Ο αετός που νόμιζε πως ήταν κοτόπουλο

 

 

Μια φορά κι έναν καιρό ένας άνθρωπος πήγε στο δάσος κι έψαχνε να βρει κανένα πουλί της προκοπής. Τελικά έπιασε ένα αετόπουλο. Το πήρε στο σπίτι του και το 'βαλε ανάμεσα στις κότες, στις πάπιες και στα γαλόπουλα, και μόλο που ήτανε αετόπουλο το τάιζε με το ίδιο φαΐ που τάιζε και τ' άλλα πουλιά.

Περάσανε πέντε χρόνια. Μια μέρα τον επισκέφτηκε ένας φυσιοδίφης. Εκεί που σεργιανούσαν στον κήπο του είπε:

«Αυτό το πουλί δεν είναι κοτόπουλο. Αετός είναι».

«Το ξέρω, απάντησε ο ιδιοκτήτης του αετού, αλλά τον έχω εξασκήσει να συμπεριφέρεται σαν κοτόπουλο. Δεν είναι πια αετός. Έγινε κοτόπουλο, μόλο που οι φτερούγες του από τη μιαν άκρη στην άλλη έχουν μήκος 2 μέτρα».

«Όχι, του λέει ο φυσιοδίφης, εξακολουθεί να είναι αετός, έχει την καρδιά ενός αετού και θα τον κάνω να πετάξει στον ουρανό».

«Είναι κοτόπουλο και δε θα πετάξει ποτέ», ξαναλέει ο ιδιοκτήτης του.

Συμφωνήσανε τότε να κάνουν ένα πείραμα. Ο φυσιοδίφης πήρε τον αετό τον σήκωσε ψηλά και του είπε επιτατικά:

«Αετέ, είσαι ένας αετός, ανήκεις στον ουρανό κι όχι σ’ αυτή τη γη. Άνοιξε τα φτερά σου και πέταξε».

Ο αετός γύρισε από δω γύρισε από κει και ύστερα βλέποντας τις κότες που τρώγανε πήδηξε κάτω. Και ο ιδιοκτήτης:

«Δε σου 'λεγα πως είναι κοτόπουλο…».

«Όχι, επέμενε ο φυσιοδίφης, είναι αετός. Δωσ' του ακόμα μια ευκαιρία αύριο».

Έτσι την άλλη μέρα ο φυσιοδίφης πήρε τον αετό στη στέγη του σπιτιού και του είπε:

«Αετέ, είσαι ένας αετός. Άνοιξε τα φτερά σου και πέταξε».

Ο αετός όμως βλέποντας τα κοτόπουλα να τρώνε πήδηξε πάλι κάτω κι άρχισε να τρώει κι αυτός μαζί τους.

Τότε ο ιδιοκτήτης ξανάπε:

«Δε σου το είπα πως είναι κοτόπουλο».

«Όχι, επέμενε ο φυσιοδίφης, είναι ένας αετός κι εξακολουθεί να έχει την καρδιά ενός αετού. Δωσ' του μόνο μια ευκαιρία ακόμα. Αύριο θα τον κάνω να πετάξει».

Την άλλη μέρα σηκώθηκε νωρίς και πήρε τον αετό έξω από την πόλη, μακριά από τα σπίτια, στα ριζά ενός ψηλού βουνού. Ο ήλιος, που μόλις γεννιότανε, έβαφε χρυσαφιά την κορφή του βουνού κι έκανε όλα τα βράχια να λάμπουνε μέσα σ’ εκείνο τ’ όμορφο πρωινό.

Ο φυσιοδίφης σήκωσε τον αετό και του είπε:

«Αετέ, είσαι ένας αετός, ανήκεις στον ουρανό κι όχι σ’ αυτή τη γη. Άνοιξε τα φτερά σου και πέταξε».

Ο αετός κοίταξε γύρω και τρεμούλιασε, λες κι έμπαινε μέσα του καινούρια ζωή. Δεν πέταξε όμως. Ο φυσιοδίφης τον έκανε τότε να κοιτάξει κατά τον ήλιο. Ξαφνικά άπλωσε τα φτερά του και με μιαν αετήσια κραυγή πέταξε ψηλότερα και ψηλότερα και δεν ξαναγύρισε πια. Έμεινε ένας αετός, μόλο που θελήσανε να τον υποτάξουνε και να τον κάνουνε κοτόπουλο.

Πλαστήκαμε κατ' εικόνα του Θεού, οι άνθρωποι όμως θέλησαν να μας κάνουν να πιστεύουμε πως είμαστε κοτόπουλα, και το πιστεύουμε ακόμα. Όμως είμαστε αετοί.

Απλώστε τα φτερά σας και πετάξτε! Μην ευχαριστιέστε με το φαΐ που δίνουνε στα κοτόπουλα.

 

Μάθε στη ζωή σου ότι αγάπη θα πει θυσία...

Βρισκόμαστε σε κάποιο γραφικό χωριουδάκι του Ζαΐρ (σημερινό Κογκό). Η τροπική βλάστηση γύρω βρίσκεται σε έξαρση.

Οι μπανανιές πιο κει, κατάμεστες από καρπούς, γέρνουν τα κλαδιά τους κι ο φοίνικας δίπλα στη χορταρένια καλύβα καμαρώνει περήφανος για τη λεβεντιά του!
Συλλογισμένος και πικραμένος ένας γέροντας Ζαϊρινός κάθεται έξω από το αρχοντικό του (καλύβα), μασουλώντας ζαχαροκάλαμο.

Μα γιατί δεν με θέλει εμένα ο Χριστός; Ψελλίζει με παράπονο. Τί κι αν έχω δύο γυναίκες και είκοσι παιδιά μαζί τους; Εγώ θέλω να γίνω Χριστιανός! Να βαπτιστώ Ορθόδοξος! «Όχι» είπε όμως ο ιεραπόστολος, ο πατήρ Κοσμάς. «Όχι! Ο Χριστός αυτό δεν το θέλει!».

Το βράδυ, γύρω απ' τη φωτιά, κάλεσε σε οικογενειακό συμβούλιο τις δύο γυναίκες κι όλα του τα παιδιά. Τους μίλησε για τις σκέψεις του, τον ιερό πόθο του, την επιθυμία του να βαπτιστεί Χριστιανός Ορθόδοξος και το φοβερό κώλυμα που τον εμπόδιζε να φτάσει στην πραγματοποίηση αυτού του σκοπού.
Οπωσδήποτε θέλει να ασπαστεί τον Χριστιανισμό, την Ορθοδοξία. Διακαής ο πόθος του.  Τα δάκρυα κυλούν στο μελαψό, χαρακωμένο από ρυτίδες, πρόσωπό του.
Πάλη και αγώνας μεγάλος μέσα του. Φοβερό το δίλλημα!  Ύστερα απ’ όσα είδε και άκουσε για τούτη την αληθινή θρησκεία. Από την άλλη μεριά, όμως, αγαπά και τις δύο γυναίκες του πολύ και του είναι αδύνατο ν’ αποφασίσει ποιά απ’ τις δύο ν’ απαρνηθεί.
Έλεγε συγκρατώντας με κόπο τα δάκρυα του: «Ποιά ν΄ απαρνηθώ; Μου είναι αδύνατο ν΄ αποφασίσω».
Άφωνα τα παιδιά μαζεύτηκαν στη γωνιά τους κι έγειραν τούτη τη νύχτα  όχι μόνο νηστικά ως συνήθως, αλλά και πικραμένα για να κοιμηθούν.
- Ποιά τύχη θα είχε άραγε αυτή η ιστορία;

Ο γερο-Ζαϊρινός στριφογύριζε όλη τη νύχτα στα χορτάρινα στρωσίδια.
Ξαφνικά ξαλάφρωσε η καρδιά του, λες και του έπαψε η τρικυμία· άρχισε να κοπάζει κι ο ανεμοστρόβιλος!
Στο μυαλό του τριγυρίζει η κατηγορηματική άρνηση του Ιεραποστόλου, που αποτελεί και απαράβατο νόμο της Ορθοδοξίας μας. Και τώρα κλαίει με λυγμούς απαρηγόρητους. Τα χείλη του ασυναίσθητα ψιθύρισαν για πρώτη φορά μία προσευχή στον γλυκύ μας Ιησού, που όπως έδειξαν τα πράγματα, έσκυψε πλάι του, αφουγκράστηκε τις επιθυμίες του και έσπευσε να τον βοηθήσει. Οι συντρόφισσες του ξαγρυπνούσαν έξω από την καλύβα, κάτω από το φως του φεγγαριού, χωρίς να παίρνουν την μεγάλη απόφαση ποιά από τις δύο θα φύγει, η νεότερη γερμένη κάτω από τον φοίνικα, απελπισμένη και δακρυσμένη, αποκοιμήθηκε ελαφρά και ανάμεσα σε όνειρο και οπτασία, είδε την απαστράπτουσα μορφή του Εσταυρωμένου, Αυτού του Άγνωστου γι’ αυτήν μέχρι τότε Ιησού, που της είπε γλυκά και αποφασιστικά:
- Μάθε στη ζωή σου ότι αγάπη θα πει θυσία. Γι’ αυτό βλέπεις και μένα πάνω στο Σταυρό. Ο Χριστιανός και η Ορθοδοξία μας ζητούν να σταυρώσουμε τα πάθη μας, τις λανθασμένες επιθυμίες μας. Το «εγώ» και το «θέλω» πρέπει να υποτάσσονται στο «πρέπει». Φύγε· εσύ που τον αγαπάς πιο πολύ, φύγε! Εγώ θα είμαι κοντά σου! Θα ευλογήσω τα βήματά σου! Θα σε προστατέψω! Μέγιστη θα είναι η ανταμοιβή σου γι’ αυτή τη θυσία, κι ας μη με γνωρίζεις! Θα είσαι και εσύ κάποτε κοντά μου….εν τω Παραδείσω…
Ξύπνησε αναστατωμένη η Ζερμέν. Πετάχτηκε πάνω αποφασισμένη. Είχε αρχίσει ν’ αχνοφέγγει. Μπήκε μέσα στη καλύβα, σκούπισε βιαστικά τα δάκρυά της με τις μαύρες ροζιασμένες παλάμες της και σκούντησε απαλά τον μέχρι τότε σύντροφό της που μισοκοιμόταν.

- Φεύγω, του είπε, γιατί έτσι πρέπει. Δεν μπορώ να αντισταθώ σ’ εκείνη τη φοβερή δύναμη που εκπέμπει ο Χριστός που αγαπάς και θέλεις να γίνεις ακόλουθός Του… Φεύγω οριστικά! Γενηθήτω το θέλημά Του, ψιθύρισε η αγνή, ολόλευκη ψυχή της.
Δάκρυα χαράς και λύπης συνόδευσαν τον αποχωρισμό. Πήρε τα παιδιά της και χάθηκε μέσα στα δάση-εξαφανίστηκε. Τι δύναμη αποφάσεως! Τι μεγαλείο! Τι πανάκριβο δώρο κατέθεσε στα πόδια του Χριστού μας εκείνη την ώρα, χωρίς να το καταλάβει αυτή η γυναίκα, που έσφιξε την καρδιά της και έφυγε στο άγνωστο, απαρνούμενη την ήσυχη οικογενειακή εστία.

Χαρούμενος ο γέροντας Ζαϊρινός, με αλαφρωμένη την καρδιά, έτρεξε στον Ιεραπόστολο μας και του ανακοίνωσε τα συμβάντα. Ύστερα από μετάνοια και εξομολόγηση, δέχτηκε

το Άγιο Βάπτισμα και ύστερα μετέλαβε τα Άχραντα Μυστήρια. Η μεγάλη του επιθυμία είχε πραγματοποιηθεί. Αναγεννημένος πνευματικά, αποφάσισε να ζήσει με τον Νόμο του Θεού.
Την επομένη της βαπτίσεως, έγινε και ο Ορθόδοξος γάμος. Χαρές και ξεφαντώματα οι ιθαγενείς στο χωριουδάκι του Ζαΐρ!
Όμως οι βουλές του Κυρίου είναι ανεξιχνίαστες! Τρεις ήμερες μετά τη βάπτισή του, ξαφνικά ο Χριστός μας τον κάλεσε κοντά Του στους ουρανούς. Κοιμήθηκε εν Κυρίω! «Μακάριοι οι εν Κυρίω αποθνήσκοντες…».
Σαν βόμβα έσκασε σε όλο το αφρικανικό χωριό η είδηση. Έφυγε τόσο ξαφνικά… εντελώς απροσδόκητα… Απίστευτο. Εντύπωση έκανε σε όλους εκείνη η γλυκιά, ήρεμη, γελαστή μορφή του νεκρού νεοφώτιστου. Άγγελοι πήραν στα χέρια τους, προς καταισχύνη των δαιμόνων, εκείνη την ωραία ψυχούλα και την οδήγησαν στον θρόνο του Θεού, να ζήσει αιώνια στην Βασιλεία των Ουρανών.

Μαθαίνοντας το περιστατικό, επέστρεψε η δεύτερη σύζυγος με τα παιδιά της. Και έτσι, όλοι μαζί πια, βαπτίστηκαν Χριστιανοί και έζησαν ευτυχισμένοι, ακολουθώντας το δρόμο που τους χάραξε ο Χριστός μας. Το Άγιο Φως που άναψε εκείνη τη μεγάλη νύχτα της αποφάσεως πάνω απ’ την καλύβα τους, δεν έσβησε ποτέ. Έγινε ο φάρος της ελπίδας και της σωτηρίας τους.

Κωνσταντίνος Καραθεοδωρή

Με την ευκαιρία των 150 χρόνων από το θάνατο του Στέφανου Καραθεοδωρή, προσωπικού γιατρού του Σουλτάνου και ιδρυτή της ιατρικής σχολής της Κωνσταντινούπολης, ο Δήμος Ορεστιάδας, ανεκήρυξε 

το έτος 2017 ως έτος «γενιάς Καραθεοδωρή». Πολλές εξέχουσες προσωπικότητες της επιστήμης, της διοίκησης, της διπλωματίας ανήκουν στο γένος Καραθεοδωρή. Εμείς εδώ θα ασχοληθούμε με τον Κωνσταντίνο Καραθεοδωρή, τον Μαθηματικό.

Κωνσταντίνος Καραθεοδωρή

Μια μορφή, ένας επιστήμονας, ένας Έλληνας που η προσωπικότητά, η προσφορά και γενικά η δράση του δεν μπορεί να περιοριστεί ούτε σε έναν τόμο πόσο μάλλον σε μια ανάρτηση.

Τίτλος της ανάρτησης θα μπορούσε να είναι "Ο σοφός έλλην", ή "δώρο της Ελλάδας στη Γερμανία", ή "ο μεγαλύτερος έλληνας μαθηματικός της εποχής μας",... τίτλοι που ο καθένας φωτίζει ένα χαρακτηριστικό αυτής της προσωπικότητας.

Στο Βερολίνο στα 1873 γεννήθηκε ο Κωνσταντίνος, γιος της Ευφροσύνης και του διπλωμάτη Στέφανου Καραθεοδωρή, της γνωστής φαναριώτικης οικογένειας. Ο παππούς του Στέφανος ήταν ανιψιός και προστατευόμενος του πατριάρχη Κυρίλλου ΣΤ΄, που βρήκε μαρτυρικό θάνατο από τους Τούρκους το 1821.

Άρχισε τις σπουδές του στη Στρατιωτική Σχολή του Βελγίου στο τμήμα των μηχανικών. Αφού ενισχύθηκε με πανεπιστημιακές σπουδές στο Παρίσι και το Λονδίνο, πήγε στην Αίγυπτο να εργαστεί ως μηχανικός. Ανάμεσα στις εργασίες του –τυχαία και χωρίς να το ξέρουν- βρήκαν μαζί με τον λόρδο Κάρναβιν τον τάφο του Τουταγχαμών.

Κάνοντας μετρήσεις στην πυραμίδα του Χέοπα, σταμάτησε ξαφνικά την εργασία του κι ασχολήθηκε με τη λύση μιας απορίας του, που του είχε δημιουργηθεί το προηγούμενο βράδυ διαβάζοντας το βιβλίο του Camille Jordan Cours d' Analyse de l' Ecole Polytechnique. Τότε κατάλαβε τη μεγάλη γοητεία που ασκούσαν πάνω του τα Μαθηματικά κι ότι η δουλειά του μηχανικού δεν ικανοποιούσε το ανήσυχο πνεύμα του. Στα 1900 σε ηλικία 27 ετών εγκαταλείπει την Αίγυπτο και τη σίγουρη, ασφαλή, πολλά υποσχόμενη θέση του μηχανικού, για χάρη της μαθηματικής επιστήμης, κάνοντας ένα βήμα προς το αβέβαιο.

Φοιτητής μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο Βερολίνου και πολύ γρήγορα διδάκτορας στο πανεπιστήμιο της Γοτίγγης (1902) τότε που η πανεπιστημιακή αυτή πόλη έγινε διεθνώς γνωστή "υψίπυργος των Μαθηματικών".  Στις διακοπές του Πάσχα του 1904 στην ακτή του Σαρωνικού –στο σπίτι της αδελφής του- τελειώνει την εργασία της διατριβής του "Περί των ασυνεχών λύσεων στον Λογισμό των Μεταβολών" την οποία παραδίδει στον Minkowski, καθηγητή μαθηματικών και του Αϊνστάιν στο πανεπιστήμιο της Ζυρίχης, επόπτη της διατριβής που θα κλείσει την εισήγηση της αξιολόγησης: "η εργασία ανήκει στις καλύτερες διατριβές που έχουν υποβληθεί τα τελευταία χρόνια στη σχολή".  

Έτσι μέσα σε λίγο χρόνο δικαιώθηκε η στροφή του στα Μαθηματικά, που γέμιζαν όλο του το είναι. Η διατριβή του κρίθηκε τόσο σημαντική που ένα χρόνο αργότερα αναγορεύτηκε υφηγητής.

·     Η έδρα του καθηγητή, οι επιστημονικές κατακτήσεις με τα έργα διεθνούς αξίας στα Μαθηματικά, τη Φυσική, την Αστρονομία, την Οπτική, τη Θερμοδυναμική, οι γνωριμίες και οι φιλίες με τους επιστήμονες στις χώρες της Ευρώπης, της Ελλάδας αλλά και της Αμερικής αργότερα, είναι ένα πολύτομο κεφάλαιο!

·     Η αλληλογραφία, η μαθηματική υποστήριξη της θεωρίας της σχετικότητας, η φιλία με τον Αϊνστάιν είναι άλλο αρκετά μεγάλο κεφάλαιο! 

·     Η ίδρυση και οργάνωση μέσα σε δυο χρόνια του Πανεπιστημίου της Σμύρνης με το όνομα "Φως εξ Ανατολών" με τις 70 ευρύχωρες και ηλιόλουστες αίθουσες, με το αμφιθέατρο 320 θέσεων, με τους 20.000 τόμους της βιβλιοθήκης, με τα 8.000 όργανα Φυσικής και Χημείας, με τα κατάλληλα όργανα του μικροβιολογικού εργαστηρίου και του ειδικού υλικού, καθώς και του μεγάλου περίβολου, που ήταν έτοιμο για λειτουργία τον Οκτώβριο του 1922, είναι ένα άλλο μεγάλο πολύτομο κι αυτό κεφάλαιο!

Ας δούμε τον Άνθρωπο, τον Πατέρα, τον  Δάσκαλο, τον Έλληνα.   

Μέσα στην ορμητική του διάθεση για επιστημονικές αναζητήσεις, παράλληλα με τις ερευνητικές και διδακτικές του δεσμεύσεις είχε σημαντική συμμετοχή στα κοινά. Βαθύτατα καλλιεργημένος, με σπάνια ευπρέπεια και ανώτερο ήθος, με πηγαία και άδολη ευγένεια της ψυχής, διαλλακτικός, πράος χαρακτήρας, συγκρατημένος, ψύχραιμος, γοήτευε τους πάντες, μαθητές, συναδέλφους, φίλους, με την ελκυστική του προσωπικότητα.

Φιλόξενο το σπίτι του, με προθυμία και χαρά υποδεχόταν όλους αλλά κυρίως τους έλληνες.  Είχε μεγάλη και πολυτιμότατη  βιβλιοθήκη με σπάνιες εκδόσεις. Είχε και μια πολύ καλή συλλογή από πίνακες. Η τέχνη δεν ήταν μόνο μια πρόσθετη γνώση για τον Καθηγητή, ήταν φίλος, ήταν η συντροφιά και η ηρεμία που σου προσφέρει ένας φίλος για να σ' ανακουφίσει.

Το σπίτι του ήταν κέντρο πολλών ελλήνων σπουδαστών. Πάντα βοηθούσε τους έλληνες φοιτητές με αγάπη και καλοσύνη σε κάθε τους προσπάθεια. Σε κάθε του εκδήλωση τιμούσε την Ελλάδα και τους Έλληνες.

Ήταν στοργικός οικογενειάρχης, με ανεπτυγμένο το αίσθημα της ευθύνης, δημοκρατικός μέσα και έξω από το σπίτι, που λάτρευε τα ιδανικά της αξιοπρέπειας και της ευγένειας.

Στα δύο παιδιά του τη Δέσποινα και τον Στέφανο δίδασκε τις αξίες της προσωπικής και οικογενειακής ζωής που παραμένουν αιώνιες, να δουλεύουν πολύ, να δημιουργούν τις ευκαιρίες στη ζωή, να είναι αυτάρκη, να ζουν ανάλογα με τα μέσα που έχουν και πάνω από όλα να αγαπούν παθολογικά την Ελλάδα. Μέσα στο σπίτι τους δεν επιτρεπόταν άλλη γλώσσα, μόνον η  ελληνική.

Για κείνον το να αγαπάς τον γενέθλιο τόπο σου δεν ήταν μονάχα ο απαράβατος νόμος του καθήκοντος, ήταν ο νόμος της ευτυχίας.

Κάθε Κυριακή όλη η οικογένεια εκκλησιαζόταν στην ελληνική εκκλησία του Σωτήρος. Ήταν πολύ ευσεβής και πρόσφερε τις υπηρεσίες του στην εκκλησία και την ελληνική κοινότητα του Μονάχου. Τα παιδιά του διάβαζαν πάντα το "Πιστεύω" και το "Πάτερ ημών" στην κυριακάτικη λειτουργία.

Όταν πήγαινε στο καφενείο, πάντα πήγαινε στο τραπέζι των νέων. Του άρεσε να μιλά με τους νέους. Αγαπούσε τους νέους. Ενδιαφερόταν για όλα τα θέματα που τους αφορούσαν και προσπαθούσε να τους εμφυσήσει την αγάπη για τη γνώση. Ο ποιητικός του λόγος, η αρχιτεκτονική των φράσεων, το κατάλληλο ύφος, η διαυγής άρθρωση, ο ορθός τονισμός, οδηγούσαν τους ακροατές σε χώρους ψυχοπνευματικής ανάτασης και απόλαυσης, συνθήκες απαραίτητες για να αισθάνεται ο νέος την εσωτερική ροπή και την ανάγκη να κατακτήσει τη γνώση.

Όταν δίδασκε στο Μόναχο ερχόταν από άλλες ευρωπαϊκές χώρες για να ακούσουν τη διδασκαλία του και να επιμορφωθούν. Με ένταση κατέβαλε προσπάθειες να οδηγεί τους σπουδαστές στις ακραίες εκείνες περιοχές της γνώσης, που τους οδηγούσαν στην έρευνα. Ήταν ξένος προς κάθε επίδειξη, επιτήδευση και κενή ρητορεία. Γι αυτό και το μάθημά του ήταν γεμάτο αντικειμενικότητα, φυσικότητα, θετικότητα. Ο μαθητής που τον άκουγε και επιθυμούσε να μπει βαθύτερα στο θέμα, διδασκόταν συγχρόνως τρόπο σκέψης και έρευνας και έφευγε όχι μόνο ωφελημένος, αλλά και συνεπαρμένος.

Δίδαξε κατά τρόπο ιδανικό, ακριβολόγο και συγχρόνως πρωτοποριακό και ευχάριστο. Έκρινε τους μαθητές του πάντοτε με δικαιοσύνη, πραότητα, αυστηρότητα, θεωρώντας το λειτούργημα της διδασκαλίας ως το θεμέλιο της παιδείας. Στόχος του η μετάδοση της πνευματικής φλόγας που ανάβει την επιθυμία της γνώσης. Οδηγούσε μέσα από το πλατύ χάος στα ξέφωτα των επιστημονικών γνώσεων. 

Προσπάθησε να ζήσει στην ηλιοφώτιστη πλαγιά της ζωής. Αναζήτησε την αρμονία, γιατί γνώριζε ότι μόνο έτσι είναι όμορφη και καλή η ζωή ακόμη κι αν φεύγει η νιότη. Εκπλήρωσε το καθήκον του απέναντι στην οικογένειά του, την κοινωνία, την Ελλάδα. Την Ελλάδα που πολύ αγάπησε και πολλαπλά συνέδραμε.

Είναι  ένας σπάνιος ευρωπαίος με ελληνική καρδιά.

Είναι τόσο λίγα τα παραπάνω σε σχέση με όσα όφειλα να πω αλλά ο χώρος είναι πολύ περιορισμένος. Μόνο αυτό ακόμη.

Αισθήματα  ευγνωμοσύνης κατακλύζουν  την ψυχή για έναν επιστήμονα παγκόσμιου διαμετρήματος, για έναν άνθρωπο γλυκύ, που χωρίς ματαιοδοξία αγωνίστηκε μέχρι τις τελευταίες μέρες της ζωής του (Φεβρουάριο 1950, Μόναχο) για την Επιστήμη, για το Πανεπιστήμιο, για τους Νέους, για την Ελλάδα.[1]

 Μελιτίνη

---

[1] Περισσότερα στο βιβλίο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΡΑΘΕΟΔΩΡΗ, Δέσποινας Καραθεοδωρή-Ροδοπούλου, Δέσποινας Βλαχοστεργίου-Βασβατέκη, εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ , 2001