ΜΟΙΑΖΟΥΝ ΠΟΛΥ ΟΙ ΜΑΝΕΣ

ΤΗΣ ΥΠΑΠΑΝΤΗΣ

     Σαράντα μέρες μετά τη γέννηση του παιδιού της η μάνα πηγαίνει στο Ναό του Θεού και δίνει στο Θεό το παιδί της που είναι του Θεού. Εκείνος το δέχεται, το ευλογεί, ευλογεί και τη μάνα και το επιστρέφει στη μάνα που αναλαμβάνει πλέον επίσημα, ενώπιον του Θεού, την ανατροφή του. 

         Το ίδιο έκανε και η Παναγία. Σαν σήμερα...

         Ας διαβάσουμε το παρακάτω κείμενο και νομίζω πως όλοι θα το υπογράψουμε. Άλλωστε αν έτσι μοιάζουν οι μάνες, είναι αναμενόμενο όλα τα παιδιά να συμφωνούν στο θέμα της μάνας.

Μοιάζουν πολύ οἱ μάνες

2 Φεβρουαρίου. ῾Η γιορτή τῆς ῾Υπαπαντῆς τοῦ Κυρίου. ῾Η Παναγία Μητέρα φέρει νήπιο τόν ᾿Ιησοῦ στό ναό, ἀκολουθώντας τήν τάξη τοῦ Νόμου. Τόν ὑποδέχεται ὁ δίκαιος πρεσβύτης Συμεών.

Γι᾿ αὐτό καί ὅλες οἱ χριστιανές μητέρες ὁδηγοῦν τό ἀγαπημένο βρέφος τους στήν ἐκκλησία, ὅταν συμπληρώσει σαράντα μέρες, γιά νά πάρει τήν πρώτη εὐλογία καί τήν χάρη τοῦ Θεοῦ...

Μέσα στίς γιορτές τῆς Παναγίας μας ξεχωριστή θέση κρατάει ἡ ῾Υπαπαντή τοῦ Κυρίου, πού γιορτάζουμε τή μεγάλη Μητέρα τοῦ Θεοῦ κι ὅλες τίς μάνες τῆς γῆς.

῾Ο ὕμνος τῆς ᾿Εκκλησίας μας προτρέπει·

«Μητέρες,... ἀκολουθεῖστε αὐτή πού ἔγινε Μητέρα τοῦ Θεοῦ καί πρόξενος τῆς χαρᾶς στόν κόσμο...».

«Μάνες τοῦ ἀνθρώπου, μακαρισμένα πλάσματα ἱερά. ῞Ολη τή θλίψη κρύβετε τοῦ κόσμου κι ὅλου τοῦ κόσμου εἴσαστε ἡ χαρά...», τραγουδάει κι ὁ ποιητής

Οἱ μάνες, ἡ χαρά τοῦ κόσμου!

Αὐτές σηκώνουν τό βάρος τῆς ἱερῆς εὐθύνης νά μεγαλώσουν σωστά τά παιδιά, πού τούς χάρισε ὁ Θεός.

᾿Αναλαμβάνουν ἀσύλληπτους κόπους καί ὑποβάλλονται σέ ἀπίστευτες θυσίες.

Σκέπη καί καταφυγή τους ἡ Μεγάλη Μάνα. Σ’ αὐτή ἀποθέτουν κάθε πόνο, κάθε κρυμμένη θλίψη τους καί κάθε ἐλπίδα γιά τά βλαστάρια πού μεγαλώνουν.

Μάνες τοῦ κόσμου, ἡρωΐδες ἀνώνυμες, βαδίζουν σιωπηλές στούς δρόμους τῆς ζωῆς.

Πόση ἀγάπη, πόση ὑπομονή, πόση συγχωρητικότητα, πόση σοφία κρύβει πάντα ἡ καρδιά τῆς μητέρας! Πόσο μοιάζουν ὅλες οἱ μάνες τοῦ κόσμου!

Εἶπαν· «...῞Ολες οἱ μητέρες τῶν αἰώνων κάπου καθόσαστε συναγμένες καί ζωντανές καί μᾶς κοιτᾶτε σάν κάβοι ὀρθοί στά κύματα, μᾶς καμαρώνετε, μᾶς συμπονᾶτε καί μέ ἀβασίλευτο χαμόγελο μᾶς περιμένετε...».

Περιμένουν κάθε μέρα τά παιδιά νά γυρίσουν κοντά τους, νά διαβάσουν τίς ἀνησυχίες ἤ τίς ἀπογοητεύσεις στά μάτια τους, νά τά στηρίξουν, νά τά συμβουλέψουν, νά μοιραστοῦν τόν πόνο τους, νά χαροῦν στίς ἐπιτυχίες τους, νά τά καμαρώσουν στήν πρόοδό τους.

Κάποτε φεύγουν νωρίς ἀπό κοντά τους. Μεγάλος πόνος!...

᾿Αλλά καί ἀπό τόν οὐρανό τά συνοδεύουν στή ζωή, στοργικά τά παρακολουθοῦν, προσεύχονται γι’ αὐτά,...

Μέ εὐγνωμοσύνη καί σεβασμό ὁ ποιητής τραγουδάει·

«Μάνα! ποῦ βρῆκες τήν τόση στοργή,

                             τήν ἀγάπη τήν τόση;

Μέσ’ στήν ψυχή σου ἀπ’ τό χέρι τοῦ Πλάστη μας

                             ἔχει φυτρώσει!».

...........................................................................

῾Υπαπαντή τοῦ Κυρίου. ῾Η Πλατυτέρα τῶν οὐρανῶν κρατάει στήν ἀγκαλιά της τόν Θεό μας.

῾Η πιό τρυφερή, ἡ πιό ὄμορφη εἰκόνα!

Γλυκειά Παναγία, σέ Σένα καί τόν Υἱό  Σου ἀποθέτουν τούς πόνους καί τίς χαρές τους ὅλες οἱ μάνες τοῦ κόσμου.

Μέ τόν ἀσπασμό στήν ἅγια εἰκόνα Σου τά παιδιά τῆς γῆς ἀκουμποῦνε σέ Σένα τά ὄνειρά τους καί τήν προσευχή γιά τίς δικές τους μητέρες. Μή τίς ξεχνᾶς!