ΠΕΡΙ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

 Η φοιτήτρια που στέλνει τους στοχασμούς της, "ξαναχτύπησε"

 

ΠΕΡΙ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

Γεια σου! Καιρό έχουμε να τα πούμε, γι’ αυτό και μπαίνω κατευθείαν στο θέμα. Έχεις σκεφτεί ποτέ πόσο πολύ και συχνά επικοινωνείς με τους γύρω σου? Πως διαρκώς βρίσκεσαι σε συναναστροφή με τους συναδέλφους, του συγγενείς, τους φίλους, ή έστω επικοινωνείς τηλεφωνικά/γραπτά με άλλους γνωστούς σου?

Αναλογίσου δηλαδή πόσο χρόνο της ημέρας σου καταναλώνεις στην επικοινωνία. Και δεν είναι και κάτι που το κάνεις με το ζόρι, ότι αναγκάζεσαι δηλαδή να αφιερώσεις καθορισμένο χρόνο για να επικοινωνήσεις. Αντίθετα είναι κάτι που σου βγαίνει αβίαστα, λογικά και, τις περισσότερες φορές μάλιστα, ηθελημένα ή κι από ανάγκη. Κι αυτό γιατί ο άνθρωπος είναι ένα (επι)κοινωνι(α)κό ον, όπως δηλώνει ο Αριστοτέλης κι όπως σίγουρα θα έχεις αναλογιστεί κι εσύ ο ίδιος (ίσως και για να δεις αν όντως ο Αριστοτέλης είχε και ‘δω δίκιο).

Θα πεις την καλημέρα στο γείτονα, θα συνεννοηθείς με τον συνάδελφο για τη δουλειά, θα μαλώσεις τα παιδιά στο σπίτι, θα επισκεφτείς τους γονείς σου για να δεις αν είναι καλά, θα ακούσεις τον/την κολλητό/ή να σου εξιστορεί τα βάσανά του/της και πάει λέγοντας. Και σκέψου κιόλας ότι τα παραπάνω εντάσσονται στις καθημερινές και συνηθισμένες μορφές επικοινωνίας. Πού να προσθέσω δηλαδή και την εβδομαδιαία έξοδο με τις ξαδέρφες, το μπέιμπι-σίτινγκ που κάνεις αραιά και πού, τις απρογραμμάτιστες βιντεοκλήσεις που θα διαρκέσουν ώρες γιατί πολύ απλά δε γίνονται συχνά…

Κι όμως είναι φορές που τίποτα από αυτά δε σε γεμίζει. Φορές δηλαδή που δε θες να πεις τίποτα και σε κανέναν΄ που μιλάς απλώς γιατί πρέπει να διευθετήσεις κάποια θέματα, αλλιώς δεν έχεις όρεξη ούτε το στόμα να ανοίξεις. Υπάρχουν φορές που δεν ανησυχείς για τους συγγενείς κι ούτε θεωρείς τον εαυτό σου ικανό να παρηγορήσει τον φίλο σου. Απλά δε θες να επικοινωνήσεις. Θέλεις λίγο χρόνο για σένα, λίγο χρόνο ησυχίας, μοναξιάς ίσως.

Δεν ξέρω πόσο λογικό είναι κάτι τέτοιο. Να είσαι δηλαδή αδιάφορος στα εξωτερικά καλέσματα. Αλλά αυτό που περνά τελευταία συχνά από το κεφάλι μου, είναι ότι μήπως αυτή η ανάγκη για αποστασιοποίηση πηγάζει τελικά από κάτι βαθύτερο. Μήπως είναι το κάλυμμα μιας άλλης, πιο ουσιαστικής ανάγκης;

Θα μου πεις, «ε πες επιτέλους τι εννοείς».

           Εννοώ, υπάρχει περίπτωση να μην επιθυμείς να συνομιλήσεις με κανέναν, γιατί τελικά αυτό που θες πιο πολύ είναι να συνομιλήσεις με το Θεό; Το ότι θες δηλαδή χρόνο για σένα, να σημαίνει ότι στην πραγματικότητα, χρειάζεσαι λίγη ώρα σωστής και ωφέλιμης επικοινωνίας, επικοινωνίας με τον Θεό.

Και να σου πω, εγώ σκέφτομαι ότι αυτή η ανάγκη είναι είτε προσωπική και ενδόμυχη, είτε στην φυτεύει ο ίδιος ο «Συνομιλητής». Βλέπει δηλαδή ότι κάτι σου λείπει΄ Εκείνος ξέρει τι΄ εσύ δεν ξέρεις΄ γι’ αυτό Εκείνος απλώς σου θυμίζει: «είμαι εδώ, μη με ξεχνάς, εμπιστεύσου με, πλησίασέ με για να σε βοηθήσω». 

Κι έτσι τελικά, αυτό που χρειαζόσουν ήταν λίγη καθαρή επικοινωνία με το Θεό. Λίγη πνευματικότητα. Μια μικρή έστω προσέγγιση. Λίγος χρόνος που θα είσαι ο εαυτός σου για τον εαυτό σου΄ που θα ανοίξεις την ψυχή σου και θα μιλήσεις με τη γλώσσα που μόνο η καρδιά γνωρίζει΄ ή που δε θα μιλήσεις απαραίτητα, αλλά θα ακούσεις΄ θα ακούσεις τα λόγια Του, τις συμβουλές που δίνουν οι εκπρόσωποί Του. Γιατί η ψυχή σου έχει ανάγκη κι εκείνη από την ησυχία της. Και μόλις τη βρει, είναι πλήρης, είναι έτοιμη, είναι αυτή η απλή μα αρκετή λέξη: είναι ΚΑΛΑ. Και είναι ξανά και στη διάθεση των άλλων.

Έχω την εντύπωση ότι αυτή τη φορά σε μπέρδεψα. Εδώ εγώ έκανα πόση ώρα να… ξεκαθαρίσω πώς θα τα γράψω. Γι αυτό, αν έχεις απορίες και ερωτήματα, πιστεύω θα ήταν πολύ όμορφο να τα μοιραστείς εδώ μαζί μου. Όχι φυσικά ότι θα μπορώ να απαντήσω, εξάλλου ποτέ δεν έχω δώσει τέτοια εντύπωση. Τουλάχιστον όμως θα αναρωτηθούμε μαζί.

Έχε γεια!