Μαμά, δός μου το χρόνο μου»

Σε λίγες μέρες θα είναι η γιορτή μητέρας στην Εστία όπως σας έχω γράψει. Σήμερα θα ήθελα να μιλήσω στις μαμάδες.

       Αφορμή μου δίνει ένα κείμενο σχετικό με την κραυγή των παιδιών προς τις μαμάδες τους.

       Το έχω δει κι εγώ πολλές φορές. Πριν χρόνια ο ήσυχος τον υπόλοιπο καιρό ανιψιός μου, έκανε τον κόσμο άνω κάτω όταν κουβέντιαζα με τη μαμά του και δεν του δίναμε σημασία. Λίγα χρόνια αργότερα η ανιψιά μου, ένα κοριτσάκι γλυκό και χαριτωμένο έβγαζε τον χειρότερό του εαυτό όταν είχαμε με τους γονείς της σοβαρή συζήτηση. 

 Τα παιδιά θέλουν το χρόνο μας.

       Μια μαμά έλεγε: Τι παράξενες που είμαστε οι μάνες. Περιμένουμε πόσο καιρό να μιλήσουν. Λαχταρούμε για την πρώτη τους λεξούλα. Κι όταν πια μιλάνε, τα μαλώνουμε να σταματήσουν. 

         Νομίζω αγαπημένες μαμάδες, πως είναι καιρός για κάθε πράγμα. Και ο καιρός για να μιλάτε και να ακούνε τα παιδιά είναι αυτός που το θέλουν και το ζητάνε τα παιδιά, όσο είναι μικρά και είναι κοντά σας.

Γιατί θα έρθει καιρός που θα σας πλακώνει η ησυχία με την απουσία των παιδιών σας. Δεν είναι απειλή είναι διαπίστωση. 

Μαμά, δός μου το χρόνο μου»

 Ηταν μια αληθινά χαριτωμένη εικόνα... Στεκόμουν μπροστά στη βιτρίνα κάποιου βιβλιοπωλείου. Παραδίπλα μου, μέσα από το όμορφο δίχρωμο καροτσάκι του, ξεπρόβαλε μιά γλυκιά παιδική μορφή. Ήταν δεν ήταν ενός τους ο μικρούλης που μου χαμογέλασε αφήνοντας να φανούν τα πρώτα κάτασπρα δοντάκια του, ενώ το ροδαλό προσωπάκι του έλαμπε από ενθουσιασμό.

Η μανούλα του συζητούσε με κάποια κυρία και ήταν τόσο απορροφημένη που δεν έδωσε σημασία στο μικρό χεράκι που της τραβούσε το μανίκι. Ο μικρός έσκυψε, με ξανακοίταξε χαμογελώντας και ξανατράβηξε το χέρι της μαμάς του χωρίς όμως να λάβει ανταπόκριση. Ανασηκώθηκε τότε μιά-δυό φορές, βγάζοντας παραπονιάρικες φωνούλες, μήπως και πετύχει να εισπράξει την προσοχή και το χαμόγελό της. Μάταιος κόπος... Η τρίτη του προσπάθεια έφερε τ᾿ αντίθετα αποτελέσματα· μιά τσιριχτή φωνή κι ένα εκνευρισμένο πρόσωπο που έσκυψε απειλητικά προς το μέρος του, δυο χέρια που τον απώθησαν στην πλάτη του καροτσιού κι ένα παράπονο· «Τι να σου πω, πολύ γκρινιάρης μου βγήκε ο μικρός μου».

Το καροτσάκι με το πολύτιμο φορτίο του απομακρύνθηκε βιαστικά και άδοξα. Το βλέμμα όμως του μικρού, καθώς κοιτούσε τη μανούλα του να μουρμουρίζει ήταν εκκωφαντικά σιωπηλό. Βοούσε το δικό του παράπονο...

«Μαμά, κοίταξέ με λίγο, είμαι το μικρό σου αγοράκι, η χαρά σου όπως έλεγες τόσες φορές τους πρώτους μήνες της ζωής μου. Τότε σε κοιτούσα μόνο, αναγνώριζα στο πρόσωπό σου τη φωνή της μαμάς μου που άκουγα μέσα σου 9 μήνες. Η μυρωδιά σου με γέμιζε ασφάλεια καθώς με κρατούσες τρυφερά!

Μαμά, μεγαλώνω... Αρχίζω και σου λέω τα πρώτα λογάκια μου, απλώνω τα χέρια μου, αφήνω φωνούλες ενθουσιασμού στα παιχνίδια μου... Με ακούς; Με βλέπεις; Νιώθεις πόσο σε έχω ανάγκη; Οι δουλειές, οι υποχρεώσεις, οι συζητήσεις, οι έξοδοι, σε απασχολούν, σ᾿ ενδιαφέρουν, σε κουράζουν, μα εγώ μεγαλώνω... Καταλαβαίνεις; Όλα αυτά θα επαναληφθούν, εκτός από την παιδική μου ηλικία. Θέλω να με πάρεις αγκαλίτσα και να παίξουμε με τα δάχτυλά μας, να με ακουμπήσεις τρυφερά στο μάγουλό σου και να πούμε τραγουδάκια, να κάτσεις δίπλα μου σαν να μην υπάρχουν ούτε έννοιες, ούτε δουλειές και να μου δείχνεις χρωματιστές εικόνες στα βιβλία.

Μαμά, εγώ πάντα θα περιμένω πότε θ᾿ αφήσεις τις δουλειές να περιμένουν για μένα... Και θα είμαι τότε τόσο χαρούμενος... Δεν είμαι γκρινιάρης, οι περιστάσεις με αναγκάζουν να γίνω, μήπως κλέψω πιο πολλή ώρα απ᾿ την αγάπη σου.

Μαμά, σ᾿ αγαπώ! Δος μου το χρόνο μου!».                        

                           Ακυλίνα

και για τη γιορτή της μητέρας αφιερωμένο το παρακάτω βίντεο