Πόσο λυπάμαι, σπίτια πανέμορφα, που κάποτε είχαν ζωή, όμορφα μέ αυλές και κήπους, να είναι παρατημένα, μέσα στην εγκατάλειψη.Κι ακόμη πιο πολύ λυπάμαι, να υπάρχουν άστεγοι...Τελικά δεν ξέρω τι είναι περισσότερο λυπηρό από την αδιαφορία και την έλλειψη αγάπης κι ενδιαφέροντος...Με στοιχειώνει μια κουβέντα που μου είπε ένας άστεγος καθώς προσπαθούσα να τον προσπεράσω όσο γίνεται πιο γρήγορα:"Μη με φοβάσαι κυρία, τις ίδιες ανάγκες έχουμε, αλήθεια έχω ανάγκη κι εγώ κι οι φίλοι μου εδώ"Γύρισα πίσω, τον κοίταξα, είδα στα μάτια του ειλικρίνεια, αλλά συνέχισα το δρόμο μου...Πέρασαν χρόνια, τον θυμάμαι ακόμη!
Μελιτίνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου