παράπονο ή καταγραφή περισκοπίου;

Μια θλιμμένη ματιά σ’ αυτούς που απογοητεύτηκαν

Έχω καιρό να αποτυπώσω τις σκέψεις μου και ο λόγος μου είναι λίγο απλοϊκός, να με συγχωρείς γι’ αυτό. 

Θέλω να μοιραστώ το παράπονό μου. Παράπονο, διότι ο κόσμος τελευταία πολεμάει τόσο πολύ την εκκλησία που σχεδόν…ανακουφίζεται απ’ αυτό. Είναι σαν τη γιατρειά του. Όσο πιο πολύ φαρμάκι θα βγάλει, τόσο καλύτερα θα νιώσει. Είναι σα να μην τον ενοχλεί που δεν έχει σχέση προσωπική με την εκκλησία, σα να φαντάζει λογικό να είναι απέναντί της κι όχι μέρος της. Κι όσο περισσότερο το πιστεύει αυτό, τόσο περισσότερο τη διαβάλλει και την παρουσιάζει σαν έναν «ιό», ο οποίος όπου εισβάλλει προκαλεί μόλυνση.

Φυσικά και δε μιλάω για όλους τους ἀνθρώπους, και ούτε για αυτούς που έχουν μια ενσυνείδητη σχέση μαζί της. Μιλάω για αυτούς που βρίσκονταν στο μεταίχμιο και τώρα τους είναι πιο εύκολο να διαλέξουν την αντίθετη πλευρά, μιλάω για αυτούς που δεν ενδιαφέρονται να μάθουν την αλήθεια και βολεύονται με ό,τι «πλασάρει» μια αντι-χριστιανική νοοτροπία, και κυρίως για αυτούς που έχουν βάλει σκοπό να πολεμήσουν τους θεσμούς αυτούς που προσπαθούν να φωνάξουν την αλήθεια και να κρίνουν ό,τι δεν την υπηρετεί. Τους θεσμούς της εκκλησίας και της ορθοδοξίας. Για την τελευταία μερίδα των ἀνθρώπων, η λέξη «ορθόδοξο» χτυπάει σαν παράφωνη καμπάνα στα αυτιά τους, είναι σαν το ζιζάνιο που φυτρώνει εκεί που δεν το σπέρνεις και σου χαλάει τη σοδειά. Και είναι λογικό να βλέπουν την ορθοδοξία μ’ αυτή τη ματιά, σε έναν κόσμο που διαστρέφεται προοδευτικά, όπου το παρά φύσιν ορίζεται ως φυσιολογικό, το ανήθικο ως νόμιμο και το ενημερωτικό ως προπαγανδιστικό. Σ’ έναν τέτοιο κόσμο που η ορθοδοξία παλεύει να φωτίσει την «ορθή δόξα», σε έναν τέτοιο κόσμο που οι ἄνθρωποι που μάχονται για να ακουστεί η φωνή της λογικής συμβαίνει συνήθως να είναι ἄνθρωποι που είναι κοντά στην εκκλησία και τη στηρίζουν, σ’ αυτό τον ίδιο κόσμο, κάθε παρέμβαση αυτών των ἀνθρώπων και κάθε ορθόδοξη φωνή εκλαμβάνεται ως αναχρονισμός, σκοταδισμός και προσηλυτισμός. Γιατί:

«Ζούμε σ’ ένα κράτος ουδετερότητας»,

«Έχουμε δικαίωμα πάνω στα σώματά μας» και γιατί

«Είσαι ό,τι νιώθεις».

Αυτά πιστεύει η πλειονότητα των ανθρώπων στην Ελλάδα του σήμερα, κι αν δεν τα πιστεύει ακριβώς, δεν την ενοχλεί να τα πιστεύουν οι υπόλοιποι.

Ποιοι είναι αυτοί οι ἄνθρωποι;

Ξέφυγα όμως και πρέπει να με περιορίσω. Σήμερα ήθελα να μιλήσω για την ομάδα των ἀνθρώπων που δεν έκριναν από την αρχή την εκκλησία. Για αυτούς:

🔺που είχαν μια έστω τυπική σχέση μαζί της•

🔺 που προσπαθούσαν να την καταλάβουν και να την προσεγγίσουν στο βαθμό που μπορούσαν•

🔺 που αναγνώριζαν την προσφορά της και το έργο της και

🔺 που παραέβλεπαν τις αδυναμίες της.

Πολλοί απ’ αυτούς τους ἀνθρώπους λοιπόν, νιώθω πως έχουν απογοητευτεί από την εκκλησία. Αυτό καταλαβαίνω. Σα να έχουν παραδοθεί σε έναν πόλεμο που γινόταν από πάντα και επέλεγαν να μην συμμετάσχουν, τώρα όμως είναι στρατιώτες της απέναντι πλευράς. ’'Ανθρωποι που απογοητεύτηκαν από χειρισμούς της εκκλησίας και βασικά, των μελών της. Αυτοί οι ἄνθρωποι ήταν κομμάτι της εκκλησίας και τώρα είναι εχθροί της. Με λίγα λόγια, γνώρισαν για τον Θεό ως ένα βάθος και τώρα απογοητεύτηκαν από το πώς παρουσιάζεται μέσω των μελών της εκκλησίας Του. Επιτίθενται όχι άμεσα στον Θεό βεβαίως, αλλά στους εκπροσώπους Του, και δυστυχώς περισσότερο στους κληρικούς, στα μέλη της εκκλησίας που έχουν μια ανώτερη θέση.

Δεν είναι τόσο κρίμα αυτό; Να έχεις προσεγγίσει τον Χριστό και τη διδασκαλία Του, και τώρα να είσαι απέναντι και να κρίνεις τους στρατιώτες Του; Πόσο πληγωμένη είναι μια τέτοια ψυχή; Πόσο προδομένη νιώθει;

Τι φταίει όμως;

Πιστεύω ότι πολλοί ἄνθρωποι έχουν κουραστεί με κακές ενέργειες και χειρισμούς ιερέων. Είναι πρόσωπα με κύρος, με χάρη και με ευθύνη, και αυτό κάνει ακόμα πιο επιτακτικό το να είναι σωστοί στη συμπεριφορά τους και στον τρόπο με τον οποίο επικοινωνούν με το ποίμνιό τους. Πολλοί κακοί χειρισμοί, πολλοί απογοητευμένοι πιστοί. Δεν είναι δύσκολο να το φανταστείς. Μας είναι πολύ εύκολο να κρίνουμε πρόσωπα κάποιας εξουσίας, να αραδιάζουμε τις αδυναμίες τους, να επισημαίνουμε τα λάθη τους, να «βρίσκουμε τη λύση» και να ζητάμε τη δικαίωση. Και είναι ακόμη πιο εύκολο να πέσεις στην παγίδα και να κρίνεις το πρόσωπο αντί για την πράξη, όταν αυτό το πρόσωπο είναι ίσως η πιο άμεση επαφή σου με τον Θεό. Λάθος όμως. Εδώ πιστεύω είναι το λάθος.

Δε θα έπρεπε να είναι ο ιερέας η πιο άμεση επαφή σου με τον Θεό. Ο ιερέας είναι εκεί για να οικοδομήσει τη σχέση, να την εμπνεύσει ίσως, κυρίως να κάνει δυνατή την επικοινωνία των πιστών με τον Θεό μέσω των μυστηρίων. Μπορεί να προσφέρει πνευματική καθοδήγηση στο ποίμνιο, μπορεί να αποτελεί ένα καλό παράδειγμα στοργικού πατέρα, μπορεί να νουθετεί και να συμμορφώνει. Μπορεί και όχι όμως. Πολλοί έχουν αδυναμίες. Άλλοι τις κάνουν ιδιαίτερα εμφανείς. Άλλοι πέφτουν σε μεγάλα σφάλματα. Δε χρειάζεται να μπω σε λεπτομέρειες, δυστυχώς τέτοιου λάθη μαθαίνονται εύκολα και σίγουρα θα έχεις ακούσει κάτι. Τους ἀνθρώπους αυτούς όμως θα τους κρίνει ο Θεός. Όπως και σένα, όπως και μένα. Και διαφορετικά θα κρίνει εμένα, διαφορετικά εσένα, διαφορετικά τον ιερέα. Σίγουρα εγώ κι εσύ δεν γνωρίζουμε καλύτερα από Εκείνον, έτσι δεν είναι;

Καταλαβαίνω την αγανάκτηση του κόσμου. Φαντάζει πολύ άδικο απ’ τη μια. Απ’ την άλλη όμως, το να κατακρίνουμε δεν οδηγεί συνήθως σε ωφέλιμο αποτέλεσμα. Και επιπλέον, ας εκμεταλλευτούμε την κρίση μας λοιπόν σε τέτοιες περιπτώσεις και ας αποφύγουμε αυτό που μας φαίνεται φανερά λάθος. Σίγουρα θα υπάρχουν αντίθετα παραδείγματα υποδειγματικής αρετής και ταπεινής καρδιάς που μπορούν να μας κερδίσουν και να μας οδηγήσουν πιο ασφαλώς κοντά Του. Γιατί μένουμε τόσο πολύ στα άσχημα και δεν αναγνωρίζουμε και τα όμορφα; Πόσοι ιερείς κάνουν έργο που δε διαλαλείται, πόσοι ιερείς έχουν βοηθήσει ψυχές, πόσοι έχουν γλυτώσει ἀνθρώπους από οικονομικά, κοινωνικά ή ψυχολογικά βάσανα.

Κι όταν αυτοί οι ἄνθρωποι απογοητεύονται;

Και έτσι ξαναγυρνάμε στην προηγούμενη δήλωση, πως είναι τόσο πιο εύκολο να κατακρίνεις. Τόσο πιο εύκολο να κατακρίνεις από το να επαινείς. Από το να παραδέχεσαι την καλοσύνη του άλλου. Έτσι λειτουργούμε λοιπόν όταν πληροφορούμαστε για ατοπήματα. Τα ρίχνουμε στην πυρά μαζί μ' αυτόν που τα έπραξε. Τι κάνουν όμως αυτοί οι απογοητευμένοι ἄνθρωποι που λέγαμε στην αρχή, όταν ακούν για καλές πράξεις, για αγωνιστικές κινήσεις, για φιλάνθρωπες προσφορές; Δεν ασχολούνται – στην καλύτερη περίπτωση. Ή φροντίζουν να καλυφτεί και να κρυφτεί η τυχόν ευεργεσία, η όποια ενέργεια καλής θέλησης. Στη χειρότερη περίπτωση, την υπονομεύουν και προσπαθούν να την παρουσιάσουν ως κάτι αρνητικό, βλαβερό ή ιδιοτελές. 

Περίεργοι αυτοί οι ἄνθρωποι. Είναι οι ίδιοι που ζητάνε να γνωρίζουν  ποιος κάνει τις δωρεές, πόσοι άστεγοι χόρτασαν με τα συσσίτια της εκκλησίας, σε πόσες οικογένειες μοιράστηκαν αγαθά πρώτης ανάγκης, πώς λειτουργούν τέλος πάντων όλες αυτές οι χριστιανικές κατασκηνώσεις. Αλλά συχνά αυτά είναι δράσεις που «ούτως ή άλλως πρέπει να αναλαμβάνει η εκκλησία», οπότε όταν τελικά μαθαίνουν για όλα αυτά, δε χρειάζεται να επαινέσουν κανέναν, ήταν κάτι αναμενόμενο να γίνει. Κι όταν οι χριστιανικές ομάδες  καλέσουν τον κόσμο για ενημέρωση όπως ζητάει, όταν τον φωνάξουν να ανοίξει τα μάτια του και να δει πώς ξεθώριασε η πλάση και πώς μπορούμε να την ομορφύνουμε, τότε ο κόσμος κλείνει τα αυτιά και τα μάτια του και δε θέλει να ακούσει αυτά που ζητούσε. Τότε ο κόσμος τα βάζει με την εκκλησία και ξανά την κατηγορεί, πως παραπληροφορεί, πως μεροληπτεί, πως προσηλυτίζει. Άρα…για ποια ενημέρωση μιλάμε και ποια ανάγκη του κόσμου να μάθει? Αφού δε θέλει να ακούσει. Αφού δεν έχει μάθει να ακούει πράγματα που δεν τον συμφέρουν. Αφού ψάχνει συνεχώς να κρύψει τα λάθη του, τονίζοντας τις αδυναμίες των απέναντι. Σαν τους γραμματείς και τους Φαρισαίους ένα πράγμα…

Σ’ αυτό τον άδικο κόσμο λοιπόν, τον εγωκεντρικό και συμφεροντολόγο, εμείς αυτό που σίγουρα δεν πρέπει να κάνουμε, είναι να το βάλουμε κάτω και να αφεθούμε στο να μας παρασέρνουν. Κι αν νιώθουμε μόνοι και λίγοι, αξίζει να σκεφτούμε τους Αποστόλους, που ξεκίνησαν λίγοι και κατάφεραν να εξαπλωθούν και να πολλαπλασιαστούν. Οφείλουμε να μιλάμε για την αλήθεια εφόσον τη γνωρίζουμε, και οφείλουμε να θέλουμε να τη γνωρίσουμε, εφόσον αναγνωρίζουμε τη φανερή απουσία της απ’ τις καρδιές των ἀνθρώπων.

Πώς θα μάθουμε την αλήθεια αν δεν την ψάξουμε, και πώς θα την ψάξουμε αν δεν το θέλουμε? Αν δεν είμαστε έτοιμοι να γευτούμε και την πικρή πλευρά της;

          κουκουΒάγια

Σήμερα 18 Φεβρουαρίου γιορτάζουν:

•  Άγιος Λέων Πάπας Ρώμης
• Άγιοι Λέων και Παρηγόριος οι Μάρτυρες οι εν Πατάροις της Λυκίας Αθλήσαντες
• Όσιος Αγαπητός ο Ομολογητής και θαυματουργός Επίσκοπος Συναού
• Άγιοι Αγρίππας, Βικτωρίνος, Δωρόθεος και Θεόδουλος
• Άγιος Πιούλιος
• Όσιος Κοσμάς του Γιαχρόμ
• Άγιος Νικόλαος Πατριάρχης Γεωργίας