πέφτει στα πόδια
του μπρούμυτα.
- Τι έπαθες, παιδάκι μου, του λέει ο
Γέροντας. Γιατί κλαις; Τι σου συνέβη πρωί-πρωί;
- Αυτό κι αυτό, Γέροντα του λέει και του
διηγείται το δράμα. Τώρα χτύπησε με, διώξε με, ότι θέλεις κάνε με. Εγώ δεν
φεύγω από το μοναστήρι, πάει και τελείωσε!