Όταν ήμασταν παιδιά παίζαμε το σκουριασμένο τηλέφωνο. Μια παρέα και μια λέξη από αυτί σε αυτί έβγαινε από το στόμα του τελευταίου τόσο παραμορφωμένη, που ξεσπούσαμε σε γέλια!
Αναρωτιέμαι, σήμερα πόσες φορές παίζουν οι ενήλικες το σκουριασμένο τηλέφωνο κι ας είμαστε στο 2021 με δορυφόρους τηλεπικοινωνιών να φτιάχνουν αδιαπέραστο δίχτυ με τις τροχιές τους.
Ποιος άλλος σκοπός, εκτός από τα γέλια, να υπάρχει για να αλλοιώνονται οι αλήθειες;
Ποιος είναι αυτός που καθορίζει ποια παραλλαγή της αλήθειας θα κυκλοφορεί κάθε φορά;
Σε ποιον συμφέρει η διαστρέβλωση της αλήθειας;
Ποιος κερδίζει από την απόκρυψη της αλήθειας;
και το σημαντικότερο... Γιατί άραγε η νέα γενιά δεν γνωρίζει την αξία της αλήθειας;
Σκέφτομαι που να βασιζόταν η επιτυχία του παιχνιδιού με το σίγουρο γέλιο. Μήπως ήταν ο τόνος της φωνής, το ηχόγραμμα, η ορθοφωνία, η σοβαρότητα, ή η έλλειψή της, μα το σίγουρο είναι πως έπαιζε ρόλο και η διάθεση μαζί με το γέλιο που προσπαθούσαμε τάχα φιλότιμα να κρύψουμε...
Τι γέλια κάναμε με κείνο το παιχνίδι που το παίζαμε μόνο με την καρδιά μας...
Μελιτίνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου