ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ τι Πατέρα έχουμε;

 

 ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ

         Πέρασε η πρώτη εβδομάδα του Τριωδίου και αύριο Κυριακή του Ασώτου. αν μπορούσαμε να μοιάζουμε τον Άσωτο σε όλα. Γιατί στα μισά του δηλαδή στις ασωτίες κάτι ή πολλά κάνουμε. Στη μετάνοιά του και στην άμεση επιστροφή στον Πατέρα εκεί να του μοιάζουμε! Αυτός που αξίζει να προσεχθεί είναι ο Πατέρας της παραβολής. 

          Γι Αυτόν τον Πατέρα λέει παρακάτω.

ΤΙ ΠΑΤΕΡΑ ΕΧΟΥΜΕ!

       Την παραβολή του  Ασώτου σίγουρα την έχεις διαβάσει. Στις παρακάτω γραμμές της ανάλυσης του Ευαγγελίου επικέντρωσε την προσοχή σου στη συμπεριφορά του πατέρα του ασώτου, πού δεν είναι άλλος από τον Πατέρα μας, το Θεό. Και βάλε τη σκέψη σου να πάει λίγο πιο μακριά. Στις δικές μας καθημερινές αποστασίες. Για να δεις τί Πατέρα ἐχουμε...            Μήπως δεν ήταν γιός του αυτός πού με τόση αγερωχία στεκόταν τώρα εμπρός του και τον διέταζε; Σπλάχνο του δεν ήταν; Και μάλιστα ο νεότερος γιός, ο μικρότερος, πού συνήθως αυτοί συγκεντρώνουν επάνω τους όλη τη στοργή και τη φροντίδα των γονέων. Μπορούμε να πούμε ότι αδιαφόρησε και  ό,τι έκανε το έκανε με ψυχρότητα και στωικότητα;

             Κάθε άλλο. Πόνεσε. Πόνεσε πολύ. Πόνεσε βαθιά. Όμως δε μίλησε. Τίποτε δεν είπε. Ούτε άρχισε τις απειλές, ούτε τις παρατηρήσεις, ούτε «δε ντρέπεσαι», ούτε «δε με λυπάσαι», ούτε «τί θα  πει ο κόσμος» (όπως λένε κάποιοι γονείς) και τα τέτοια. Γι᾿ αυτόν σημασία είχε  ότι τώρα το παιδί του γύρευε να του δώσει την περιουσία πού του αναλογούσε. Δεν άντεχε, βλέπεις, άλλο να μένει μέσα στο σπίτι, στο παλάτι πού έμενε. Του φαινόταν φυλακή. Και η στοργή πού του έδειχνε ο πατέρας τον έπνιγε. Ένιωθε καταπιεσμένος. Ζητούσε λοιπόν να φύγει μακριά, να βρει την ελευθερία του, να ζήσει τη ζωή του. «Δώσε μου εδώ και τώρα ό,τι μου αναλογεί»...

             Και ο Πατέρας του έδωσε. Τίποτε δεν του στέρησε. Πλούτη, υγεία, χαρίσματα, δεξιότητες, εξυπνάδα. ό,τι δίνει ὁ Θεός σ᾿ όλα Του τα παιδιά· και σ᾿ αυτά πού φεύγουν από κοντά Του.

             Και μήπως δεν ήξερε -Θεός είναι- που θα καταντούσε το παιδί του; Σε ποιά εξαχρείωση και εξαθλίωση; Όλα τα ήξερε. Και γιατί τότε δεν έκανε κάτι να το εμποδίσει; Δεν μπορούσε; Αυτό δεν το μπορούσε. Όχι ότι δεν το μπορούσε, αλλά δεν θα το έκανε. Γιατί γι᾿ αυτόν τον Πατέρα το μεγαλύτερο δώρο πού έχει δώσει στο παιδί Του είναι η ελευθερία. Αυτήν δεν την καταστρατηγεί ούτε ο ίδιος!

              Του έδωσε λοιπόν ό,τι ζητούσε για «να ζήσει τη ζωή του», κι αυτός - ο γιός- τα μάζεψε κι έφυγε. Έφυγε  καί άφησε έναν πατέρα πίσω του να πονά, να υποφέρει, να υπομένει, να ελπίζει, να  προσδοκά. Έφυγε και πήγε μακριά. Κι εκεί «έζησε τη ζωή του», έζησε το χαμό του, το θάνατό του. Έφτασε το αρχοντόπουλο να βόσκει γουρούνια. Και να επιθυμεί να φάει από την τροφή των γουρουνιών, και κανείς να μην του δίνει!

            Κι ο πατέρας εν τω μεταξύ; Να βγαίνει κάθε μέρα και να αγναντεύει μακριά, κατά κει πού χάθηκε το παιδί, μήπως και ...ποιός ξέρει;

            Γι᾿ αυτό και όταν εκείνο μετάνιωσε και αποφάσισε το γυρισμό του, ὁ πατέρας ήταν πού πρώτος το είδε από μακριά και έτρεξε και άνοιξε την αγκαλιά του να πέσει μέσα το παιδί του. Ούτε πάλι λόγια φορτικά («που ήσουν τόσο καιρό», «πως σε περίμενα», «πόσο λυπόμουν για σένα» κ.ο.κ.), ούτε δεοντολογίες («είσαι υποχρεωμένος τώρα να κάνεις τούτο, εκείνο...»). Μόνο δύο χέρια να ανοίγουν κι ένα στόμα να καταφιλεί. Κι έπειτα τα λόγια προς τούς υπηρέτες: «Δώστε του να φορέσει τη λαμπρή στολή πού φορούσε πρώτα, και δαχτυλίδι στο χέρι (δείγμα αρχοντιάς και εξουσίας), και υποδήματα». Πλήρης αποκατάσταση. «Και σφάξτε το καλύτερο θρεφτάρι πού συντηρούμε, να γίνει χαρά και πανηγύρι τρανό στο σπίτι».

          Και μετά απ᾿ αυτό; Πάλι στενοχώρια για τον πατέρα. Ο άλλος γιός τώρα, ὁ μεγαλύτερος. Τό «φρόνιμο» παιδί, πού ήταν γεμάτο ζήλεια και φθόνο και πείσμα και δεν ήθελε να μπει μες στη χαρά, μες στον παράδεισο, γιατί ὁ Πατέρας ήταν «άδικος» - έτσι έλεγε. Και άντε πάλι ὁ Πατέρας, με το πέλαγος τις αγάπης και τις υπομονής, να πηγαίνει να παρακαλάει το παιδί του να μπει στον παράδεισο. Κι εκείνο να μη θέλει!...

                Φίλοι μου, δεν έχω άλλο χώρο να γράψω περισσότερα. Τα υπόλοιπα σκεφθείτε τα, σας παρακαλώ, εσείς. Σκεφθείτε, αναλογιστείτε τον Πατέρα μας. Τί Πατέρα ἐχουμε...                                                •