ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Χριστούγεννα

Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2014

Σήμερα, καθώς ετοιμαζόμαστε για την γιορτή μας στην Εστία, θυμήθηκα τις προηγούμενες χρονιές και ξεφύλλισα τους φακέλους μου. Βρήκα τα βιντεάκια από τη χριστουγεννιάτικη γιορτή του 2010. 

και για όσους θέλουν και κάτι να διαβάσουν, σας βάζω παρακάτω το κείμενο, που βρήκα και πάλι στο skype  από την ίδια φοιτήτρια. Για άλλη μια φορά με ενθουσίασε με την ώριμη σκέψη της. Ζήτησε προς το παρόν να κρατήσει την ανωνυμία της και το σέβομαι. 

     Καθώς περιμένουμε τα Χριστούγεννα    

Να ‘μαι πάλι, με θυμάσαι? Η προβληματική, εεε, προβληματισμένη που λέγαμε, θυμάσαι? Αν μπορείς και το διαβάζεις αυτό σημαίνει πως… έχεις ίντερνετ. Καλά, κι αυτό, αλλά σημαίνει κιόλας πως ο προηγούμενος προβληματισμός μου δεν ήταν και τόσο χάλια, και με άφησαν να ξετυλίξω τη μαεστρία μου ξανά. Μη φοβάσαι, δε θα επαναληφθεί, απλά έπρεπε να ξεκουράσουμε λίγο και τον βασικό αρθρογράφο.

Σήμερα  θα μιλήσουμε για την απόσταση. Και για την προσευχή. Σε βλέπω να συνοφρυώνεσαι, μη νομίζεις. Πώς κολλάνε τώρα αυτά? Ε δεν κολλάνε, τι να κάνουμε, είπαμε, είμαι αναπληρωματική εδώ. Αλλά κάπως θα τα συνδυάσω, μη φοβάσαι.

Τα Χριστούγεννα, και γενικότερα οι γιορτές, αν το σκεφτείς, καταφέρνουν και μικραίνουν αποστάσεις, ή ακόμα καλύτερα, τις καταργούν κάποιες φορές. Ο κόσμος βρίσκει τρόπους για να έρθει όσο πιο κοντά γίνεται με τους δικούς του. Ψάχνει αφορμές σαν κι αυτές για να επισκεφθεί φιλικά και οικεία πρόσωπα, ή έστω να μάθει νέα τους.

Μια καρτ-ποστάλ, μια ευχετήρια κάρτα, δέματα με φαγώσιμα και δώρα, ένα υπερατλαντικό τηλεφώνημα, ομαδικές  βιντεοκλήσεις και το καλύτερο και πιο ανεκτίμητο κατά τη γνώμη μου, μια συνάντηση ΄face  to face.  Ένα ταξίδι, μια διανυκτέρευση, μια φιλοξενία. Πόση χαρά δε μας δίνει να λάβουμε ή να οργανώσουμε εμείς οι ίδιοι κάτι από αυτά? Και δεν είναι υπέροχο που είναι όλα λόγοι που μας κάνουν να αγαπήσουμε ακόμα περισσότερο τέτοιες εποχές του χρόνου? Διότι σμίγεις κατά κάποιο τρόπο με τους αγαπημένους σου!

Να μετράς μέρες αντίστροφα για την αναχώρηση της πτήσης σου, ώστε να δεις επιτέλους τα καινούρια ξαδερφάκια σου! Να υπολογίζεις τις μέρες για να δεις αν έφτασε στα χέρια του φίλου σου από Γαλλία η χριστουγεννιάτικη κάρτα που του έστειλες! Να περιμένεις πάνω από το τηλέφωνο για να ακούσεις τη γιαγιά και τον παππού να λένε πως το λεωφορείο φτάνει σε μια ώρα! Και η ώρα να μην περνάει με τίποτα! Να σκας από την αγωνία μην καταλάβουν οι δικοί σου ότι θα φτάσεις μια μέρα νωρίτερα στο σπίτι και χαλάσει η έκπληξη! Να στήνεσαι χωρίς παράπονο στην ουρά στο ταχυδρομείο γιατί θέλεις τόσο πολύ να ανοίξεις τα δώρα του θείου από Αμερική! Να πηγαίνεις το πιο μακρινό αλλά ονειρεμένο ταξίδι της ζωής σου και το μόνο που σκέφτεσαι είναι πώς θα μπορέσεις να ταχυδρομήσεις τις κάρτες για όλους τους οικείους σου που δεν βρίσκονται εκεί μαζί σου!

Και πάνω που σου ‘φερα στο νου όμορφες στιγμές, θέλω να μου πεις τι βρίσκεις κοινό σε όλες αυτές τις γλυκές εικόνες. Μμμ, δύσκολο? Να βοηθήσω? Αυτό που υπάρχει σε όλες είναι η… ανησυχία. Ω ναι, κι όμως. Ξαναρίξε μια ματιά αν δεν πιστεύεις.

Ανησυχία: μήπως χάσω την πτήση, μήπως δε φτάσει το γράμμα, μήπως πάθουν κάτι η γιαγιά κι ο παππούς στο ταξίδι, μήπως σε μυριστούν και χαλάσουν την έκπληξη, μήπως…, μήπως… Δε συνεχίζω, κατάλαβες φαντάζομαι. Και ειδικά αν σκεφτείς και την άλλη ανησυχία που μας πιάνει τέτοιο καιρό. Είναι η ανησυχία όχι για το μέλλον, αλλά για το παρελθόν, και συγκεκριμένα αναφέρομαι περισσότερο στη νοσταλγία που μιας πιάνει όταν σκεφτόμαστε αγαπημένα πρόσωπα που δεν είναι μαζί μας, γιατί έχουν πάει εκείνο το μεγάλο ταξίδι. Εκείνο από το οποίο δε γυρνάνε και στο οποίο ποτέ δε μαθαίνουμε πώς περνάνε. Εδώ να δεις ανησυχία και παράπονο… Θα μου πεις «ε και? Τι να κάνουμε τώρα?». Α σε παρακαλώ όμως, εμένα με τρώει αυτό. Όσο σκέφτομαι δηλαδή ότι κάτι τόσο όμορφο όπως η επικοινωνία με τον άλλον, είναι τελικά τόσο αβέβαιο και με ακαθόριστη έκβαση, εγώ πανικοβάλλομαι.

Αλλά. Παρακολούθα τώρα πόσο περίτεχνα θα κάνω το άλμα.

Πώς θα σταματήσω αυτή την ανησυχία? Μια ζωή δηλαδή θα ανησυχώ για την απόσταση και τις δυσκολίες που δημιουργεί? Ποια είναι η λύση? Ε, μία είναι η λύση σε αυτές τις περιπτώσεις. Και βασικά σε όλες τις περιπτώσεις. Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ. Η προσευχή φίλε μου. Ναι, ναι, το μάντεψες γιατί το είπα στην αρχή. Πάντως οφείλω να παραδεχτώ πως δεν το σκέφτηκα ούτε αυτό μόνη μου. Ε ναι, μου το είπε ο πνευματικός μου. Μου το υπενθύμισε δηλαδή. Μου είπε συγκεκριμένα για την απώλεια της επαφής: «Δε στενοχωριόμαστε, αλίμονο αν λυπόμασταν κάθε φορά που αποχωριζόμαστε κάποιον. Απλά προσευχόμαστε. Η προσευχή είναι το όπλο, για να ναι κι αυτοί καλά και ‘μείς να τα ‘χουμε καλά με τον εαυτό μας. Για σκέψου τους Αποστόλους αναγκάστηκαν να αποχωριστούν για να γίνουν κήρυκες του Λόγου του Θεού. Και φυσικά ανησυχούσαν ο ένας για τον άλλο. Και εννοείται πως δεν είχαν τους σημερινούς τρόπους επικοινωνίας. Αλλά δε σταμάτησαν να προσεύχονται. Να ζητάν από το Θεό μας να τους φροντίζει όλους». Διότι ήξεραν πως με την προσευχή όλες οι έγνοιες του ανθρώπου περνάν στις «αρμοδιότητες» του Πατέρα μας. Εννοώ δηλαδή πως δεν έχουμε λόγο να ανησυχούμε όταν ζητάμε τη βοήθεια του Θεού. Ή της Παναγίας. Ή των Αγίων. Αυτοί γνωρίζουν τι μας προβληματίζει και είναι έτοιμοι να επέμβουν τη στιγμή που θα τους επικαλεστούμε. Γιατί μας αγαπάν. Και γιατί ξέρουν πόσο εύθραυστοι είμαστε εμείς τα μικρά ανθρωπάκια, που χρειαζόμαστε συνεχώς κάτι για να πιανόμαστε, κάτι ανώτερο από μας για να αντλούμε δύναμη. Μέσω της προσευχής καταφέρνουμε να αισθανόμαστε μια γαλήνη, μια επιβεβαίωση πως τα πράγματα θα πάνε καλά. Ή έστω, όχι άσχημα.

Και φαντάσου, πιάσαμε το θέμα της προσευχής μόνο από την οπτική του τι κερδίζουμε εμείς οι άνθρωποι από αυτήν. Πού να λέγαμε και τις υπόλοιπες λειτουργίες της. Που δεν είναι τόσο ανθρωποκεντρικές. Αλλά για σήμερα πετύχαμε το στόχο μας, συνδέσαμε την απόσταση με την προσευχή. Τα υπόλοιπα…. από τους γνώστες. Εξάλλου εγώ είμαι απλά περαστική.

Καληνύχτα σου.

και κάτι ακόμη βρήκα!

φωτογραφίες από χριστουγεννιάτικα παιχνίδια 

και φωτογραφίες από μια χριστουγεννιάτικη μέρα στο Δέρειο μαζί με τους κατοίκους