ΔΕΥΤΕΡΑ 29 ΙΟΥΝΙΟΥ 2015
ΓΙΟΡΤΗ ΤΩΝ ΠΡΩΤΟΚΟΡΥΦΑΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΕΤΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΥ
ΑΠΟ ΤΟ ΙΕΡΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ
ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΕΤΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΥ
«Υμείς δε τίνα με λέγετε είναι;»
Εσείς τώρα, οι δικοί μου, οι μαθητές μου, που είστε κοντά μου και έχετε δει και ακούσει τόσα από μένα, τι λέτε για μένα; Ποιός είμαι;
Όχι σπάνια ο Κύριος αποσυρόταν με τους μαθητές Του σε τόπους ήσυχους και εκεί τούς δίδασκε αλήθειες της πίστης βαθύτερες, τέτοιες πού μόνο αυτοί θα μπορούσαν να τις καταλάβουν και να τίς αποδεχθούν.
Και τώρα ο Χριστός κρίνει ότι έφτασε ο καιρός να συνειδητοποιήσουν ποιός είναι αυτός πού έχουν εδώ και τρία χρόνια συνεχώς κοντά τους, διδάσκαλό τους. Τους παίρνει λοιπόν και φεύγει μακριά. Περνά τά σύνορα της Γαλιλαίας και προχωρεί βόρεια, προς τις πηγές του Ιορδάνη ποταμού, στους πρόποδες του όρους Ερμών. Τόπος έρημος εδώ, τοπίο μεγαλειώδες, ιδανικό για μόνωση και περισυλλογή.
Ο Κύριος αποσύρεται για προσευχή, και όταν επιστρέφει, θέτει αμέσως ένα ερώτημα στους αποστόλους· «—Τι λένε για μένα οι άνθρωποι; Ποιός νομίζουν ότι είμαι; —Άλλοι λένε ότι είσαι ο Ιωάννης ο βαπτιστής, του απαντούν εκείνοι, που αναστήθηκε και δρα πάλι στον κόσμο. Άλλοι λένε ότι είσαι ο Ηλίας, που τώρα επέστρεψε απ τον ουρανό στη γη. Άλλοι πάλι θεωρούν ότι είσαι ο Ιερεμίας ή κάποιος από τούς προφήτες».
Και ο Χριστός προχωρεί αμέσως στην ουσία του θέματος με μια
νέα ερώτηση, προσωπική αυτή τη φορά· «Υμείς δε τίνα με λέγετε είναι;» Εσείς τώρα, οι δικοί μου, οι μαθητές μου, που τρία χρόνια είστε κοντά μου και έχετε δει και ακούσει τόσα από μένα, τι λέτε για μένα; Ποιός είμαι;
Ερώτημα δύσκολο αυτό, που απαιτεί απάντηση υπεύθυνη, ειλικρινή. Δεν σπεύδουν τώρα να μιλήσουν όλοι μαζί. Τα λίγα δευτερόλεπτα σιγής που μεσολαβούν τα διακόπτει η φωνή του Πέτρου.
Με τόνο επίσημο, σοβαρό, υψηλό εκφέρει τούτα τα λόγια· «Εσύ είσαι ο Χριστός, ο μονογενής Υιός του Θεού που ζει παντοτινά και που είναι ο ίδιος η πηγή της ζωής».
Μια διακήρυξη που όμοιά της δεν είχε μέχρι τότε ξανακούσει η Γή. Η πρώτη ανθρώπινη ομολογία περί της θεότητος του Ιησού Χριστού. Ομολογία που δεν θα
μπορούσε ποτέ ανθρώπινος νους να την
συλλάβει. Ο Πέτρος δε μιλάει μόνος του. Ο ίδιος ο Θεός τον εμπνέει να πει αυτά τα λόγια, επειδή βεβαίως τον έχει βρει ικανό και κατάλληλο να «σηκώσει» αυτή την αποκάλυψη. Γι αυτό και αμέσως ο Πέτρος δέχεται την επιβράβευση του
Κυρίου και τη διακήρυξή Του ότι πάνω σ αυτή την ομολογία, που είναι γερή σα βράχος, θα θεμελιώσει την Εκκλησία Του, η οποία θα μένει τόσο σταθερή και ασάλευτη, ώστε και όλες οι δυνάμεις του
σατανά και του Άδη να πέσουν επάνω της δεν θα
καταφέρουν να τη σαλέψουν.
Η συζήτηση τελειώνει. Οι απόστολοι τώρα γνωρίζουν κάτι που αργότερα θα γίνει η δογματική βάση της πίστης της Εκκλησίας. Σ᾿ αυτή την Εκκλησία του Χριστού στύλοι αρραγείς αναδείχθηκαν με την πίστη και τη ζωή τους οι δύο κορυφαίοι απόστολοι, Πέτρος και Παύλος.
* * *
«Υμείς δε τίνα με λέγετε είναι;»
Το να λέμε για τον Χριστό πως τον πιστεύουν οι άλλοι είναι εύκολο. Το να
ξέρουμε τι είπαν κατά καιρούς για το πρόσωπό Του διάφοροι σοφοί είναι θέμα εγκυκλοπαιδικής ενημερώσεως. Το να γνωρίζουμε σε ποιά σφάλματα έπεσαν οι κατά καιρούς αιρετικοί δεν στοιχίζει παρά λίγη μελέτη από ένα εγχειρίδιο εκκλησιαστικής ιστορίας. Ακόμα και το να είμαστε γνώστες της
δογματικής διδασκαλίας της
Εκκλησίας μας μπορεί να σημαίνει μόνο θεωρητική - εγκεφαλική γνώση.
Δεν αρκούν όλα αυτά για να πάρουμε το «άριστα» εκ μέρους του Κυρίου, όπως τότε ο Πέτρος το μακαρισμό.
Εδώ το «υμείς» παίρνει μια βαρύτητα ξεχωριστή. Μας αγγίζει κάπως αιφνιδιαστικά. Μας δυσκολεύει μάλλον. Ίσως πονάει κιόλας. Το ερώτημα του Χριστού γίνεται αποκλειστικό, προσωπικό, κρίσιμο για τον καθένα μας· «Εσύ τι λες για μένα; Τι είμαι εγώ για σένα;»...
Τι είναι ο Χριστός για σένα;
Για σένα, όχι για τον διπλανό σου.
Είναι αυτό που θέλει ο Ίδιος να είναι;
Είναι το παν για σένα; Ο Θεός σου, ο δημιουργός σου;
Είναι Αυτός η ζωή σου, η αναπνοή σου, το οξυγόνο σου;
Είναι η τροφή σου, το ποτό σου, η ευτυχία σου, η απόλαυσή σου;
Είναι η σκέψη σου, η αναπόληση, το όνειρό σου;
Είναι το αίσθημά σου;
Είναι η λατρεία σου;
Τι είναι ο Χριστός για σένα;
Μη βιαστείς να απαντήσεις.
Στο Χριστό δε δίνουμε
βιαστικές απαντήσεις. Υπεύθυνες και ειλικρινείς δίνουμε.
Σκέψου μόνο, κι εσύ κι εγώ, κάποια καθημερινά πράγματα·
Για παράδειγμα, πόση ώρα δίνουμε κάθε μέρα στη συνομιλία μας με τον Κύριο και πόση στό κινητό μας;
Τι προτιμούμε· να μας πουν ότι πήρες το πρωτάθλημα ή ότι πήρες τη χάρη των μυστηρίων;
Η καρδιά μας θα χτυπήσει στη θέα ενός Ρ.C. ή στη θέα των Τιμίων Δώρων του Χριστού;
Θα νιώσουμε ευτυχία περισσότερη όταν
πληροφορηθούμε από το Ιnternet την επιτυχία μας στο Πανεπιστήμιο ή όταν
πληροφορηθούμε από τη συνείδησή μας την επιτυχία μας σε κάποια αρετή;
Τελικά τι θέλουμε από τη ζωή; Να κατακτήσουμε τον κόσμο ή να αποκτήσουμε τον Χριστό;
Ερωτήματα όλα αυτά, που αποτελούν δείκτες πνευματικής θερμοκρασίας. Ερωτήματα που
συνοψίζονται όλα σε ένα·
«Υμείς (εγώ, εσύ...) τίνα με λέγετε είναι;».
