περί αγάπης

Κυριακή 18 Ιανουαρίου 2015

Για άλλη μία φορά η γνωστή πλέον, πλήν όμως ακόμη άγνωστη, φοιτήτρια μάς έστειλε τις σκέψεις της. Είναι όπως και τις άλλες φορές, σκέψεις μιας νέας ψυχής που αγωνίζεται. Την ευχαριστούμε

περί αγάπης

Καλησπέρα! Επέστρεψα, για να προσθέσω λίγη νεανική… σκοτούρα στο ιστολόγιο. Σήμερα θα πιάσω το ευαίσθητο θέμα της… αγάπης. Και μ’ αυτά που σκοπεύω να γράψω, ίσως κεντρίσω περισσότερο και το ενδιαφέρον αυτών που γνωρίζουν ποια είμαι, όσον αφορά τους λόγους και τις αφορμές που με ώθησαν σε μια τέτοια κατάθεση. Όμως θα τους αφήσω με τις απορίες.

Θέλω να βάλεις στο μυαλό σου ένα πρόσωπο που αγαπάς πάρα πολύ. Πάρα πολύ όμως. Θα είναι η μητέρα σου, θα είναι η κοπέλα σου, θα είναι ο αδερφός σου,  η νονά σου, ο πνευματικός σου, ο φίλος σου, η καθηγήτριά σου, η θεία σου, δεν βάζω όρια. Να το αγαπάς πολύ όμως, το είπαμε ε? Να το αγαπάς τόσο που να χαίρεσαι όταν το βλέπεις να χαμογελά. Να το αγαπάς τόσο που να σκέφτεσαι πόσο όμορφη είναι η ζωή σου όσο είναι αυτό μέσα. Τόσο που να θες να βρίσκεσαι συνέχεια κοντά του, γιατί πολύ απλά απολαμβάνεις τη συντροφιά του, γιατί νιώθεις να κερδίζεις από αυτό, γιατί θες να το «ξεζουμίσεις», γιατί θες να του δείξεις ότι το αγαπάς.
Δεν έχει ήδη σχηματιστεί στο πρόσωπό σου ένα χαμόγελο; Και μόνο που σκέφτηκες αυτό το αγαπημένο πρόσωπο και πόσα πολλά του χρωστάς. Μη σου πω ότι θα ‘θελες κιόλας να του αφιερώσεις αυτό το «άρθρο».
Τώρα όμως θέλω να βάλεις στη θέση αυτού του προσώπου κάτι… μεγαλύτερο. Κάτι ανώτερο. Σκέψου να αγαπάς τόσο πολύ… το Θεό. Απίστευτο; Αδύνατο; Δε σου φαίνεται κάτι ακατόρθωτο; Κάτι που όσο και να το θες, δεν μπορεί να γίνει; Εγώ τουλάχιστον έτσι σκέφτομαι. Είναι ποτέ δυνατόν να αγαπήσεις τον Θεό όπως αγαπάς έναν άνθρωπο;
Δεν ξέρω, αλήθεια σου λέω, δεν ξέρω. Θα ‘πρεπε όμως, δε θα ‘πρεπε; Εννοώ, αφού Εκείνος μας δίνει όλα αυτά τα αποθέματα αγάπης, για να τα χρησιμοποιήσουμε και να τα «ξοδέψουμε» όπου και όπως νομίζουμε. Και αφού Εκείνος είναι που μας δημιούργησε και έφερε στη ζωή μας πρόσωπα που δε θα θέλαμε ποτέ να βγουν απ’ αυτή, δεν είναι πιο λογικό να αξίζει την περισσότερη αγάπη μας; Αλλά σε μια σχέση με το Θεό τίποτα δεν είναι λογικό.

 Σκέφτομαι πώς θα εκδήλωνα την αγάπη μου σε κάποιον που πραγματικά αγαπώ. Πρώτο και κυριότερο θα ‘θελα να βρίσκομαι συνεχώς δίπλα του, να του κάνω συνεχώς δώρα, να του δηλώνω πόσο ευγνώμων είμαι που βρίσκεται εδώ για μένα, να μαθαίνω πράγματα για και από αυτόν. Κι όμως, όταν προσπαθώ να σκεφτώ ότι τουλάχιστον τα ίδια και σαφώς περισσότερα οφείλω στο Θεό μου, που επίσης αγαπώ, δυσκολεύομαι. Μάλλον για να το θέσω πιο σωστά, δε δυσκολεύομαι να τα σκεφτώ, ίσα ίσα, καταλαβαίνω ότι αυτά ζητά κι ο Θεός. Δυσκολεύομαι να τα κάνω πράξη.

Πόσο εύκολα θα πάω στο σπίτι της νονάς, ακόμη και χωρίς να με καλέσει, πόσο δύσκολα θα κατευθυνθώ προς το σπίτι του Θεού. Πόσο πρόθυμα θα ξοδέψω για να αγοράσω στην αδερφούλα μου το παιχνίδι που μάτιασε, πόσο διστακτικά θα δώσω λεφτά στο πανέρι. Πόσο ενθουσιωδώς θα διαβάσω το νέο άρθρο του αγαπημένου καθηγητή μου, πόσο πιεσμένα θα πάρω την Καινή Διαθήκη από το ράφι.
Γιατί γίνεται αυτό; Γιατί να μην μπορώ να εκφράσω άφοβα και ασύστολα την αγάπη μου για το Θεό; Διότι, μάλλον, δεν έχω τόσο οικεία σχέση μαζί Του. Διότι όπως και να το κάνουμε, δεν τον είχα/έχω καθημερινά στη ζωή μου. Δε φροντίζω πάντα να του θυμίζω ότι Τον αγαπώ, μάλλον. Ίσως κιόλας, Τον ντρέπομαι.

Α, μην περιμένεις απαντήσεις από μένα, τα ΄χουμε ξαναπεί αυτά, εγώ μόνο αναρωτιέμαι και διερωτώμαι. Υπάρχουν άλλοι να δώσουν τις απαντήσεις που ψάχνεις και ψάχνω. Εγώ το μόνο που θα παραδεχτώ κλείνοντας, είναι πως, παρόλο που δεν έχω τη δύναμη ή τη διάθεση τελικά – όπως θες πες το- να ευχαριστώ το Θεό για όλα όσα μου δίνει, τον ευγνωμονώ τουλάχιστον που έχει γεμίσει ευτυχώς τη ζωή μου με πλήθος ανθρώπων που αγαπώ βαθιά κι ειλικρινά, με ανθρώπους που με κάνουν να αντιλαμβάνομαι την απεραντοσύνη του Θεού μου και την αγάπη του Ίδιου για μένα, που με έκανε ικανή τουλάχιστον να αναγνωρίζω στην αγάπη τους, την αγάπη Του. Κι έτσι να ξεγελιέμαι ότι, αγαπώντας αυτούς τουλάχιστον, αγαπώ και Αυτόν.
 Καλό σου βράδυ