ΑΠΟ ΤΟ ΙΕΡΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ
Ιωάν. δ΄ 5-42
ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ
«Ουκέτι δια την σην λαλιάν πιστεύομεν»
Τους είχε ξεσηκώσει η γυναίκα τους συμπατριώτες
της όλους, της πόλης εκείνης της Σαμάρειας. Νωρίς το απόγευμα ήταν, και έκπληκτοι
την έβλεπαν να τρέχει μέσα στους δρόμους, να χτυπά τις πόρτες και να καλεί όλους:
«Ελάτε να δείτε έναν
άνθρωπο, ο οποίος μού είπε όλα όσα έκανα στη ζωή μου. Μήπως αυτός είναι ο Χριστός
που περιμένουμε;»
Αλλά ήταν τέτοιος ο ενθουσιασμός της, ο τόνος της φωνής
της, η λαχτάρα της καρδιάς της, η
όψη του προσώπου της, η πειστικότητα των λόγων της, που δεν άφηνε
περιθώρια άρνησης στο κάλεσμα. Αφού και η ίδια είχε συγκλονιστεί μ᾿ αυτή την αναπάντεχη
συνάντηση που είχε πριν από λίγο.
Νερό είχε πάει να πάρει με τη στάμνα της απ᾿ το
πηγάδι, κι εκεί Τον συνάντησε να κάθεται κουρασμένος μετά από οδοιπορία πολύωρη.
Κι όταν Αυτός της ζήτησε να Του δώσει λίγο
νερό κι εκείνη έδειξε την έκπληξή της πως ένας Ιουδαίος ζητά νερό από μια
Σαμαρείτισσα (ποτέ δεν τα πήγαιναν καλά τα δύο αυτά έθνη μεταξύ τους), τότε άρχισε
ένας διάλογος – μα τι διάλογος ήταν αυτός! –στον οποίο ο άγνωστος εκείνος Διδάσκαλος
της απεκάλυψε πολύ μεγάλες αλήθειες:
Της είπε για το νερό που δίνει ο Ίδιος,
που είναι αθάνατο νερό,
της είπε για την ιδιωτική της ζωή τα πάντα και
τέλος
της μίλησε για το πως πρέπει οι άνθρωποι να
λατρεύουν τον Θεό.
Η γυναίκα, όλη αυτή την ώρα που της μιλούσε,
κάτι ένιωθε μέσα της, κάτι διαφορετικό, κάτι θαυμάσιο, ιερό, ανέκφραστο, και
γι᾿ αυτό του είπε ότι «όλα αυτά που λες ξέρω πώς θα μας τα αποκαλύψει ο Χριστός,
που όπου να ναι Τον περιμένουμε». Και τότε από το στόμα Του άκουσε τον
συγκλονιστικό εκείνο λόγο: «Εγώ είμαι· Εγώ που σού μιλάω».
Τα ᾿χασε η γυναίκα. Ξέχασε και τη στάμνα της και
το νερό και πήρε να τρέχει προς την πόλη. Να γιατί τώρα γυρνούσε στα σοκάκια και
καλούσε τους συμπατριώτες της να πάνε να δουν.
Μα ατέλειωτη ουρά σχηματίστηκε στο δρόμο έξω απ᾿
την πόλη. Οι κάτοικοι πήγαιναν να γνωρίσουν τον Χριστό. Τον Χριστό; Θα έβλεπαν και
θα έκριναν...
Στην αρχή Τον παρακάλεσαν να μείνει μαζί
τους. Κι Εκείνος έμεινε δύο ημέρες. Και μετά τις δύο ημέρες «πολλώ πλείους επίστευσαν
δια τον λόγον αυτού». Πλήθη λαού. Κι όλοι αυτοί έρχονταν τώρα στη γυναίκα και της
έλεγαν: «Άκου να δεις· τώρα πια δεν πιστεύουμε επειδή εσύ μάς είπες γι᾿ Αυτόν όσα
μάς είπες· τώρα πλέον εμείς οι ίδιοι Τον γνωρίσαμε, Τον ακούσαμε και είμαστε βέβαιοι
ότ ι Αυτός είναι ο Σωτήρας όλου του κόσμου, ο Χριστός».
* * *
«ουκέτι δια την σην λαλιάν πιστεύομεν»
«Δεν πιστεύουμε πλέον επειδή μάς το πες εσύ». Σας αρέσει αυτός ο λόγος·
έτσι δεν είναι; Ευτυχισμένος ο άνθρωπος που θα φτάσει να πει αυτό το λόγο. Και
όσο νεότερος είναι, τόσο το καλύτερο.
Αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν στάδια και επίπεδα
πίστης.
Το πρώτο επίπεδο είναι η πρωταρχική πίστη: αυτή πού αποκτήσαμε
«εξ ακοής», επειδή άλλοι μας μίλησαν σχετικά. Μας πήραν μικρά από το χέρι και μας
οδήγησαν στην αλήθεια, στο λόγο του Θεού, στο δρόμο Του, στην Εκκλησία.
Καλό κι αυτό. Μα δεν φτάνει. Δεν φτάνει. Αν μείνουμε σ᾿ αυτό το επίπεδο, θα είμαστε διαρκώς
σε νηπιακό στάδιο πνευματικής ανάπτυξης. Πρέπει οπωσδήποτε να περάσουμε στο δεύτερο
επίπεδο,
στην πίστη που είναι προσωπική εμπειρία και βίωμα ζωής.
Να τη ζήσουμε την πίστη μας,
να την χαρούμε,
να την απολαύσουμε.
Τί το θέλεις να σου μιλάνε μόνο για τη γοητεία
– ας πούμε – των ανώτερων Μαθηματικών και της θεωρητικής Φυσικής, της Κοσμολογίας
και Αστρονομίας, αν εσύ δε θελήσεις να εγκύψεις σ αυτά και να κουραστείς για να
τα κατακτήσεις προσωπικά;
Μια κατάκτηση είναι η πίστη μας.
Η πιο
σημαντική.
Η πιο γοητευτική.
Ας την τολμήσουμε.