ΦΩΣ ΚΑΙ ΣΚΟΤΑΔΙ

μερικές σκέψεις για το φως και το σκοτάδι, τη μέρα και τη νύχτα.

το ΦΩΣ και το σκότος

διαβάστε το παρακάτω παραμύθι και 

θα περιμένω τις δικές σας σκέψεις

ή ακόμη και τις αιτιολογίες για τη μέρα και τη νύχτα

α, και κάτι ακόμη γιατί η νύχτα είναι σκοτεινή;

με τόσα αστέρια στον ουρανό δε θα έπρεπε να έχουμε περισσότερο φως και από τη μέρα;

 
 

  ΦΩΣ και ΣΚΟΤΑΔΙμέρα και νύχτα

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια χώρα βυθισμένη στο σκοτάδι.

Κατά διαστήματα, κάτι μικρές ακτίνες φωτός εισχωρούσαν στη χώρα. Τότε γινόταν σωστό πανηγύρι. Τα φυτά, τα ζώα, οι άνθρωποι διεκδικούσαν ο καθένας για τον εαυτό του περισσότερο φως. Μα το ίδιο το φως έφερνε διάθεση χαράς και γιορτής. Αυτά τα διαστήματα με το λίγο, λιγότερο ή λιγάκι φως έδιναν κουράγιο σε όλους για να ζήσουν. Ήταν ο λόγος της ύπαρξής τους κι ας είχαν μικρή διάρκεια, μικρότερη ή ελάχιστη κάποτε.

Κατά διαστήματα κυριαρχούσε απόλυτο σκοτάδι. Τότε τα φυτά ήταν μικρά και καχεκτικά. Τα ζώα είχαν αγριέψει. Οι άνθρωποι μελαγχολικοί μα και απρόσωποι. Χωρίς καμιά ιδιαίτερη έκφραση στο πρόσωπο, χωρίς κανένα ενδιαφέρον για τη ζωή.

Το σκοτάδι εμπόδιζε τους ανθρώπους να βλέπονται.

Τα διαστήματα με το απόλυτο σκοτάδι είχαν μεγάλη διάρκεια. Αρκετοί έχαναν το κουράγιο τους. Η ελπίδα για λίγο φως έσβηνε και μαζί της και οι ζωές τους.

Κάπως έτσι θα έσβηναν όλοι και η χώρα έρημη θα έσβηνε κι αυτή από τον χάρτη. Αυτό ήταν το μέλλον της. Θα λέγαμε προδιαγεγραμμένο.

Οι συγγραφείς έγραφαν σκοτεινά κείμενα.

Οι ζωγράφοι ζωγράφιζαν σκοτεινούς πίνακες.

Οι τραγουδιστές δεν τραγουδούσαν.

Οι ποιητές που συνέχιζαν να γράφουν ποίηση ήταν μόνο οι σκοτεινοί ποιητές.

Οι δάσκαλοι δίδασκαν σκοτεινά μαθήματα.

Οι μαθητές σχεδίαζαν το σκοτεινό τους μέλλον.

Όλα αυτά αν τα ζωγράφιζες με μια καμπύλη, θα ήταν μια ίσια γραμμή κατηφορική προς την άβυσσο.

Περνούσε ο καιρός. Τα σκοτεινά διαστήματα μεγάλωναν ακόμη περισσότερο, τα φωτεινά μίκρυναν ακόμη πιο πολύ.

Κι εκεί που έφτασαν στο τελευταίο σκοτεινό μεγάλο διάστημα, όλα έδειχναν ότι θα ήταν και το τελευταίο. Κανείς πια δεν είχε κουράγιο, ελπίδα αλλά και δυνάμεις να περιμένει το επόμενο φωτεινό διάστημα, που τόσο αργούσε.

Εκεί στην εσχατιά του κάμπου της ζωής φάνηκε ξαφνικά φως…

Φως δυνατό που έφερε πόνο στα μάτια.

Φως που έκανε τα φυτά να τρέμουν

Φως που πλημμύρισε όλη τη χώρα αμέσως, γρήγορα, αστραπιαία…

Φως δυνατό που έκανε τις καρδιές των ανθρώπων να γελούν. Τα παιδιά να χοροπηδούν. Τέτοιο φως που έκανε όλους να χαμογελούν, και βλέποντας ό ένας τα χαμόγελα των άλλων να χαμογελά ακόμη περισσότερο. Και όσο ένιωθαν όμορφα γίνονταν όμορφοι και ομορφότεροι και το φως γινόταν πιο δυνατό. Κι όσο δυνάμωνε το φως τόσο η χαρά και η αγαλλίαση κατοικούσε στις καρδιές. Η ζωή ξανάρθε στους ανθρώπους αλλά και στα ζώα και τα φυτά.

Κάποιοι είχαν δει το φως όταν πρωτοήρθε και το ήξεραν, τέλος το σκοτάδι. Άλλοι το έμαθαν απ’ αυτούς τους πρώτους που το διαλαλούσαν παντού.

Και κάποιοι ας τους ονομάσουμε σκοτεινούς ανθρώπους. Αυτοί με μια διαστροφική να την πω, αυτοκαταστροφική να την πω εμμονή στο σκοτάδι, αρνούνταν το φως. Διαμόρφωσαν την άποψη ότι: «δεν υπάρχει φως. Αυτό που βλέπουμε είναι ένας αντικατοπτρισμός της επιθυμίας των μελλοθανάτων»

Αρχικά κορόιδευαν αυτούς που πανηγυρίζουν για το φως. Κλείνουν τα μάτια τους να μη βλέπουν το φως. Προχώρησαν ακόμη περισσότερο. Κατηγόρησαν όσους απολαμβάνουν το φως. Τους καταδίωξαν. Όπου τους παίρνει, εξαφανίζουν τους χαρούμενους ανθρώπους. Δεν μπορούν να δεχθούν την πραγματικότητα. Δεν μπορεί το φως να φέρει τέτοια ταραχή στην ήδη απελπισμένη ετοιμοθάνατη βιοτή τους. Κι όποιος προσπαθούσε να τους ανοίξει τα μάτια έπρεπε να πεθάνει. Όλη αυτή η συμπεριφορά έβγαζε σκοτάδι από την ψυχή τους και σκοτείνιαζε όσους πλησίαζαν  τους σκοτεινούς ανθρώπους. Οι άνθρωποι γύρω τους παγιδεύονται στο σκοτάδι και ξεχνάνε το φως.

Από τότε μέχρι σήμερα το φως είναι στη χώρα. Δε απουσίασε ποτέ. Μια ολοφώτεινη πολλά υποσχόμενη ζωή είναι η μοίρα των κατοίκων της.

Όσο για τις νύχτες, υπάρχουν κι αυτές. Είναι οι ψυχές εκείνων που έμειναν στο σκοτάδι.

Το φως νικά το σκοτάδι. Κι έρχεται η μέρα. Το σκοτάδι υπάρχει ακόμη κι έτσι έρχεται η νύχτα.

Η επικράτηση δεν είναι μόνιμη. Πότε μεγαλώνει η μέρα, το φως η ζεστασιά, η ζωή και πότε μεγαλώνει το σκοτάδι, η νύχτα, η παγωνιά.

Η χώρα ζει και πορεύεται προς τα κει που υπάρχει μόνο φως, προς τα κει που υπάρχει μόνο ημέρα, η 8^η μέρα, η μέρα της αιωνιότητας.

Μελιτίνη