και κάτι ακόμη που βρήκα στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο για τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος
«Ο καρπός του Πνεύματος»
Η ημέρα της Πεντηκοστής
είναι η γενέθλια ημέρα της Εκκλησίας μας. Αυτή την εξαιρετική και μοναδική ημέρα,
μέσα σε ατμόσφαιρα θεϊκής μεγαλοπρέπειας, κατήλθε στον κόσμο μας το Άγιο Πνεύμα,
το τρίτο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος.
Μια νέα ουράνια
πραγματικότητα απλώθηκε αόρατα στη Γή μας, η Εκκλησία του Χριστού. Την εμψυχώνει
το Άγιο Πνεύμα, που από τότε παραμένει σ αυτή και μέσα από τα Ιερά Μυστήρια αναγεννά
τους ανθρώπους, ανακαινίζει τον κόσμο, τον αγιάζει. Ω, και να αισθανόμασταν όλοι
την παρουσία Του!
Όποιος ζει συνειδητά
μέσα στην Εκκλησία γίνεται – μπορεί να γίνει
– ένας νέος άνθρωπος. Αποκτά νέα αισθήματα, νέες διαθέσεις και βάζει στη
ζωή του νέους στόχους, υψηλούς, πρωτόγνωρους, άγιους. Τους εμπνέει το Άγιο Πνεύμα.
Και Αυτό πάλι δίνει τη δύναμη να τους πραγματώσει ο πιστός.
Ποιοί είναι
αυτοί;
Ο Απόστολος
Παύλος μας αποκαλύπτει σε μία του επιστολή τι μπορεί να πετύχει μέσα στην ψυχή
του ανθρώπου το Άγιο Πνεύμα, τι μπορεί να «παραγάγει». Αναφέρει έτσι εννέα αρετές
και τις ονομάζει όλες μαζί «καρπό του Πνεύματος» του Αγίου.
Τι ωραία εικόνα!
Όπως ο καρπός ενός δένδρου προκύπτει από
τους χυμούς που ξεκινούν από τη ρίζα του δένδρου, διατρέχουν τον κορμό του και
φθάνουν και δημιουργούν άνθη και τέλος καρπό ώριμο και εύγευστο, έτσι και οι αρετές
προκύπτουν από τα νάματα του Αγίου Πνεύματος που αρδεύουν την ψυχή.
Εννέα αρετές.
Εννέα ευλογημένες καταστάσεις ψυχής, που
η μία εξαρτάται από την άλλη, ωσάν να αποτελούν μία πολύτιμη αλυσίδα με εννέα
χρυσούς κρίκους.
Και είναι αυτές:
Αγάπη, χαρά,
ειρήνη,
μακροθυμία,
χρηστότης, αγαθωσύνη,
πίστις, πραότης,
εγκράτεια.
(Γαλ. ε΄ 22)
Αγάπη. Πρώτη αρετή αυτή. Βάση και θεμέλιο για κάθε άλλη.
Αγάπη στο Θεό, βέβαια, πρώτα. Αλλά και αγάπη στον πλησίον. Η δεύτερη βεβαιώνει την
πρώτη. Και η πρώτη εξαγιάζει τη δεύτερη. Αγάπη: Να νιώθει κανείς συμπάθεια για
τον συνάνθρωπο, στοργή, ενδιαφέρον· να τον κατανοεί· να τον συγχωρεί· να θυσιάζει
το προσωπικό του συμφέρον για τον άλλο...
Χαρά. Την εμπνέει – και την χαρίζει – το Άγιο Πνεύμα,
καθώς θυμίζει μυστικά στον άνθρωπο τη μεγάλη αλήθεια ότι είναι παιδί του Θεού και
ότι ο Θεός Πατέρας φροντίζει γι αυτόν· ακόμη, ότι θυσίασε τον Υιό Του για τη σωτηρία
του και του ετοιμάζει αιώνια αγαθά.
Ειρήνη. Έρχεται σαν αύρα λεπτή
του Πνεύματος του Αγίου, όταν η συνείδηση είναι αγαθή, καθαρή από ενοχή. Ωραία κατάσταση
ψυχής. Περιζήτητη. Αλλά και ακριβή. Θέλει μετάνοια, ταπείνωση, αγάπη...
Μακροθυμία.
Πλατιά καρδιά καρδιά που δεν εξάπτεται, δεν οργίζεται, δεν παραφέρεται με κάτι ίσως
και άδικο. Αλλά σοφά περιμένει, παραβλέπει, συγχωρεί, ελπίζει για το καλύτερο,
για τη βελτίωση.
Χρηστότης. Η ωραία διάθεση της ψυχής
να κάνει το καλό.
Κι ακόμα, η καλωσύνη, η γλυκύτητα της συμπεριφοράς,
η καταδεκτικότητα.
Αγαθωσύνη. Κι εδώ, η τάση της ψυχής
να θέλει να ευεργετεί, να εξυπηρετεί όποιον έχει ανάγκη.
Πίστις, η πίστη στον Θεό. Την ενισχύει
και την δυναμώνει μυστικά με την παρουσία Του το Άγιο Πνεύμα. Και η πίστη στον
Θεό τον αληθινό αναδεικνύει και τον πιστό άνθρωπο αληθινό, γνήσιο, αξιόπιστο.
Πραότης. Ευγενική κατάσταση ψυχής.
Καμιά σχέση με την παθητικότητα. Αλλά δύναμη ψυχής που επιβάλλεται, με τη βοήθεια
που προσφέρει το Άγιο Πνεύμα, πάνω στις δύσκολες περιστασεις μέ ηρεμία και
ψυχραιμία και ανωτερότητα, έχοντας ως υπόδειγμα τον Κύριο Ιησού που είπε: «Μάθετε
απ εμού ότι πράος ειμί...».
Εγκράτεια. H αυτοκυριαρχία.
Μια εκλεκτή αρετή, που θέλει τον άνθρωπο άνθρωπο, ελεύθερο από ευτελή και κατώτερα
αισθήματα και ένστικτα. Άνθρωπο που θα νικάει την ύλη με το πνεύμα.
Εννέα ευλογημένες καταστάσεις της ψυχής. Αρετές
που χαριτώνουν τον άνθρωπο. Ομορφαίνουν τη ζωή του. Αλλά και τη ζωή των άλλων γύρω
του. Είναι «καρπός του Πνεύματος» του Αγίου, που δημιουργεί αναγεννημένους ανθρώπους.
Και ο πιστός,
όταν αγωνίζεται να ζει σύμφωνα μέ τις εμπνεύσεις Του, γίνεται κι αυτός άνθρωπος
του πνεύματος. Το Πνεύμα το Άγιο τότε κατοικεί πλούσια μέσα του, φωτίζει το νου
του, θερμαίνει την καρδιά του, γεμίζει την ύπαρξή του μέ τη Χάρη του Θεού!
