Μυγδαλιά
Κι ακόμα δε μπόρεσα να καταλάβω
πώς μπορεί να πεθάνει μια γυναίκα
που αγαπιέται.
Έχει στον
κήπο μου μια μυγδαλιά φυτρώσει
κι είν’
έτσι τρυφερή που μόλις ανασαίνει·
μα η κάθε
μέρα, η κάθε αυγή τηνε μαραίνει
και τη
χαρά του ανθού της δε θα μου τη δώσει.
Κι
αλίμονό μου! εγώ τής έχω αγάπη τόση…
Κάθε πρωί
κοντά της πάω και γονατίζω
και με
νεράκι και με δάκρυα την ποτίζω
τη
μυγδαλιά που ’χει στον κήπο μου φυτρώσει.
Αχ, της
ζωούλας της το ψέμα θα τελειώσει·
όσα δεν
έχουν πέσει, θα της πέσουν φύλλα
και τα
κλαράκια της θε ν’ απομείνουν ξύλα.
Την
άνοιξη του ανθού της δε θα μου τη δώσει.
Κι όμως
εγώ ο φτωχός της είχ’ αγάπη τόση…
Κ. Καρυωτάκης
Ένα
ποίημα του Κ. Καρυωτάκη η σημερινή ανάρτηση
που δεν
μπορούσε να κρύβει παρά μια μελαγχολική συνάντηση
σκέψεων,
συνθέσεων, τολμηρών αντιθέσεων ·
αρχινημένες
απ’ την καρδιά του ποιητή
κι
ακουμπισμένες στο προσκέφαλο τ’ ακροατή,
σαν
μελωδία θλιβερή
και
οπτασία απατηλή.
Τίποτα
σημαντικό, απλώς με προβληματίζει
η
μυγδαλιά που μεγαλώνει και καθώς ανθίζει,
σα να
ξερε από πριν πού θα καταλήγει
κι όση
έπαιρνε ζωή, πνοή άφηνε λίγη·
σαν να
‘ταν μετρημένοι οι χτύποι κι οι ανάσες της
στις
καθημερινές και τρυφερά φθαρμένες μεταβάσεις της.
Κι
αλίμονο, χρειάζεται γλυκό νερό ή των δακρύων την αλμύρα;
Και μήπως
τελικά την πνίγει η αγάπη;
Ακόμα και
με μυρωδιές από άνθη κι από μύρα,
ακόμα και
με αγκαλιές που λειτουργούν σα χάπι.
Η
μυγδαλιά αυτή τα φύλλα θα πετάξει.
Κι
αλίμονο σ’ αυτόν που παραπάνω της είχε τάξει.
Εγώ να
σταθώ στην παρακμή και τη φθορά που η μυγδαλιά βιώνει
ή να
σταθώ στη ζωγραφιά που όλο μεγαλώνει,
αφού ο
ποιητής, πλάι στο «που μόλις ανασαίνει»
μπορεί
και να χωρούσε το «Δες, Κάποιος την ανασταίνει».
ΚουκουΒάγια
σήμερα 10 Μαρτίου γιορτάζουν:
- Άγιοι Κοδράτος, Ανεκτός, Παύλος, Διονύσιος, Κυπριανός και Κρήσκης
- Οσία Αναστασία η Πατρικία
- Άγιος Μαρκιανός ο Μάρτυρας
- Όσιος Αγάθων
- Όσιος Ιωάννης εκ Γεωργίας