μήνυμα στο μπουκάλι

    Έμεινα ξεχασμένος στην ακτή. Σηκώθηκα και περπάτησα μέχρι που το πόδι μου χτύπησε σε κάτι. Ήταν ένα μπουκάλι γυάλινο με ένα σημείωμα μέσα. Με ένα παράξενο ενθουσιασμό -δεν βρίσκει ο καθένας ένα μπουκάλι, που ταξίδεψε στη θάλασσα- το κράτησα στα χέρια μου. Το καθάρισα προσεκτικά από την άμμο και με τρεμάμενα χέρια πήγα στους δικούς μου.

    Το άφησα πάνω στο τραπέζι και όλοι γύρω του το κοιτάζαμε μέχρι που ο πατέρας το άνοιξε. Έβγαλε το χαρτί από μέσα, στεγνό αλλά κιτρινισμένο από τα χρόνια με πέντε λίρες που έλαμπαν κολλημένες στο πάνω μέρος.

Διάβασε:

"Σμύρνη Αύγουστος 1922

    Μας αναγκάζουν να φύγουμε από την πατρίδα μας. Να αφήσουμε τα σπίτια μας, το βιός μας, τη ζωή μας. Όλα τα δικά μας, το έχει μας και να φύγουμε. Δεν ξέρω, αν θα βαστάξει η καρδιά μου να φύγω. Έχω στον κόρφο μου την Παναγιά, τον Άγιο Βουκόλο, την Αγία Φωτεινή. Δεν χρειάζομαι κάτι άλλο. Φεύγω με το καΐκι μου κι ελπίζω να φτάσω στη μάνα Ελλάδα. Όποιος κι αν είσαι εσύ, -ζήτησα από τον Άγιο Πολύκαρπο να είσαι Έλληνας-, που διαβάζεις αυτές τις αράδες, θέλω να σου πω, ότι τα άφησα όλα όπως ήταν. Αν δεν καούν, ή δεν λεηλατηθούν, θα ήθελα να πας εσύ και να μείνεις εκεί διαφεντεύοντας όλη την περιουσία. Το κλειδί μαζί με τη διεύθυνση τα άφησα στο καμπαναριό της Αγίας Φωτεινής κάτω από το τρίτο σκαλί της δεύτερης σκάλας.

    Για μένα τον αμαρτωλό και ξεριζωμένο αδελφό ζητώ να προσεύχεσαι, να μείνω σταθερός στην πίστη μου.

Ο δούλος του Θεού

Αναστάσης

Υ.Γ. 

Αν δεν βρεις τίποτα όρθιο, οι λίρες είναι για να ανάψεις κερί για την πατρίδα την Ιωνία και να με μνημονεύεις."

    Καθώς διάβαζε ο πατέρας ένιωσα οι τοίχοι του σπιτιού να πέφτουν, να βρίσκομαι ξανά στη θάλασσα, να περνάνε χρόνια και χρόνια, εκατό χρόνια κι εγώ πατώντας τα κύματα να φτάνω στο λιμάνι της Σμύρνης. Ο αέρας είναι γεμάτος καπνούς, οι φλόγες είναι θεόρατες, κλάματα, ουρλιαχτά, βανδαλισμοί, σώματα να επιπλέουν στη θάλασσα...

    Γυρίζω τα μάτια και βλέπω στο βάθος στη θάλασσα ένα καΐκι με πάρα πολλούς επάνω. Διακρίνω έναν, νιώθω ότι είναι ο Αναστάσης, μου χαμογελάει, μου δείχνει προς την Αγία Φωτεινή και κάνει τον σταυρό του. Μετά μου δείχνει προς ένα σπίτι, μα τι σπίτι, αρχοντικό τεράστιο, μέσα σε κήπους, επιβλητικό, δίπλα στη θάλασσα. Δικό σου είναι, νιώθω πως λέει και στρίβει τα μάτια του προς την μάνα Ελλάδα...

    Έφυγε...

Μελιτίνη