Ο Χριστός είναι η μοναδική ευκαιρία στη ζωή μας.

ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

ΑΠΟ ΤΟ ΙΕΡΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ                  

«Ιδών την πίστιν αυτών...»  Μάρκ. β´ 1-12
  
Κόσμος πολύς σήμερα στην Καπερναούμ. Τι να συμβαίνει άραγε;
Μα, έφθασε και πάλι εδώ ο Χριστός. Το ᾿μαθε το νέο ο κόσμος κι άρχισε να μαζεύεται απ᾿ όλες τις μεριές. Γιατί βέβαια ήταν εξαιρετική και μοναδική ευκαιρία να βρίσκεται ανάμεσά τους ο θείος Διδάσκαλος, που τόσα θαύματα είχε κάνει. Μάθαινε λοιπόν ο ένας από τον άλλο σε ποιό σπίτι θα έμενε κι έσπευδαν προς τα εκεί. Ετσι γρήγορα γέμισε τό σπίτι από ανθρώπους. Γέμισαν κι  οι αυλές του. Εφθασε ο κόσμος μέχρι και την πόρτα του. Τέλειο αδιαχώρητο πλέον. Κι όλο έρχονταν άνθρωποι.

 Ξαφνικά πρόβαλε μιά συντροφιά. Ησαν τέσσερις γεροδεμένοι άνδρες. Κρατούσε καθένας και μιά άκρη από ένα φορείο. Και στο φορείο επάνω, ένα ανθρώπινο ράκος· ένας άνθρωπος παράλυτος. Πληροφορήθηκαν κι αυτοί ότι ο Χριστός βρίσκεται στην πόλη τους. Κι αμέσως δραστηριοποιήθηκαν. Κάτι έπρεπε να γίνει και γι᾿ αυτόν τον δυστυχισμένο συνάνθρωπό τους. Ηταν – όλοι τό νοιώθανε – μοναδική η ευκαιρία. Και δεν έπρεπε να την χάσουν. Εβαλαν λοιπόν τον παραλυτικό στο φορείο και με κόπο βαδίζοντας έφθασαν στο σπίτι, όπου μιλούσε ο Χριστός.

Αλλά, τι απογοήτευση τους περίμενε! Μόλις έφθασαν κοντά, είδαν το αδιαχώρητο. Στριμωγμένοι πυκνά οι άνθρωποι, έκλειναν από παντού τον δρόμο. Παρεκάλεσαν, φώναξαν, έσπρωξαν κι αυτοί, αλλά στο Χριστό δεν μπορούσαν να φθάσουν κοντά! Εβλεπαν τον μοναδικό Γιατρό, στον Οποίον είχαν στηρίξει όλες τους τις ελπίδες, κι αισθάνονταν να φεύγει από τα χέρια τους η μόνη ευκαιρία. Αλλά, όχι. Το παν θα κάνουν, να φθάσουν κοντά στον Παντοδύναμο Κύριο.

Και τότε τόλμησαν το εντελώς παράτολμο. Και επικίνδυνο συνάμα. Σκαρφάλωσαν από το πίσω μέρος του σπιτιού κι ανέβηκαν στην στέγη του. Γρήγορα-γρήγορα έβγαλαν κάμποσα κεραμίδια, ώσπου σχηματίσθηκε ένα μεγάλο άνοιγμα. Πολλοί τους φώναζαν από κάτω, τους απειλούσαν, τους εμπόδιζαν. Μα αυτοί τα αψήφησαν όλα και με υπεράνθρωπες προσπάθειες κατέβασαν, δεμένο με σχοινιά, το φορείο με τον παραλυτικό, εκεί μπροστά στα πόδια του Κυρίου. Δεν χρειαζόταν να του πουν τίποτε.

Ο Χριστός τους είδε. Και εθαύμασε την πίστη τους. Που τους έδωσε αυτή την τόλμη, αυτό το θάρρος, αυτή τη γενναιότητα. Ω! Αυτή την πίστη θα την άμειβε οπωσδήποτε. Δεν θα τους απογοήτευε. Στράφηκε λοιπόν στον παραλυτικό και είπε·
— Παιδί μου, σου συγχωρούνται οι αμαρτίες σου.

Μούδιασαν αμέσως όσοι ήσαν εκεί κοντά. Αυτοί περίμεναν να γιατρέψει ο Κύριος τον παραλυτικό από την αρρώστια του. Κι ο Χριστός του ᾿λεγε πως συγχωρούνται οι αμαρτίες του! Τι σχέση είχαν αυτά;

Κι όμως ήσαν πολύ σχετικά. Γιατί ο Χριστός σαν παντογνώστης γνώριζε πως αταξίες ηθικές του παρελθόντος είχαν δημιουργήσει στον παραλυτικό την αρρώστια του. Επρεπε λοιπόν ο ασθενής να ελευθερωθεί αρχικά από αυτές. Να ελευθερωθεί ψυχικά. Γιατί η υγεία της ψυχής είναι το πρώτο και κύριο.

Οι Γραμματείς όμως των Ιουδαίων που ήσαν εκεί και δεν γνώριζαν τα βαθύτερα άρχισαν να γογγύζουν σε βάρος του Χριστού και να δυσανασχετούν, γιατι δήθεν ο Χριστός οικειοποιείτο ό,τι ανήκε στον Θεό, το να συγχωρεί δηλαδή αμαρτίες. Κι έκαναν αυτές τις σκέψεις, γιατί, παρ᾿ όλα τα θαύματα που είχε κάνει ο Χριστός και παρ᾿ όλες τις θείες αποκαλύψεις, αυτοί δεν είχαν παραδεχθεί ότι ο Χριστός είναι και Θεός.

Ο Κύριος τα εγνώρισε όλα μέ τήν παντογνωσία του. Στράφηκε γι᾿ αυτό πρός αυτούς και τους είπε·
— Γιατί περνούν από το μυαλό σας τέτοιες σκέψεις; Τι είναι πιο εύκολο; Να πω στον παραλυτικό «είναι συγχωρημένες οι αμαρτίες σου» ή να του πω «σήκω και πάρε στον ώμο σου το κρεββάτι σου και περπάτησε»; Σεις θεωρείτε το τελευταίο πιο δύσκολο. Για να μάθετε λοιπόν ότι ο υιός του ανθρώπου, ο Μεσσίας, έχει εξουσία να συγχωρεί στη γη αμαρτίες, δέστε τήν παντοδυναμία του. Αυτή δείχνει τη θεία εξουσία του. Αμέσως τότε ο Χριστός είπε στον παραλυτικό·

— Σε σένα απευθύνομαι· σήκω και πάρε στον ώμο σου το κρεββάτι σου και πήγαινε στο σπίτι σου.

Μόλις έδωσε την εντολή ο Χριστός, αμέσως ο παραλυτικός έγινε άλλος άνθρωπος. Ενισχύθηκαν με μιας τα μέλη του σώματός του. Αισθάνθηκε μέσα του σφριγηλότητα, ζωντάνια, ορμή. Ζωηρό το αίσθημα της υγείας. Σηκώθηκε δυναμικά, πήρε, όπως του είπε ο Χριστός, στον ώμο του το φορείο του, το κρεββάτι του – πράγμα που έδειχνε το μέτρο των σωματικών του δυνάμεων – άνοιξε δρόμο ανάμεσα στο κατάπληκτο πλήθος και περπατούσε σταθερά. Το θαύμα είχε γίνει! Οι πάντες δόξαζαν τότε τον Θεό λέγοντας· ποτέ έως τώρα δεν είδαμε να γίνεται κάτι τέτοιο!
* * *«Ιδών τήν πίστιν αυτών...»
 Είναι σαφές. Η πίστη των τεσσάρων και του παραλυτικού έγινε η ισχυρότατη προϋπόθεση για να συντελεσθεί το θαύμα. Αυτήν εβράβευσε ο Χριστός κι άφησε να δράσει η παντοδυναμία του.
Και η πίστη τους τι ήταν; Μια ορμή, μια βεβαιότητα απαρασάλευτη ότι ο Χριστός είναι το πάν· ότι ο Χριστός είναι η μοναδική ευκαιρία στη ζωή, που με το τίποτα δεν πρέπει να την χάσεις. Αυτή η πεποίθηση τους έδωσε την αποφασιστικότητα, την τόλμη, την γενναιότητα, την ευρηματικότητα, την αντοχή...
 ῾Ο Χριστός είναι η μοναδική ευκαιρία στη ζωή μας. Αυτός μας εξασφαλίζει – με τα ιερά Μυστήρια της Εκκλησίας Του – την υγεία της ψυχής, που είναι το κύριο και που προστατεύει και θωρακίζει και την υγεία του σώματος. Ο Χριστός είναι η μοναδική ευκαιρία στη ζωή. Μόλις το νοιώσει αυτό ο άνθρωπος, κάνει το πάν να βρίσκεται κοντά Του.