Στη χώρα των ρολογιών πάντα έχει φασαρία. Αλλού κατασκευάζουν τους δείκτες αλλού τα γρανάζια, αλλού βγάζουν διαμάντια... Όλοι είναι πολύ απασχολημένοι. Που και που ακούγεται επιφώνημα επιτυχίας. Χαίρονται γιατί ένα ακόμη ρολόι μπήκε σε λειτουργία!
Ακούγεται και κάποια άλλη φασαρία από τον παράδεισο των ρολογιών. Είναι πιο πολύ η φασαρία της σιωπής. Εκεί πάνε τα ρολόγια που έζησαν, δούλεψαν με αυταπάρνηση κυνηγώντας τον χρόνο. Δεν ακούγεται τίποτα άλλο παρά ο ήχος που κάνει το χαλασμένο ρολόι για να πάρει μια θέση στον παράδεισο των ρολογιών.
Ρολόγια όμορφα, άσχημα, ακριβά ή φθηνά, ακριβείας όλα, είναι σε μια διάταξη. Μόνο αν φοράς ειδικά ακουστικά μπορείς να τα ακούσεις να μιλάνε. Μιλάνε ασταμάτητα, δεν υπάρχει χρόνος εκεί. Καθένα λέει την ιστορία του. Βάλτε τα ακουστικά σας κι ελάτε μαζί μου να ακούσουμε εκείνο εκεί το μαύρο ρολόι.
"Ήμουν ανάμεσα στα ακριβά ρολόγια στη βιτρίνα ενός ρολογάδικου στην πλατεία της μικρής πόλης. Ένας πατέρας μπήκε και ζήτησε ρολόι για να κάνει δώρο στη γυναίκα του. Έδωσε με ευχαρίστηση τα χρήματα και πήρε ένα πανέμορφο κουτάκι που έβαλε στην τσέπη του. Εκεί μέσα ήμουν εγώ.
Η γυναίκα χάρηκε μόλις με είδε. Έτσι, βρέθηκα στο καθαρό μυρωδάτο χεράκι της. Ε ρε βόλτες που έχουμε να πάμε, σκέφτηκα κι ήμουν πολύ ευτυχισμένο.
Το βράδυ με άφησε στο κομοδίνο αφού καληνύχτισε και φίλησε και τα τέσσερα παιδάκια της. Βράδυ είναι, σκέφτηκα και περίμενα το πρωί. Την άλλη μέρα ξύπνησε φόρεσε το καινούργιο της ρολόι, χάρηκα εγώ, θα πάω βόλτα... Με άφησε στο ράφι της κουζίνας για να ετοιμάσει το πρωινό όλων. Βιαστική πίνοντας μια γουλιά καφέ με ξέχασε όταν έφευγε για τη δουλειά της. Γύρισε το μεσημέρι μα ούτε που με αναζήτησε. Έστρωσε τραπέζι, φάγανε, έπλυνε πιάτα, με πήρε στα χέρια της μόνο για να παρακολουθεί το διάβασμα των παιδιών. Αυτή είναι η δική μου ώρα σκέφτηκα, αλλά εκείνη με άφησε στο τραπεζάκι του χολ και πήγε στην πεθερά της που έμενε μακριά για να τη βοηθήσει. Μου έριξε μια ματιά όταν γύρισε κι έτρεξε στην κουζίνα για το βραδινό.
Με τον ίδιο ή παρόμοιο τρόπο πέρασαν οι μέρες, τα χρόνια μέχρι που έφυγαν τα παιδιά από το σπίτι. Εγώ ήμουν όλα αυτά τα χρόνια ανάμεσα στην κουζίνα, το κομοδίνο και το χολ. Κι εκεί που ένιωθα πως δεν είχα καμιά ελπίδα, με πήρε με τρυφερότητα από το κομοδίνο της με έβαλε στο χέρι της και μείναμε μαζί. Εγώ να κυνηγάω τον χρόνο για να είμαι ακριβές ρολόι κι εκείνη να κοιτάζει την ώρα με προσμονή, περιμένοντας τα εγγόνια της να την επισκεφτούν...!
Μου φαινόταν πως το βλέμμα της μιλούσε, έλεγε την προσδοκία, την αναμονή, την ευτυχία!"
Μελιτίνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου