ΑΓΙΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ

  του Αγίου Ανδρέα σήμερα, χρόνια πολλά σε όσους γιορτάζουν, αλλά και όλοι οι υπόλοιποι εμείς εδώ στην αρχή της Ελλάδας γιορτάζουμε! Να θυμόμαστε ότι είναι ο Απόστολος Ανδρέας είναι ο ιδρυτής της Εκκλησίας της Θράκης!

Ο Άγιος Ανδρέας ο Πρωτόκλητος

Ελάτε, να γυρίσουμε χρόνια πίσω. Να φύγουμε για λίγο από την πόλη μας και να πάμε στην Παλαιστίνη, στην περιοχή που σήμερα λέγεται Άγιοι Τόποι.

     Εκεί λοιπόν, σε μια λίμνη που λεγόταν Τιβεριάδα, ψάρευαν πολλοί ψαράδες. Ανάμεσα σ’ αυτούς και ένας πατέρας με τα δυο παιδιά του, τον Πέτρο και τον Ανδρέα.

        Τη νύχτα, ενώ βρίσκονταν στη βάρκα κι έριχναν τα δίχτυα τους για ψάρια, ο πατέρας τούς διηγούνταν για τον Μεσσία, τον Θεό που περίμεναν όλοι για να τους λυτρώσει από την αμαρτία. Ο Πέτρος και ο Ανδρέας, που τον άκουγαν με λαχτάρα, ανυπομονούσαν πότε θα έρθει ο Μεσσίας, ο Χριστός για να Τον γνωρίσουν. Και να! Ένα πρωινό ο Ανδρέας μαζί με ένα φίλο του ψαρά, τον Ιωάννη, όχι μόνο είδαν το Χριστό που τους έδειξε ο δάσκαλός τους, ο Ιωάννης ο Βαπτιστής στον Ιορδάνη ποταμό, αλλά έμειναν και ένα απόγευμα κοντά Του. Και επειδή πρώτος έτρεξε να Τον συναντήσει ονομάστηκε Πρωτόκλητος. Και ο Κύριος που διέκρινε την αγνή διάθεση και τον ευσεβή ζήλο του, τον κάλεσε κοντά Του. Ήταν ιστορική εκείνη η μέρα για τη ζωή του Πρωτόκλητου μαθητή. Ήταν η μέρα που αναγνώρισε στο πρόσωπο του Κυρίου Ιησού Αυτόν που περίμενε όλος ο κόσμος: τον Μεσσία Χριστό! Τη χαρά τους που δε μπορούσαν να τη συγκρατήσουν, έτρεξαν να τη μεταδώσουν και στους άλλους ψαράδες: «Εὑρήκαμεν τον Μεσσίαν!», είπε στον αδελφό του τον Πέτρο ο Ανδρέας και πρώτος επέστρεψε μαζί του το ίδιο βράδυ στον Χριστό, για να Τον γνωρίσει κι αυτός.

       Μετά από λίγες μέρες, τους συνάντησε ο Χριστός καθώς ψάρευαν στη λίμνη της Τιβεριάδος και τους είπε: «Δεῦτε ὀπίσω μου και ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων». Ελάτε κοντά μου και θα σας κάνω ψαράδες ανθρώπων. Και τότε, άφησαν τη βάρκα κι έγιναν και ο Ανδρέας και ο Πέτρος μαθητές Του.

          Τρία χρόνια έζησε μαζί με τους άλλους μαθητές ο Ανδρέας κοντά στον Χριστό. Άκουσε τα θεία Του λόγια, είδε τα πολλά θαύματα που έκανε. Λυπήθηκε πολύ, όταν είδε να Τον σταυρώνουν. Χάρηκε και πήρε δύναμη, όταν παρουσιάστηκε σ’ όλους τους μαθητές Αναστημένος. Ξεκίνησε έπειτα να κηρύξει. Έγινε απόστολος του Χριστού. Ξεκίνησε από τη λίμνη της Γεννησαρέτ, για να κηρύξει το Ευαγγέλιο στα παράλια το Εύξεινου Πόντου, στη Σκυθικά, στο Βυζάντιο και κατόπιν στην ηπειρωτική Ελλάδα. Αντιμετώπισε διωγμούς, στερήσεις, κακουχίες, ταλαιπωρίες, αλλά τίποτε δε στάθηκε ικανό για να ανακόψει την ιεραποστολική του δράση. Όσοι άκουγαν τον απόστολο Ανδρέα να κηρύττει δε χόρταιναν τη διδασκαλία του. Είναι χαρακτηριστικό ότι, όταν οι χριστιανοί έμαθαν ότι ο απόστολος θα έφευγε από τη Θεσσαλονίκη με πλοίο για την Πελοπόννησο, ζητούσαν όλοι να επιβιβαστούν στο πλοίο, ώστε έστω και κατά τη διάρκεια του ταξιδιού να μπορούν να ακούνε λόγο Θεού. Τελικά, επειδή ήταν αδύνατο να χωρέσουν όλοι στο ίδιο πλοίο, ναύλωσαν και δεύτερο, το οποίο έπλεε συνεχώς δίπλα από το πρώτο, ώστε οι επιβάτες του να μπορούν κι αυτοί να βλέπουν τον απόστολο Ανδρέα και να ακούνε τη διδασκαλία του.

            Γέροντας 80 χρονών έφτασε στην Πάτρα. Όταν έφτασε εκεί, συνέχισε με αμείωτο ζήλο το κήρυγμά του, ενώ επιτελούσε και πολλά θαύματα. Μάλιστα θεράπευσε από ανίατη ασθένεια τη σύζυγο το Ρωμαίου ανθύπατου Αιγεάτη, τη Μαξιμίλλα, η οποία ύστερα από αυτό έγινε χριστιανή. Χριστιανός έγινε επίσης και ὁ αδελφός του Αἰγεάτη, Στρατοκλῆς. Όλα αὐτά εξόργισαν τον Ρωμαίο διοικητή ο όποιος διέταξε να φυλακίσουν τον Άγιο. Από την φυλακή ο άγιος Ανδρέας συνέχισε το κήρυγμά του και χειροτόνησε το Στρατοκλῆ επίσκοπο Πατρών. Λίγες μέρες αργότερα καταδικάστηκε σε θάνατο και τον κρέμασαν ανάποδα σε σταυρό με σχήμα Χ. Τρεις μέρες δίδασκε πάνω από το σταυρό και πολλοί ειδωλολάτρες πίστεψαν από το κήρυγμα του.

            Όμως οι κάτοικοι των Πατρών είχαν αντιδράσει στην απόφαση το Ρωμαίου ανθύπατου. Πάνω από 1000 άτομα είχαν σπεύσει να διαμαρτυρηθούν στον Αἰγεάτη και να του ζητήσουν να σταματήσει το μαρτύριο το αγίου Αποστόλου. Ήταν τόσο έντονες οι διαμαρτυρίες, ώστε ο σκληρός και άκαμπτος Ρωμαίος τελικά λύγισε και ξεκίνησε για να ελευθερώσει τον άγιο Ανδρέα από τα δεσμά του σταυρού. Ωστόσο ο άγιος Απόστολος προσευχήθηκε στον Θεό και Τον παρεκάλεσε να μην επιτρέψει κάτι τέτοιο αλλά να τον αξιώσει να ολοκληρώσει το μαρτύριο. Πράγματι, πριν προλάβουν να τον λύσουν, άφησε την τελευταία του πνοή κι έλαβε το μαρτυρικό στεφάνι πεθαίνοντας πάνω στο Σταυρό, όπως κι Εκείνος, ο αγαπημένος του Διδάσκαλος!

           Άγγελοι παρέλαβαν την ψυχή του για να την οδηγήσουν στο θρόνο του Θεού. 

Άγιος Ανδρέας Πάτρας

Και μία πληροφορία:
Ο περικαλλής νέος ναός του Αγίου Ανδρέα στην Πάτρα είναι ο μεγαλύτερος των Βαλκανίων!

χριστουγεννιάτικο bazaar

Χριστούγεννα

Περιμένω τα Χριστούγεννα. Αυτή η αναμονή είναι που με απογειώνει! Τα τροπάρια, τα στολίδια, ο καιρός που χάλασε, όλα μα όλα ψιθυρίζουν ή φωνάζουν Χριστούγεννα. 

Στη Χριστιανική Εστία φέτος θα κάνουμε χριστουγεννιάτικο bazaar. Όσοι θέλετε να συμμετέχετε στην προετοιμασία, ελάτε τις προηγούμενες μέρες, να μας φέρετε την αγάπη σας... Κάποτε έχουμε πράγματα στο σπίτι μας, που δεν τα αξιοποιούμε και απλά γεμίζουν τα ντουλάπια μας, είναι ευκαιρία να τα δώσουμε. Και να πάρουμε αυτά που ίσως ψάχναμε καιρό... και όχι μόνο!
Ελάτε και τις μέρες του bazaar για να κάνετε τα ψώνια σας...
Όπως βλέπετε παρακάτω το bazaar  θα γίνει σε δυο μέρες. Μέχρι τότε θα τα λέμε...

προετοιμασία για Χριστούγεννα

ΘΕΜΑ  αγάπη

Στα πλαίσια της προετοιμασίας μας για τα Χριστούγεννα το θέμα της αγάπης είναι επίκαιρο. Ο Θεός της αγάπης από αγάπη ήρθε στη γη κι έγινε άνθρωπος για να σώσει τον άνθρωπο που αγαπά τόσο πολύ.

Πριν περίπου ένα μήνα μου έστειλε η γνωστή ανώνυμη φοιτήτρια το παρακάτω κείμενο. Καθώς άρχισα να το διαβάζω, ένιωσα την ανάγκη να απαντήσω στα ερωτήματα που αρχικά θέτει. Στη συνέχεια έβλεπα πως γνώριζε τις απαντήσεις.

Τελικά αποφάσισα να το δημοσιεύσω όπως το έγραψε και περιμένω από εσάς να γράψετε τις δικές σας σκέψεις, τις οποίες θα περιμένω με μια γλυκιά αναμονή.

Μπορείς να πονάς από αγάπη?

   

       Μπορείς να πονάς από αγάπη? Αυτό είναι το ερώτημά μου σήμερα. Ναι ναι, είμαι εκείνη η φοιτήτρια της οποίας την ταυτότητα υποτίθεται πως δεν ξέρεις και η οποία, όποτε έχει έμπνευση αποφασίζει να σε μπερδεύει με αυτά που έχει στο μυαλό της. Έλειψα λίγο καιρό αλλά τώρα έρχομαι γεμάτη σκέψεις και εμπειρίες, οπότε πρόσεχε.

      Γίνεται λοιπόν η αγάπη σου για κάποιο άλλο πρόσωπο να μην σε αναπαύει αλλά να σε πληγώνει? Και αν ναι, τότε ποιος φταίει? Εσύ ή αυτός που αγαπάς? Και γιατί να πονάς δηλαδή? Τι λάθος κάνεις?

     Νομίζω πως ο κυριότερος –αν όχι τελικά ο μοναδικός- λόγος για αυτή τη συμφορά είναι η αγάπη αυτή να είναι μονομερής. Να αγαπάς δηλαδή και να μη σε αγαπάνε. Πού να μην πονάς μετά! Θα μου πεις, αυτή είναι η μαγκιά, να μπορείς να δίνεις την αγάπη σου χωρίς να περιμένεις ανταπόδοση. Αυτό δε μας λέει κι ο Χριστός? Να αγαπάς τους πάντες γιατί στο πρόσωπο του καθενός καθρεφτίζεται ο Ίδιος. Και είναι σα να προσφέρεις σε Αυτόν. Αγαπάς τους άλλους γιατί στην τελική, αγαπάς το Χριστό. Να αγαπάς ακόμα και τους εχθρούς σου. Εδώ κι αν ξέρεις ότι δεν πρόκειται να στο ανταποδώσει, αφού είναι εχθρός σου! Εσύ όμως και πάλι να τον αγαπάς. Γιατί αν καταφέρεις να αγαπάς όλο τον κόσμο γύρω σου, έχεις γευτεί ένα κομμάτι του Παραδείσου. Γιατί η αγνή αγάπη είναι γλυκιά. Γιατί όταν αγαπάς με την καρδιά σου και δεν περιμένεις κάτι, σημαίνει πως αυτό που κάνεις σε γεμίζει. Είσαι ευτυχισμένος τότε, δεν έχεις λόγο να πονάς. Αγαπάς και σ’ αρέσει!

      Έλα όμως που οι περισσότεροι δεν είμαστε έτσι. Έχω την εντύπωση πως τουλάχιστον εγώ κι εσύ, δυσκολευόμαστε λίγο να τα δούμε έτσι απλά τα πράγματα. Θέλουμε αυτή την ανταπόδοση. Αναζητούμε να νιώσουμε όσο όμορφα νομίζουμε πως νιώθει κι αυτός που δέχεται την αγάπη μας. Με απλά λόγια, θέλω να σε αγαπάω και να με αγαπάς. Θέλω την αγάπη σου, γιατί εσύ έχεις πολλή από τη δική μου, πίστεψέ με. Θέλω να με αγαπάς όχι γιατί θα ‘ταν σωστό, αλλά γιατί το να με αγαπάς είναι υπέροχο. Γιατί όταν με αγαπάς νιώθω λιγότερο άδεια. Πολύ εγωιστικά αυτά, ε? Ε τότε μάλλον γι΄ αυτό θα πονάω. Γιατί θέλω να σε αγαπάω αλλά και να με αγαπάς.

       Εδώ και καιρό με μπερδεύει πολύ αυτό εδώ: σε αγαπάω γιατί θέλω να με αγαπάς? Όχι, δε σε αγαπάω γι΄ αυτό. Σ’ αγαπάω γι΄ αυτό που είσαι. Αλλά λογικά, σ’ αγαπάω και γι’ αυτά που μου δίνεις. Άρα μου δίνεις. Άρα μιλάμε για αγάπη με ανταπόδοση. Άρα, αν σταματήσεις να μου δίνεις, θα σταματήσω κι εγώ να σε αγαπάω? Μάλλον. Αχ, δεν ξέρω. Ίσως σε αγαπάω ακόμα, αλλά πονώντας. Μπορώ να σε αγαπάω μόνο γι΄ αυτά που είσαι? Μόνο γι΄ αυτά που βγάζεις? Μόνο γι΄ αυτά που προσφέρεις, αλλά τα προσφέρεις σε άλλους?

          Και αντιστρόφως: με αγαπάς επειδή σε αγαπάω? Μακάρι όχι. Είναι σα…να με λυπάσαι! Ναι, τη θέλω την αγάπη σου, αλλά μόνο αν την αξίζω. Και πώς την αξίζω? Αν είμαι καλός άνθρωπος με τους γύρω μου αλλά και με σένα. Αν δηλαδή σε αγαπάω και στο δείχνω. Άρα ξαναγυρνάμε στα ίδια, με αγαπάς επειδή σ’ αγαπάω και σ’ αγαπάω επειδή με αγαπάς. Ναι, χαίρω πολύ, δεν ήταν αυτό το συμπέρασμα στο οποίο ήθελα να καταλήξω. Δε με συμφέρει αυτό.

         Διότι τελικά, αφού εγώ σ’ αγαπάω, γιατί εσύ όχι? Και γιατί πονάω? Γιατί εγώ πληγώνομαι με το να σε αγαπάω? Να σημειωθεί βέβαια εδώ, πως δε μιλάω για τον έρωτα. Αυτός αγγίζει άλλες πτυχές, είναι διαφορετική αγάπη. Πιο πολύ σαν κόλλημα θα το έλεγα. Εκεί είναι πιο συνηθισμένο να δίνεις και να μην παίρνεις. Γιατί μπορεί εγώ να είμαι ερωτευμένη, αλλά εσύ να με αγαπάς. Αλλά όχι ερωτικά.

      Οπότε, Χριστούλη, τι στο καλό να κάνω? Να δίνω μόνο αν ξέρω ότι θα πάρω έστω και λίγο? Να δίνω ακόμα κι αν δεν παίρνω, ακόμα κι αν πονάω?? Να ξέρεις πάντως, δεν το κατέχω ακόμα να αγαπάω και να μη με νοιάζει αν με αγαπούν. Οπότε θέλω να μου δώσεις μια πιο…πραγματική συμβουλή. Θα περιμένω. Έχω και έναν αναγνώστη να ενημερώσω μετά. Μέχρι τότε όμως, εγώ σου λέω πως…θα αγαπάω, ακόμα κι αν πονάω. Γιατί ξέρω ότι τουλάχιστον Εσύ θα με παρηγορείς. Θα αγαπάω, γιατί στο τέλος, δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από το να αγαπάς. Και να ελπίζεις πως αυτή σου η αγνή και πελώρια αγάπη, δεν θα πάει ποτέ χαμένη. Απλά εσύ δεν βλέπεις σε τι μεταμορφώνεται…

 (Συγχώρεσέ με για τον κουραστικά προφορικό μου λόγο, απλά νιώθω πως έτσι καταλαβαίνεις κι εσύ πιο εύκολα τα συναισθήματα που βγάζω. Κάθε σχόλιο προς διόρθωση ή έκφραση παραπόνου είναι δεκτό)

δραστηριότητες για παιδιά Δημοτικού

Κυριακές με χριστουγεννιάτικες κατασκευές! 

περιμένουμε τους μικρούς μας φίλους κάθε Κυριακή,

αλλά τις παρακάτω Κυριακές,

 τους προσκαλούμε για επιπλέον προετοιμασίες για τα Χριστούγεννα

ΤΑ ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Τα Εισόδια της Θεοτόκου

            Στην όμορφη γη της Γαλιλαίας, ζούσαν δύο άνθρωποι με πίστη βαθιά. Ο Ιωακείμ και η Άννα. Άνθρωποι απλοί, με καλή καρδιά. Είχαν όμως μια μεγάλη στενοχώρια: δεν είχαν παιδί. Και δεν έφτανε ο πόνος, που σαν μαχαίρι σουβλερό μάτωνε τα σπλάχνα τους, ήταν και ο κόσμος που είχε για ντροπή μεγάλη το σπιτικό, που δεν είχε παιδί. Ο καιρός τους περνούσε πικραμένα.

            Έγιναν γέροντες κι άσπρισαν τα μαλλιά τους, κι όμως, μέρα νύχτα με χέρια υψωμένα στο Θεό, τον Πλάστη του κόσμου, παρακαλούσαν και του ζητούσαν να τους δώσει ένα παιδί, ευλογία στο σπίτι τους. Μόνον ο Θεός καταλάβαινε τη στενοχώρια τους και μόνον ο Θεός μπορούσε να τους βοηθήσει. Ήξεραν πως τίποτα δεν είναι αδύνατο και ακατόρθωτο για τον Θεό. Ό,τι ο Θεός θέλει, μπορεί να το κάνει, στον καιρό που πρέπει. Κι ο Κύριος του ουρανού και της γης άκουσε την πονεμένη προσευχή τους.

            Γέροντας ο Ιωακείμ και γριούλα η Άννα. Μα, κάποια ημέρα, μια χαρούμενη είδηση πλημμύρισε τη χώρα όλη κι από στόμα σε στόμα διαδόθηκε το χαρούμενο νέο: η γερόντισσα Άννα περίμενε παιδί, που πριν ακόμα γεννηθεί, είχε ευλογηθεί απ’  το Θεό.

            Η χαρά έπαιρνε τη θέση της θλίψης. Δάκρυα δοξολογίας και ευχαριστίας κυλούσαν από τα μάτια τους για τον Κύριο, που τόσο τους αγαπούσε. Η Άννα και ο Ιωακείμ με πολλή προσευχή περίμεναν το παιδί που τους έστειλε ο Θεός.

            Και οι εννιά μήνες πέρασαν... Το μικρό σπιτικό, με τη χάρη του Θεού έγινε παλάτι. Τα πρόσωπα ήταν γεμάτα φως και χαρά. Η γερόντισσα Άννα έφερε στον κόσμο ένα μικρό χαριτωμένο κοριτσάκι. Είχε έρθει κόσμος. Η μικρή αυλή γέμισε από χαρούμενους ανθρώπους που έρχονταν για να ευχηθούν τους ευτυχισμένους γονείς. Αφού πέρασαν λίγες μέρες, οι γονείς έδωσαν όνομα στο παιδί τους. Και το όνομά της ήταν Μαρία, που πάει να πει φωτισμός και κατ’ άλλους Κυρία, ελπίδα, δώρο του Θεού.

            Η μικρή Μαρία σκορπούσε τη χαρά παντού και η γερόντισσα Άννα της μιλούσε συνεχώς για την αγάπη του Θεού. Αυτό το μικρό κορίτσι το είχε διαλέξει ο Θεός για να γίνει μητέρα του Υιού Του.

            Ο καιρός περνούσε... Όταν συμπληρώθηκαν τρία χρόνια, ο γερο- Ιωακείμ και η Άννα πήραν την απόφαση να κάνουν αυτό που είχαν υποσχεθεί στο Θεό, πριν γεννηθεί η μικρή Μαρία. Την ετοίμασαν να την πάνε στο Ναό. Εκεί την υποδέχτηκαν οι ιερείς, που είχαν φωτιστεί από το Θεό κι έβλεπαν ότι η Μαρία θα είναι η Παναγία μας.

            Στο Ναό, ζούσε μέσα στην παρουσία του Θεού, με ύμνους και προσευχές. Μακριά από την κακία των ανθρώπων, ετοιμαζόταν για να δεχτεί μέσα στα σπλάχνα της τον ίδιο τον Χριστό.

            Μελετούσε μέρα νύχτα τις Γραφές και σαν διάβαζε για κάτι καλό αγωνιζόταν να το πετύχει και η ίδια στη ζωή της. Η Παναγία μας ζούσε μόνο για το Θεό. Προσευχόταν και μελετούσε, διάβαζε παρ’ ότι ήταν μικρό παιδί. Δώδεκα χρόνια περίπου έμεινε στο Ναό. Δώδεκα χρόνια προσευχής και αγάπης στο Θεό. Το σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία των ανθρώπων είχε αρχίσει να ξετυλίγεται...

            Η εκκλησία μας, κάθε χρόνο, στις 21 Νοεμβρίου, γιορτάζει τα Εισόδια της Θεοτόκου, δηλαδή την είσοδο της Παναγίας μας στο Ναό.    

             Όπως οι πιστοί άνθρωποι του Θεού, προ Χριστού, περίμεναν τον ερχομό του Μεσσία και προετοιμάζονταν γι’ αυτό, όπως και  η Παναγία μας προετοιμάστηκε πολλά χρόνια μέσα στο Ναό του Θεού για να γίνει κατόπιν η Μητέρα του Χριστού μας, έτσι κι εμείς οι Χριστιανοί. Σαράντα μέρες πριν από τα Χριστούγεννα περιμένουμε με λαχτάρα τη μεγάλη αυτή γιορτή και προετοιμαζόμαστε να υποδεχτούμε άξια το Σωτήρα μας Χριστό).

             Κατά την περίοδο αυτή της προετοιμασίας για τα Χριστούγεννα, η Εκκλησία μας γιορτάζει την είσοδο της Παναγίας στο Ναό (τα Εισόδια της Θεοτόκου στις 21 Νοεμβρίου). Και η ωραία αυτή γιορτή της Εκκλησίας μας, μας βοηθάει να καταλάβουμε ότι χρειαζόμαστε προετοιμασία. Όπως η Παναγία προετοιμάστηκε έτσι κι εμείς πρέπει να προετοιμαστούμε για τα Χριστούγεννα. 

Από σήμερα αρχίζουμε προετοιμασίες για τα Χριστούγεννα.

 

τραγούδι ομολογήτριες

ομολογήτριες

τραγούδι:πρεσβεία θερμή

πρεσβεία θερμή