- το δάκρυ του Θεού - προετοιμασία για το Πάσχα

ΑΠΟ ΤΟ ΙΕΡΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ

 «Εδάκρυσεν ο Ιησούς»

  Το δάκρυ του Θεού.

Κλαίει ο Θεός;

Ο ενανθρωπήσας Θεός έκλαψε. Κι όχι μια φορά. Κι άλλες.

Εδώ όμως τονίζεται ιδιαιτέρως. «᾿Εδάκρυσεν ο Ιησούς». Μια «λεπτομέρεια» στην αναστροφή του Κυρίου, που όμως κλείνει μέσα της τόμους ολόκληρους στην προσπάθειά μας να καταλάβουμε ποιος είναι ο Θεός μας. Και τη λεπτομέρεια αυτή την «πιάνει» ποιος άλλος; ο ευαγγελιστής Ιωάννης, ο αγαπημένος μαθητής του Χριστού, αυτός που μπορούσε να βλέπει τον Χριστό μέσα στα μάτια· αυτός που έχει γεμίσει το ιερό του ευαγγέλιο με τέτοιες «λεπτομέρειες».

Αν διαβάσει κανείς τους 45 στίχους της ευαγγελικής περικοπής της αναστάσεως του Λαζάρου, θα διακρίνει τη ζωντάνια και την αμεσότητα τής περιγραφής. Ο Κύριος βρίσκεται με τους αποστόλους Του στην περιοχή της Περαίας, ανατολικά του Ιορδάνη ποταμού, οχτώ ώρες περίπου μακριά απ᾿ τα Ιεροσόλυμα, όταν απεσταλμένοι του φέρνουν το μήνυμα ότι ο φίλος του Λάζαρος είναι άρρωστος. Καθυστερεί επίτηδες να ξεκινήσει, κι όταν φτάνει στη Βηθανία, ήδη ο Λάζαρος έχει τέσσερις μέρες πεθαμένος.

Η αδελφή του Λαζάρου Μάρθα μαθαίνει ότι πλησιάζει ο Ιησούς και τρέχει να τον προϋπαντήσει. Η Μαρία έρχεται αργότερα. Ένας διάλογος του Κυρίου με τη Μάρθα της αποκαλύπτει ότι Αυτός είναι ο εξουσιαστής της ζωής και του θανάτου και ότι όποιος ζει με στενή σχέση μαζί Του δεν πρόκειται να πεθάνει ποτέ.

Εν τω μεταξύ πολύς κόσμος συνοδεύει τις δύο αδελφές με θρήνους και δάκρυα προς το μνημείο. Μπροστά σ᾿ αυτό το θέαμα ο Κύριος Ιησούς επανειλημμένως προσπαθεί να συγκρατήσει τη συγκίνησή του. Κάποια στιγμή αφήνεται. Δάκρυα βρέχουν το άγιο πρόσωπό Του. Ως άνθρωπος κλαίει, και ως Θεός με εξουσιαστικό πρόσταγμα ανασταίνει τον Λάζαρο.

Ιησούς Χριστός, ο Θεάνθρωπος.

«Εδάκρυσεν ο Ιησούς»

Από κάποιους προβάλλεται το ερώτημα·

Γιατί να δακρύσει ο Χριστός, αφού ήξερε ότι σε λίγο θα τον αναστήσει;

Το ερώτημα αυτό μοιάζει με εκείνο των Ιουδαίων, που μόλις είδαν τον Χριστό να δακρύζει, αντί να συγκινηθούν και οι ίδιοι, είπαν·

«Καλά, αφού τον αγαπούσε τόσο πολύ, δεν μπορούσε να κάνει να μην πεθάνει ο Λάζαρος;»

Αλήθεια, πόσο μακριά βρίσκονται όλοι αυτοί από το να κατανοήσουν τι είναι για μας ο Θεάνθρωπος Κύριος ᾿Ιησούς!

Κάποτε συμβαίνει να έχουμε σχηματίσει στη φαντασία μας την εικόνα ενός Θεού που στέκεται αμέτοχος στη ζωή μας, στις ανάγκες μας, στα προβλήματά μας. Ενός Θεού πολύ απομακρυσμένου από μας, απρόσωπου, ψυχρού, που ασχολείται μόνο με τη διεύθυνση της ιστορίας του κόσμου. Πόσο λάθος αυτό!

Αλλά ο Θεός γι᾿ αυτό έγινε άνθρωπος· για να μας πει ότι μας αγαπά.

Κάτι ακόμα πιο ζεστό· μας συμπαθεί.

Συμμετέχει στους πόνους μας, στις λύπες, στις ασθένειές μας.

Συμπονεί, συλλυπείται, συμπάσχει μαζί μας.

Ενώνει το δάκρυ Του με το δικό μας δάκρυ.

Ο ήχος των στεναγμών μας διεγείρει την αγία καρδιά Του.

Είναι στη θλίψη μας ο πιο δικός μας.

Βάλ᾿ το αυτό βαθιά μέσα σου εσύ - μαζί κι εγώ - που μέσα στον καθημερινό αγώνα και την πάλη της ζωής νιώθουμε κάποτε τη θλίψη βαριά επάνω μας. Ένα κόμπο στο λαιμό, και το δάκρυ καυτό να αυλακώνει το πρόσωπό μας. Είναι, βλέπεις, η ζωή κοιλάδα κλαυθμώνος, δακρύων. Βάλ᾿ το μέσα σου καλά ότι δεν είσαι μόνος, μόνη, όσο κι αν νομίζεις ότι κανένας δε σε καταλαβαίνει. «Γιατί δεν έχουμε αρχιερέα που να μη μπορεί να μας συμπαθήσει στην αδυναμία μας, αφού και αυτός πέρασε όλους τους πειρασμούς και τις αντιξοότητες το ίδιο όπως εμείς» (῾Εβρ. δ´ 15).

Σήκωσε το δακρυσμένο βλέμμα σου με πίστη προς Αυτόν,

θυμήσου το δικό Του δάκρυ,

και τότε μυστικά μέσα σου θα ακούσεις τη φωνή Του παρηγορητική· «Μη κλαίε» (Λουκ. ζ´ 13).