ευχαριστώ

Η φοιτήτρια που μας διαβάζει και κυρίως μας θυμάται 

στέλνει ένα τεράστιο ευχαριστώ.

Ζήτησε να μην πειράξουμε τον τρόπο γραφής της.

το σεβόμαστε.

"Ένα μεγάλο ευχαριστώ. Τεράστιο μη σου πω

Γεια σου! Σου έλειψα καθόλου; Να σου πω την αλήθεια, θα ‘θελα να σου ‘χω λείψει λίγο, για να διαβάσεις με λαχτάρα τη σημερινή ανάρτηση. Απλά μην έχεις πολλές προσδοκίες, ε, μην τα ξαναλέμε.    

Που λες, κάνω αυτές τις μέρες κάποιες σκέψεις. Σκέψεις πιο βαθιές και πιο…συχνές, γιατί πλησιάζει κι η εξεταστική, οπότε ψάχνω τρόπους να καθυστερήσω το διάβασμα (δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις). Είναι και μερικά περιστατικά που μου δίνουν αφορμές για περισσότερη σκέψη, οπότε, να ‘μαι σήμερα, να φανερώνω κομμάτια του απρόβλεπτου νου μου…                                      

Θα ξεκινήσω λίγο ανάποδα αυτή τη φορά. Θα εξηγήσω στην αρχή, αυτό στο οποίο ήθελα να καταλήξω στο τέλος.                                                   

Ευχαριστώ ο τίτλος. Μεγάλο. Τεράστιο κιόλας. Γιατί; Σε ποιον; Κάθε πότε; Πώς;                                                                                                                              

Το ευχαριστώ λοιπόν στο οποίο αναφέρομαι, είναι αυτό που θα έπρεπε να λες και να λέω κάθε μέρα, με κάθε αφορμή, με πλήρη συναίσθηση, στον Ένα και μοναδικό που το αξίζει περισσότερο από κάθε άλλον, σ’ αυτόν που γράφεται με κεφαλαίο, στο δικό μας Χριστό.                                                                                         

Γιατί αρχικά, ε, αν δεν το ήθελε αυτός δε θα υπήρχες. Ούτε εγώ φυσικά. Γιατί αν δεν το επέτρεπε δε θα μπορούσες να επιβιώσεις. Γιατί αν δε σε συμπαθούσε λιγάκι, δε θα μπορούσες να ικανοποιήσεις τις ανάγκες σου. Γιατί αν δε σε αγαπούσε, ούτε θα έγραφες καλά στις πανελλήνιες, ούτε θα ήσουν ικανός στη ζωγραφική, ούτε θα έπαιρνες εκείνη την προαγωγή, μπορεί κιόλας να μην είχες αποκτήσει τα δυο πανέμορφα παιδάκια σου. Γιατί αν δεν είχε έρθει σ΄αυτόν τον σκληρό ανθρώπινο κόσμο και δεν είχε πονέσει σαν άνθρωπος (άσχετα που μόνο άνθρωπος δεν είναι), αν δεν είχε θυσιαστεί για σένα και για κάθε μικρό ανθρωπάκι, εσύ δε θα μπορούσες καν να φανταστείς ποτέ πως υπάρχει κάτι καλύτερο, ομορφότερο και πιο πλήρες, από αυτή τη φθηνή και πρόσκαιρη ζωούλα. Πως όταν «κοιμηθείς», έχεις τη δυνατότητα να τον δεις, να έρθεις σε κανονική κοινωνία μαζί του. Αν δεν το ήθελε, δε θα είχες το κουράγιο να ζεις και τώρα και μετά. Δε θα μπορούσες να αναγνωρίζεις τα καλά της κάθε ζωής. Δε θα μπορούσες να προσφέρεις τίποτα και σε κανέναν, πρωτίστως στον ίδιο σου τον εαυτό. Θα ήσουν κενός. Αδιάφορος. Αβάσταχτος.                                       

Θέλω όπως βλέπεις, να σε οδηγήσω να αναλογιστείς και συ μαζί μου. Να σκεφτείς πόσο όμορφη είναι η ζωή σου. Μπορεί όχι πολύ. Λογικό, δεν έχουμε όλοι πανέμορφες ζωές. Όμως δεν είσαι σε θέση να βρεις πράγματα που την ομορφαίνουν, έστω και λίγο; Δε θεωρείς ότι υπάρχουν πράγματα που σε ευχαριστούν; Που σε κάνουν ευτυχισμένο; Πράγματα (που δεν είναι ακριβώς πράγματα – γιατί είπαμε, τα καλύτερα πράγματα στη ζωή δεν είναι πράγματα), για τα οποία νιώθεις μια ευγνωμοσύνη, μια σιγουριά, ένα στήριγμα. Δε νιώθεις πως κάποιος εκεί πάνω φυλάει τα νώτα σου;                                                                

Ε λοιπόν δε νομίζεις ότι ήρθε η ώρα να του πεις αυτό το ευχαριστώ, το μεγάλο, το ΤΕΡΑΣΤΙΟ τελικά; Για όλες τις χαρές, τις ευεργεσίες, τις όμορφες στιγμές, τις αξέχαστες εμπειρίες, τις ζεστές γνωριμίες, τις κοπιώδεις επιτυχίες; Θα μου πεις, δεν είναι μόνο αυτά και δεν είναι και όλα τόσο…ρόδινα. Συμφωνώ. Η αντίδραση σε άσχημες καταλήξεις θα αναζητηθεί σε άλλο επεισόδιο. Σκέψου όμως και κάτι ακόμα: έχεις τη ζωή σου. Δεν είναι αυτό ένα αρχικό στάδιο, αλλά κάτι καθόλου δεδομένο τελικά;                                                                                          

Μια από τις αφορμές μου που σου έλεγα πιο πάνω, ήταν η συζήτησή μου με μια φίλη. Ανέβασε ένα πολύ συγκινητικό τραγούδι στο λογαριασμό της. Και μόλις της είπα πόσο μου άρεσε, μου εξήγησε ότι της θύμιζε έναν φίλο που είχε χάσει εκείνη την ίδια μέρα. Τόσο ξαφνικά, τόσο απρόσμενα, τόσο εύκολα τελικά, αν σκεφτείς ότι το παιδί πέθανε σε αυτοκινητιστικό. Οπότε μετά έρχεται κι η ενδοσκόπηση. Πόσο μα πόσο αβέβαιη είναι η ζωή μας! Πως στηρίζονται όλα σε ένα εύθραυστο γυαλάκι. Πως ό,τι και να κάνεις, όσο και να προσέχεις, αν είναι να φύγεις, θα φύγεις. Πως δεν έχει σημασία ποιος είσαι. Θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα.                                                                                                                   

Επομένως, κι εγώ χρειάστηκα μια είδηση για να ξυπνήσω κάπως και να σκεφτώ πόσο λίγα είναι τα ευχαριστώ που λέω σε σχέση μ’ αυτά που μου δίνει ο Χριστός μου. Πως η νυσταγμένη προσευχούλα θα μπορούσε να ‘ναι και πιο…γεμάτη. Πως δεν σε κουράζει να ψιθυρίζεις ένα ευχαριστώ όποτε το νιώθεις. Ή να κάνεις το σταυρό σου πιο συχνά. Και σιγά σιγά, ίσως μεγαλώσει και το ευχαριστώ. Ίσως κιόλας γίνει και λίγο τεράστιο με τον καιρό, πού ξέρεις. Λέγε το εσύ και μετά πίστεψέ με, θα χεις ακόμα πιο πολλούς λόγους να το φωνάζεις."