Το σπίτι της γιαγιάς μου είναι γεμάτο βιβλία... Κάποια τα έφερε από την πατρίδα όταν ήρθαν από την Αδριανού... Κάποια τής τα άφησε, φεύγοντας για το μοναστήρι, ο ξάδελφος της... Πολλά, πάρα πολλά τα πήρε από μοναστήρια ή χριστιανικά βιβλιοπωλεία.Όσο ζούσε μου έλεγε:
"Τις πρωινές ώρες, πριν ξυπνήσουν όλοι, αφού κάνω την προσευχή μου, διαβάζω και ανασαίνει η ψυχή μου. Παίρνω δύναμη για όλη τη μέρα. Βλέπεις εδώ βάζω την Αγία Γραφή κι εδώ την ποδιά της κουζίνας"Κατά καιρούς ήταν άρρωστη στο κρεββάτι. Πήγαινα να την επισκεφτώ για να δω τι κάνει. Με καλωσόριζε με το γλυκό της χαμόγελο και τα φωτεινά γαλαζοπράσινα μάτια όσο κι αν πονούσε. Όταν ρωτούσα, "πως είσαι γιαγιά;" απαντούσε δια άλλης οδού, της οδού των βιβλίων...:
"Δόξα τω Θεώ. Διάβασα σήμερα στο -εδώ έλεγε κάθε φορά κι άλλο τίτλο- και μου έκανε εντύπωση πολύ, σα να μην το έχω ξαναδιαβάσει..." και συνέχιζε με ό,τι έλεγε το βιβλίο. Ποτέ δεν άφηνε να φανεί σε μας τα εγγόνια της τι βάσανα περνούσε.
Η αγαπημένη μας γιαγιά, η καταφυγή όλων όχι μόνο των εγγονών της, έζησε πολύ δύσκολα όλα τα χρόνια της ζωής της, από τότε που γεννήθηκε στις σκηνές που έστησαν για τους πρόσφυγες το 1923. Κάποιες φορές εξιστορούσε την προσφυγιά όπως της τα έλεγε η δική της μητέρα. Εμείς τα ακούγαμε σαν παραμύθι, δεν μας άφηνε ούτε χωρίς να μας τα πει, ούτε όμως και να λυπηθούμε πολύ.Το σπίτι της γιαγιάς μου είναι ακόμη γεμάτο βιβλία...
Μελιτίνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου