Ο κατηχητικός λόγος – Μα τι υπέροχος λόγος! ΠΑΣΧΑ

      Χριστός Ανέστη!

Καθώς ζούμε μέσα στην αναστάσιμη περίοδο η σκέψη μας γυρίζει γύρω από από την Ανάσταση!

Σχόλια και προβληματισμούς βρήκα στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο. Αφορούν τον Κατηχητικό λόγο του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου στην Ανάσταση. Η φοιτήτρια μάς προκαλεί και μας προσκαλεί σε γόνιμο προβληματισμό και συζήτηση...

Ο κατηχητικός λόγος – Μα τι υπέροχος λόγος!

Ψάχνοντας την έμπνευση για τη σημερινή μου κατάθεση, έπεσα πάνω στον κατηχητικό λόγο του Αγ. Χρυσοστόμου. Κατευθείαν ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό μου και αμέσως σκέφτηκα ότι ήταν ίσως το καλύτερο θέμα με το οποίο θα μπορούσα να ασχοληθώ. Θεωρώ πως είναι ένας λόγος που αγγίζει πολλούς, ειδικά όσους έχουν την ευκαιρία να τον ακούσουν ιδίοις ωσί.         Αυτός ο λόγος, για να το πούμε πολύ απλά, σε προτρέπει να γευτείς το πολυπόθητο δώρο του Χριστού μας! Σου λέει να μη διστάσεις και να κοινωνήσεις τα άχραντα μυστήρια! Προσπαθεί να σε κάνει να σκεφτείς πέρα από τους τύπους, πέρα από τις δοκιμασίες που, όπως και να το κάνουμε, δυσκολεύουν τον αγώνα, και να δεχτείς το κάλεσμα που απευθύνει ο ιερέας την πιο σημαντική αυτή μέρα, τη μέρα της Αναστάσεως!

«Μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης προσέλθετε!» Και ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος έχει προηγουμένως συμπληρώσει ευλαβικά: «Έλα άνθρωπε ευσεβή και φιλόθεε, ταπεινέ και ευγνώμων, που νήστεψες ικανά και εργάστηκες από την πρώτη ώρα, «εισελθέτω χαίρων εις την χαράν του Κυρίου αυτού». Αλλά και συ, που έφτασες αργά, ακόμα και την ενδέκατη ώρα, κι εσύ που δε νήστεψες, κι εσύ ο φυγόπονος, «μηδέν αμφιβαλλέτω΄και γαρ ουδέν ζημιούται».
      Διότι ο Θεός δέχεται τον τελευταίο όπως ακριβώς και τον πρώτο… και τον τελευταίο ελεεί και τον πρώτο βραβεύει… και την πράξη τιμά και την πρόθεση επαινεί».
   Δεν είναι υπέροχα λόγια; Λόγια που σε… γαληνεύουν; Που σε καθησυχάζουν;

«Πλούσιοι και πένητες μετ' αλλήλων χορεύσατε˙ εγκρατείς και ράθυμοι την ημέραν τιμήσατε˙ νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες, ευφράνθητε σήμερον. Η τράπεζα γέμει, τρυφήσατε πάντες… Πάντες απολαύσατε του συμποσίου της πίστεως˙ πάντες απολαύσατε του πλούτου της χρηστότητος. Μηδείς οδυρέσθω πταίσματα˙ συγνώμη γάρ εκ του τάφου ανέτειλε».Το τραπέζι είναι γεμάτο! Ναι, κι εσύ ο εγκρατής τρέξε, αλλά και συ ο μη νηστεύσας! Ευφρανθείτε! Μην αφήνετε τα σφάλματά σας να σας εμποδίσουν, μη λυπάστε τώρα γι’ αυτά διότι ανέτειλε η συγγνώμη από τον τάφο του Χριστού! Για σένα σταυρώθηκε, αναστήθηκε και νίκησε το θάνατο! Ώστε να μπορείς εσύ να γευτείς κομμάτια της ουράνιας Βασιλείας! Μη σε νοιάζει τώρα πόσο άψογος και πιστός ήσουν στα χριστιανικά σου καθήκοντα γιατί σήμερα ο Χριστός θέλει να Τον μεταλάβεις, όπως και να ‘χει!
       Αν δεν είναι αυτό το μεγαλείο του Θεού μας, τότε ποιο είναι; Όχι απλά να σου επιτρέπει, αλλά να σε φωνάζει να κοινωνήσεις γιατί ξέρει πόσο θα σε βοηθήσει, και να παραβλέπει επιδεικτικότατα τα όποια παραπτώματά σου. Να επικεντρώνεται μόνο στη λαχτάρα που έχεις να τον νιώσεις!

Συζητούσα με ένα συγγενικό πρόσωπο για αυτόν τον λόγο, λίγα λεπτά μάλιστα αφού τον είχαμε ακούσει. Μου εκμυστηρεύτηκε πως  αρκετές χρονιές δεν είχε σκοπό να κοινωνήσει λόγω της ατελούς και πρόχειρης προετοιμασίας του. Δεν ένιωθε πως αξίζει να κοινωνήσει. Αυτό το αίσθημα όμως τον εγκατέλειπε κάθε φορά που άκουγε αυτό τον υπέροχο λόγο! Αμέσως ξυπνούσε μέσα του αυτός ο πόθος που υπερνικούσε κάθε δισταγμό. Μάλιστα άκουγε και τα λόγια της μητέρας του που τον προέτρεπαν: «’Αντε Μιχάλη, πήγαινε, σε φωνάζει, δεν πειράζει που δε νήστεψες καλά, ο Θεός σε περιμένει ούτως ή άλλως».

Και ο Μιχάλης πήγαινε, τις περισσότερες φορές τουλάχιστον. Δε μου το εξομολογήθηκε βέβαια, αλλά εγώ με το αφελές μυαλό μου, προσπάθησα να αιτιολογήσω τις φορές που παρά το βαθύ αυτό κάλεσμα που δεχόταν, δεν κοινωνούσε εν τέλει. Κατέληξα στο ότι ο Μιχάλης σκεφτόταν πως δε γίνεται κάθε χρόνο να ζούμε μια όχι και τόσο μυστηριακή Σαρακοστή, αλλά μόλις φθάνει η στιγμή της Θείας Κοινωνίας να τα παραβλέπουμε όλα. Έτσι δεν έχει νόημα, ποτέ δε θα γίνεται σωστή προετοιμασία. Θα νηστεύουμε δηλαδή μια Μεγάλη Παρασκευή και ένα Μεγάλο Σάββατο και μετά όλα καλά κι όλα ωραία, κοινωνούμε γιατί ο Θεός μας δέχεται όλους;

Τι να πω, ίσως κι αυτή η τελευταία σκέψη μου να ΄ναι πολύ λανθασμένη ή και βλάσφημη. Ίσως κιόλας αν ο Μιχάλης τύχει να διαβάσει τη δημοσίευση, να με αρχίσει στα.... τηλέφωνα. Πάντως ήταν μια απορία – ένας στοχασμός που μου βγήκε από αυτή την προσπάθεια να προσεγγίσω περισσότερο τον κατηχητικό λόγο. Απλώς εύχομαι, αναγνώστη, να μη σε έκανα, να επικεντρωθείς πιο πολύ σε αυτό. Εκείνο που μας νοιάζει και μας ηρεμεί τόσο πολύ όταν το συλλογιζόμαστε, είναι πως ο Θεός μας είναι τεράστιος, σε αγάπη, υπομονή, ανεκτικότητα, φιλανθρωπία και ευσπλαχνία, αφού τις ίδιες συμβουλές – κανόνες που σε προτρέπει να εφαρμόζεις καθ’ όλη τη Σαρακοστή (και όχι μόνο), τις ίδιες σε διαβεβαιώνει πως παραβλέπει ακόμα κι ο ίδιος, για την ξεχωριστή αυτή μέρα.

 Χαίρε λοιπόν! Έχεις ακόμα έναν λόγο!