ΦΩΣ στα ΣΚΟΤΑΔΙΑ μου
Τράβηξε την κουρτίνα κι ένα φως δυνατό μεθυστικό μπήκε στο δωμάτιο. Λαχτάρησε. Ένιωσε το φως να γλιστρά στις σκέψεις της. θες οι γεμάτες θαλπωρή ακτίνες του ήλιου, θες τα χρώματα που είναι πιο φωτεινά τώρα, θες η ήρεμη φωνή της μητέρας της που προσεύχεται, την έκαναν να νιώθει όμορφα.Τράβηξε τις κουρτίνες. Ήθελε να μπει φως. Ίσως φωτιζόταν οι σκέψεις της. Μέρες τώρα νιώθει να είναι βυθισμένη στο σκοτάδι. Θες ο καιρός, συννεφιασμένος, βροχερός. Θες κάτι κουβέντες άγριες που έκανε με τη μάνα της μαύρισαν την ψυχή της και τις σκέψεις της.
Προσπάθησε να βρει διέξοδο. Σκόνταφτε στα τείχη που όρθωνε μπροστά της το «εγώ». Ένας λαβύρινθος το μυαλό της κι αυτή δεν είχε μίτο ούτε καν της Αριάδνης.
Και τώρα τι θα γίνει; Θα μένει βουλιαγμένη και αποκλεισμένη στον εαυτό της, στα σκοτάδια;
Νιώθει ένα χέρι, δυνατό χέρι, να την πιάνει και να την οδηγεί προς τα έξω. Τα τείχη που πριν την είχαν αποκλείσει γκρεμίζονται τώρα σα να είναι φτιαγμένα από τραπουλόχαρτα. Το χέρι δεν την αφήνει, προχωράνε κι άλλο και βγαίνει στο φως.
- Ποιανού είναι αυτό το χέρι;
Ποιος κατάφερε να διαλύσει τα σκοτάδια της;
Τι φως είναι αυτό; Τόσο δυνατό αλλά δεν την τυφλώνει! Τόσο ζεστό μα δεν καίγεται! Νιώθει χαρά που της έρχεται να χοροπηδά. Αλλά δεν θέλει να αφήσει το χέρι. Νομίζει ότι είναι το παν γι αυτή!
- Μα τίνος είναι το χέρι;
Ποιος έχει τόσο και τέτοιο φως; Θέλει κι αυτή να έχει και να βρίσκεται στο φως. Για την ώρα χαίρεται και απολαμβάνει. Είναι ξένοιαστη, είναι ευτυχισμένη.
- Τίνος είναι αυτό το χέρι;
Το χέρι είναι στιβαρό, την κρατά δυνατά μα δεν τη σφίγγει. Όσο το κρατά νιώθει μια απίθανη ελευθερία. Αυτό είναι, έχει απελευθερωθεί
.
Δεν αναρωτιέται πια τίνος είναι το χέρι, επειδή ακούει δίπλα της:
- «εγώ είμαι το φως του κόσμου»,
- «Χριστέ μου», αναφωνεί «εσύ; Εσύ ήρθες για μένα; Ήρθες στα σκοτάδια μου, εσύ μ’ έβγαλες από κει σε τούτο το φως;»,
- «ναι, παιδί μου, για σένα ήρθα»,
- «σ’ ευχαριστώ, σ’ ευχαριστώ, Χριστέ μου»
Το χέρι του Χριστού αφήνει πια το δικό της. Τρομάζει.
- «μη μ’ αφήνεις, Χριστέ μου, τώρα που γεύτηκα το φως, δεν θέλω το σκοτάδι. Μη μ’ αφήνεις»
- «είσαι ελεύθερη, παιδί μου. Μείνε στο φως όσο θέλεις. Είναι πλέον δική σου επιλογή»
- «πως θα παραμείνω; Φοβάμαι μην ξανάρθει κάποια στιγμή το σκοτάδι. Δεν το θέλω. Πες μου πως θα μπορέσω να μείνω για πάντα στο φως;»
- «είναι απλό. Όπως σου είπα, Εγώ είμαι το Φως του κόσμου, όποιος με ακολουθεί είναι στο φως αρκεί να είναι κοντά μου και πλέον δε θα περπατάει στη σκοτία αλλά θα έχει το φως της ζωής»
Είναι στο Φως, είναι χαρούμενη, είναι ευτυχισμένη,
είναι λεύτερη.
Επιλέγει Φως, χαρά, ευτυχία, ελευθερία!
Επιλέγει Φως, χαρά, ευτυχία, ελευθερία!
Μελιτίνη
Αγαπητή φίλη μη νιώθεις φόβο ή πανικό που ο Θεός έπιασε και άφησε το χέρι σου. Φαντάσου πόση χαρά θα μπορούσε να εκφράσει το αλέτρι και το δρεπάνι στα χέρια του γεωργού που το κρατά και με τον κόπο και τον ιδρώτα του κάνει την γη όμορφη και καρποφόρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνα αλέτρι και ένα δρεπάνι είναι ένα κομμάτι σίδερο άχρηστο ίσως και σκουριασμένο για κάποιους. Από την στιγμή όμως που γεωργός θα το πάρει στα χέρια του γίνεται ένα πολύτιμο εργαλείο και παίρνει μια ιδιαίτερη αξία.
Τι υπέροχο πράγμα να συναισθανόμαστε ότι μέσα από τα χέρια μας και μέσα από τον κόπο μας περνά και γίνεται το έργο του Θεού! Τι υπέροχο πράγμα να συναισθανόμαστε ότι από τα χέρια μας περνά το Φως του Θεού, η Σοφία του Θεού για να «ενσαρκωθεί» στην πράξη της ζωής και να γίνει οδηγός ελπίδας και στήριγμα αναρίθμητων πράξεων.
Καλή μου φίλη, θα ήθελα να σου αποκαλύψω και να σου γνωρίσω αυτή τη μεγάλη αλήθεια που έμαθα και συνεχίζω να μαθαίνω και γω σιγά-σιγά. Την αλήθεια πως είσαι…. πως μπορείς δηλ. να γίνεις το όργανο του Θεού. Σκέψου πως κάθε ανάγκη του κόσμου είναι μια κραυγή του Θεού και πως κάθε πόνος του κόσμου είναι μια πληγή που Θεός θέλει να κλείσει με τα δικά σου χέρια.
Αδελφή μου, κάμε αυτή την ύψιστη τιμή και χαρά στη ζωή σου να είσαι παντού και πάντα, όπου και να βρίσκεσαι, το όργανο του θεού!