Στα παιδικά μου χρόνια αυτά των πρώτων τάξεων του Δημοτικού ξεχωρίζει μια φιγούρα, ένας άνθρωπος τόσο οικείος και τόσο άγνωστος ταυτόχρονα. Τότε η αθωότητα σαν πέπλο κάλυπτε κάθε προβληματισμό. Αυτές τις μέρες τον θυμάμαι έντονα κι αν μπορούσα θα γύριζα τον χρόνο πίσω να ψάξω να τον βρω, να του μιλήσω.
Στα μάτια μου φάνταζε πολύ μεγάλος, θα πρέπει να ήταν πολύ ψηλός. Τον θυμάμαι παππού πάντα διπλωμένο στα δύο, δεν ξέρω το όνομά του, αλλά ξέρω πολύ καλά, πως είχε ένα μικρό μαγαζάκι κάτι σαν περίπτερο, που πουλούσε καραμέλες τσίχλες, κάρτες ό,τι λαχταρούσε η παιδική ψυχή. Υπομονετικός, περίμενε να διαλέξουμε αυτό που θέλαμε και χωρίς πολλές κουβέντες έπαιρνε τα χρήματα. Τη δυνατή φωνή του την άκουσα μόνο όταν κάποιος μικρός έκλεψε καραμέλες. Δεν έμαθα ποτέ αν φώναξε για να τον μαλώσει ή για να τον συμβουλεύσει.
Πήγαινα στο μαγαζάκι πολλές φορές μέσα στη μέρα με ό,τι έμενε στη τσέπη από το χαρτζιλίκι μου. Πολλά είναι που δεν ξέρω γι' αυτόν. Το όνομά του δεν το έμαθα ποτέ. "Καμπούρης" ήταν για όλους μας κι έμοιαζε σα να το είχε αποδεχτεί. Εγώ μέχρι που μεγάλωσα νόμιζα πως αυτό ήταν το όνομά του.
Εκεί δίπλα στο ξυλουργείο απέναντι από το μπακάλικο της γειτονιάς ένας μοναχικός ηλικιωμένος άνθρωπος άνοιγε κάθε μέρα όλη μέρα ένα μικρό παράθυρο στον παράδεισο των παιδιών.
Από τα λίγα που ήξεραν οι δικοί μου έμαθα πως κάποτε είχε δική του οικογένεια, μια μεγάλη καταστροφή τον έριξε σε κείνο το στενό των ελάχιστων τετραγωνικών αρχικά με την κόρη του και μετά ολομόναχο. Οι μεγάλοι πηγαινοέρχονταν μπροστά από την τρύπα του χωρίς να του μιλάνε, εμείς τα παιδιά κοιτάζαμε μόνο τις λιχουδιές χωρίς να του μιλάμε...
θέλω να του πω:
"Καμπούρη", σχεδόν μισό αιώνα αργότερα θυμάμαι ακόμη το μαγαζάκι σου, σε θυμάμαι πάντα σοβαρό, λιγομίλητο και διπλωμένο. Δεν χρειαζόταν να σκύψεις για να μας φτάσεις, σε νιώθαμε δικό μας. Μπορεί να σου δίναμε χαρά από την παιδική ανεμελιά μας, μπορεί και να σε λυπήσαμε... Συγνώμη που δεν σε πρόλαβα όταν μεγάλωσα για να σε γνωρίσω καλύτερα, που δε νοιαστήκαμε ποτέ για σένα, παρά μόνο για μας.
Σ΄ ευχαριστούμε. Εύχομαι να είσαι πάλι μαζί με την οικογένειά σου εκεί στον Παράδεισο. Αιωνία σου η μνήμη...
Μελιτίνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου