Σήμερα γιορτή των Αγίων Πάντων
Χρόνια πολλά
σε όλους,
διότι όλοι οι άγιοι γιορτάζουν σήμερα γνωστοί και άγνωστοι.
Βρήκα το παρακάτω κείμενο δημοσιευμένο στο περιοδικό "Προς τη Νίκη". Σας το μεταφέρω. Νομίζω αξίζει να το διαβάσουμε όλοι!
ΟΙ ΤΡΕΛΟΙ
Γιορτή των Αγίων Πάντων σήμερα. Διαβάζω Συναξάρι και θαυμάζω τους αγίους, που μπόρεσαν ν απαρνηθούν τον ίδιο τους τον εαυτό και να μπουν στη λογική του Θεού.
«Ημείς μωροὶ δια Χριστόν» (Α´ Κορ. δ´ 10).
* * *
Οι «μωροί» του κόσμου.
Πάντα θαύμαζα τον Ιωσήφ, που συγχώρησε τ αδέλφια του, που τον έριξαν στο λάκκο.
Τον άγιο Διονύσιο, που έσωσε το φονιά του αδελφού του.
Και τον παπά-Νικόλα τον Πλανά, που έδινε την εντύπωση πως δεν καταλάβαινε την κακία του κόσμου. «Με μαλώνει αυτός, γιατί θέλει το καλό μου, να μην
παίρνω θάρρος», έλεγε για το βοηθό του στην εκκλησία.
Αλλά πάνω απ όλους, θαύμαζα τον Απόστολο Παύλο που η μόρφωσή του, η καταγωγή, τα σπάνια προσόντα του, του
εξασφάλιζαν μια ζωή άνετη και επιτυχημένη. Τα περιφρόνησε όλα εκείνος, για να διαδώσει με χίλιες κακοπάθειες το Ευαγγέλιο του Χριστού. Δεν ήξερε να ζήσει πιο «ανθρώπινα»;
* * *
Δε θέλω να με περνάνε για τρελή.
Το αποστέργει η ψυχή μου, που ρέπει στη σύγχρονη καλοπέραση. Όμως, αυτή τη «μωρία» τη βλέπω και σήμερα και τη θαυμάζω στον κόπο και την τόλμη του ιεραποστόλου, που μέσα στην
παγερότητα και αδιαφορία ευαγγελίζεται τους αδελφούς του Χριστού. Στο ξενύχτι του δασκάλου πάνω στα τετράδια των μαθητών του και της νοσοκόμας δίπλα στον άρρωστο. Στην
προσφορά όποιου αγγαρεύεται για «μίλλιον εν» και «υπάγει δύο». Υπερωρίες χριστιανικής αγάπης...
Βλέπω και σήμερα τους πιστούς που «δε βλέπουν» την κακία των άλλων, συγχωρούν «εβδομηκοντάκις επτὰ» και ξεχνούν.
Αυτούς που τους ραπίζουν από τη μια και γυρνούν κι από την άλλη. Τους κατηγορούν· δε διαμαρτύρονται.
τους πατούν· ζητούν αυτοί συγγνώμη.
Είναι αυτοί που αγαπούν πολύ την τελευταία θέση.
Τους προσφέρουν δουλειά με αποδοχές κι αυτοί ζητούν «τον άρτον τον επιούσιον».
Τους λένε μπράβο και κάνουν πως δεν άκουσαν.
Δέχονται την αδικία με την ίδια απάθεια όπως και τον έπαινο.
Ευγνωμονούν για την αρρώστια τους, υπομένουν τα πάντα και περιμένουν...
Πιστεύουν στη νίκη της αγάπης, ενώ γύρω τους σκάνε βόμβες...
«Ημείς μωροὶ διὰ Χριστόν».
Δεν είναι «μωρία» μήπως και το να ξεχωρίζεις σήμερα; Είσαι μαθήτρια. Να σου ρίξουν το σκονάκι και να κάνεις πως δεν το είδες. «Μωρία» δεν είναι; Να επιμένεις στη σεμνότητα, όταν υπάρχει γύρω σου τόση διαφθορά. Να συζητούν γύρω σου για τα τόσα σκάνδαλα, κι εσύ να κλείνεις τ αυτιά σου και να ψελλίζεις μυστικά μια προσευχή.
Ποιός σε καταλαβαίνει; Πολλοί κουνούν το κεφάλι με συγκατάβαση. Οι «σοφοί» του κόσμου. Με οίκτο. Κρίμα στο κορίτσι. Μα εσύ ξέρεις το μυστικό σου. Το ίδιο μεγάλο με εκείνο του Παύλου, του Ιωσήφ, του παπα-Πλανά...
* * *
Είναι βεβαιωμένο.
Όταν ο Θεός θέλει να κάνει κάποιον μεγάλο, τον κάνει πρώτα μηδέν, τίποτα.
Οι Απόστολοι περπάτησαν όλο τον κόσμο ονειδιζόμενοι. Οι μάρτυρες του Χριστού έχυναν τα αίματά τους σαν νερό χωρίς να πτοηθούν. Κι ενώ ήταν σοφοί κατά Θεόν, τους θεωρούσαν άφρονες και ανόητους. Ο κόσμος μπορεί να περιφρονεί και τα αγιότερα πρόσωπα και τις
ευγενέστερες καρδιές...
Ναι, γιατί ο κόσμος μας παραλογίζεται και δεν καταλαβαίνει πως το μοναδικό μονοπάτι που οδηγεί στην Ανάσταση είναι η Σταύρωση.
Κι εγώ, που δε θέλω να με περνάνε για τρελή, θεωρώ πως η μεγαλύτερη θυσία είναι να χάσεις την υπόληψή σου. Μα μέσα στο σκοτάδι και στον παραλογισμό της εποχής μας η ύπαρξη της αγιότητας με αφυπνίζει.
Οι άγιοι και σήμερα βαδίζουν το Γολγοθά τους σαν να πάνε σε πανηγύρι!
Έτσι, κάθε φορά που σκέπτομαι κι εγώ, σαν παιδί, πως μου αρέσει η ζωή, μου αρέσουν τα μπράβο και τα
συγχαρητήρια, μου αρέσει η αποδοχή της παρέας και μου στοιχίζει η απόρριψη, διαβάζω Συναξάρι.
Και πιστεύω πως η αγία τρέλα είναι εξυπνάδα!
Νεφέλη