Μια φορά και πολλούς καιρούς οι άνθρωποι έχασαν το γέλιο, την χαρά τους. Έγιναν σκυθρωποί και αγέλαστοι. Η μικρή Μαρίνα ήταν ένα χαρούμενο κοριτσάκι. Έπαιζε στην αυλή του σχολείου με τα άλλα παιδάκια με όλη της την καρδιά. Μέχρι που όλα τους ένιωσαν μια παγωμάρα ξαφνικά από την συμπεριφορά των μεγάλων.
Η Μαρίνα είχε ακούσει στο παραμύθι, που διάβαζε η μαμά της πριν κοιμηθεί, πως μια νεράιδα έριξε αστερόσκονη και έκανε όλους τους ανθρώπους ευτυχισμένους. Άρχισε λοιπόν να σκέφτεται, που θα βρει αστερόσκονη. Το μυαλουδάκι της κουράστηκε πολύ και τελικά το βρήκε! Θα μάζευε αστέρια από τον ουρανό, θα τα χτυπούσε στο γουδί με το γουδοχέρι, όπως κάνει η μαμά της όταν στουμπίζει τα καρύδια. Τότε, θα έφτιαχνε σκόνη από αστέρι δηλαδή αστερό-σκονη!
Ενθουσιασμένη με την σκέψη της, περίμενε να έρθει το βράδυ. Πήγε στην αποθήκη να πάρει την μεγάλη σκάλα του παππού. Ήταν αρκετά βαριά, αλλά ο σκοπός τόσο σπουδαίος, γι αυτό και δεν την ένοιαζε, που πονούσαν τα μικρά χεράκια της. Την έσυρε έξω από την αποθήκη, πήρε κι έναν μεγάλο άδειο κουβά για να βάζει μέσα τα αστέρια. Στερέωσε την σκάλα κι άρχισε να ανεβαίνει, να ανεβαίνει... για να φτάσει στον Ουρανό και να μαζέψει αστέρια!
Ο σκύλος τους την είδε από μακριά κι άρχισε να γαβγίζει... Τον άκουσαν από το σπίτι βλέπουν έξω και τι να δουν...
(συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου