το δωμάτιο 32 γέμισε μανούλες

όσο βρισκόμαστε στην εβδομάδα που γιορτάζει η μάνα,

 η παρακάτω αληθινή ιστορία 

είναι ένας ύμνος στη μητρική αγάπη 

και είναι περισσότερο από ποτέ επίκαιρη

Κάποιο χρόνο περίπου πριν…

Μία κοινωνία μικρή, η δική μου  Αλεξανδρούπολη, συγκλονίζεται  από ένα αποτρόπαιο έγκλημα.

  Ένας πατριός κακοποιεί βάναυσα τα ανήλικα παιδιά της συντρόφου του η οποία γνωρίζει και σιωπά(????). Δεν έχει σημασία ποιος, αν ήταν άσπρος ή μαύρος, αν ήταν από την οδό Άβαντος (κακόφημη περιοχή της Αλεξανδρούπολης), αν ήταν χρήστης, σημασία έχει ότι συνέβη. Ναι συνέβη. Εδώ. Δίπλα μας. Στην πόλη μου…

      Λόγω της φύσης της δουλειάς μας, έτυχε να βρίσκομαι εκείνη την ώρα στα Δικαστήρια. Οι πράξεις  φρικτές. Δεν μπορεί να συλλάβει ο ανθρώπινος νους την φρικαλεότητα των πράξεων αυτού του πατριού.

   Και εγώ είμαι εκεί, έξω πλέον από το ακροατήριο, γιατί το στομάχι είχε γίνει κόμπος και σε τέτοιες περιπτώσεις έχω τάσεις για εμετό,  όπου πληροφορούμαι ότι οι «γονείς» οδηγούνται στην φυλακή..

       Τέλεια!!! Η Δικαιοσύνη απεδόθη, εμείς μπορούμε πλέον να κοιμόμαστε ήσυχοι, αφού το ΤΕΡΑΣ είναι στην φυλακή.  Η κοινωνία πλέον «καθάρισε», και όλα μπορούν να γίνουν όπως πριν.

   Αν ο άνθρωπος επινόησε τον Διάβολο, τότε τον φαντάστηκε κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του, όπως είπε και ο Ντοστογιέφσκι...

  Αλήθεια, έτσι είναι;;; Ο Δαίμονας εκθρονίστηκε  όμως ...υπήρχε και ένας Άγγελος... Ο Άγγελος μας... Το μικρό τρίχρονο περίπου (απροσδιορίστου ηλικίας αφού δεν υπήρχε πουθενά δηλωμένο) το οποίο  είχε εισαχθεί στο Γενικό Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης.  ¨Ένα παιδί, κακοποιημένο, με  εγκαύματα από τα τσιγάρα που έσβηνε ο πατριός επάνω του, με σπασμένα πλευρά και κακοποιημένο πρόσωπο από τις μπουνιές και τις κλωτσιές.

     ¨Ένας ¨Άγγελος που γνώρισε από την πρώτη στιγμή της ζωής του την κακία και την βαρβαρότητα αυτού του κόσμου. Ήρθε στην κόλαση  γιατί η κόλαση δεν ήταν μόνο το σπίτι του , αλλά πολλές φορές κόλαση είναι και η κακία των ανθρώπων. Και εμείς τι κάνουμε τώρα;;; Για μένα , η εγκατάλειψη ενός αθώου πλάσματος είναι δεύτερη κακοποίηση και μάλιστα από την ίδια την κοινωνία .. Μια κοινωνία που καταδίκασε ένα έγκλημα και είναι τώρα έτοιμη να διαπράξει ένα μεγαλύτερο..

Κάθε κοινωνία έχει τους εγκληματίες που της αξίζουν, αλλά ταυτόχρονα και τους Αγγέλους της... Έτσι, εκεί που χορεύουν οι δαίμονες, οι άγγελοι παλεύουν...

         Όμως περήφανη θα αναφέρω, ότι η δική μου κοινωνία, η δική μου Αλεξανδρούπολη, δεν έμεινε εκεί.  Δεν έριξε τον λίθο του αναθέματος και ησύχασε... Όχι βέβαια!!

    Την ίδια ώρα που οι κατηγορούμενοι οδηγούνταν στις φυλακές, έξω από τα Δικαστήρια, είχε ήδη ανοίξει μία αγκαλιά αγάπης από μητέρες και μη, που εθελοντικά προσέφεραν τις υπηρεσίες τους στον Άγγελο...

   Συστήθηκε λοιπόν μία ομάδα, μία αλυσίδα αγάπης, ναι μέσω του Facebook, (έχει και τα καλά της η τεχνολογία), όπου υπήρχαν βάρδιες στο Νοσοκομείο. Αυτό ξεκίνησε από μία και ακολούθησαν πολλές. Σαν μελίσσι το Νοσοκομείο γέμισε μανούλες για τον Άγγελο μας..   Στόχος μας ήταν κατά πρώτον ο Άγγελός μας, να έχει φροντίδα και να μην μείνει μόνος του ούτε στιγμή, αλλά κυρίως για μένα την Πολυχρονία, ήταν ένας τρόπος να ζητήσω ΣΥΓΝΩΜΗ από αυτό το παιδί από την κοινωνία μας. Γιατί η κοινωνία είμαι εγώ, είσαι εσύ, είμαστε όλοι που δεν σταθήκαμε στο ύψος ως άνθρωποι, πριν συνέβη ότι συνέβη… Ένιωθα ενοχές απέναντι σε αυτόν τον μικρούλη που με κοιτούσε με τα ματάκια του  σιωπηλός..

        Μέσα σε μία μέρα η βελτίωση που είχε ο Άγγελος ήταν θεαματική, με αποτέλεσμα να απορούν οι γιατροί.  Δεν θα ξεχάσω τις ώρες, τις στιγμές ακόμη και τα λεπτά που έζησα μαζί του, Το πρώτο βράδυ να του λέω  παραμύθια για να κοιμηθεί, έχοντας τον αγκαλιά για να μην φοβάται.. Παραμύθια, που δεν υπήρχε κακός λύκος, που δεν υπήρχε η κακιά μάγισσα, αλλά που υπήρχε αγάπη ..πολλή αγάπη..

         Η πρώτη μέρα που προσπάθησα να τον ταΐσω, που τα χειλάκια του ήταν πρησμένα από τους μώλωπες και τα δοντάκια σπασμένα… Οι πληγές που μου έδειχνε από τα σβησμένα τσιγάρα επάνω του και μου έλεγε να το κάνω «μα» να περάσει… Η πρώτη  φορά εκείνο το πρώτο βράδυ που με αγκάλιασε τόσο σφιχτά, με τόση εμπιστοσύνη και αθωότητα.. Δεν μπορούσα να ανταποκριθώ στην αγκαλιά του και να τον αγκαλιάσω σφιχτά, γιατί όπου και να τον ακουμπούσα υπήρχαν μώλωπες, εγκαύματα και σπασμένα πλευρά..

          Λένε πώς όταν φεύγεις από τον μάταιο τούτο κόσμο για το μεγάλο ταξίδι βλέπεις στιγμές, σκηνές από την ζωή σου...εγώ είμαι  σίγουρη πως φεύγοντας μέσα στις στιγμές που θα δω, θα είναι και τα ανοιχτά σακατεμένα χεράκια  του Άγγελου, όχι προς εμένα, αλλά προς την ζωή..

  Την δεύτερη κιόλας μέρα, τρέχαμε στους διαδρόμους του Νοσοκομείου, με  τον Άγγελο (έτσι τον φώναζα παρότι δεν ήταν βαπτισμένος) πάνω στον ορό που του έλεγα ότι ήταν το τρενάκι μας,  κάνοντας  βόλτες ενώ ο Άγγελος ξεκαρδιζόταν από τα γέλια..

    Μέσα σε πέντε ημέρες (ναι πέντε μέρες χρειάστηκαν), ο Άγγελος βγήκε από το Νοσοκομείο και πήγε σε μία δομή και κατόπιν σε ανάδοχη οικογένεια…

      Την πιο ακριβή αγκαλιά και το πιο ακριβό φιλί τα πήρα στο δωμάτιο 32 της Παιδιατρικής του Νοσοκομείου Αλεξανδρούπολης..

  Το καλύτερο μάθημα  ανθρωπιάς και εθελοντισμού το διδάχθηκα τότε, όπως επίσης ότι αρκεί και ένα άτομο να ρίξει μία σπίθα αγάπης και να γίνει η αγάπη πυρκαγιά..

     Ένας χρόνος μετά..

Χθες, Κυριακή, κάπου μακριά, σε ένα ξωκλήσι, ήμουν  καλεσμένη σε μία βάπτιση.. Την βάπτιση του Άγγελου  που χαμογελούσε στα χέρια μίας νονάς- μάνας, φίλης μου,   την  οποία θαυμάζω και αγαπώ.. Δεν νομίζω να έχω πάει σε άλλη βάπτιση πιο όμορφη, πιο ξεχωριστή.. Μόλις έφτασα στην εκκλησία, ένα όμορφο αγοράκι έτρεξε «σφαίρα» στην αγκαλιά μου.. Πριν προλάβω να συνειδητοποιήσω τι γίνεται, ένιωσα εκείνο το ρίγος που είχα νιώσει όταν για πρώτη φορά πήρα αγκαλιά το κακοποιημένο κορμάκι του Άγγελου.. Μου χαμογέλασε με εκείνο το γλυκό χαμόγελο του και  ακούμπησε το προσωπάκι του επάνω μου ..Αυτήν την φορά, τον έσφιξα και εγώ δυνατά στην αγκαλιά μου γιατί ήμουν σίγουρη πλέον ότι οι πληγές είχαν κλείσει..

   Και το όνομα αυτού… ΑΓΓΕΛΟΣ!!!!... Τα δάκρυα μου έτρεχαν ασταμάτητα… Ποτάμι.. Σαν το ποτάμι αγάπης που έρρεε τότε στην παιδιατρική πτέρυγα του Νοσοκομείου  Αλεξανδρούπολης..

   Μπορεί οι ψυχολόγοι, παιδοψυχολόγοι  και λοιποί ειδικοί να λένε ότι τα παιδικά χρόνια είναι σημαντικά για την υγιή πνευματική ανάπτυξη του παιδιού, όμως Η ΑΓΑΠΗ ΕΧΕΙ ΑΛΛΟ ΚΩΔΙΚΑ….  

   Και η κοινωνία μας τελικά δεν είναι μία ζούγκλα, αλλά μπορεί, εάν θέλουμε, να γίνει ο παράδεισος μας.. Μπορεί η κοινωνία μας να έχει μώλωπες, εκδορές και εγκαύματα, αλλά εκεί πίσω πάντα στέκεται ένας ΑΓΓΕΛΟΣ που έχει ανοιχτή αγκαλιά, έστω και με σπασμένα πλευρά και μας χαμογελάει με τα ματωμένα χείλη του.. Το φάρμακο το έχουμε εμείς και μάλιστα σε υπερβολική δόση ..το λένε ΑΓΑΠΗ.

   Πριν λοιπόν κουνήσουμε το δάχτυλο επιδεικτικά, επιρρίψουμε ευθύνες για την άχρηστη και διαστροφική  κοινωνία μας, ας  ψάξουμε να βρούμε κάπου τον ΆΓΓΕΛΟ…  Εκείνον τον Άγγελο που θα οδηγήσει την κοινωνία μας στον Παράδεισό της..

     Αγόρι μου, Άγγελε μου, σε ευχαριστώ για τον Παράδεισο που μου έδειξες τότε, στο δωμάτιο 32 της  Παιδιατρικής Πτέρυγας του Νοσοκομείου Αλεξανδρούπολης…

Πολυχρονία Τσαγκούρια

σήμερα 15 Μαίου γιορτάζουν:

• Όσιος Παχώμιος ο Μέγας
• Όσιος Αχίλλιος Επίσκοπος Λαρίσης
• Όσιος Βάρβαρος ο Μυροβλύτης
• Όσιος Ανδρέας ο Ερημίτης και Θαυματουργός
• Άγιος Ησαΐας ο Θαυματουργός Επίσκοπος Ροστώβ
• Άγιος Δημήτριος ο Μοσχοβίτης, ο Θαυματουργός
• Όσιος Ησαΐας ο Θαυματουργός
• Μνήμη εν τω περιτειχίσματι και η ανάδειξις της αχειροποιήτου εικόνος εν Καμουλιανοίς
• Ανακομιδή της τιμίας Κάρας του Αγίου Αποστόλου Τίτου
• Όσιος Πανηγύριος ο θαυματουργός
• Οσία Καλή
• Όσιος Σιλβανός ο Ταβεννησιώτης
• Όσιος Ευφρόσυνος ο Θαυματουργός
• Όσιος Σεραπίων του Πσκωφ
• Όσιος Παχώμιος ο Αναχωρητής
• Όσιος Παχώμιος του Κένο
• Ανακομιδή των Ιερών λειψάνων του Αγίου Τύχωνος Επισκόπου Ζαντόνσκ
• Άγιος Νικόλαος ο Ιερομάρτυρας
• Άγιος Αβέρκιος ο Ιερομάρτυρας
• Άγιος Παχώμιος ο Ιερομάρτυρας Αρχιεπίσκοπος Τσέρνιγκωφ
• Άγιος Αρέθας των Αλταΐων
• Άγιοι Dymphna και Gerebernus