Μια φορά κι έναν καιρό η Καλοσύνη ζούσε πάνω σε ένα βουνό μαζί με τις αδελφές της την Αγάπη και την Ειρήνη. Δεν ήταν άπραγες, δούλευαν όλες μαζί το μετάξι στον αργαλειό. Τα μεταξένια υφαντά τους ήταν τα ομορφότερα στον κόσμο. Τα αραχνούφαντα με υπέροχα σχέδια αρχοντικά υφαντά ήταν περιζήτητα.Δεν τα πουλούσαν. Η Καλοσύνη κάθε φορά που τέλειωνε ένα υφαντό, το έπαιρνε και πήγαινε στη χώρα. Η γιαγιά τους η Διάκριση -έμενε κι αυτή μαζί τους- την ορμήνευε να βρει έναν άνθρωπο, που είχε κάνει ή είχε δεχθεί "κακό". Έψαχνε στη χώρα κι όταν τελικά έβρισκε το σπίτι του, χτυπούσε το κουδούνι. Εκείνος άνοιγε και ξαφνιασμένος άκουγε.- Πάρε το, είναι δικό σου, το υφάναμε με τις αδελφές μου για σένα. Από δω και πέρα θα έχεις ένα κομμάτι από μας. Φρόντισέ το να μη καταστραφεί, χρειάζεται αγάπη και ειρήνη.
- Ποια είσαι; Δεν σε ξέρω, αυτό είναι πανάκριβο. Δεν έχω τόσα φλουριά. Ποιο είναι το όνομά σου;
- Καλοσύνη, είπε και χάθηκε.Το παραμύθι λέει, πως κάθε άνθρωπος που έπαιρνε υφαντό από την Καλοσύνη, γινόταν καλοσυνάτος, αγαπούσε τους συνανθρώπους του και ζούσε ειρηνικά. Νικούσε το "κακό" που παραμόνευε μέσα του ή έξω του, γιατί είχε το "υφαντό της Καλοσύνης" μαζί του!
Μελιτίνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου