ΦΡΟΝΤΙΔΑ ΦΟΙΤΗΤΗ

από την επικαιρότητα της εξαφάνισης του φοιτητή, μια ακόμη ανταπόκριση

Incoming!

Πρόσεχε αγαπητέ αναγνώστη! Σήμερα είμαι αρκετά ανήσυχη.

Λάθος διατύπωση μάλλον. Και σήμερα είμαι αρκετά ανήσυχη. Μόλις παρακολούθησα εκείνη την εκπομπή που ψάχνουν χαμένους ανθρώπους και προσπαθούν να δώσουν λύση στο μυστήριο. Εδώ και 3 βδομάδες ο βασικός αγνοούμενος είναι ο φοιτητής από την Κρήτη, που σπουδάζει στα Γιάννενα. Το παιδί δεν έχει δώσει ακόμα σημάδια ζωής και πλέον ο εντοπισμός του έχει γίνει ανησυχία μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού. Είμαι σίγουρη ότι κι εσύ έχεις ακούσει κάτι σχετικό.

Επεξεργαζόμουν λοιπόν τα στοιχεία της υπόθεσης και σκεφτόμουν την πρώτη μέρα που εγώ είδα στην τηλεόραση την ειδοποίηση για την εξαφάνιση του Βαγγέλη. Η πρώτη σκέψη  που μου ήρθε στο μυαλό ήταν: «Ωχ, εξαφανίζονται και νέοι τώρα, πέρα από τους ηλικιωμένους;». Ναι, ήταν η πρώτη ένδειξη προσωπικής ανησυχίας.

Τώρα τώρα, θα σου εξηγήσω πού το πάω.
Πολλές φορές τον τελευταίο καιρό, σκέφτομαι ότι σαν φοιτήτρια που είμαι (όπως δυστυχώς έχει αποκαλυφθεί), είναι πολύ εύκολο να πάθω κάτι, αλλά να μην το μάθει κανείς, για κάποιο χρόνο. Ακριβώς επειδή μένεις μόνος, μπορεί να συμβεί το παραμικρό αλλά να μην το καταλάβει κάποιος γνωστός μέχρι να ‘ναι πολύ αργά.

Τρανό παράδειγμα λοιπόν, η περίπτωση του Βαγγέλη. Ο Βαγγέλης εξαφανίζεται και μαθαίνουμε γι’ αυτό τουλάχιστον μια μέρα μετά. Ή ας πούμε είσαι στο σπίτι, και σε χτυπάει το ρεύμα, ή λιποθυμάς και χτυπάς το κεφάλι σου βρε αδελφέ. Αν δεν τύχει να βρίσκεται κανείς άλλος μαζί σου ή να μιλάς στο τηλέφωνο εκείνη τη στιγμή, τα πράγματα είναι δύσκολα. Παθαίνεις ό,τι είναι να πάθεις και ελπίζεις ότι κάποιος θα ενδιαφερθεί και θα ανησυχήσει για σένα σύντομα.

Σε έχω ψυχοπλακώσει λίγο, ε; Εγώ σου είπα, πρόσεχε.
Για να τα ξεκαθαρίσουμε όμως, σαφώς και δεν ήταν αυτός ο σκοπός μου. Δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να σε πανικοβάλλω. Όλα αυτά δεν τα έγραψα για να αλλάξεις πλέον κάποιες συνήθειες και να αρχίσεις, γιαγιά, να τηλεφωνείς στον εγγονό 3 φορές τη μέρα, ή να ξεσηκωθείς, μαμά, και να πας να εγκατασταθείς μαζί με τη φοιτήτρια κόρη, ή να αγγαρέψεις, μπαμπά, το θείο να κάνει τσάρκες έξω από το φοιτητόσπιτο για να δει αν έχει κίνηση μέσα. Όλα αυτά στα είπα για να συνειδητοποιήσεις ότι από τη στιγμή που γίνουμε φοιτητές, δεν μπορείς να ελέγξεις και πολλά. Γι΄ αυτό και αφήνεις Άλλον να τα ελέγξει…

Αααα, μπήκες στο νόημα μήπως; Ο δείκτης κινδύνου μας έχει μεγαλώσει πλέον για τον πανάγαθο και φιλάνθρωπο Θεό μας, που τώρα (ας μου επιτραπεί η έκφραση) έχει πιο συχνά την προσοχή Του στραμμένη πάνω μας. Ο Θεός φροντίζει για μας’ πάντα το έκανε και πάντα θα το κάνει. Απλά σ’ αυτή τη φάση της ζωής μας πιστεύω πως γίνεται ο πιο υπερπροστατευτικός πατέρας. Γνωρίζει τους κινδύνους και την ευκολία με την οποία αυτοί μπορούν να εμφανιστούν και προτρέχει, προλαμβάνει, ακριβώς επειδή μας αγαπάει, σαν γονιός. Σαν γονιός όμως που δεν τον εμποδίζει η απόσταση για να δράσει. Γνωρίζει την αδυναμία αλλά και την ανησυχία των γονιών και φροντίζει να τους καθησυχάσει. Και δεν είναι ότι θέλει και «αμοιβή» για να το κάνει. Απλά να, μια προσοχή από τη μεριά μου, και μια προσευχή από τη μεριά σου, ανήσυχε κηδεμόνα, ενισχύει θα ΄λεγα, την… ισχύ του ραντάρ Του…

Και για να μην παρεξηγούμαι, ο Θεός νοιάζεται εξίσου για όλους τους ανθρώπους. Απλά επειδή ο φοιτητής χάνει ένα μέρος γονικής φροντίδας, ο Θεός σπεύδει να …γεμίσει το κενό. Όπως ακριβώς κάνει με άλλες ομάδες που εκτίθενται ευκολότερα σε κινδύνους. Αυτή είναι τουλάχιστον η αυθάδης γνώμη μου.

Και είπαμε, τα όπλα για να είσαι ακόμα πιο προστατευμένος, είναι προσοχή και προσευχή. Κι εσύ βρε καλέ μου συμφοιτητή όμως, δε χρειάζεται να δοκιμάζεις συνέχεια πόσο μεγάλη είναι η έγνοια του Θεού για σένα…