«Ο,ΤΙ ΠΙΟ ΑΚΡΙΒΟ Σ’ ΑΥΤΟΝ» προετοιμασία για το Πάσχα

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ 

ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ

«Ο,ΤΙ  ΠΙΟ  ΑΚΡΙΒΟ  Σ’  ΑΥΤΟΝ»

«λαβουσα λίτραν μύρου νάρδου πιστικής πολυτίμου»

Ἰωάν.  ιβ΄ 1-18

Η σαρκωμένη Αγάπη, ο Κύριος Ιησούς, έρχεται προς το Πάθος Του. Το ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής των Βαΐων μάς Τον παρουσιάζει έξι μέρες πριν το Πάσχα στη Βηθανία, το χωριό όπου κατοικούσε ο φίλος Του Λάζαρος, τον οποίο είχε αναστήσει από τους νεκρούς.

Από ευγνωμοσύνη λοιπόν για το θαύμα που είχε κάνει στον αδελφό τους οι δύο αδελφές Μάρθα και Μαρία Του ετοίμασαν τραπέζι, δείπνο, στο οποίο συμμετείχε και ο ίδιος ο αναστημένος Λάζαρος. Η Μάρθα, δραστήρια όπως πάντα, έτρεχε πάλι πάνω-κάτω να υπηρετήσει τον Κύριο όσο μπορούσε καλύτερα. Η Μαρία κάτι άλλο είχε σκεφθεί...

Είχε πάει κι αγοράσει ήδη μια λίτρα (ρωμαϊκή, δηλαδή 300 περίπου γραμμάρια) μύρο. Τι μύρο όμως! Όχι της σειράς, όχι συνηθισμένο, όχι φθηνό. Το ακριβότερο, το πολυτιμότερο μύρο πού υπήρχε στα μυροπωλεία. Ήταν παρασκευασμένο από ένα ινδικό αρωματικό φυτό του γένους βαλεριάνα, που ονομαζόταν νάρδος. Και το πήρε στην πιο καθαρή, γνήσια, ανόθευτη μορφή. Όχι με προσμίξεις άλλες. Καθαρή νάρδος. Πανάκριβη. Βλέπεις, για τον Χριστό προοριζόταν!Έφτασε η ώρα και κάθισαν στο τραπέζι. Τότε ήρθε η Μαρία με το αλαβάστρινο μυροδοχείο στα χέρια κι άρχισε να χύνει το πανάκριβο περιεχόμενό του πρώτα στο κεφάλι του Χριστού και μετά στα πόδια Του. Το έχυνε στα άχραντα πόδια Του, ενώ συγχρόνως με τα μαλλιά της τα σκούπιζε. Η πιστή μαθήτρια εκδήλωνε με τον τρόπο αυτό τα ακριβότερα αισθήματα αγάπης και ευγνωμοσύνης της προς τον λατρευτό Διδάσκαλο. Όλο το σπίτι γέμισε από μεθυστική ευωδία, σημειώνει ο ευαγγελιστής.Τότε μια ματιά άστραψε δαιμονικά. Του Ιούδα. Κι αμέσως το σχόλιο:
— Γιατί αυτή η τόση σπατάλη; Θα μπορούσε αυτό το μύρο να πουληθεί 300 δηνάρια και να δοθούν τα χρήματα στους φτωχούς!Αυτό το είπε, εξηγεί ο ευαγγελιστής, όχι επειδή ενδιαφερόταν πραγματικά για τους φτωχούς, αλλά επειδή ήταν κλέφτης, και, καθώς αυτός κρατούσε το κοινό ταμείο των μαθητών του Χριστού, έκλεβε για τον εαυτό του ένα μέρος από τα χρήματα...Άκουσε ο Χριστός, κι ευγενικά, χωρίς να τον διασύρει – όλα τα ’ξερε! – του είπε:— Άφησέ την, Ιούδα. Αυτό το ’κανε σαν προαγγελία του θανάτου και της ταφής μου. Εξάλλου, τους φτωχούς τους έχετε πάντοτε, και μπορείτε όποτε θέλετε να τους ελεήσετε. Εμένα όμως δε θα μ’ έχετε πάντοτε μαζί σας!
Η σαρκωμένη αγάπη ετοιμαζόταν για το Πάθος...
 * * *Χάρη στο πικρόχολο σχόλιο του Ιούδα μπορούμε να γνωρίζουμε την τιμή του μύρου. Σκεφθείτε: 300 γραμμάρια - 300 δηνάρια. Ένα δηνάριο το γραμμάριο. Ένα δηνάριο όμως ήταν το ημερομίσθιο της εποχής! Ο μισθός ενός έτους σχεδόν, για ένα μπουκαλάκι με μύρο! Τι μύρο ήταν αυτό! Και πόσο ακριβή η ευγνωμοσύνη της Μαρίας!
Γιατί στο Χριστό δίνουμε ό,τι πιο ακριβό και πολύτιμο διαθέτουμε. Όχι επειδή τα έχει ανάγκη. Ούτε γιατί είναι πιο ευπρόσδεκτα σ’ Αυτόν τα ακριβά απ’ τα φθηνά.

Αλλά γιατί;

Γιατί δεν βρίσκουμε άλλον τρόπο να του δείξουμε πόσο Τον αγαπάμε, πόσο Τον λατρεύουμε, πόσο είναι Αυτός για μας ό,τι πιο ακριβό και πολύτιμο έχουμε σ’ αυτόν τον κόσμο!

Και βέβαια το ότι στο Χριστό δίνω ό,τι πιο πολύτιμο διαθέτω σημαίνει πως Του προσφέρω:
τα πιο ακριβά μου αισθήματα,
τους πιο θερμούς χτύπους της καρδιάς μου,
τους πιο αγνούς πόθους μου.
Είμαι πρόθυμος να θυσιάσω:    κάποιες άλλες επιλογές μου,
    αποφάσεις,
    δικαιώματα,
    επιθυμίες,
    όνειρά μου,
όταν αυτά θέτουν σε δεύτερη μοίρα την αγάπη μου προς Αυτόν.
Ό,τι πιο όμορφο,
              αγνό,
              τρυφερό,
              γνήσιο,
              δυνατό,
              ακμαίο,




νεανικό  κρύβω μέσα μου, αυτό τό προσφέρω στό Χριστό.

Κι είναι αυτό το ακριβότερο μύρο μου στη σαρκωμένη Αγάπη που πορεύεται να πάθει για μένα...