Μέρες τώρα ο Δημήτρης είναι χαρούμενος, μια κρυφή χαρά τον διακατέχει! Σε κανέναν δεν έχει πει τίποτα, νομίζει πως λίγοι το έχουν καταλάβει.
«Θεέ μου, τι χαρά, τι συναίσθημα! Τώρα, μαζί με την σχολή μου, πόσο ακόμα μεγαλύτερο δώρο Θεού! Όλη μέρα την σκέφτομαι, κάθε μέρα μιλάμε στο τηλέφωνο... Αυτό είναι σίγουρα: το άλλο μου μισό!»
Αυτές οι σκέψεις περνούν κάθε μέρα από το μυαλό του Δημήτρη, και συνέχεια σχεδιάζει, αποφασίζει, σκέφτεται, ονειρεύεται...
Ωστόσο, για όλα αυτά χρειάζεται και μια επιβεβαίωση· μια ορθή γνώμη, μια «σφραγίδα» στον νεανικό του ενθουσιασμό.
Αλλά όχι, δεν είναι ενθουσιασμός, όχι... Είναι ώριμη απόφαση, που ήρθε την κατάλληλη στιγμή. Είναι σίγουρος γι' αυτό! Είναι;
Παίρνει τον δρόμο για το ταπεινό αλλά γεμάτο χάρη εξομολογητήριο του π.Νικοδήμου.
________________________________________
– Την ευχή σας, πάτερ.
– Του Κυρίου μας, Δημήτρη! Τι κάνεις; Πολύς καιρός πέρασε από την τελευταία φορά που τα είπαμε...
– Ναι, πάτερ, πολύς καιρός όντως· μια τα μαθήματα, οι εξετάσεις... δεν μου δόθηκε ευκαιρία. Πάτερ, σήμερα δεν ήρθα εδώ μόνο για να πω τα λάθη και τις αστοχίες μου, αλλά ήρθα να πάρω την ευχή και την γνώμη σας για ένα πολύ σοβαρό θέμα, το οποίο θα αλλάξει την ζωή μου.
Ο προσευχόμενος ιερέας εστίασε την προσοχή του στον νεαρό εξομολογούμενο και με χαμηλωμένο βλέμμα και προσευχόμενο νου, άκουγε την βαρυσήμαντη ανακοίνωσή του.
– Γνώρισα, πάτερ, μια κοπέλα στο σχολείο· πολύ αξιόλογο άνθρωπο, με την οποία κάνουμε παρέα στα διαλείμματα και τα τρία χρόνια του Λυκείου. Έτσι ήρθαμε κοντά, σε τέτοιο βαθμό ώστε μεταξύ μας να υπάρχει συμπάθεια και... και εδώ και μία εβδομάδα εκδηλώσαμε τα συναισθήματά μας ο ένας στον άλλον!
Ο ιερέας άκουγε με προσοχή, προσευχόμενος και με σκυμμένο το κεφάλι, όσα του ιστορούσε ο νέος.
– Πάτερ, νιώθω πως είναι το άλλο μου μισό! Αναπνέω και την σκέφτομαι, περπατώ και ονειρεύομαι μια ζωή μαζί της...
Ιερή σιωπή κατέλαβε το εξομολογητήριο.
Ο ιερέας σήκωσε το λευκό κεφάλι του και κοιτάζοντας με το διαπεραστικό του βλέμμα τον νεαρό, είπε:
– Δημήτρη, παιδί μου, πολλές φορές στην ζωή του ο άνθρωπος νιώθει έτοιμος να κάνει μεγάλες δρασκελιές, όχι απλά βήματα. Όμως, τα μεγάλα αυτά άλματα προϋποθέτουν γερά πόδια, γνώση του εδάφους και, προπάντων, την συνεργία του Θεού.
Εσύ, αυτήν την στιγμή, είσαι ένας αθλητής που μπαίνει σε καινούργιο στίβο, τον στίβο των σπουδών. Όσα έχεις αποκτήσει, την πείρα του προηγούμενου σταδίου είναι πλέον λίγα και ανεπαρκή. Στο νέο αυτό στάδιο, θα χρειαστούν κι άλλα πολλά για να μπορείς να αποφεύγεις τους τραυματισμούς και τα σαμποτάζ του αντιπάλου...
Ο Δημήτρης ακούει τα λόγια του πνευματικού, αλλά δεν καταλαβαίνει τι θέλει να του πει με αυτά...
– Γι' αυτόν τον λόγο, Δημήτρη μου, αξίζει να αφοσιωθείς τώρα στο νέο στάδιο και στην προσαρμογή σε αυτό, χωρίς να δίνεις λαβές σε άλλες αποφάσεις και εξελίξεις, για τις οποίες ο αθλητής της ψυχής σου δεν είναι ακόμα έτοιμος.
Ο Δημήτρης κατάλαβε.
Δεν συμφωνούσε ο παπα-Νικόδημος με την απόφασή του... Αν μη τι άλλο, την απέρριπτε!
Όμως δεν άκουσε τις εξηγήσεις του... Δεν άκουσε τα προτερήματα της Ελένης... Ήταν σώφρων κοπέλα, καμία σχέση με τα άλλα κορίτσια της ηλικίας της. Ήταν... ήταν... πολλά θα ήθελε να πει, αλλά ο χρόνος κυλούσε γρήγορα.
Μια εξομολόγηση δεν του έφτανε για να τα πει όλα...
(Συνεχίζεται...)